το τόπικ λέει ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας και όχι “πρώην αριστεροί”. Παρακαλώ επανέλθετε
Είμαι πολύ λάθος, το ξέρω, σε ευχαριστώ που μου το θύμισες 
Και η δεξιά ήταν αριστερά και το ΚΚΕ
κέντρο.
Tα ιδια που ελεγε το ΠΑΣΟΚ τοτε λεει και τωρα. Αν μπορεις αντικρουσε με σε αυτο. Τωρα εχει αρχισει και τσουζει ο κολος τους απο το ΣΥΡΙΖΑ αλλα τιποτα δεν εχει αλλαξει στην πολιτικη τους
Καμμία σχέση το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ των τελευταίων χρόνων. Όποιος δε μπορεί να το δει αυτό τότε τι να πω…
Γιατι ρε κακομοιρη ειδες εσυ το πασοκ του Ανδρεα?
Ναι, στη τηλεόραση :-s
[-X :offtopic: :offtopic: :please:
Ελα, δεν ειναι και τοσο οφφ τοπικ, στην ουσια μιλαμε για την μελλοντικη πορεια του ΣΥΡΙΖΑ!
Το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρεου ηταν το ιδιο με το ΠΑΣΟΚ του Σημιτη. Απλα το 81 ο παγκοσμιος καπιταλισμος ηθελε ενα σοσιαλδημοκρατικο κομμα να δωσει καποιες παροχες, να τον διατηρησει ζωντανο (τον καπιταλισμο), να παθητικοποιησει τον κοσμο και σιγα σιγα να ξαναμετατοπισει το πολιτικο τοπιο απο το “κεντρο”, την μετριοπαθη δεξια δηλαδη, στην κανονικη δεξια. Τετοια κομματα πηραν την εξουσια και στις αλλες χωρες της Ευρωπης ακολουθωντας ιδια πολιτικη με το ΠΑΣΟΚ, αλλωστε τοτε υπηρχε και το διπολο ΗΠΑ-Ε.Ο.Κ / Ε.Σ.Σ.Δ. και οι καπιταλιστες οφειλαν να ειναι ιδιαιτερα προσεκτικοι. Το ΠΑΣΟΚ του Σημιτη συνεχισε να ειναι ενα αστικο κομμα μονο που η φαση της σοσιαλδημοκρατιας ειχε περασει. Επομενως εξετελεσε το εργο του απερισπαστο.
Τι λετε λοιπον, θα επαναληφθει η ιστορια με τον ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστη? Τι λετε κι οι Συνασπισμενοι?
ζεπ αν χάσεις την ελπίδα από τα 20, στα 30 θα είσαι στα πρόθυρα αυτοκτονίας και στα 50 θα ακους κιςς για να ξεχαρμανιάσεις…
το έχω ακούσει το σενάριο. “ο σύριζα θα γίνει πασοκ”. ε ας γίνει. μετά από 20 χρόνια δεν ξέρουμε πως θα είναι τα πράγματα. η τωρινή κατάσταση θέλει μια ανατροπή. ας γίνει κάτι διαφορετικό σε αυτή τη χώρα και σε 20 χρόνια, αν γίνει πασοκ, θα έρθει ο δατςγουαη (πχ) με ένα άλλο κόμμα για να τον αντικαταστήσει κτλ κτλ.
κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. το “σύριζα - > πασοκ” είναι περισσότερο ευχολόγιο (των αντιπάλων) και λιγότερο ασφαλής πρόβλεψη
Άσε τον αδερφό μου έξω απο τα πολιτικά!
Δηλαδή το ΜΠΑΤΣΟΚ έχει καμμία διαφορά από τη Νέα Δικτατορία? Ο Γιωργάκης υπερ της κατάργησης του αρ.16 είναι, οι τρομονόμοι και η αστυνομοκρατία πρωτοεφαρμόστηκαν επί Σημίτη, το 2002 ο Γιαννίτσης, υφυπουργός του, είχε κατεβάσει αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο το οποίο έπεσε, το 1995 επί κυβέρνησης ΜΠΑΤΣΟΚ είχε καταλυθεί το πανεπιστημιακό άσυλο, όπως και στα μέσα του `80 με τη δολοφονία μάλιστα από ΜΑΤαδες του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά…
Aπό αυτά που κυβέρνησαν κανένα.
Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ και τον ρεφορμισμό θα ποστάρω ένα κείμενο-κριτική στον ρεφορμισμό του Μαλατέστα. Απορρίπτω την αναρχική του θεώρηση, αλλά κρατώ αυτά που λέει για την ουσία του ρεφορμισμού και για το ότι στην ουσία ο λαός δεν βγαίνει κερδισμένος από αυτόν.
ΕΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ
ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ
Το θεμελιακό λάθος των ρεφορμιστών είναι το ότι ονειρεύονται μια αλληλεγγύη μια ειλικρινή συνεργασία,ανάμεσα σε αφεντικά και υπηρέτες,ανάμεσα σε ιδιοκτήτες κι εργάτες, η οποία ακομα και αν υπήρξε κατά καιρούς, σε περιόδους κατάφωρης ασυνειδητοποίησης των μαζών κι ειλικρινούς πίστης στη θρησκεία και στις μεταφυσικές αμοιβές,είναι σήμερα ολότελα αδύνατη.
Εκείνο που οραματίζονται είναι μια κοινωνία καλά χορτασμένων γουρουνιών που προχωρούν ικανοποιημένα με άτσαλο τρόπο,κάτω απ’ τη βέργα ενος μικρού αριθμού χοιροβοσκών που δεν παίρνουν υπόψη την ανάγκη για ελευθερία και το αίσθημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που πιστεύουν πραγματικά σ’ένα θεό που προστάζει, για χάρη των απόκρυφων σκοπών του, τους φτωχούς να υποτάσσονται στους πλούσιους και τους πλούσιους να είναι καλοί και φιλάνθρωποι - μπορούν επίσης να φανταστούν και να επιδιώξουν μια τεχνική οργάνωση της παραγωγής, που να εξασφαλίζει αφθονία σε όλους και να είναι ταυτόχρονα υλικά επωφελής τόσο για τα αφεντικά όσο και για τους εργάτες.Αλλά στην πραγματικότητα η <<κοινωνική ειρήνη>>, που βασίζεται στην ύπαρξη της αφθονίας για όλους, θα παραμείνει ένα όνειρο , όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε ανταγωνιστικές τάξεις, δηλαδη σε εργοδότες κι υπαλλήλους. Και δεν θα υπάρξει ούτε ειρήνη ούτε αφθονία.
Ο ανταγωνισμός είναι μάλλον πνευματικός παρά υλικός. Δε θα υπάρξει ποτέ μια ειλικρινής κατανόηση ανάμεσα στα αφεντικά και στους εργάτες για την καλύτερη εκμετάλλευση των φυσικών δυνάμεων για χάρη των συμφερόντων της ανθρωπότητας, γιατί τα αφεντικά θέλουν, πάνω απ’ολα να παραμείνουν αφεντικά και να εξασφαλίζουν πάντα περισσότερη δύναμη σε βάρος των εργατών,καθώς επίσης και με τον ανταγωνισμό με άλλα αφεντικά, ενω οι εργάτες έχουν χορτάσει απο αφεντικά και δεν θέλουν άλλα.
(Οι καλοί μας φίλοι) χάνουν τον καιρό τους όταν μας λένε οτι η λίγη ελευθερία είναι καλύτερη απο μια κτηνώδη και αχαλίνωτη τυρρανία’ οτι μια λογική εργάσιμη μέρα,ενας μισθός που επιτρέπει στους ανθρώπους να ζούν καλύτερα απ’τα ζώα και μια προστασία των γυναικών και των παιδιών είναι προτιμότερη απ’την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας στο επίπεδο της ανθρώπινης εξουθένωσης ή οτι το Κρατικό σχολείο όσο κακό και αν είναι , είναι πάντα καλύτερο απ’την άποψη της ηθικής ανάπτυξης του παιδιού, απ’ ότι τα σχολεία που διευθύνονται απο παπάδες η μοναχούς… γιατί συμφωνούμε απόλυτα. Κι επίσης συμφωνούμε οτι μπορεί να υπάρξουν συνθήκες στις οποίες τα εκλογικά αποτελέσματα, εθνικά η τοπικά, μπορεί να έχουν καλές η κακές συνέπειες κι οτι η ψηφοφορία θα μπορούσε να κριθεί απ’τους ψήφους των αναρχικών, αν η δύναμη των αντιπάλων κομμάτων ήταν ισοδύναμη.
Στις περισότερς περιπτώσεις όμως οι εκλογές αποτελούν μίαν αυταπάτη όταν οι εκλογές είναι ανεκτά ελεύθερες, η μόνη αξία που έχουν είναι συμβολική: δείχνουν την κατάσταση της κοινής γνώμης, η οποία θα είχε επιβληθεί με πιο αποτελεσματικά μέσα και με πιό σημαντικά αποτελέσματα, αν δεν της είχε προσφερθεί η διέξοδος των εκλογών. Αλλά αυτό πολύ λιγότερο ενδιαφέρει ακόμα κι αν, μερικές μικρής σημασίας πρόοδοι αποτελούν το άμεσο αποτέλεσμα μιας εκλογικής νίκης, οι αναρχικοί δε θα’πρεπε να συγκεντρωθούν σαν τα πρόβατα στις εκλογικές αίθουσες ή να πάψουν να διακηρύσουν τις μεθόδους πάλης τους.
