θελω να μαθω γιατι Montecristo παρεπεμψες το θεμα με το χασμα γενεων εδω.δεν πιστευω πως υπαρχει συσχετισμος.
Camelspotter, γράψε την άποψη σου για το χάσμα και αν δούμε πως δεν έχει λόγο να είναι σε αυτό το τόπικ, τότε θα τη μεταφέρουμε.
Δεκτή η περιέργεια, αλλά σιγά μην αρχίσουμε τώρα να λογοδοτούμε κι όλας…
το χασμα γενεων μεταξυ ημων και των ημετερων γονεων δρα ως ασπαλαθοι του κατεσκησαν το σωμα του αρδιαιου του μεγα του της παμφυλιας τυραννου.αυτο βεβαια ειναι και αποκυημα μιας γενικοτερης αποφραξης πνευματος λογω του ηθικου εξαναιμισμου, της τορπιλησης της παραδοσης και της στειρας μονοπλευρης τεχνοκρατικης εκπαιδευσης που κυριαρχει και εμεις οι νεοι αρνουμεθα να συνεργαστουμε μετα των γονεων ημων θεωροντας του ως αρχαιους homo sapiens που δεν ξερουν τιποτα απο τεχνολογια… δεν πρεπει να επαναπαφθουμε σε αυτην την προκρουστεια κλινη…
τι γραφω βραδυατικα ο μαλακας… τεςπα αυτο ηταν μερος ενος προχειρου πνευματικου κρουνοχυτρολυραιου οργασμου βλεποντας το ποστ του καρβου
Γιος του Πρέκα είσαι?
οχι αυτος απλα ηταν ενας συντομος πνευματικος οργασμος
πω ρε κωστή έλεος ρε. δε βαριέσαι βραδιατικα? ξερεις πολλες λεξεις, ουαου.
αυτο ειναι ενα μονο ενα μικρο δειγμα που εγραψα εξ αμπρουπτου
ΑΧΑχαχαΧΑχαΧΑΧΑχαχα ΧΑΧαχαχ αΧΑ ΧΑμλαακα κοντεψα να φτυσω κρουασαν αχαΧΑΧ χαχΑ Χα αχχαχαχ
Οχι ναρκωτικα στα σχολεια.
Ναι στο προγαμιαιο σεξ.
Με αφορμή την υπέροχη ταινία του Sean Penn “Into the wild” και την καταπληκτική ιστορία αυτού του παιδιού (σύγχρονου ήρωα κατα την ταπεινή μου άποψη) αλλά και σκέψεις που γυρνάνε συχνά στο κεφάλι μου θα ηθελα να συζητήσουμε αυτό το πραγματικά πολύ σοβαρό και σημαντικό θέμα…
Για να ξεκινήσω λέγοντας πως συχνά οι γονείς κάνουν τα πιο στυγερά εγκλήματα τα οποία μένουν ατιμώρητα…Γνωρίζοντας πως ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου διαμορφώνεται στην παιδική του ηλικία υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις όπου τα παιδιά γίνονται μάρτυρες στιγμών και σκηνών που τα στιγματίζουν για πάντα και δεν έχουν καμμία σχέση με όσα η παιδαγωγική επιστήμη αναφέρει για το κρίσιμο στάδιο της διάμορφωσης τους καθώς και τα ερεθίσματα που πρέπει να λαμβάνουν…Κάθε παιδί που μεγαλώνει σε ανώμαλο περιβάλλον τραυματίζεται “θανάσιμα” με ψυχολογικές ανωμαλίες που θα τον ακολουθούν για όλη του την ζωή και είναι σχεδόν αδύνατον να τις αποβάλλει…αυτές μπορεί να είναι μη κοινωνικότητα, μιμιτισμός σε κακές συμπεριφορές, τάση για διέξοδο (που μπορεί να οδηγήσει σε μονοπάτια καταχρήσεων και εθισμού) και πολλά άλλα…Απο αυτή την στιγμή και πέρα έχουμε ένα άνθρωπο δεν είναι ψυχολογικά απόλυτα υγειής…Αυτό μπορεί να έχει απο ελάχιστες έως καταστροφικές συνέπειες…Και μιλάμε για ανθρώπινες ζωές…
