Τα επιχειρηματικά λόμπι που προσπαθούν να επηρεάσουν τα κοινοβούλια και τις κυβερνήσεις (ιδιαίτερα στην Αμερική που θεωρούνται θεμιτά και είναι νόμιμα) με τις πλάτες ποιανού πλουτίζουν; Ο επηρεασμός της νομοθετικής εξουσίας προς όφελος των συμφερόντων σου τι θεωρείται; Πλουτισμός με τις πλάτες του κράτους ή επιτυχημένο παράδειγμα ταξικής πάλης;
ωωω καλά είσαι …
συμφοιτητής μου μετά από ομαδικό τρολάρισμα που έτρωγε στο site της σχόλης γιατί άρχισε να γράφει στο πολυτονικό να ανεβάζει κείμενα για τον μαρμαρωμένο βασιλιά που θα ξανάρθει και την ανωτερότητα των Ελλήνων κλπ ,λίγες μέρες μετά έγραφε στο facebook πόσο θέλει να τα πει με τους καλούς του φίλους [B][U]Smith και Wesson[/U][/B] ενώ λίγες μέρες πριν πόσο καλός και δεινός σκοπευτής είναι …:? φαντάζομαι με οπλοκατοχή αμερικάνικου τύπου τώρα ο Μουρ θα γύρναγε το Bowling for TEI of Peiraeus :-s:-s
[SIZE=“1”](τώρα κάνει λαμπρή καριέρα στα στοιχειά στα πνεύματα και σε δυνάμεις/ενεργειακά πεδία κάρτες ταρω κλπ) [/SIZE]
Είμαστε off topic, αυτό είναι σίγουρο! #-o
Το θέμα πήγε εκεί γιατί ο crabs έγραψε πως του φάνηκε περίεργο ένα άρθρο του Μίχα υπέρ της οπλοκατοχής, εγώ απάντησα πως η οπλοκατοχή είναι πάγια φιλελεύθερη θέση και έτσι ξεκίνησε η κουβέντα.
Το ποστ σου είναι πολύ καλό και θέτει ορισμένες πρακτικές διαστάσεις που δικαιολογούν την οπλοφορία. Και η αδερφή μου, μία κοπελίτσα 45 κιλά, κάποτε έμαθε να χρησιμοποιεί όπλο από τον Αμερικάνο τότε σύζυγο της, “just in case” γιατί έμεναν σε κάτι ερημιές του νότου…
Και εδώ πας στα κέντρα νεοσυλλέκτων και βλέπεις κόσμο να αγχώνεται το βράδυ πριν την πρώτη του βολή και οι εκπαιδευτές να προσπαθούν να τους ηρεμήσουν "παιδιά μην αγχώνεστε θα πάνε όλα καλά!’ #-o
Το να ξέρει ο πληθυσμός να χρησιμοποιεί όπλα είναι μία υποθήκη ελευθερίας.
Πέρα από την πρακτική διάσταση, υπάρχει και η θεωρητική/ιδεολογική και απορώ που βλέπω τον Ισις π.χ. που αν μη τι άλλο σε θέματα ατομικών ελευθεριών πιστεύω πως είναι ευαισθητοποιημένος, να μην δέχεται πως το να έχουμε όπλα δεν μας κάνει δολοφόνους και να αποδέχεται -έμμεσα- πως το κράτος πρέπει να έχει το μονοπώλιο της οπλοφορίας…
Στο τέλος, όπως βλέπουμε και γύρω μας, αυτοί που θέλουν τα όπλα για να εγκληματήσουν, θα τα βρουν! Είναι τα “εργαλεία της δουλειάς”, όποιος ψάξει βρίσκει.
Το να είμαστε οπλισμένοι και εμείς τα υποψήφια θύματα τους, μόνο αποτρεπτικά μπορεί να λειτουργήσει.
Προφανώς και το πως και ποιός αποκτά όπλα, το να είναι δηλωμένα κλπ. είναι σημαντικό όπως γράφεις. Πρέπει να είναι ένα δικαίωμα που να υπόκειται σε αναστολή για αυτούς π.χ. που έχουν ποινικό μητρώο, βεβαιωμένες διαταραχές κλπ.
Κοίτα που θα έρθεις στα λόγια μου! 
Tο αν το lobbying έχει γίνει βαριά βιομηχανία στη Washington είναι ακριβώς επειδή ο ρόλος της κεντρικής κυβέρνησης ως ρυθμιστή για πάρα πολλά θέματα έχει αυξηθεί τόσο πολύ! Και το ίδιο γίνεται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό στις Βρυξέλλες για την ΕΕ.
