Θέλω να βοηθήσω, αλλά δεν καταλαβαίνω την ερώτησή σου.
Πρέπει να γράψεις εσύ περίληψη για κάποια ποιητική συλλογή;
Για ποιά;
ε δεν κανεις περιληψη ακριβως, περιγραφη ισως? οπως ειναι οι προλογοι των μεταφραστων συνηθως. δεν μπορω να σκεφτω κατι αλλο.
Τέλος πάντων, υποθέτω ότι έχω καταλάβει και προχωράω. Αυτό που χρειάζεται είναι να δώσεις ένα γενικό στίγμα το οποίο θα στηρίξεις με ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα. Τί εννοώ. Ο τάδε ποιητής σ’ αυτή τη συλλογή καταπιάνεται με το τάδε γενικό θέμα τύπου φόβος της απώλειας, νοσταλγία του χαμένου έρωτα, πάλη ψυχής και σώματος ή κάτι τέτοιο. Αυτό φαίνεται στο τάδε ποίημα όπου “ζωγραφίζει” την Α εικόνα και στο δείνα ποίημα όπου ζωγραφίζει την Β εικόνα. Ή, το γενικό αυτό θέμα ο ποιητής το περιγράφει με σαφήνεια στο τάδε ποίημα αλλά το βάζει υπαινικτικά ή υπόγεια στο δείνα ποίημα. Μέσα από τα ποιήματα περνάνε οι τάδε αντιπροσωπευτικοί χαρακτήρες, που μπορεί να συμβολίζουν την παιδική ηλικία του ποιητή, κάποια τραυματική εμπειρία ή κάτι τέτοιο, ή ο ποιητής μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και έτσι ουσιαστικά συνομιλεί με τον αναγνώστη, του εμπιστεύεται τις σκέψεις του κτλ. Η γραφή είναι ελεύθερη ή παραδοσιακή με μέτρο, οι επιρροές είναι από τους συμβολιστές ή τους νατουραλιστές ή τους υπερρεαλιστές. The End.
Ξέρω γω, κάτι τέτοιο.
Για δικιά μου. Στους εκδοτικούς οίκους ζητάνε να στείλεις περίληψη. Ξέρεις αυτή που μπαίνει πίσω, σε ένα βιβλίο.
Οπότε άκυρα αυτά που είπες
Τελικά έγραψα κάποια πράγματα για τις συνθήκες που γράφτηκαν τα ποιήματα και ότι πάει με αυτό
Συνήθως δεν γράφουν τίποτα στο οπισθόφυλλο των ποιητικών συλλογών.
Και μη βιάζεσαι να εκδόσεις ό,τι έχεις γράψει.
Ξέθαμα
[I]I died for beauty, but was scarce
Adjusted in the tomb,
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.
He questioned softly why I failed?
“For beauty,” I replied.
“And I for truth, -the two are one;
We brethren are,” he said.
And so, as kinsmen met a night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.[/I]
[B]Emily Dickinson [/B]
…διάβασμα στα άπαντα του Καβάφη, από σήμερα:):!:
Μεγάλες στιγμές για την παγκόσμια Ποίηση μετά την έκδοση της ποιητικής συλλογής ΟΝ του Κωνσταντίνου Μπογδάνου.
Φήμες θέλουν τον Tus να μελοποιεί τους μεγαλειώδεις στίχους και να βγάζει το νέο Άξιον Εστί.
Απόσπασμα:
-επιχείρηση σκούπα
Τεχνική μελέτη και αυτοψία
Τόποι, σημεία και φωταψία, τρομακτική
στους στύλους του Ολυμπίου Διός ριπή αέρα.
Δεν είναι τίποτα η κληρονομιά. Γιο
τίποτα. Κόρες μόνες πολλές γκάνγκστα.
Πιτσιρίκες του '60 της πλατείας Καραμανλάκη.
Μισός αιώνας επάνω μας τσούζει.
Το πάρκο Πατησίων και Κύπρου αναβλύζει
Γυμνά κορμιά της Φυλής, μασκοφόρα ανδρείκελα.
Πόλη γιατί πόλη ξανά γράφει ο δρόμος
«αλλαγή» - ξεκίνα ξήλωνε
το νήμα έως που
τέλος.
