Πήγα με τη γυναίκα μου στο “Dali Immersive Experience” αφού μια φίλη της μας είχε πει να μην το χάσουμε. Είχα πάντα εγώ μια δυσπιστία απέναντι σε αυτά τα experience φάση πράγματα όμως μας είπε πως δεν είναι σαν τα άλλα το συγκεκριμένο.
Αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να το χάσει ας το χάσει δεν πειράζει. Το γράφω μπας και σώσω κανέναν.
Αχαχαχα εχω σκοπο να παω το μεθεπομενο ΣΚ. Ισως και τη Δευτερα. Γιατι τοσο σκληρος μαζι του;
Το περιεχόμενο γενικότερα μου φάνηκε λίγο. Αρχίζει συμπαθητικά αλλά μετά όταν βγήκα σκέφτηκα… ‘αυτό ήταν;;’ …και οι δύο βασικές εμπειρίες (το δωμάτιο και το VR) δεν με χάλασαν αλλά ούτε με τρέλαναν. Η κυρίως εμπειρία (το δωμάτιο) ωραία οκ αλλά μέχρι εκεί.
Μπορεί να είναι και θέμα προσδοκιών ή μπορεί να είναι π.χ. γιατί έχω πάει σε demo party ή γιατί έχει φίλος VR σπίτι του. Δηλαδή η σύζυγος που είναι του άλλου άκρου δηλαδή δεν είναι των υπολογιστών καθόλου σίγουρα εντυπωσιάστηκε αρκετά περισσότερο.
Δεν είναι εντελώς για τα σκουπίδια, δεν πέρασα άσχημα αλλά νιώθω πως υπάρχουν καλύτερα πράγματα να κάνει κάποιος με τον χρόνο και τα χρήματα του. Εγώ σκεφτόμουν π.χ. γιατί τώρα δεν βλέπω το Nosferatu ή το Emilia Perez ή το Μικρά πράγματα σαν κι αυτά (ή καννα θεατρικό κάπου) που είναι μισή τιμή και δίπλα στο σπίτι μου;;
Κατανοητό. Είναι αλήθεια ότι είδα την τιμή του ειτισηρίου και είπα “χμ, οκ”, διότι είναι ακριβό και τα time slots είναι σχετικά μικρά (45’). Δεν έχω όμως κάποια ιδιαιίτερη σχέση με το VR, η σύζυγος δε δεν έχει καθόλου, οπότε μάλλον θα το πάρουμε όπως η δική σου σύζυγος. Αλλά θα το σκεφτώ λίγο παραπάνω πλέον, θενκς για το ινφο.
Διαβασα την κριτικη στο “με λιγα λογια” και αμεσως χτυπησε συγκεκριμενο νευρο αυτη η ατακα. Δεν ξερω αν εχετε παει στη MOCO της Βαρκελωνης ποτε, αλλα αν σας βγαλει ο δρομος -καθως ειναι και δημοφιλης προορισμος- προτεινω να κοψετε το εισιτηριακι και να απολαυσετε μια υπεροχη εικαστικη εμπειρια. Το MOCO για εμενα “ειναι και δεν ειναι” συγχρονης τεχνης. Δλδ ειναι, αλλα μαλλον ταιριαζει η μεταμοντερνα αποδοση του ορου.
Τεσπα, δεν θα το παιξω κριτικος, ασΚετος ειμαι στην ουσια, αλλα μιας και το MOCO βρίσκεται δίπλα στο Μουσείο Πικάσο είναι κρίμα να μην το επισκεφθείτε. Ανάμεσα σε όλα τα εκθέματα που πραγματικά με εντυπωσίασαν, ήθελα να γονατίσω και να υποκλιθώ σε ένα. O David LaChapelle αναρωτήθηκε πώς θα ήταν αν ο Χριστός σήμερα εμφανιζόταν στη γη και οραματίστηκε μία σειρά φωτογραφιών (ναι) στις οποίες ο Ιησούς βρίσκει τους στερεοτυπικά περιθωριακούς τύπους του σήμερα για να κάνει το νέο γκρουπ των 12 αποστόλων (+ τη Μαγδαληνη).
