σας έχει συμβεί ποτέ αυτό?
Συγκινήθηκα κάπως.
Μπράβο χόρρορ ήταν πολύ ωραίο! Ήταν και πολύ στο πνεύμα του on the road που συνεχίζω ακάθεκτη να διαβάζω… ομορφιά!
Κι ευχαριστώ για τα καλά σας σχόλια:D
-Η αλήθεια όμως είναι Γράκχε ότι εγώ πρωτοέμαθα τον Πόουπ από αλλού…
[SPOILER]Από τον κώδικα ντα βίντσι!!
Μπα εντάξει, αυτό δεν μετράει. Μόνο το όνομά του έμαθα από εκεί, δεν έψαξα το έργο.[/SPOILER]
yep.
είναι κάποιες φορές που μπορεί να βρίσκομαι σε ένα μέρος και να μου αρέσει τόσο η συγκεκριμένη στιγμή, η οποία ενδεχομένως στους άλλους τριγύρω να είναι μια στιγμή στο μεταίχμιο του πριν και του μετά, στα πλαίσια της καθημερινής τους ρουτίνας, που η σκέψη ότι σε λίγη ώρα θα πρέπει να φύγω μοιάζει το πιο λυπηρό πράγμα στον κόσμο.
είναι από τα ποιήματα που νιώθω τόσο προσωπικά. όπως και όλο το έργο του bukowski άλλωστε…
πάντως κι εσύ του beatnik ε? :country:
[SPOILER]τέλος, ισχύει αυτό που λες για τον κώδικα ντα βίντσι. σε φάση ότι όταν ακούω τον alexander pope μου έρχεται πρώτα στο μυαλό το βιβλίο του dan brown, και μετά το eternal sunshine of a spotless mind. και ας αποτέλεσε αυτό την αφορμή για να τον ψάξω. ίσως επειδή ασχολήθηκα πρώτα με τον κώδικα ντα βίντσι. για λόγους ανωτέρας γκουλτούρας βέβαια, πάντα λέω ότι τον έμαθα από το eternal sunshine…! ;D[/SPOILER]
με μια πρόχειρη αναζήτηση δεν βρήκα να το χει ποστάρει κανείς…
[B]Bertolt Brecht - The Interrogation Of The Good[/B]
Step forward: we hear
That you are a good man.
You cannot be bought, but the lightning
Which strikes the house, also
Cannot be bought.
You hold to what you said.
But what did you say?
You are honest, you say your opinion.
Which opinion?
You are brave.
Against whom?
You are wise.
For whom?
You do not consider your personal advantages.
Whose advantages do you consider then?
You are a good friend.
Are you also a good friend of the good people?
Hear us then: we know.
You are our enemy. This is why we shall
Now put you in front of a wall. But in consideration
of your merits and good qualities
We shall put you in front of a good wall and shoot you
With a good bullet from a good gun and bury you
With a good shovel in the good earth.
Χαχαχα υποκριτηηή καλά σε λένε χίπστερ!:lol:
Αααχ, ναι το beatnik είναι φιλοσοφία ολόκληρη… Έχω ζηλέψει τόσο επώδυνα πολύ να διαβάζω γι’ αυτόν τον Σαλ Παραντάιζ που κώλο δε βάζει κάτω και πάει απ’ τη μια άκρη της Αμερικής στην άλλη με 50 δολάρια στην τσέπη!! Θέλω ταξίδιααα!
Και μια μικρή συμβολή για να 'μαστε και σωστοί:
[SPOILER][I][B]Κώστας Καρυωτάκης[/B]
Μικρή Ασυμφωνία σε Α Μείζον[/I]
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει,
μικρόν εμέ κι εσάς μεγάλο
ίδια τον ένα και τον άλλο;
Τους τρόπους, το παράστημά σας,
το θελκτικό μειδίαμά σας,
το monocle που σας βοηθάει
να βλέπετε μόνο στο πλάι
και μόνο αυτούς να χαιρετάτε
όσοι μοιάζουν αριστοκράται,
την περιποιημένη φάτσα,
την υπεροπτική γκριμάτσα
από τη μια μεριά να βάλει
της ζυγαριάς, κι από την άλλη
πλάστιγγα να βροντήσω κάτου,
μισητό σκήνωμα, θανάτου
άθυρμα, συντριμμένο βάζον,
εγώ, κύμβαλον αλαλάζον.