Η ευθύνη ενός γονέα είναι τεράστια σχεδόν ασύλληπτη στα δικά μου τα μάτια για το πως θα καταφέρει να φέρει στην κοινωνία ένα υγειές μέλος…Χρειάζεται τρομερή προσπάθεια, παιδεία και φυσικά ένα περιβάλλον που θα εξασφαλίζει εκτός απο τα βασικά, μία ψυχολογική υγεία και αρμονία για τα μέλη που ζουν σε αυτό…Οι γονείς πολλές φορές επειδή συντηρούν μια οικογένεια, φέρνουν τα προς το ζην θεωρούν πως και οι υποχρεώσεις τους περιορίζονται σε αυτό. Και πολλές φορές αυτό είναι και το εκβιαστικό μέτρο τους (κυρίως η εξουσία τους και το ότι σε στηρίζουν οικονομικά) για να διαμορφώσουν όπως θέλουν τα παιδία τους λες και είναι όντα χωρίς ελευθερη βούληση…Ο ρόλος τους πρέπει να είναι συμβουλευτικός και για να είναι οι συμβουλές τους αποδεκτές απο τα παιδιά τους θα πρέπει στα μάτια των παιδιών οι γονείς να είναι “παραδείγματα” ανθρώπων και μελών του κοινωνικού συνόλου, άνθρωποι τους οποίους τα παιδιά τους θαυμάζουν…Γι αυτό και οι γονείς θα πρέπει να κρίνονται δυστυχώς με ελάχιστη και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς καμμία συναισθηματική φόρτιση…Πολλές φορές η συναισθηματική φόρτιση των παιδιών προς τους γονεις αλλά και η εξάρτηση τους απο αυτούς συνηγορούν σε μη σωστή κρίση των οικογενειακών καταστάσεων…
Δεν λέω πως οι γονείς δεν αγαπάνε τα παιδιά τους αλλά ότι πολλές φορές δεν είναι ικανοί και δεν ξέρουν να δημιουργήσουν σωστούς ανθρώπους…Αυτή η ανικανότητα δυστυχώς καταστρέφει ανθρώπινες ζωές…
Επίσης θεωρώ μία οικογενεια που λειτούργει ομαλά και προς όφελος των μελών της και σε περιβάλλον αγάπης είναι απο τα μέγιστα “αγαθά”
Και νομίζω όποιος έχει δει την ταινία που προανέφερα θα καταλάβει πιο πολύ τι εννοώ και απο ποια ερεθίσματα με οδήγησαν σε αυτές τις σκέψεις…
Περιμένω απόψεις και όχι ποστ στυλ “μου την σπανε οι γονείς γιατί δεν με αφήνουν να χτυπήσω tatoo”
Tyler υπαρχει αυτο εδω http://www.rocking.gr/modules/forum/showthread.php?t=6359 αλλα δε ξερω κατα ποσο ιδια ειναι γιατι δεν διαβασα καν το ποστ σου!
Θα επανελθω γιατι με καλει η εκθεση!
αυτό πιστέυω οφείλεται στο ότι αρκετοί κάνουν παιδιά σε νεαρή ηλικία,ενώ δεν έχουν ωριμάσει όσο πρέπει και δεν έχουν την απαραίτητη εμπειρία.Έτσι τα παιδιά τους ξεφεύγουν από τον έλεγχο πιο εύκολα απ’ότι πχ σε ένα πιο μεγάλο και τα αποτελέσματα τα ξέρουμε όλοι
Συμφωνώ αλλά δεν είναι μόνο ηλικιακό το θέμα…Η ανικανότητα αυτή οφείλεται σε πληθώρα παραγόντων…
Μεταφέρθηκε.
Ον τοπικ:
Δε παίζει τοσο ρόλο η ηλικία, όσο η ωριμότητα, η οποία βέβαια θα μου πείτε εξαρτάται τις περισσότερες φορές απο την ηλικία, οκ.