Η λύση σε αυτό είναι προφανής: O περιορισμός της δύναμης της κυβέρνησης να μοιράζει την πίτα και η επιστροφή της σε έναν ρόλο διαιτητή που βάζσει τα σφυρίχτρα στο στόμα όσο πιό σπάνια γίνεται.
ή θα γυρίσει μπούμερανγκ και ο κάθε “ληστής” ξέροντας πως κατά πάσα πιθανότητα το θύμα του θα είναι οπλισμένο θα χτυπάει 1ος και πιθανόν σκοτώνοντας, έτσι για να είναι σίγουρος … :? :? :?
Το οτι ειναι η οπλοκατοχη φιλελευθερη θεση το καταλαβαινω αλλα δεν σημαινει οτι θα συμφωνησω κιολας. Γιατι μπορει εγω , o mule και ο isis π.χ. να ειμαστε συνειδητοποιημενοι και να χρησιμοποιησουμε οπλο μονο για αμυνα αλλα εχει πολλους βλακες εκει εξω που μπορει να το χρησιμοποιησουν γιατι καποιος τους εφαγε το παρκιγκ. Πιστευω λοιπον οτι ο μονος λογος να υπαρχει κρατος ειναι η ασφαλεια και οι παροχες στους απορους.
Δεν είναι όλοι οι ληστές έτοιμοι για αυτό και στο κάτω-κάτω η πρακτική άλλα δείχνει.
Στην άοπλη Αττική έχουμε πολλές ένοπλες ληστείες από συμμορίες σε σπίτια με τους ένοικους μέσα. Στην Κρήτη όχι. :roll:
Οπλοκατοχή δεν σημαίνει πως το κράτος παύει να είναι υπεύθυνο για την ασφάλεια.
Απλά μας δίνει ένα πρόσθετο μέσο να φροντίσουμε μόνοι μας για την ασφάλεια μας, στην ανάγκη ενάντια και στο ίδιο το κράτος σε περίπτωση εκτροπής.
Εχω χρησιμοποιήσει τον αντιφατικό εκ πρώτης όψεως όρο ριζοσπαστικός συντηρητισμός για να προσδιορίσω αυτό που συνιστά, κατά τη γνώμη μου, τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ τόσο όταν ήταν μικρό κόμμα του 4% όσο και μετεκλογικά, που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με το σεβαστό 27%. Ριζοσπαστικός, σχεδόν εμφυλιοπολεμικός λόγος, συστηματικός ακτιβισμός, κάλυψη κάθε είδους διαμαρτυρίας ακόμα και εκείνων που κινούνται στα όρια του απροκάλυπτου τραμπουκισμού, υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης είτε δίκαιης είτε εμφανώς αντικοινωνικής (όπως η φοροδιαφυγή ή η χωματερή του ΑΠΘ).
Η παρακολούθηση της πρόσφατης Συνδιάσκεψης του κόμματος ενίσχυσε, νομίζω, αυτή την εικόνα. Ενας κόσμος που ζει την ευφορία της εκτόξευσης από το μικρό στο μεγάλο μέγεθος. Ενα κόμμα που πιστεύει ότι σε λίγο θα κυβερνήσει και το επιθυμεί πολύ. Εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, μαοϊκοί ή κνίτες, τροτσκιστές ή πασοκογενείς, δηλώνουν τελετουργικά ότι είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν. Ενα κόμμα που θεωρεί ότι «επιλέχτηκε» από την κοινωνία και την Ιστορία λόγω του ριζοσπαστικού πρότερου βίου του ως κόμμα του 4%, και γι’ αυτό εννοιολογεί την «επιλογή» με όρους παρελθόντος και με εμφανή αδυναμία να προσαρμοστεί στο νέο μέγεθος.