Αφού κανένας δεν μπορεί να κάνει τα πάντα σ’αυτό το κόσμο, θα πρέπει κανείς να διαλέξει το δικό του τρόπο δράσης.
Υπάρχει πάντα ένα στοιχείο ανάμεσα στις ασήμαντες βελτιώσεις, στην ικανοποίηση των άμεσων αναγκών και στον αγώνα για μια κοινωνία , που θα είναι πραγματικά καλύτερη απ’ότι η τωρινή. Εκείνοι που θέλουν ν’αφοσιωθούν στην οικοδόμηση δημόσιων τουαλετών και δημόσιων κρήνών, όπου χρειάζονται , η που χρησιμοποιούν την ενεργητικότητά τους για την κατασκευή ενός δρόμου ή για τη δημιουργία ενός δημοτικού σχολείου , η για την ψήφιση κάποιου ασήμαντου νόμου για την προστασία των εργατών ή για ν΄ απαλλαγούν από ένα βάναυσο μπάτσο, κάνουν ίσως καλά που χρησιμοποιούν το ψηφοδέλτιο τους υπέρ της α ή της της β σπουδαίας προσωπικότητας.
Αλλά τότε -αφού θέλει κάποιος να είναι <<πρακτικός>> θα πρέπει να τα παίξει όλα για όλα - έτσι, αντί να περιμένει μάλλον τη νίκη του κόμματος της αντιπολιτευσης, αντί να ψηφίσει μάλλον υπερ του πιο συμπαθούς σ’αυτόν κόμματος, αξίζει να πάρει το συντομότερο δρόμο και να υποστηρίξει το κυρίαρχο κόμμα , να υπηρετήσει την κυβέρνηση που ήδη βρίσκεται στην εξουσία και να γίνει πράκτορας του νομάρχη ή του Δήμαρχου. Και στην πραγματικότητα, οι νεοφώτιστοι που έχουμε στο νού μας δεν σκόπευαν όντως να ψηφίσουν το πιο προοδευτικό κόμμα, αλλά εκείνο που είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να εκλεγεί… Αλλά σ’αυτή την περίπτωση που τελειώνουν όλα αυτα…
Στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας συμβαίνει πάντα οι δυσαρεστημένοι, οι καταπιεσμένοι κι οι επαναστάτες, πρωτού κατορθώσουν να σκεφτούν και να επιθυμήσουν μια ριζική αλλαγή στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, να περιορίζουν τα αιτήματα τους σε μερικές αλλαγές, σε παραχωρήσεις απο μέρους των κυρίαρχων και σε βελτιώσεις. Οι ελπίδες για την εφαρμογή μεταρυθμίσεων καθώς επίσης και για την αποτελεσματικότητα τους, προηγούνται της πεποίθησης πως για να καταστραφεί η εξουσία μιας κυβέρνησης, η μιας τάξης, είναι απαραίτητο να εξαλείψουμε τους λόγους που δικαιολογούν την ύπαρξη της εξουσίας εκείνης κι επομένως να κάνουμε μια επανάσταση.
Στην πορεία των πραγμάτων, οι μεταρρυθμίσεις εγκαινιάζονται τότε η όχι και μόλις καθιερωθούν, είτε σταθεροποιούν το υπάρχον καθεστώς η το υπονομεύουν’ βοηθάνε τον ερχομό της επανάστασης η τον παρεμποδίζουν κι ωφελούν η βλάπτουν γενικά την πρόοδο, πράγμα που εξαρτάται απ’τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, απ’το πνεύμα μέσα στο οποίο παραχωρήθηκαν και πάνω απ’όλα απ 'το πνεύμα μέσα στο οποίο ζητήθηκαν, απαιτήθηκαν η κατακτήθηκαν απ’το λαό.
Οι κυβερνήσεις κι οι προνομιούχες τάξεις όπως είναι φυσικό , καθοδηγούνται πάντα απο ένστικτα αυτοσυντήρησης κι απ’την ανάπτυξη των δυνάμεων και των προνομίων τους κι όταν συμφωνούν να παραχωρήσουν μεταρρυθμίσεις αυτό συμβαίνει , είτε επειδή θεωρούν οτί αυτές θα εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους, η επειδή δεν αισθάνονται αρκετά ισχυρές για ν’αντισταθούν κι ενδίδουν, φοβούμενες εκείνο που θα μπορούσε διαφορετικά ν’αποτελεί μια χειρότερη εναλλακτική λύση.
