Γαμ… τα ολα ρε και για μετα βλεπουμε :lol:
Αυτό, αν και όσο πλησιάζεις προς το τέλος (και σε ενδιαφέρει το αντικείμενο που σπουδάζεις), πρέπει να 'χεις μια ιδέα πάνω-κάτω για το μετά.
Γενικά και για να μην τρομάζουμε τη φοβιτσιάρα τη Ράνια, στηρίζω τα λεγόμενα της σουρλουλούς της Ολμάιτι, ότι όσοι θα μπείτε τώρα πανεπιστήμιο καλό θα είναι να χαλαρώσετε για λίγο και να μην αρχίσετε να σκέφτεστε από τώρα το θέμα του “μετά το πανεπιστήμιο, τί”, γιατί μετά τη διετή (τουλάχιστον) τρομερή δοκιμασία των πανελλαδικών όλοι πιστεύω δικαιούνται αυτή τη χαλάρωση (κι εγώ πέρασα απ’ αυτή τη φάση). Καλό θα είναι όμως επίσης και να έχετε ένα-δυο πράγματα στο πίσω μέρος του μυαλού σας για να μην πέσετε κι απ’ τα σύννεφα σε 4-5-6 χρόνια (περισσότερα δεν έχει πια ρε! νόμος πλαίσιο λέμε! :p):
Τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Αν ήδη από τα προηγούμενα χρόνια αργά ή γρήγορα ο μύθος της επαγγελματικής αποκατάστασης με βάση τις σπουδές καταρριπτόταν μία φορά, τώρα αυτό θα γίνεται δέκα. Αν το μεταπτυχιακό μέχρι τώρα ήταν βασικά μια ωραία ψευδαίσθηση μία φορά, τώρα θα είναι πάλι δέκα. Η ανεργία θα είναι από δω και πέρα δυστυχώς ο μεγάλος εφιάλτης της ελληνικής κοινωνίας, και αν πριν το ξέσπασμα της κρίσης συνέβαινε το τραγικό να είναι άνεργοι 1 στους 4 ανθρώπους ηλικίας μέχρι 34 ετών, δε θέλω να φανταστώ πως θα είναι τα πράγματα τα επόμενα χρόνια. Οι εργοδότες παιδιά μου είναι κακοί, πολύ κακοί άνθρωποι και σπάνια κοιτάνε πτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς και λοιπούς τίτλους σπουδών. Αυτό που οι περισσότεροι λένε στους περισσότερους, ανεξαρτήτως “προσόντων”, είναι “έλα και δούλεψε τσάμπα ή με κάνα χαρτζιλίκι και βλέπουμε”. Ειδικά σε σχέση με το μεταπτυχιακό θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής: γενικά δεν είμαι εναντίον του, στηρίζω ένα παιδί που θέλει να κάνει μεταπτυχιακό αλλά κυρίως αν έχει την καύλα του να εμβαθύνει λίγο περισσότερο στο αντικείμενό του και τέτοια πράγματα (άλλωστε κι εγώ το κυνήγησα μ’ αυτό το σκεπτικό, απλά δε μου κατσε και το παράτησα), αλλά όποιος πιστεύει ότι θα τον οδηγήσει σε καλύτερη θέση σε σχέση με το θέμα εύρεσης εργασίας αυταπατάται. Θα πρέπει κάποιος ο οποίος βγαίνει από μια σχολή να είναι έτοιμος για τις δύσκολες εργασιακές μέρες που τον περιμένουν και να έχει γερό στομάχι. Όλα αυτά δεν τα λέω για να ψυχοπλακώσω τους νεότερους και όσους είναι ακόμα φοιτητές, δεν είμαι (τόσο) κακός άνθρωπος, απλά καλό είναι να ξέρουν όλοι σε τί κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, Νίκο Ευαγγελάτο.
