Aλλαγή δαγκωτό αρκεί να έχει καλά αποτελέσματα (βλέπε αλλαγή στον ήχο των Anathema) και όχι σάπια.
Αν και δεν έχω πρόβλημα κάποιος να μένει στάσιμος στον ήχο του, αρκεί και πάλι να έχει καλά αποτελέσματα και όχι απλώς να αντιγράφει τον ίδιο του τον εαυτό…
εγω νομιζω οτι η αλλαγη ειναι καλη και αναγκαια μετα απο καποια χρονια, γιατι υπαρχει κινδυνος ανακυκλωσης του ηχου μιας μπαντας, εκτος κι’αν μιλαμε για AC/DC ή Motorhead. οταν ομως προκειται για ριζικη αλλαγη προτιμω να δημιουργηθει αλλη μπαντα ή ενα project, αυτο ειναι καλυτερο και για την ιδια την μπαντα για να μην διχαστει το κοινο της.
Ωχ, ούτε που θυμόμουν οτι είχα ανοίξει αυτό το θρεντ! Επαναφέρω λοιπόν, μήπως ακουστεί και καμιά επιπλέον άποψη!
Βαδικά είμαι υπέρ της μη στασιμότητας απλά πιστεύω ότι για κάθε συγκρότημα υπάρχει και διαφορετικός τρόπος να το προσεγγίσει αυτό. Κάθε συγκρότημα με το που θα αποκτήσει τον προσωπικό του ήχο, έχει θέσει και κάποιες βάσεις από τις οποίες ξεκινούν και ανάλογα με αυτές θα πρέπει να κινηθούν στο μέλλον. Υπάρχουν συγκροτήματα στα οποία ταιριάζει ο πειραματισμός και άλλα που δεν τους ταιριάζει γιατί είναι η φύση τους τέτοια. Παρόλαυτά αυτά δε σημαίνει ότι πρέπει να μένουν και στάσιμα. Πολλές φορές αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν αλλαγή εγώ το βλέπω σαν τη φυσική εξέλιξη ενός ήδη υπάρχοντος ήχου. Σε συγκροτήματα που είναι “λάβαρα” ενός κινήματος όπως οι Metallica πιστεύω ότι δεν ταιριάζει η αλλαγή και αυτό που οι περισσότεροι ονομάζουν αλλαγή εγώ το ονομάζω εξέλιξη. Από το Ride The Lightning που αποκτήσαν το προσωπικό τους ύφος εως το And Justice For All υπήρχε η φυσική εξέλλιξη αυτού του ήχου και από εκεί και πέρα υπήρξε η αλλαγή(ναι το Black Album ήταν ένας πολλυυυυυυύ καλός δίσκος αλλά γνώμη μου είναι ότι από εκεί και πέρα άρχισαν να χάνουν την ταυτότητα τους και ούτως ή άλλως θα προτιμούσα να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν με το And Justice For All). Το ίδιο ισχύει και για συγκροτήματα όπως οι Death, Maiden, Slayer, Judas Priest κτλ. Επίσης αυτό κατά τη γνώμη μου ισχύει και για συγκροτήματα του πιο προοδευτικού χώρου όπως οι Tool, Meshuggah, Neurosis που ναι μεν δεν επαναλαμβάνοταν αλλά ουσιαστικά δεν αλλάζαν τον ήχο τους απλά εμβαθύναν πάνω σε αυτόν και τον εμπλουτίζαν βρίσκοντας τις όποιες κρυμμένες πτυχές του και βγάζοντας τες στην επιφάνεια παρουσιάζοντας καθε φορά και ένα νέο πρόσωπο. Από την άλλη υπάρχουν και συγκροτήματα όπως οι Queensryche, Ulver, Arcturus, Amorphis κτλ. που είναι πιο φιλικά προς τους πειραματισμούς και μπορούν να πειραματιστούν με ξένους ήχους απλά να ξέρουν και με ποιους ήχους κολλάνε αυτοί σαν μπάντα και να έχουν γνώση του ήχου που πρόκειται να ενσωματώσουν και όχι να ακούγονται λες και παίζουν 10 διαφορετικές μπάντες ταυτόχρονα στο ίδιο δωμάτιο, δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα να είναι ένας ήχος και όχι ξεκάρφωτο σύρραμα μουσικών υφών που υπάρχει απλά για να ψαρώσει ο κόσμος που πιθανόν να μην έχει και τις γνώσεις για να το κρίνει αυτό που ακούει(από την άλλη αν του αρέσει αυτό είναι καλό, δεν είναι ανάγκη ο άλλος να έχει διδακτορικό στην ιστορία της τέχνης για να του αρέσει αυτό που ακούει). Από εκεί και πέρα αν ένας καλλιτέχνης αποφασίσει να ξεπεράσει τα όρια που του βάζει το DNA της ίδιας του της μουσικής(π.χ. Manowar με ψυχεδελικά περάσματα και ηλεκτρονικές παρεμβολές8O 8O 8O ) υπάρχουν και τα Projects όπου μπορεί να κάνει ότι γουστάρει.