Βασικά ήταν μια Συνδιάσκεψη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, γιατί οι πασόκοι που τον ψήφισαν δεν συνέρρευσαν μαζικά να εγγραφούν στις τάξεις του. Δεύτερον, γιατί και όταν προσήλθαν, συνάντησαν τη (δίκαιη συνήθως) καχυποψία των παλαιών ενοίκων. Τρίτον, γιατί ούτε οι νεότερες ηλικίες που ψήφισαν μαζικά ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να συμμετάσχουν, δείχνοντας έτσι ότι η απομάκρυνσή τους από τις καθιερωμένες κομματικές μορφές οργάνωσης έχει βαθύτερες αιτίες. Για αυτούς τους λόγους υπάρχει μια ουσιώδης απόσταση μεταξύ του εκλογικού και του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την εκλογική εκτόξευση, η οργανωτική αύξηση ήταν κατώτερη των προσδοκιών όπως και η συμμετοχή στις προσυνεδριακές συγκεντρώσεις ανά την Ελλάδα, η εμβέλεια του κομματικού Τύπου μένει στα προηγούμενα επίπεδα, όπως και η οργανωμένη επιρροή στα συνδικάτα. Αυτή η απόσταση σημαίνει ότι η προοπτική του κόμματος εξαρτάται από τις εσωτερικές και ευρωπαϊκές πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες μπορεί να ωθήσουν είτε σε περαιτέρω ενίσχυσή του είτε σε μερικό ξεφούσκωμα.
Η διαδικασία ενοποίησης προχώρησε ως προς τον προηγούμενο ΣΥΡΙΖΑ των ιδεολογικών παλαιομαρξιστικών συνιστωσών, ταυτόχρονα όμως εμφανίστηκαν οι νέες ουσιαστικές αντιπαραθέσεις του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι, οι ιδεολογικές διαιρέσεις των συνιστωσών με βάση τις περιπέτειες του κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα φαίνεται ότι χρειάζονται περισσότερο για να αναπαράγουν «ταυτότητες» και περιχαρακώσεις των εσωτερικών ομάδων προκειμένου να διεκδικήσουν μερίδιο της κομματικής εξουσίας, παρά για να συνεχίσουν την παράδοση που ήθελε τη μαρξιστική θεωρία να έχει ουσιαστικό ρόλο στον προσδιορισμό της κομματικής πολιτικής πρακτικής. Η «ώσμωση» των συνιστωσών ήταν επομένως φυσικό επακόλουθο καθώς είχαν ήδη συρρικνωθεί σε παρεμφερείς ιδεολογικοποιήσεις της συγκυρίας που όλες συμφωνούν ότι ορίζεται από την αντίθεση «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» ή επί το εμφυλιοπολεμικότερο «ή εμείς ή αυτοί». Κοντολογίς, ο ΣΥΡΙΖΑ που βγαίνει από τη Συνδιάσκεψη είναι το κόμμα του Αντιμνημονίου και το κομμουνιστικό ή μαρξιστικό λεξιλόγιο λειτουργεί περισσότερο ως «ατμόσφαιρα» ή σαν εξευγενισμός της λαϊκιστικής πολιτικής πρακτικής. Κατά τούτο, η διαδικασία ενοποίησης προχώρησε, αλλά την ίδια στιγμή η εσωτερική αντιπαράθεση ανασυντάχτηκε, πολιτικοποιήθηκε άμεσα καθώς το 25% συσπειρώθηκε σε μια γραμμή ανοιχτή στην προοπτική της δραχμής και της εξόδου από την Ευρώπη. Ο συμβιβασμός που αναζήτησαν στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» κωδικοποιήθηκε στη φράση «καμία θυσία για το ευρώ», ενώ κάποιοι άλλοι προσέθεσαν «καμία θυσία για το ευρώ, καμία αυταπάτη για τη δραχμή». Περισσότερο από συμβιβασμό μοιάζει «πολιτική χωρίς νόμισμα» και αυτό είναι πρόβλημα όταν συμβαίνει σε ένα κόμμα εξουσίας. Πρόβλημα για την Ελλάδα, όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ασφαλώς αυτός που φέρνει την προστιθέμενη αξία στο κόμμα. Οχι γιατί διευρύνει ή εμπλουτίζει την ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί με δημαγωγικό οίστρο, επιδέξιο τακτικισμό και αχαλίνωτο λαϊκισμό δίνει σμάλτο και πνοή στο πεπαλαιωμένο. Η κυριαρχία του στο κόμμα είναι μεγαλύτερη από το 75% που πήραν οι «προεδρικοί» και το πιθανότερο είναι να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο στο επικείμενο ιδρυτικό Συνέδριο. Ωστόσο το στελεχικό δυναμικό