το ανώτατο όριο φοίτησης, σύμφωνα με το νόμο πλαίσιο, είναι ν+v (8 χρόνια για τα τετραετή προγράμματα σπουδών)
Ουπς! Σόρι, αυτό δεν το θυμόμουνα. :oops:
Μπράβο τα παιδιά, έτσι όλοι μεταπτυχιακό! Αφήστε σε εμάς τους υπόλοιπους την προϋπηρεσία, να δω τι θα το κάνετε βρε 
Εγώ πριν καλά καλά τελειώσω την σχολή πήγα στρατό και μετά αμέσως δουλειά. Δεν είναι εποχές για να το καθυστερείς, εκτός βέβαια αν έχεις την οικονομική δυνατότητα ή το κουράγιο να δουλέυεις και να κάνεις παράλληλα μεταπτυχιακό.
Μετά τη σχολή, τί…καλή ερώτηση…το θέμα είναι ότι πολλά ονειρευόμαστε αλλά πόσα από αυτά θα γίνουν είναι μια άλλη ιστορία…εγώ πάντως τώρα που τελείωσα θα πιάσω δουλειά να μαζέψω κάποια χρήματα πρώτα κ να έχω και κάποια προϋπηρεσία κ αν κάτσει μεταπτυχιακό του χρόνου εξωτερικό έχει καλώς…αλλιώς θα συνεχίσω τη δουλειά…
Όλο το site είναι θεϊκό, ειδικά αν είστε των θετικών επιστημών.
Το συγκεκριμένο strip, χωρίς να είναι από τα πιο αστεία, κολλάει γάντι εδώ :roll:
Xαχαχα τα’χω δει αυτά…Η αλήθεια είναι ότι η ανασφάλεια του επιστήμονα που συνεχίζει σε μεταπτυχιακές σπουδές και κυρίως διδακτορικά δεν έχει ταίρι:lol: Ξέρω εκ πείρας…Να πάνε και να μη ξαναγυρίσουν!
Πρώτα καναδυό χρόνια προϋπηρεσίας και μετά μεταπτυχιακό (για να έχουμε μπόνους 
)
Ψήφισα στο στρατό, γιατί μετά τη σχολή ακολουθεί -όπως είναι φυσικό- η ΑΝΕΡΓΙΑ βρε!!! Οπότε πηγαινε στρατό να ξεμπερδεύεις με τους βλάκες.
Βέβαια, η ανεργια εμφανίζεται και μετά το στρατό, απλώς αναβάλεις την εμφάνισή της για 1-1,5 χρόνο.
Το καταλαβαίνω πάντως αν θέλει κάποιος να κάνει μεταπτυχιακό, αλλά όσοι προχωρούν και σε διδακτορικό στην κυριολεξία καίγονται…
Βλέπω έναν κοληττό που τελείωσε πριν 2 χρόνια διδακτορικό. Ο τύπος έχει καεί, δεν έχει όρεξη για τίποτα, δεν έχει καταφέρει ακόμα να δουλέψει και γενικά τα περιμένει πλέον όλα από τους καθηγητές, που αυτοί σε τελική ανάλυση το μόνο που θέλουν είναι έναν βαστάζο για να τους κάνει τις δουλειές τους.
Αν κάποιος ξεκινάει το διδακτορικό με σκοπό… κάποια μόρια σε ΑΣΕΠ κλπ, τότε είναι απλά χάσιμο χρόνου. Αν, όμως, γουστάρει έρευνα και θέλει να ασχοληθεί με κάτι παραπάνω, τότε όσο νωρίτερα ξεκινήσει το διδακτορικό, τόσο το καλύτερο, γιατί όσο περνάει ο καιρός, τόσο φθίνει η ικανότητα του εγκεφάλου (αποδεδειγμένο αυτό).
Βέβαια, τώρα που ο στρατός είναι 9 μήνες παιδική χαρά, ίσως καλύτερα κάποιος να τελειώνει με αυτό και μετά να ξεκινάει μεταπτυχιακά κλπ ή στην αγορά εργασίας, αλλά αυτά έχουν να κάνουν και με τις συνθήκες.
[SPOILER]Ήξερα έναν συμφοιτητή κάποτε, από μεγαλύτερο έτος, αυτός τέλειωσε στα 4 χρόνια τη σχολή. Όσο ήταν στη σχολή, πήγε παράλληλα (!!!) στρατό, και μετά το πτυχίο καπάκι διδακτορικό με υποτροφία κλπ. Εντάξει, ήταν περίπτωση![/SPOILER]
Δεν ήξερα που να το βάλω. Εξαιρετικό κείμενο για μια αλλου είδους Βία.