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος τελευταίος θα γελάσει;
Υπέροχη και κοφτερή η ειρωνεία των ανθρώπων με πνεύμα![/SPOILER]
:hippy:
λογοτεχνια κατεύθυνσης γ’ λυκείου. am I wrong? ;p
ο καρυωτάκης για μένα είναι ο καλύτερος έλληνας ποιητής του 20ού αιώνα. και αν όχι ο καλύτερος, τότε σίγουρα ο αγαπημένος μου.-
πάντως επειδή σου αρέσει το beatnik, αλλά και επειδή με αυτά που λες μου θυμίζεις εμένα, τσέκαρε ένα καταπληκτικό ποίημα του [I]allen ginsberg[/I], του κορυφαίου δηλαδή εκπροσώπου της beatnik κουλτούρας στην ποίηση:
[SPOILER][B]Sunflower Sutra[/B]
I walked on the banks of the tincan banana dock and sat down under the huge shade of a Southern Pacific locomotive to look for the sunset over the box house hills and cry.
Jack Kerouac sat beside me on a busted rusty iron pole, companion, we thought the same thoughts of the soul, bleak and blue and sad-eyed, surrounded by the gnarled steel roots of trees of machinery.
The only water on the river mirrored the red sky, sun sank on top of final Frisco peaks, no fish in that stream, no hermit in those mounts, just ourselves rheumy-eyed and hung-over like old bums on the riverbank, tired and wily.
Look at the Sunflower, he said, there was a dead gray shadow against the sky, big as a man, sitting dry on top of a pile of ancient sawdust–
–I rushed up enchanted–it was my first sunflower, memories of Blake–my visions–Harlem
and Hells of the Eastern rivers, bridges clanking Joes greasy Sandwiches, dead baby carriages, black treadless tires forgotten and unretreaded, the poem of the riverbank, condoms & pots, steel knives, nothing stainless, only the dank muck and the razor-sharp artifacts passing into the past–
and the gray Sunflower poised against the sunset, crackly bleak and dusty with the smut and smog and smoke of olden locomotives in its eye–
corolla of bleary spikes pushed down and broken like a battered crown, seeds fallen out of its face, soon-to-be-toothless mouth of sunny air, sunrays obliterated on its hairy head like a dried wire spiderweb,
leaves stuck out like arms out of the stem, gestures from the sawdust root, broke pieces of plaster fallen out of the black twigs, a dead fly in its ear,
Unholy battered old thing you were, my sunflower O my soul, I loved you then!
The grime was no man’s grime but death and human locomotives,
all that dress of dust, that veil of darkened railroad skin, that smog of cheek, that eyelid of black mis’ry, that sooty hand or phallus or protuberance of artificial worse-than-dirt–industrial–modern–all that civilization spotting your crazy golden crown–
and those blear thoughts of death and dusty loveless eyes and ends and withered roots below, in the home-pile of sand and sawdust, rubber dollar bills, skin of machinery, the guts and innards of the weeping coughing car, the empty lonely tincans with their rusty tongues alack, what more could I name, the smoked ashes of some cock cigar, the cunts of wheelbarrows and the milky breasts of cars, wornout asses out of chairs & sphincters of dynamos–all these
entangled in your mummied roots–and you standing before me in the sunset, all your glory in your form!
A perfect beauty of a sunflower! a perfect excellent lovely sunflower existence! a sweet natural eye to the new hip moon, woke up alive and excited grasping in the sunset shadow sunrise golden monthly breeze!
How many flies buzzed round you innocent of your grime, while you cursed the heavens of your railroad and your flower soul?
Poor dead flower? when did you forget you were a flower? when did you look at your skin and decide you were an impotent dirty old locomotive? the ghost of a locomotive? the specter and shade of a once powerful mad American locomotive?
You were never no locomotive, Sunflower, you were a sunflower!
And you Locomotive, you are a locomotive, forget me not!
So I grabbed up the skeleton thick sunflower and stuck it at my side like a scepter,
and deliver my sermon to my soul, and Jack’s soul too, and anyone who’ll listen,
–We’re not our skin of grime, we’re not our dread bleak dusty imageless locomotive, we’re all golden sunflowers inside, blessed by our own seed & hairy naked accomplishment-bodies growing into mad black formal sunflowers in the sunset, spied on by our eyes under the shadow of the mad locomotive riverbank sunset Frisco hilly tincan evening sitdown vision.
[/SPOILER]
^γαμαει αυτο
Όντως!! Αν μάλιστα υπήρχε κι αυτό σε ανάγνωση κανενός Tom Waits ακόμα καλύτερα…!
Μπα, το έχουν βγάλει… Το διάβασα από σπόντα στο βιβλίο λογοτεχνίας και μου άρεσε.