Πρέπει να έμεινα 10 λεπτά μπροστά στο έργο, το οποίο θα βάλω παρακάτω σε φουλ ανάλυση όπως τράβηξα τη φωτογραφία τον Φεβρουάριο του 2023. Νομίζω ότι στο μουσείο παραμένει ακόμη το έκθεμα και ταιριάζει τέλεια με το κείμενο του Αποστολη (ταιριαζει και το ονομα του, τωρα που το βλεπω).
Σορι για το ακυρο ταγκ @Neo αλλα θυμηθηκα οτι χθες πηγα στο Πεδιον του Αρεως για να δω τα plasmata 3. Και εφαγα τη φλασια, διοτι παρατηρησα κατι ενδιαφερον. Πριν δυο χρονια, οταν πηγα για την πρωτη εκδοχη της εκθεσης, ειχα εντυπωσιαστει. Φετος ομως ισως ημουν πιο υποψιασμενος, αλλα γενικως ειδα ξανα την ταση να δημιουργουνται εργα με θεμα το ΑΙ. Εν ετει 2025 ομως, τα εργα αυτα γινονται πολυ γρηγορα irrelevant και outdated. Ειναι σαν το Black Mirror, γραφει κατι ο Μπρουκερ και μεχρι να γυριστει, εχει συμβει.
Θα ξαναπαω, διοτι δεν μπορεσα να τα δω ολα και θελω να τα δω το βραδυ, καθως θα αποκτησουν εντελως αλλη διασταση και προοπτικη. Γενικως, αν σας αρεσει λιγο η συγχρονη τεχνη και η διαφορετικη αντιληψη, ειναι πολυ ωραια εκθεση. Φετος ειναι πολυ πιο οργανωμενη επισης, αξιζει τον κοπο. Απο οσα ειδα, το Tectonic Riders της Έφης Γούση, το Shadow Procession του William Kentridge και το Anatomy of Non-Fact. Chapter 1: AI Hyperrealism της Martyna Marciniak ξεχωρισαν.
Παλι απο οσα ειδα, το πιο αμφιλεγομενο ηταν το Datsun, που μου αρεσε σαν ιδεα, οχι ιδιαιτερα σαν υλοποιηση. Ομως ακουσα τα “ελεος” γυρω μου και γελασα, κυριως επειδη βρισκεται στην πλαϊνη εισοδο του παρκου και δεν μπορεις να μην πεσεις πανω του. Λλογικα δεν πανε ολοι στο Πεδιο για να δουν συγχρονη τεχνη, οποτε αιφνιδιαζει 
Και μια φωτο απο το εργο της Marciniak, που έχει να κάνει με τη fake φωτο του Φραγκισκου φορωντας το Balenciaga.
Από μικρός θυμάμαι να με έχει εντυπωσιάσει ένας πίνακας που μάλλον θα είδα σε κάποιο βιβλίο, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα πολύ μαζί του για να τον δω, διότι έχω πει πολλές φορές ότι δεν ασχολούμουν με τη ζωγραφική.
Από τύχη αυτό έγινε πραγματικότητα σήμερα, αφού είδα τον πύργο της Βαβέλ του Πίτερ Μπριγκελ (όχι του Γερμανού μπακ, του άλλου με τα πινέλα) στο Μουσείο ιστορίας της Τέχνης της Βιέννης.
Σήμερα είδα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά για μια ακόμη φορά υποκλίθηκα στο μεγαλείο του Καραβάτζιο, αλλά και σε εντυπωσιακά έργα του Κλιμτ στο Μπελβεντερε.
Όμως περισσότερο σκάλωσα με τα σύγχρονης τέχνης στον τρίτο όροφο του Μπελβεντερε, μικρή απλά υπέροχη συλλογή. Περιμένω πως και πως να πάω στο mumok μεθαύριο.
Μπόνους η απίστευτη διαρρύθμιση και το κτίριο του ιστορίας της Τέχνης, εκπληκτικό για φωτογραφίες.
Μπρίγκελ παικτούρα, αλλά τσέκαρε και τον Πύργο της Βαβέλ εκ Νορβηγίας!
Ναιιιι σαφώς τον ξέρω και αυτόν. Αλλά κακά τα ψέματα, ο πίνακας του Μπριγκελ έχει ταυτιστεί με τη Βαβέλ.
Νόμιζα ότι είχα δει το καλύτερο χθες, αλλά το albertina σήμερα ήταν τι κάτι άλλο. Όλη η μαγεία του ιμπρεσιονισμου και οι κορυφαίοι του σουρεαλισμό και της αφηρημένης ήταν εκεί! Απίθανη συλλογή, έμεινα σχεδόν 3 ώρες μέσα και δεν τα απήλαυσα όλα όπως τους αξίζουν.