και οι διάφοροι «τασάρχες» θα εξακολουθούν να έχουν βάρος περιορίζοντας την ελευθερία ελιγμών που θα επιχειρήσει. Η πρόθεσή του είναι να δρομολογήσει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, γεγονός που προϋποθέτει προσαρμογή επί το ρεαλιστικότερο. Οι κινήσεις που κάνουν ο ίδιος και το επιτελείο του είναι copy-paste η τακτική του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ 1977-1981, οπότε εξελίχτηκε από το ριζοσπαστικό μόρφωμα της «3ης Σεπτέμβρη» σε αντιδεξιό «κόμμα της αλλαγής». Οι παλαιότεροι διακρίνουμε ήδη τα συστατικά. Αριστερόστροφος λόγος στο κόμμα, λαϊκιστικός λόγος στο εθνικό ακροατήριο, υιοθέτηση όλων των αιτημάτων και των αντιθέτων τους, «στοχοποίηση» της αντίπαλης ηγεσίας ως μόνου εμποδίου στην αλλαγή, «κατασκευή» ενός κοινωνικού υποκειμένου (μη προνομιούχοι) χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις και αρκετά απροσδιόριστου ώστε ο καθένας να θεωρεί ότι περιλαμβάνεται, και παράλληλα, «ανοίγματα» και ευκρινή «σήματα» προς τα διεθνή και εγχώρια κέντρα ισχύος ότι «μην τα παίρνετε αυτά που λέμε κατά γράμμα, ξέρετε και ξέρουμε ότι άλλο αντιπολίτευση και άλλο κυβέρνηση». Ξέρουμε ότι ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκαν χρόνια για να βρουν μια ισορροπία και στο μεταξύ η χώρα έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας δύο φορές, το 1985 και το 1990. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχουν ούτε ημέρες στη διάθεσή τους προκειμένου να προσαρμοστούν στη σκληρή πραγματικότητα και το τίμημα της αποτυχίας θα είναι η καταστροφή της χώρας.
Πέρα όμως από τους τακτικισμούς, το πρόβλημα είναι ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μένει ακόμα απελπιστικά καθηλωμένο στο κρατικιστικό - συντεχνιακό μοντέλο πολιτικής που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση. Ο προγραμματικός λόγος της Συνδιάσκεψης είναι εγκλωβισμένος σε αυτό το μοντέλο, χωρίς αποστάσεις, χωρίς κριτική και αυτοκριτική. Ακόμα και οι προφανείς αλλαγές που επιβάλλονται από την κοινωνική εξέλιξη και τις νέες συνθήκες, στιγματίζονται με τον πασπαρτού όρο «νεοφιλελευθερισμός». Οι μηχανισμοί και οι εκπρόσωποι του βαθέος ΠΑΣΟΚ που συγκροτήθηκαν πάνω στις παθολογίες του κρατικιστικού - πελατειακού μοντέλου αναγορεύονται σε ελληνική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας και ιδεολογικά «ξαδέλφια». Συνοπτικά, αυτό το πλέγμα κόμματος - προγραμματικού λόγου - λαϊκιστικής αντιπολίτευσης - κοινωνικών προσδοκιών και κοινωνικής δυναμικής, που εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, απέχει ακόμα πολύ από το να μπορεί ως κυβέρνηση να συγκρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ και κατ’ επέκταση στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ακόμα και αν ο ηγέτης του έχει πειστεί ότι είναι αναγκαίο.
Τούτων λεχθέντων, θα πρέπει να γίνει σαφές ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανεβάζει τον πήχη για τους αντιπάλους. Δεν επιχειρεί μια οργανωτική συγκόλληση με εκλογικίστικη σκοπιμότητα. Προσπαθεί να συγκροτήσει ένα ιδεολογικοπολιτικό υποκείμενο με ηγεμονικές φιλοδοξίες. Μπορείς να διαφωνήσεις, να αμφιβάλεις για την επιτυχία, να φοβηθείς τις συνέπειες, αλλά όχι να υποτιμήσεις την πρόκληση. Και αυτό αφορά πρωτίστως τον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς που πρέπει να επιταχύνουν τις δικές τους διαδικασίες ώσμωσης και διαλόγου. Αν δεν πάρουν εδώ και τώρα πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση, το φυλλορρόημα δεν θα έχει επιστροφή.
Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου
δεν είναι γτ δεν πολυχρειάζεται …
αν και όταν χρειαστεί μια χαρά θα βρεθούν και τέτοιοι …
και όχι προτιμώ αν είναι να μπει κάποιος στο σπίτι μου να περιμένει ότι θα τρομάξω και θα κάτσω σε μια γωνιά, πάρα ότι μπορεί να πεταχτώ από μια γωνία με όπλο, γτ τότε και ποιο βίαιος θα είναι με όλους και ποιο αδίστακτος (δεν νομίζω να περιμένει να δει αν θα έχω όπλο για να αντιδράσει ανάλογα κοστίζοντας τους τη δικιά του ζωή, μπαμ να είμαστε σίγουροι …)
Δεν θα σταθω την ουσία του θεματος που συζητατε αλλα στον τροπο που προσπαθεις να αποδειξεις πραγματα:p
Ξεχνας μαλλον οτι η Αττικη ειναι πρωτη σε εγκληματικοτητα, εχιε μακραν τον μεγλαυτερο πληθυσμος και διαφορα αλλα στοιχεια που συνυγορουν στο γιατι εδω δρουν οι οποιες ενοπλες σπιερες υπαρχουν στην Ελλαδα… Μαλλον το θεμα δεν ειναι οτι οι Κρητικοι εχουν ΑΚ στο σπιτι.
Εχει ενδιαφερον η συζητηση περισσοτερο ενδιαφερον βεβαια θα ειχε να συζητησετε για την προθεση -που οπως φιανεται θα υλοποιηθει- του κρατους να δημιουργησει νεο πανοπλο σωμα για την παταξη των εγκληματικων συμμοριων. Τοτε θα ειναι ξεκαθαρο ποιος θα κανει κουμαντο και με ποιον τροπο. Μονοπωλιο της βιας σε καθε εκφανση του.
Μηπως να θυμηθουμε και τον αλβανο εργατη Νικολα Τοντι;
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=10332874
Ο ελληνικος λαος ειναι τοσο υπεθυνος που το μονο που του λειπει ειναι ενα οπλακι.
θα αυτό-ρυθμηστεί μόνος του !!! (όπως και οι αγορές άλλωστε 8)8)8))
Ή, όπως έλεγε και ο άλλος, οι νεοφιλελεύθεροι θα μας δώσουν τα όπλα που αύριο θα στρέψουμε εναντίον τους. 
Καταλαβαίνεις πως αυτό που γράφεις δείχνει χαμηλή εκτίμηση και για τον ευατό σου και τους γύρω σου; Αυτή τη στιγμή υπάρχουν οπλισμένοι συμπατριώτες μας γύρω μας απλά δεν είναι οι καλύτερες περιπτώσεις… [-X
Και η ανορθογραφία μπορεί να αυτορυθμιστεί: Αν δεν βρίσκει κανείς καμία δουλειά της προκοπής μπορεί να ενδιαφερθεί να μάθει γραφή και ανάγνωση έστω και μεγάλος.
Μαζί με αυστηρούς νόμους για τις συνέπειες της κακής χρήσης τους Vildanden, καμία σχέση με το σημερινό Ελληνικό νομικό πλαίσιο!
Θα το ρισκάρει κανείς όταν καμία Κούρτοβικ ή Κωνσταντόπουλος δεν θα μπορούν να τον γλιτώσουν από την “καρέκλα”;
Πως μπορει ενα νεο ατομο να χαρακτηρισει ενα λαο που με τα ιδια τα χερια του ξηλωσε καθε ιχνος αξιοκρατιας και δικαιοσυνης απο τη χωρα του και που χρεωσε τα ιδια του τα παιδια απλα και μονο για να αποκτησει ενα μεγαλο αυτοκινητο?
Ακουω προτασεις.
“καρέκλα” ή γιατί όχι και γκουλάγκ ε?
Ο Mule ψήνεται να δει αίμα στους δρόμους, δεν εξηγείται αλλιώς.
Η Αυγή είναι πλέον το πιο τρέντυ στέκι στην Αθήνα:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=736107
Πρόβες φιλοκυβερνητικής εφημερίδας.
ο λάτσης είναι φίλος μας :lol:
Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό:
Aπό χρόνια είχε μαθευτεί πως η τεχνική εταιρεία του Τσίπρα είχε κάνει εργολαβίες στο Golden Hall.
Κάποιοι πιό καχύποπτοι συνέδεαν τις σχέσεις με την οικογένεια Λάτση (Golden Hall, The Mall) με την στάση του Τσίπρα και του κόμματος του στο θέμα του ανταγωνιστικού Βωβο-mall στον Βοτανικό…
Στο δε link της Αυγής πιό πάνω, όταν κλίκαρα εγώ τουλάχιστον, δίπλα στην είδηση που εκθειάζει την πρωτοβουλία της Μαριάννας Λάτση υπήρχε και διαφήμιση της Eurobank.