Μου θυμίζει το εξώφυλλο ενός video game για ps2 που έχει βγει κάτι χρόνια τώρα
+melanconia με το άγαλμα της Αριάδνης
Ναι κλασικο οπως και η μελαγχολια της αναχωρησης ειναι απο τα αγαπημενα μου.(Δεν βρηκα φωτο στο ιντερνετ γαμωτο 
)
Ασχετο,τωρα ειδα το ποστ για τον Bansky και ενθουσιαστηκα!Παρα πολυ καλος.Μερικα απο τα εργα του τα γνωριζα κιολας αλλα δεν ηξερα οτι ηταν δικα του.Γενικα παρα πολυ ευστοχα.Τεσπα συνεχιζω…
Paul Delvaux
Ο Bansky είναι απλά το κάτι άλλο, πραγματικά. Και γω είχα δει καιτά καιρούς διάφορα απο τα έργα του, αλλά δεν ήξερα το όνομα του δημιουργού…
Και μια που πόσταρες ουκ ολίγους πίνακες με θέμα την μελαγχολία, να προσθέσουμε και το κλασικότερο όλων, που δεν είναι άλλο απο την Μελαγχολία Ι, του Albrecht Dürer, που χρονολογείται ήδη απο την εποχή της Αναγέννησης (έτος 1514 γιατην ακρίβεια).
Καταπληκτικά έργα τα συγκεκριμένα. Ίσως να προτιμώ περισσότερο τον Delvaux από τον Dali…
Να και η Αριάδνη:
Κι εγω (μαλλον).Παντως ειχα διαβασει οτι ο Delvaux δεν κατηγοριοποιουσε τον εαυτο του στον σουρεαλισμο γιατι πιστευε οτι ηταν πολυ αφηρημενη εννοια για τα εργα του και υποστηριζε πως ανηκαν στον ποιητικο ρεαλισμο.Οχι οτι εχει πολυ σημασια βεβαια.
Στον Νταλι μ αρεσει παρα πολυ η περιοδος 1930-1940.Μετα δεν μπορω να πω οτι με ξετρελαινουν τα εργα του,περα απο καποια μεμονωμενα.
Ωραια γουστα εχεις παντως. 
Ναι υπερκλασικουρα!
Ασχετος mode on
Χαρακτικη ειναι;Οταν το ειχα δει πρωτη φορα (παλι απο το pc) ετσι ειχα υποθεσει αλλα δεν ειμαι σιγουρος αν ισχυει.
Μμμμ, είναι χαρακτικό. Είχε κάνει ουκ ολίγα φοβερά χαρακτικά βασικά, πρέπει να ήταν και απο τους πρώτους που ανέδειξαν τον συγκεκριμένο τρόπο δημιουργίας…
Εμένα προσωπικά η πλάτη της Λίδας μου αρέσει πολύ από τον Νταλί (άντε και η μεταμόρφωση του Νάρκισσου). Γενικά ο τρόπος και το ύφος της ζωγραφικής του, μου φαίνεται ψυχρός και ανέκφραστος. Βέβαια τα βιογραφικά του στοιχεία δικαιολογούν τη θεματογραφία του καθώς και τα συγκεκριμένα μοτίβα που χρησιμοποιούσε. Μην ξεχνάμε άλλωστε οτι ο Dali ήταν παρανοικός και το γεγονός οτι το γνώριζε τον βοηθησε να το “διοχετεύσει” μέσω της τέχνης.
Τα οποία πάνω έργα φυσικά δεν είναι παρά έργα του Ιερώνυμου Μπος, ενός απο τους αγαπημένους μου ζωγράφους της Αναγέννησης… ήταν μοναδικός ο τρόπος που απεικόνιζε την Κόλαση, και γενικά τα έργα του έχουν ένα σχεδόν απόκοσμο, σουρεαλιστικό στυλ…
Το συγκεκριμένο έργο είναι στην ουσία ένα τρίπτυχο που ονομάζεται “Ο Κήπος των Απολαύσεων” και βρίσκεται στο Μουσείο Πράδο της Μαδρίτης. Το αριστερό τμήμα απεικονίζει τον Παράδεισο, το δεξί την Κόλαση και το κεντρικό το Καθαρτήριο και διάφορες άλλες παραστάσεις από τη Βίβλο. Παρόλο που ο πίνακας έχει ένα διόλου ευκατφρόνητο μέγεθος (220 x 390 εκατοστά περίπου), σε αναγκάζει να πλησιάσεις πάρα πολύ κοντά για να παρατηρήσεις τις διάφορες φιγούρες και επεισόδια και έτσι σε παγιδεύει στην ατμόσφιαρά του (το ξέρω γιατί το έπαθα κι εγώ, ένα τέταρτο ήμουν κολλημένη εκεί)… Αν και έργο του 16ου αιώνα μου μοιάζει άκρως πρωροποριακό και μοντέρνο, ένα πραγματικό αριστούργημα!
δικες μας μολυβιες δεν βαζουμε??..τεσπα…
Ολα εργα του Dali…:!:
Bob Venosa
Ernst Steiner
Maschka
Peter Gric
Ernst Fuchs
Βάλε και κάνα δικό σου.
λες?..με μολυβι ειναι και εμπνευσμενα απο αλλου…θ φαω ντοματες:p
Μερικα εργα του Eric Drooker:
Ειναι πολυ μπροστα ο ανθρωπος
Εικόνες παραδείσου και κόλασης απο τον Ιερώνυμο Μπος…
Bosch huh?
πάμε και κάτι πιο “ασπρόμαυρο”…
όταν λέμε “γκραβούρα”, εννοούμε Gustave Doré
(αν κάποιοι πίνακες σας θυμίζουν κάτι, δεν είναι τυχαίο…)