Οικογένεια πρέπει να κάνεις όποτε νιώθεις έτοιμος, ούτε πολύ μικρός, γιατί τότε είσαι κι εσύ “παιδί”, ούτε πολύ μεγάλος, ωστε να είσαι βιολογικά ανίκανος να προσφέρεις στο παιδί σου αυτά που χρειάζεται.
Παιδιά όταν μίλησα για πληθώρα παραγόντων και για αυτό λεω πρέπει να κρίνουμαι τους γονεις χωρίς συναισθηματική φόρτιση εννοώ παιδεία, ελαττώματα στον χαρακτήρα τους, κόμπλεξ, ανευθυνότητα και άλλα…μην το πάτε μόνο ηλικιακά και αν είναι έτοιμοι γιατί και εκεί γινονται εγκλήματα
Λοιπόν… εγώ είμαι μοναχοπαίδι, οπότε αυτό έχει τα εξής καλά:
α) οι γονείς με υπεραγαπάνε, αργήσανε και να με κάνουν, κι έτσι ούτε πίεση για τις Πανελλήνιες, ούτε κράξιμο για τη μουσική ούτε τίποτα. Το μόνο που λένε πλέον είναι “κλείσε το πισί και διάβασε και τίποτα”
β) ακόμα κι αν διαφωνούν σε κάτι που θέλω, στο τέλος θα υποχωρήσουν γιατί δεν μπορούν να μου αρνηθούν τίποτα :twisted:
γ) ο πατέρας ειδικά μου έχει μεγάλη αδυναμία κι όποτε τσακωνόμαστε μετά από 5 λεπτά το’χει ξεχάσει κι είναι όλα καλά
δ) η κληρονομιά δεν θα μοιραστεί (ναι, είμαι φιλάργυρη)
Όμως υπάρχουν και τα εξής αρνητικά:
α) θα με κράζουν είτε για το ότι βγαίνω πολύ είτε για το ότι κάθομαι μέσα πολύ. Δεν τους βρίσκω πουθενά πια.
β) δύσκολα μ’ αφήνουν να κάνω πράγματα μόνη μου γιατί πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρω κι ότι θα χρειάζομαι συνεχώς βοήθεια. Αμάν ρε άνθρωποι πια, 20 χρονών είμαι!
Αυτά. Τους αγαπάω όμως, και ρισπέκτ γιατί μεγάλωσαν ένα πράγμα το οποίο κάθε άλλος γονιός στη θέση τους θα είχε στραγγαλίσει
Listening to: Wulfgar - Return From Hel
via FoxyTunes
Θα μπορούσα να γράψω πολλά πράματα. Δε χρειάζεται όμως… συμφωνώ 100% με ότι έγραψε ο tylerdurden. Πολύ σωστά τα είπες! 
Τελεια!!!Ειδικα η μαμα μου εχει απο τα πιο ανοιχτα μυαλα που εχω δει στη ζωη μου!!!Ατιμο ιντερνετ!!Τρεις μηνες κανει να μου το βαλει η φορθνετ και εχουν σπασει τα νευρα μου!!Αναγκαζομαι και μπαινω απο τη σχολη.Κι οχι τιποτα αλλο,μια φορα τη βδομαδα κανουμε πληροφορικη γαμωτο!!Αντε ελπιζω μετα το πασχα να χει μπει γιατι κοντευω να παθω στερητικο συνδρομο!!Ακυρο βεβαια το σχολιακι μου αλλα καπου επρεπε να τα πω να ξεδωσω κι εγω,σωστα?!
αημερα κυκλοφορουσα στ σπιτι με την οδοντογλυφιδα και οποτε μου μιλουσε η μανα μ τ παιζα σατραπης του 60…εβγαζα την ζωνη,εκανα πως την βαρουσα κ την ελεγα παλιοθηλυκο…αλλα κτ τα αλλα καλα τα παμε…
σε ψυχολόγο πήγες?