με 1000 αλλαγη!ο μουσικος πρεπει να δοκιμαζει νεα πραγματα…καμια φορα πεφτουν στο κενο οι προσπαθειες αλλα αυτο ειναι λογικο.η θα πετυχεις η θα αποτυχεις στη μουσικη…
εγω πιστευω και κατι αλλο βεβαια.οτι αμα εισαι πραγματικος φαν ενος συγκροτηματος ο,τι και να κανουν θα το εκτιμησεις!
Αλλαγη βεβαια.Παντα χρειαζεται,με το να κανεις συνεχεια τα ιδια και τα ιδια δε λεει.
κουραζει ε?
Αλλαγη και παλι αλλαγη.Κι ας ειναι προς το χειροτερο.Η σταθεροτητα-στασιμοτητα κουραζει και δεν προσφερει τπτ.
E,ναι.αμα κανεις τα ιδια και τα ιδια μερικες φορες κουραζεις το κοινο σου και πανω απ’ολα τον εαυτο σου.ασε που μερικες φορες δειχνει ανασφαλεια μη χασεις τη “σταθερη πελατεια”.
Κι’ όμως με τη λογική αυτή ένα από τα πιο “στάσιμα” γκρουπ (που για μένα δεν είναι κακό) είναι οι Maiden. Ίσως είναι το μόνο πράγμα που μπορω να τους καταλογίσω. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ και πως το εννοώ μην πέσετε να με φάτε. Ελάχιστες οι αλλαγές στο στυλ τους μέσα στις δεκαετίες και κυρίως από την έλευση του Μπρους και μετά. Αυτοί αποδυκνείουν νομίζω με τον καλύτερο τρόπο πως αν είσαι μουσικά στάσιμος δεν είσαι και νεκρός. Αν συνεχίζεις να προσφέρεις ποιότητα κανείς δεν θα σε κατηγορήσει πως παίζεις τα ίδια και τα ίδια
Ψήφισα το πρώτο.
Συμφωνώ στο ότι δεν πρέπει να απορρίπτει κανείς δουλειές μόνο και μόνο γιατί κινούνται σε διαφορετικό ύφος από τα παλιότερα αλμπουμ του συγκροτήματος, αλλά έχει διαφορά αυτό από το να προσπαθείς να κάνεις με το ζόρι να σου αρέσει ένα αλμπουμ. Ίσα ίσα, πιστεύω ότι ο πραγματικός οπαδός δεν πρέπει να “μασάει” ποτέ τα λόγια του, αλλά να είναι αυστηρός στην κριτική του, γιατί μόνο έτσι δεν πρόκειται ποτέ να επαναπαυτεί η αγαπημένη του μπάντα, αλλά να προσπαθεί συνεχώς να βγάζει αξιόλογες δουλειές…
Συμφωνώ απολύτως. Όπως έχω ξαναγράψει οι περισσότεροι Metallica φανς δεν γουστάρουμε το St.Anger όχι επειδή ήταν κάτι διαφορετικό, αλλά επειδή αυτό το διαφορετικό ήταν τραγικό…Και στο Black έκαναν στροφή, αλλά πάλι το άλμπουμ ήταν θαυμάσιο
εχεις δικιο.αλλα αυτο δεν το καταλαβαινουμε ολοι.δηλαδη θα επρεπε να βγαζουν οι μεταλλικα συνεχεια μαστερ οφ παπετς (πραγμα ακατορθωτο εκ των πραγματων),μονο και μονο για να πουλανε τα σιντι τους?και οι μεταλλικα ειναι απλα ενα τυχαιο παραδειγμα στην προκειμενη περιπτωση.