??Ακόμα αναπνέει, καυτός συνεαυτός αργόμισθος,
Ξενοφερμένος ενδοβαλτός, ώσπου να σβήσει στο φλογώδες άηχο??
Κωνσταντίνος Μπογδάνος, ??Ξένο σώμα??
[B][U]Καταδικάζουμε την κακή ποίηση από όπου και αν προέρχεται[/U][/B]
Ε ρε Μαγιακόφσκι που του χρειάζεται.
Φοβερό, κλασικό, αγαπημένο, αλλά γιατί έπρεπε να το δω τώρα που αύριο δίνω Dickinson και Whitman και δεν ξέρω την τύφλα μου; [-X
Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να δώσουμε λίγο από την ψυχή μας, αλλά εγώ θέλω να παραθέσω ένα δικό μου ποίημα, αφιερωμένο σε μια γυναικεία ψυχή του φόρουμ.
για σενα, Λύκαινα
[CENTER][B][U][SIZE=“3”]Ωδή σε μια Λατίνα Κοντοστούπα
[/SIZE][/U][/B]
Στον ήλιο η αγιότητά σου
Θυμίζει κάτι από εκείνες τις κοπέλες στα στάχυα-θύμισες από 'κεινα τα πυρόξανθα μαλλιά
Άγρια ομορφιά
Μεσόγειος
Και 'συ κάπου εκεί
Φάσμα πλατύ και φωτεινό, το όνομά σου
Μαύρη τουλίπα η καρδιά σου.
Ένα μήλο
Πειρασμός και ξεπεσμός
Πίνοντας cognac Hennessy
Μαύρη σοκολάτα
Σ’ ένα βροχερό απόγευμα Λονδίνου, στο Παρίσι
Κάτω απ’την αίγλη του Άσπεν
Εσύ & ο Ντίμης φύγατε
Τα ουρλιαχτά σου άνοιξαν πυρά σε μια ακατάπαυστη ναυμαχία στο Monte Rosa
Οι μαχητές έχασαν την Ανατολή
Εγκλωβίστηκες στην Oulujärvi[/CENTER]
[RIGHT][SIZE=“2”][B][RIGHT]Τερέζα Μπούκη[/RIGHT][/B][/SIZE]
από την ποιητική της συλλογή
"[B][I]Σουβλάκι με διπλόπιτα στου Κάβουρα & Βρώμικο στη Μιχαλακοπούλου"[/I][/B][/RIGHT]
Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο καιρός
ο Θρύλος φέρνει μόνο δώρα
εγώ πάντα στο σκοτάδι περιμένω που να βρω φως
πες μου ποιο είναι το όνομά σου
πάμε ταξιδάκι, ετοιμάσου
μόνο με τον Θρύλο περπατάω
όποιος κι αν είσαι παραμύθι μου, πάμε
Το καλοκαίρι πέρασε, εγώ έπαιζα προκριματικά
αρχίζουν οι βροχές θυμάσαι όταν μάλωνα είχα 2-3 νερομπογιές
έβγαλα απ’την βαλίτσα μου μια στίβα αναμνήσεις
πήγα ζωγράφισα γέφυρες για να ξαναγυρίσεις
μου τάζεις ποταμόπλοια, τρενάκια και σταθμούς
θυμάσαι όταν μαλώναμε τους αποχωρισμούς;
ΒΟΥ ΒΟΥ ΒΟΥ είναι τρελά τα αεροπλάνα
για την καινούρια σεζόν κάνω πλάνα
είναι ψηλά στους ουρανούς, ο Ολυμπιακός πάντα με κερδίζει
μέσα και έξω, δηλαδή εντός και εκτός έδρας!
κουράστηκα πια, κουράστηκα αυτήν την πίκρα
:") :") :")
:lol2::lol2: Δεν παίζεσαι.
[B][U]Παγωτό Μόκα Βανίλια[/U][/B]
Και στις κοιλάδες των Τεμπών και στου Όλυμπου τα μέρη
Κοίταξες τα άστρα από μακριά, τους έστησες καρτέρι.