Μερικές φώτο, σε συνεχόμενα ποστ γιατί είναι μεγάλες, αν τυχόν κάνεις ενδιαφέρεται.
Στον ισόγειο είχε μια εξαιρετική φωτογραφική έκθεση μιας Τσέχος που δεν συγκράτησα το όνομα (δεν μπορώ να το ψάξω τώρα) που ήταν πολύ εντυπωσιακή. Σε κάποιες στιγμές της καριέρας της μάλιστα ακολούθησε αντισυμβατικές τεχνικές με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Στον πρώτο όροφο υπήρχε μία εξίσου ενδιαφέρουσα έκθεση με ζωγράφους του 18ου και 19ου αιώνα, οι οποίοι ταξίδευαν με τα μέσα της εποχής σε ευρωπαϊκές, αλλά όχι μόνο, χώρες και κατέγραψαν στον καμβά τα εκάστοτε τοπία με καταπληκτική λεπτομέρεια.
Αύριο η μέρα είναι αφιερωμένη στη σύγχρονη τέχνη.
αγοραζετε τεχνη ; εγω φετος πηρα ενα πινακα
Το σπίτι μας είναι γυμνό από πίνακες, με εξαίρεση έναν (ρεπλικα φυσικά) που μας έκαναν δώρο. Σκέφτομαι καιρό να αγοράσω μερικές ακόμη και να το ανανεώσω.
Μέχρι τότε όμως ακολουθώ τη φιλενάδα εδώ MyArtBroker on Instagram: "“Oh dear” 😅 #art #artoftheday #artcollector #artist #ldn #london #streetinterview #artlover #streetinterviews #voxpop #viewofdelft #delft #painting" Πιθανώς είναι staged, ισως και όχι, όμως ακόμη δεν έχω αποφασίσει ποια θα ήταν η δική μου απάντηση. Παρεπιμπτοντως, αναφέρεται σε κάθε μορφή τέχνης, όχι απαραίτητα ζωγραφική.
θα μου επιτρέψετε λοιπόν να διαφημίσω ένα καλό φίλο και καλλιτέχνη, ο οποίος κάνει γλυπτά και πίνακες και τα πουλάει ;
εμπνέεται από τη μυθολογία, αλλά θεωρώ με μια πολύ φρέσκια ματιά.
Είναι λατρεία η συγκεκριμένη, άπειρες φορές έχω σκεφτεί ότι μπορεί να την πετύχω άρα πρέπει να έχω έτοιμη μια καλή ψαγμένη αλλά και άνετη απάντηση του στυλ ότι το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, και να μην είναι “ΤΟ ΜΠΑΣΟ ΤΟΥ ΣΤΗΒ ΧΑΡΡΙΣ” 
(μάλλον την Judith του Caravaggio)
Χεσε με, αν την πετύχω θα πάμε για μπύρες μέχρι να σκεφτώ 
Στο έφτιαξα. Νταξ, κι εγώ κάτι με Neil Peart σκέφτομαι, άλλωστε τι άλλο μπορεί να είναι τέχνη δλδ; Αλλά εντάξει, δεν μετράει…
Μετράει όμως η Ιουδίθ της Αρτεμισιας Τζεντιλεσκι που λατρευω όσο δεν πάει. Ο Καραβάτζιο είναι η πρώτη μου σκέψη όμως, το the taking of Jesus με εχει μπλοκάρει από τοτε που το είδα στη Ρώμη πριν δύο μήνες.
Κι ας είχε τον “δικό σου” μέσα στα μάτια μου. Πήγαινα μπρος πίσω στα δύο έργα, δεν ήξερα τι να θαυμάσω περισσότερο.
Αλλά τι να λέω τώρα, δεκάδες έργα σύγχρονης τέχνης θα μπορούσα να ζητήσω… Η τύπισσα είναι σαν να ρωτάει “ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι”. Εμένα βρήκες κυρά μου; Παράτα μας…
Ναι, θα συμφωνήσω πως Albertina > Belvedere, αλλά το Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας (άσχετο με το topic οκ) λίγο πιο κάτω από το Belvedere για’μενα ήταν το πιο αξιομνημόνευτο.