εδω θα συμφωνησω.ομως…αν το γυρισουν σε τσιφτετελι θα το παρεις το σιντι η οχι?ενω ξερεις οτι θαναι μουφα.εγω προσωπικα θα το παρω και θα εχω ολη την καλη διαθεση να το ακουσω και ας ξερω οτι δεν εχει ιχνος ριφ,ιχνος σολο…οτι αυτο δεν ειναι μεταλλικα.δεν θα αρχισω να κραζω αν το αποτελεσμα δεν ειναι κιλ εμ ολ η μπλακ αλμπουμ.
και κατι αλλο.οσο και να μην μασαω τα λογια μου και να κανω αυστηρη κριτικη,δεννομιζω ναμ ε υπολογισει και παρα πολυ ο ουλριχ και ο καθε ουρλιχ!
Σαν φααντικός οπαδός των Lost και Metallica δε θα μπορούσα να μην είμαι δεκτικός σε αλλαγές. Είναι καλό αν αναζωογονείται μία μπάντα με νέους ήχους, και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι καλό, όσο μακριά κι αν πάει ο πειραματισμός (βλέπε ‘‘Host’’).
Ψηφιζω το δευτερο. Ναι να πειραματιζεται μια μπαντα, αλλα απο εκει και περα μεσα σε ενα ευρυτερο πλαισιο. Πχ το st anger μπορει να ηταν δημιουργικο- πειραματισμος για τους Metallica αλλα δεν νομιζω να θαφτηκε και λιγο.
Επίσης και γω σαν φανατικός των Λοστ και Μετάλικα, εύχομαι η στροφή του εξαιρετικού In Requiem να “φώτισε” και το Death Magnetic:wink:
Αν το γυρίσουν σε τσιφτετέλι θα λέγονται Tsiftetellica και δεν θα παίζουν καν ροκ. Άρα ας βρουν φανς στην ανάλογη μερίδα του κοινού. Εγώ δεν θα έπαιρνα κάτι που δεν είναι Metallica, γιατί είμαι μάλλον περισσότερο φαν της μουσικής τους και λιγότερο των ιδίων. Τέλος καλό θα ήταν να ακούσει και λίγο τους φανς ο Λαρς, γιατί χωρίς αυτούς (και τον Τζέιμς) θα έπαιζε ακόμα σε γκαράζ.
η δημιουργικοτητα δεν εχει ορια:)παντα χρειαζεται μια αλλαγη.
Πιστευω οτι αναπτυσοντας μια συγκρκριμενη χημεια και ενα διαφορετικο δεσιμο μεσα σε ενα συγκροτημα καλο θα ηταν να μην αλλαζουν… Βεβαια παιζουν και διαοφορα προβληματα που μπορει να αντιμετωπισουν οποτε εκει θα ηταν καλο να μην υπαρχουν προστριβες… Αλλα καλυτερα για εμενα ειναι το σταθερο σχημα απο την αρχη και οχι η αλλαγη γιατι πιστευω πως χανονται κομματια απο την μπανατα καθως ο καθενασ αφηνει το προσωπικο του στιγμα…
εγω πιστευω οτι στις περισσοτερες περιπτωσεις η μουσικη που φτιαχνει μια μπαντα εξαρταται παρα πολυ και απο την ψυχικη διαθεση των μελων της.οποτε αν στηριχτουμε σε αυτο ειναι λογικο να υπαρχουν αλλαγες στο στυλ καθε μπαντας!!εστω και μικρες αλλαγες.κλασικο παραδειγμα οι μεταλλικα που για μενα το καλυτερο τους αλμπουμ ειναι το AJFA που το βγαλανε μετα το θανατο του burton.