[B]Που με βιά μετράει C.V[/B]
Είναι πολύ ωραίο για έναν άνθρωπο να μιλά για τη βία από μια θέση συναίσθησης ότι τα δικά του χέρια είναι καθαρά. Και ψευδές. Είναι αδύνατο να έχεις καθαρά χέρια όταν ο κόσμος είναι άδικος. Και είναι αδύνατον να πράξεις το δίκαιο όσο κινείσαι νομιμοφρόνως μέσα στα πλαίσια ενός άδικου κόσμου.
Πριν λίγες ημέρες, εργάστηκα σε μια επιτροπή πρόσληψης για μια θέση. Υπήρχαν δεκαεπτά αιτήσεις. Κατ’ εξαίρεση, επειδή από λάθος της διοίκησης η θέση διαφημίστηκε λιγότερο από ότι συνήθως. Σε άλλες προκηρύξεις, εξήντα άτομα, σαράντα, τριανταπέντε. Βιογραφικά στοίβα στο γραφείο, ζωές που περιμένουν να τις κοιτάξεις, να τις ζυγίσεις και να πεις πόσο αξίζουν. Φαντασματική επανάληψη των πλειστηριασμών δούλων: αυτόν να πάρεις, έχει γερά δόντια, είναι υγιής και θα σου δουλέψει. Στις φωτογραφίες των σύγχρονων βιογραφικών, τώρα που η ανεργία χτυπά ταβάνι παγκόσμια, ο δούλος μπορεί να χαμογελάει και να φοράει κουστούμι, αλλά η ανατριχίλα απέναντι στην πράξη επιλογής ανάμεσα σε ζωές-εμπορεύματα είναι η ίδια. Να ζήσει ή να μαραζώσει ο Χ ή η Ψ; Να κλάψει η Α ή ο Β; Να αισθανθεί θριαμβευτής ο Γ ή κουρέλι; Αποφασίστε.
Στη διαδικασία της συνέντευξης κλήθηκαν επτά άτομα, από τα οποία το ένα δεν μπόρεσε να παραστεί. Όλοι οι υποψήφιοι που κλήθηκαν σε συνέντευξη ήταν οικτρά υπερεξοπλισμένοι για τις τυπικές απαιτήσεις της θέσης. Το διδακτορικό ήταν πλέον το μίνιμουμ, και ας μην χρειαζόταν καν τυπικά διδακτορικό. Αναγκαστήκαμε να τους ζητήσουμε να υποβάλλουν επιπρόσθετα έγγραφα, ώστε να μπορέσουμε να κρίνουμε αυτό που στην ουσία ήταν εξ ορισμού άδικο να κριθεί: ποιος από τους έξι θα έχει εργασία εφεξής.
Κρίναμε, πιστεύω κατά το δυνατόν δικαιότερα, λαμβάνοντας υπόψη την συνολική εικόνα βιογραφικού, συνέντευξης και πρόσθετων εγγράφων. Την επόμενη μέρα, ένας από τους υποψήφιους που δεν επιλέχθηκαν, Έλληνας στην καταγωγή, μου ζήτησε, με μάτια σβησμένα και σφιγμένα χείλη, να τον ενημερώσω για την απόφαση άτυπα ώστε να μπορέσει να δει τι θα κάνει στο μέλλον.
Τον ενημέρωσα. Ανάμεσα σε άλλα, αναφέρθηκα στις αδυναμίες του βιογραφικού, που δεν είχε αρκετές ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις. Αληθές, και συνάμα ψευδές, διότι η θέση δεν ήταν καν ερευνητική. Αλλά όταν όλοι έχουν δημοσιεύσεις, και η θέση είναι μόνο μία, αναγκάζεσαι να το λάβεις υπόψη. Μου απάντησε αποστομωτικά: για να επιβιώσεις στην Ελλάδα, για να θρέψεις παιδιά, αναγκάζεσαι να κάνεις άλλα πράγματα απ’ το να γράφεις επιστημονικά άρθρα. Τα άρθρα δεν τρέφουν τα στόματα των παιδιών σου, μου είπε. Αν μου δινες την ευκαιρία, θα δούλευα όσο ποτέ, θα το βλεπες, θα το βλεπες. Δεν του είχα δώσει την ευκαιρία.