Στα της τέχνης προσωπικά είχα πάθει πλάκα στο MAK με την έκθεση για τον Josef Hoffmann. Εγώ αν πήγαινα ξανά σήμερα σίγουρα θα τσέκαρα τις εκθέσεις που έχουν εκεί.
Κατά τα άλλα Apflestrudel με βανίλια αυτό είναι το πραγματικό αριστούργημα της περιοχής.
Όπως και να’χει, καλά να περάσεις για όσο σου έχει απομείνει.
Καιρος να κλεισω αυτο το πολιτιστικο κεφαλαιο του trip στη Βιεννη, με ενα last post.
Δεν νομιζω, εκθεματα ειναι και αυτα. Απλως μην ζητησεις αεροπλανο για το σπιτι αν σε πετυχει η φιλεναδα απο το instagram σε κανενα μουσειο…
Εξι μουσεια και η εθνικη βιβλιοθηκη σε 2,5 μερες ηταν ηδη overdose. Ειχα σημειωσει το ΜΑΚ επειδη μου φανηκε πολυ ενδιαφερον, αλλα δεν τα προλαβαινω κι ολα. Εκτος αν δεν εκανα καθολου βολτα, το οποιο δεν επαιζε… Ετσι, απο contemporary art επελεξα Mumok + KHW και εντυπωσιαστηκα.
Στο πρωτο ειχε εξαιρετικα εκθεματα στους μισους οροφους και αδιαφορα στους αλλους μισους. Ξεχωρισα ομως τα εργα του Kandinsky, του De Chirico και του Klee, μαζι με μερικα πολυ ενδιαφεροντα mid scale installations. Στο υπογειο ειχε εργα νεορεαλισμου, με εργα που ειχα δει στο Γουλανδρη σε περιοδικη εκθεση πριν μερικα χρονια και με εβαλε σε αυτον τον κοσμο. Ηταν ευχαριστη εκπληξη να βλεπω παλι τις δουλειες του Yves Klein, αλλα και εργα του Warhol, του Hockney, του Deyneka και αλλων, που επηρεασαν το pop art κινημα, τα οποια δεν ειχα δει ποτε.
Τελος, στο διπλανο KHW νομιζα οτι θα περασω 15 λεπτα, αφου σε δυο οροφους ήταν ουσιαστικα δυο εκθεσεις. Ποσο λαθος! Στον πανω οροφο ο Ibrahima Mahama ειχε κανει ενα εντυπωσιακο installation, απεικονιζοντας τον τροπο που η αποικιοκρατικη Γκανα απο την οποια καταγεται επηρεαστηκε απο την αγγλικη κυριαρχια, πριν αφεθει στην τυχη της. Ενα κουφιο τρενο, καταλοιπο της αποχωρησης των Αγγλων, στηριγμενο πανω στις μεταλικες “λεκανες” που χρησιμοποιουν οι ντοπιες γυναικες για να μεταφερουν τα παντα. Τα παιδια τους, τα ρουχα τους, τα ξυλα για το σπιτι, τα πραγματα που πουλανε για να βγαλουν λιγα σεντς. Ο Mahama ζητησε και πηρε απο τις γυναικες τα σκουριασμενα σκευη, για να δωσει νεα, που θα αντεξουν καμια δεκαετια ακομη μεχρι να καταστραφουν κι αυτα. Στις δυο αιθουσες με βιντεο ηταν τρομερο να βλεπεις τις περιγραφες των γυναικων οταν εδιναν τα παλια τους σκευη.
Στο ισογειο η Nicola L (Nicole Jeannine Suzanne Leuthe) χωρις να δηλωνει φεμινιστρια, ειχε εκθεσει τα εργα ετων απο διαφορα ειδη υφασματων, για να αναδειξει την αναγκη των γυναικων να απελευθερωθουν. Ηταν συγκλονιστικο το “Fur Room” στο κεντρο της αιθουσας, οπου απεξω φαινοταν ουδετερα αδειο, αλλα οταν εμπαινες μεσα ενιωθες σαν να σε παρατηρουσαν οι ιδιαιτερες στολες σαν σε τελετουργικο κυκλο, παρατηρωντας σε οπως τις παρατηρεις εσυ.
Μαεβιους vibes!
Ολοι σας τα ιδια σκατα ειστε 
International Klein Blue