άλλο ένα λατρεμένο ποίημα από έναν ακόμη μεγάλο της beat κουλτούρας.
instruction: read without distraction 
[SPOILER][B]Lawrence Ferlinghetti[/B]
[U]Underwear[/U]
I didn?t get much sleep last night
thinking about underwear
Have you ever stopped to consider
underwear in the abstract
When you really dig into it
some shocking problems are raised
Underwear is something
we all have to deal with
Everyone wears
some kind of underwear
The Pope wears underwear I hope
The Governor of Louisiana
wears underwear
I saw him on TV
He must have had tight underwear
He squirmed a lot
Underwear can really get you in a bind
You have seen the underwear ads
for men and women
so alike but so different
Women?s underwear holds things up
Men?s underwear holds things down
Underwear is one thing
men and women have in common
Underwear is all we have between us
You have seen the three-color pictures
with crotches encircled
to show the areas of extra strength
and three-way stretch
promising full freedom of action
Don?t be deceived
It?s all based on the two-party system
which doesn?t allow much freedom of choice
the way things are set up
America in its Underwear
struggles thru the night
Underwear controls everything in the end
Take foundation garments for instance
They are really fascist forms
of underground government
making people believe
something but the truth
telling you what you can or can?t do
Did you ever try to get around a girdle
Perhaps Non-Violent Action
is the only answer
Did Gandhi wear a girdle?
Did Lady Macbeth wear a girdle?
Was that why Macbeth murdered sleep?
And that spot she was always rubbing?
Was it really in her underwear?
Modern anglosaxon ladies
must have huge guilt complexes
always washing and washing and washing
Out damned spot
Underwear with spots very suspicious
Underwear with bulges very shocking
Underwear on clothesline a great flag of freedom
Someone has escaped his Underwear
May be naked somewhere
Help!
But don?t worry
Everybody?s still hung up in it
There won?t be no real revolution
And poetry still the underwear of the soul
And underwear still covering
a multitude of faults
in the geological sense?
strange sedimentary stones, inscrutable cracks!
If I were you I?d keep aside
an oversize pair of winter underwear
Do not go naked into that good night
And in the meantime
keep calm and warm and dry
No use stirring ourselves up prematurely
?over Nothing?
Move forward with dignity
hand in vest
Don?t get emotional
And death shall have no dominion
There?s plenty of time my darling
Are we not still young and easy
Don?t shout
[/SPOILER]
double post και bump, γιατί η εξεταστική σε ρίχνει εγγυημένα στη βαριά ποίηση.
ένα ποίημα του frank o’hara για τον mayakovsky, γραμμένο το 1957.
[SPOILER][B]Mayakovsky[/B]
By [I]Frank O’Hara[/I]
1
My heart?s aflutter!
I am standing in the bath tub
crying. Mother, mother
who am I? If he
will just come back once
and kiss me on the face
his coarse hair brush
my temple, it?s throbbing!
then I can put on my clothes
I guess, and walk the streets.
2
I love you. I love you,
but I?m turning to my verses
and my heart is closing
like a fist.
Words! be
sick as I am sick, swoon,
roll back your eyes, a pool,
and I?ll stare down
at my wounded beauty
which at best is only a talent
for poetry.
Cannot please, cannot charm or win
what a poet!
and the clear water is thick
with bloody blows on its head.
I embrace a cloud,
but when I soared
it rained.
3
That?s funny! there?s blood on my chest
oh yes, I?ve been carrying bricks
what a funny place to rupture!
and now it is raining on the ailanthus
as I step out onto the window ledge
the tracks below me are smoky and
glistening with a passion for running
I leap into the leaves, green like the sea
4
Now I am quietly waiting for
the catastrophe of my personality
to seem beautiful again,
and interesting, and modern.
The country is grey and
brown and white in trees,
snows and skies of laughter
always diminishing, less funny
not just darker, not just grey.
It may be the coldest day of
the year, what does he think of
that? I mean, what do I? And if I do,
perhaps I am myself again.
[/SPOILER]
Ποιος ξύπνησε αξημέρωτα με διάθεση για καφρίλες? Ποιος άλλος…?
Σοβαρά τώρα, σκάλιζα κάτι ξεχασμένα χαρτιά στο γραφείο μου και βρήκα αυτό:
Ένα λαφάκι μια φορά κατούρησε στο δάσος,
Κι εκεί που κατούραγε, ωραία και καλά,
πετάχτηκε μια φάκα και του κοψε τα τσουρνιά. Εκείνη
την ώρα, πήγε στο γιατρό
και του το κόλλησε με σε σελοτέιπ
Ποίημα γνωστού από το δημοτικό. Έχει και μελοποίηση.