Είχα κρίνει, και τώρα ήταν η ώρα να κριθώ. Ήταν άδικο να πρέπει να κρίνω, και άδικο να κρίνομαι για αυτό. Ήταν δίκαιο και αναπόφευκτο, και το να κρίνω και το να κριθώ. Ο άνθρωπος που δεν επέλεξα δεν έχει πια δουλειά στην Ελλάδα. Αυτήν που είχε την άφησε για να έρθει και την έχασε. Έχει δύο παιδιά. Δουλεύει όλη του τη ζωή, σκληρά, σκληρά. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα του φιλότιμου, του νομοταγούς παιδιού, αυτού που πληρώνει την εργατικότητά του με κλειστές πόρτες. Πριν, επειδή βρισκόταν σε ένα περιβάλλον που δεν του επέτρεπε να εργαστεί όσο έπρεπε ακαδημαϊκά. Τώρα, επειδή κρίνεται με βάση καθαρά ακαδημαϊκού είδους εργασία. Από εμένα, που από καθαρή τύχη είχα την πολυτέλεια να εργαστώ ακαδημαϊκά. Η ζωή του και η ζωή μου, παιχνίδι σε μια αυθαίρετη λοταρία. Ο κύριος κέρδισε, ο άλλος κύριος έχασε.
Ο άνθρωπος που δεν επέλεξα δεν είναι Μαρξιστής. Το τελευταίο πράγμα στο μυαλό του είναι η πάλη των τάξεων και η επανάσταση. Είναι όμως ένας από τους λόγους για τους οποίους είμαι εγώ Μαρξιστής. Εγώ, που δεν τον επέλεξα. Ακολουθώντας το γράμμα του νόμου, το γράμμα του βιογραφικού που είναι πλέον ο νόμος που σε κρίνει και σε καταδικάζει ή σε αθωώνει. Της αποκορύφωσης της πραγμοποίησης της ζωής, που μεταμορφώνεται σε κέντρο παραγωγής δημοσιεύσεων. Να κρίνω προσπαθώντας να μην αδικήσω κάποιον άλλο, κάποια άλλη από τις αδήλωτες ζωές πίσω απ’ τα βιογραφικά, κάποια άλλη από τις αγωνίες που μεταμφιέζονται σε αυτοπεποίθηση για τριάντα λεπτά, όσο διαρκεί μια συνέντευξη σε μια εποχή εργασιακού τρόμου. Χθες, έτερη έντρομη υποψήφιος, η οποία διαισθάνθηκε ότι δεν απάντησε όσο καλά θα ήθελε σε ερώτηση που της έκανα, έστειλε δισέλιδη επεξήγηση. Πολύ αργά. Η απόφαση είχε ήδη βγει. Δεν υπάρχει αναστολή. Χάσατε. Η πύλη έκλεισε.
Σε λίγες μέρες, ο πρώτος θα επιστρέψει στην Αθήνα, σαράντα ετών και άνεργος. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα κάνει για να ζήσει την οικογένειά του, απ’ την οποία χωρίστηκε για να μπορέσει να εργαστεί έστω για ένα χρόνο εδώ. Ούτε ο ίδιος βέβαια ξέρει τι να κάνει. Εδώ και μέρες, το άγχος για την διαδικασία, την οποία έβλεπε ως τελευταία του ευκαιρία, και η συντριβή της απογοήτευσης, τον έχουν κάνει φάντασμα. Περιφέρεται σαν ζωντανός-νεκρός. Εγώ, που έκρινα, ήμουν τυχερός. Είμαι επιβιώσας. Έχω δουλειά, κρίνω για το αν θα έχουν άλλοι δουλειά. Και δεν μπορώ να μην γνωρίζω ότι η δική μου επιβίωση προϋποθέτει, όσο έμμεσα και απόμακρα, τη δική τους συντριβή.