Ω των βουνών συ ξωτικό, 'μορφαίνεις τα ρυάκια
μα ήταν η μύτη σου υγρή κ οσφράνθηκες σουβλάκια
Ήρθα και γω η λύκαινα, χωρίς καμιάν ελπίδα
μα θώρησα κατάματα, την ομορφιάν την ίδια
σου ΄φερα σμέρνα και χρυσό, λιβάνι για πεσκέσι
αλλά εσύ στα Γιάννενα, έτρωγες κοκορέτσι.
[SPOILER][/SPOILER]
(βουκολικό σχεδίασμα για τη Λύκαινα, βολ.1)
Θώρα, μωρέ Αυγερινέ, της κοπελιάς τη χάρη
Που όμοια μ’αυτήν δεν έχει ούτε η Λεν’ του Πάρη
Κι έλα, Πούλια, αποβραδίς να την εστεφανώσεις
Και άντρα όμορφο, καλό, αύριο να της δώσεις
Γιατί σ’αυτήν επρέπουνε μόνο χρυσά γιορντάνια
Που δώρο προχθές επήραμε απ’την Ανίτα Πάνια
Κι αν άσπρο νυφικό δεν έχει να φορέσει
Φέρε μετάξι και κλωστή-της κάμω εγώ πεσκέσι
Και θα 'χει και αρνιά, κρασιά και γαλοπούλες
Το γλέντι που της κάμουμε το συζητάνε ούλες
Κι αν σερνικό παιδί δεν πιάσει με την πρώτη
Στον Άνεμο χαρίστε του τη χάρη και τη νιότη
[SPOILER] Με έμπνευση -->
http://www.youtube.com/watch?v=Jyg-3aVsFJc[/SPOILER]
Καραμουρτζουνη γιατι μας το κανες αυτο βραδιατικα? :’’’)
για παντα Ιουλιος
παγκόσμια ημέρα ποίησης λέει.
αν και την ίδια την ποίηση δεν την πολυνοιαζει, να.
[B]Beauty[/B]
- [B]Charles Baudelaire[/B]
I am as lovely as a dream in stone,
And this my heart where each finds death in turn,
Inspires the poet with a love as lone
As clay eternal and as taciturn.Swan-white of heart, a sphinx no mortal knows,
My throne is in the heaven’s azure deep;
I hate all movements that disturb my pose,
I smile not ever, neither do I weep.Before my monumental attitudes,
That breathe a soul into the plastic arts,
My poets pray in austere studious moods,For I, to fold enchantment round their hearts,
Have pools of light where beauty flames and dies,
The placid mirrors of my luminous eyes.
αν και εδώ τα λέει ΠΟΛΥ καλύτερα
[B]Be Drunk[/B]
- [B]Charles Baudelaire[/B]
You have to be always drunk. That’s all there is to it?it’s the only way. So as not to feel the horrible burden of time that breaks your back and bends you to the earth, you have to be continually drunk.
But on what? Wine, poetry or virtue, as you wish. But be drunk.
And if sometimes, on the steps of a palace or the green grass of a ditch, in the mournful solitude of your room, you wake again, drunkenness already diminishing or gone, ask the wind, the wave, the star, the bird, the clock, everything that is flying, everything that is groaning, everything that is rolling, everything that is singing, everything that is speaking. . .ask what time it is and wind, wave, star, bird, clock will answer you: “It is time to be drunk! So as not to be the martyred slaves of time, be drunk, be continually drunk! On wine, on poetry or on virtue as you wish.”
^ Χαλάς το σερί των άνωθεν αριστουργημάτων. [-X
δε νομιζω να ξαναποσταρω εδω μεσα μιας και οι σχεση μου με αυτη την τεχνη δεν ειναι και η καλυτερη αλλα:
Mιλτος Σαχτουρης - [B][U]ΟΝΕΙΡΟ[/U][/B]
Ένα μικρό σε μια κούνια είναι πεθαμένο.
Μια μαυροφόρα (πιθανώς η μάνα του), κάθεται από πάνω του και κλαίει με λυγμούς.
Έπειτα σιγά σιγά το σηκώνει, το βάζει κάτω? το μικρό σαν παραζαλισμένο αρχίζει να περπατάει.
?Δες, λέω, είναι πεθαμένο κι όμως περπατάει?