Φροϋδικές, λακανικές αναλύσεις δεκτές.
Btw περίεργα ποήματα ποστάρει ο χόρορ…:-k
Είναι χιπστεροποίηση. Δεν την καταλαβαίνουν οι νορμάλ, συμβατικοί τύποι.
Όπως λέμε κομποστοποίηση?? 8O
what has been read cannot be unread. Ο_Ο
γιατί πάντως περίεργα ποιήματα?
το συγκεκριμένο το διάβαζε και ο jon hamm σε ένα επεισόδιο των mad men.
[SPOILER]πάντως ναι, η χιπστεροποίηση είναι σαν την κομποστοποίηση (η οποία για όσους δεν ξέρουν, είναι η ποίηση των εκδόσεων λιβάνη και ψυχογιός), μόνο που είναι ένα βήμα παραπέρα. είμαι υπέρ της εξελικτικής θεωρίας.[/SPOILER]
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Νικόλα Βαπτσάροφ: Αποχαιρετιστήριο
Στη γυναίκα μου
Θα ?ναι φορές που θα ?ρχομαι στον ύπνο σου
σαν επισκέπτης μακρινός που δεν τον καρτερείς…
Την πόρτα μας γι? αυτό μη μανταλώνεις
κι έξω στο δρόμο μη μ? αφήνεις ? να χαρείς.
Θα μπαίνω αθόρυβα, θα κάθομαι αντικρύ σου,
στο σκότος θα καρφώνω τα μάτια στη μορφή σου
κι όταν το βλέμμα μου κοιτώντας σε χορτάσει
φιλώντας σε θα φεύγω το φως μη με προφτάσει.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά
[CENTER]Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφη
σε μια παρθένα ωραία – ευγενική
παρθένα – που για λύπη ερωτική
το μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.
Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κροτάφοι;
Το τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ένα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.
Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.
Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της όραμα κρατά,
σηκώνεται και πάει στο περιβόλι.
Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα
– αλίμονο! – για να αναμετρηθεί,
για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.
Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαία
κει δεν μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,
δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.
Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.
Αχ, μήτε τ’ όνομά του εδώ δε φτάνει!
Να ζει; Και πάντα ναν τον αγαπούν;
Μην έχει τάχα – σαν αυτή – πεθάνει;
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ’ απομείνει.
Κατάμονη σε μι’ άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.
Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται και αργεί
χαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.
Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα, το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.
[/CENTER]
[RIGHT]Η ψυχή μου,
Καρυωτάκης[/RIGHT]
Πιστεύω δεν πειράζει να ανεβάσω ένα δικό μου.
[SIZE=“5”]Η ανάμνηση μιας ανάμνησης[/SIZE]
Χαρά, πόνος, δυστυχία.
Όλα μια ανάμνηση σκελετωμένων ονείρων.
Αγάπη, λήθη, μοναξιά.
Ένα άγγιγμα σε σκηνώματα ψυχών.
Η θύμιση ενός συναισθήματος
όταν τα δάκρυα στερέψουν.
Ένα κενό στην καρδιά,
μία ανεκπλήρωτη ανάμνηση.
Σαν στάχια στα λιβάδια του χρόνου,
λυγισμένα από τους ανέμους της θύμισης.
Σκιάχτρο η δυστυχία, να διώχνει τα κοράκια
που τη λήθη τραγουδούν όταν είμαστε γυμνοί.
Ζούμε στο μέλλον και πεθαίνουμε στο παρόν,
πάντα με ανεστραμμένο προορισμό.
Πώς να ξεχάσεις στη μοναξιά;
Πώς να σκοτώσεις τη μόνη ελπίδα;
Δέσμιοι της αδυναμίας.
Θρηνωδία και απογύμνωση.
Η ανάμνηση μιας ανάμνησης
μες στην απόλυτη νοσταλγία.
Βάζω τα χέρια μου στο χώμα
και ξεθάβω ξεχασμένα γράμματα.
Κινούμενη άμμος είναι όλη η ζωή μας,
σαν αγάλματα βυθιζόμαστε δίχως καμιά ελπίδα.
Πολύ όμορφο μου αρέσει το στύλ σου:)
Θα ανεβάσω και εγώ κάποια δικά μου σύντομα
Γράφω απο 17 ετών
Σε ευχαριστώ.
Εγώ ποιήματα άρχισα να γράφω πέρυσι, στα 18. Στίχους για κομμάτια από τα 15.
Τι περίληψη μπορείς να δώσεις άραγε σε μια ποιητική συλλογή; :-k
Όποιος έχει καμιά ιδέα ας τη ρίξει