Με ρωτούν τι λέω για τη βία και γιατί. Με ρωτούν τι θέση έχω για τη βία. Εκτελούμε ο ένας τον άλλο, καταδικάζουμε ο ένας τον άλλο, αφανίζουμε ο ένας τον άλλο κάθε μέρα. Για να επιβιώσουμε. Για να κάνουμε τη δουλειά μας “σωστά.” Για να είναι όλα καθαρά και νόμιμα. Για να ζήσουν οι θεσμοί.
Και με ρωτούν.
ΕDIT : Να μεταφερθεί στο “Αγορά εργασίας και εμφάνιση”, αν γίνεται. Τώρα πρόσεξα την ύπαρξη του.
λοιπον εγω ιουλιο 2012 τελειωνω αρχιτεκτονικη και θα μπω σιγουρα για Ph.D μαλλον ειτε για σαστεηναμπλ αρκιτεκτιουρ ειτε για αρχιτεκτονικη για το πρασινο… σκεφτομουνα βεβαια να παω και ενα χρονο ισπανια η πορτογαλια με προγραμμα ανταλλαγης αλλα μετα ειναι η αληθεια δεν εχω σκεφτει τι θα κανω…
η περιπτωσεις ειναι τρεις>
-
ελλαδα που ετσι οπως τα βλεπω τα πραγματα μαλλον δεν υπαρχει περιπτωση να γυρισω λογω δουλειας αλλα και ζωη αλλα μπορει ισως για ενα χρονο και μονο θεσσαλονικη η αθηνα αλλα και παλι δε νομιζω… (βεβαια σιγουρα θα γυρναω καλοκαιρια)…
-
μενουμε ιταλια, σχηνικο που το χω εντελως βγαλει απ το μυαλο γιατι για μενα την εχω συνδεσει με σπουδες και απ την στιγμη ποθ θα τελειωσω καπου εκει θα τελειωσει η ιταλια για μενα…
-
εξωτερικο η οποια μαλλον φενεται και η πιο καλη λυση για μενα μαλλον πορτογαλια η ισπανια γιατι εχει ζεστη, θαλασσα και ιδανικες συνθηκες για τη δουλεια που θελω να κανω βεβαια θα δειξει στην πορεια
μαλλον για το τριτο βεβαια ειναι νωρις ακομα λογικα καμια βαλενθια, ειτε βαρκελωνη, ειτε λισαβωνα…
δυστυχως η ελλαδα πλεον ειναι αποκρουστικοτατη για τον νεο που ετοιμαζεται να βγει στην αγορα εργασιας. τυχεροι ειναι οσοι μπορουν να πανε εξω (και το θελουν γιατι ειναι πολυ σημαντικο και αυτο)…
μετα τη σχολη δουλεια…ναι καποτε επρεπε να ρθει και η καταραμενη στιγμη που θα κουνησουμε τον κολο μας απτους καναπεδες…και επισης η δουλεια δε θα σου χτυπησει την πορτα,εσυ πρεπει να την ψαξεις και να την βρεις
Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν παρεξήγησα το νόημα αυτής της φράσης σου, αλλά ειλικρινά αν εννοείς ότι αυτή τη στιγμή 1 εκατομμύριο άτομα στην Ελλάδα κάθονται και περιμένουν να τους χτυπήσει την πόρτα η δουλειά,
Μάλλον για στρατό το κόβω για να τελειώνουμε και με αυτό και μετά τον στρατό ξεκινάμε να μεγαλώνουμε το μαλί πάλι:p και φυσικά ψάχνουμε για δουλεία
μααααλον στρατος, μετα κανα μεταπτυχιακουλι και μετα προετοιμασια για Ε.Σ.Δ.Δ.
όποιος θέλει να κάνει μεταπτυχιακό ας πάει πρώτα να το τελειώσει. είναι και στον άνθρωπο βέβαι αλλό αρκετή όρεξη για διάβασμα ΄χανεται μετά την σούπερ επικοδομοιτική εμπειρία ζωής που λέγεται ε.σ.