Οι καταπιεζόμενοι, είτε ζητάνε και καλωσορίζουν τις βελτιώσεις σαν ευεργέτημα που παραχωρήθηκε μεγαλόψυχα, αναγνωρίζουν την νομιμότητα της εξουσίας που ασκείται πάνω τους και κάνουν έτσι περισσότερο κακό παρά καλό, βοηθώντας στην επιβράδυνση, τον αποπροσανατολισμό ή την ανακοπή των διαδικασιών χειραφέτησης. Η αντίθετα , απαιτούν κι επιβάλλουν βελτιώσεις με τη δράση τους και τις καλωσορίζουν σα μερικές νίκες πανω στον ταξικό εχθρό, χρησιμοποιώντας τες σαν κίνητρο για μεγαλύτερα κατορθώματα κι ετσι αποτελούν μια βάσιμη βοήθεια και μια προετοιμασία για την συνολική ανατροπή του προνομίου, δηλαδή για την επανάσταση. Φθάνουμε σ’ένα σημείο που τα αιτήματα της εξουσιαζόμενης τάξης δεν μπορούν να ικανοποιηθούν απ’την άρχουσα τάξη δίχως να αμφισβητηθεί η εξουσία της. Τότε επακολουθεί αναπόφευκτα η βίαιη σύγκρουση,
Επομένως, είναι λάθος να λέμε πως οι επαναστάτες αντιτίθονται συστηματικά στις βελτιώσεις, στις μεταρρυθμίσεις. Απ’ την μία μεριά, αντιτίθονται στους ρεφορμιστές, γιατί οι μέθοδες των τελευταίων είναι λιγότερο αποτελεσματικές , αναφορικά με την εξασφάλιση της παραχώρησης μεταρρυθμίσεων απο μέρους των κυβερνήσεων και των εργοδοτών , που ενδίδουν μόνο απο φόβο κι απ’την άλλη, επειδή πολυ συχνά οι μεταρρυθμίσεις που προτιμούν είναι εκείνες που, όχι μόνο φερνουν αμφίβολα άμεσα ωφελήματα, αλλά και εξυπηρετούν την παγίωση του υφιστάμενου καθεστώτος και δημιουργούν στους εργάτες ένα κατεστημένο συμφέρον απ’τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του.
Όπως λογουχάρη, οι κρατικές συντάξεις, τα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης καθώς επίσης και τα προγράμματα συμμετοχής στα κέρδη στις αγροτικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις κλπ.
Ξέχωρα απ’τον δυσάρεστο ήχο της λέξης, που έχει υποστεί κατάχρηση κι έχει δυσφημιστεί απ’τους πολιτικούς , ο αναρχισμός υπήρξε πάντα και δεν μπορεί να είναι τιποτ’άλλο απο ρεφορμιστικός. Προτιμάμε να πούμε μ ε τ α ρ ρ υ θ μ ι σ τ ι κ ό ς προκειμένου να αποφύγουμε οποιαδήποτε πιθανή σύγχηση μ’ εκείνους που ταξινομούνται επίσημα σα <<ρεφορμιστές>> κι επιδιώκουν διαμέσου μικρών και συχνά εφήμερων βελτιώσεων να κάνουν πιο υποφερτό το σημερινό σύστημα( και σαν αποτέλεσμα βοηθάνε στην παγίωση του) ή που αντίθετα πιστεύουν καλόπιστα πως είναι δυνατό να εξαλειφθούν τα υφιστάμενα κοινωνικά κακά με την αναγνώριση και το σεβασμό , πρακτικά αν όχι θεωρητικά, των βασικών πολιτικών κι οικονομικών θεσμών που αποτελούν την αιτία καθώς επίσης και το στήριγμα αυτών των κακών. Αλλά εν πάση περιπτώσει αυτό είναι πάντα ενα ζήτημα μεταρυθμίσεων και η βασική διαφορά βρίσκεται στο είδος της μεταρρύθμισης που θέλουμε και στον τρόπο που νομίζουμε οτι μπορούμε να την πετύχουμε. Επανάσταση σημαίνει,με την ιστορική έννοια της λέξης, ριζική αναμόρφωση των θεσμών που πετυχαίνεται γρήγορα με τη βίαιη εξέγερση του λαού ενάντια στην υφιστάμενη εξουσία και στα προνόμια¨ κι είμαστε επαναστάτες κι εξεγερμένοι, γιατί δε θέλουμε απλώς να βελτιώσουμε τους τωρινούς θεσμούς, αλλά να τους καταστρέψουμε εντελώς, καταργώντας κάθε μορφή, κυριαρχίας ανθρώπου απο άνθρωπο και κάθε είδος παρασιτισμού πάνω στην ανθρώπινη εργασία΄ κι επειδή θέλουμε να το πετύχουμε αυτό όσο το δυνατό πιο γρήγορα κι επειδή πιστεύουμε οτι οι θεσμοί που γεννήθηκαν απ’τη βία διατηρούνται με βία και δεν θα υποκύψουν παρα μόνο μπροστά σε μια ισοδύναμη βία. Αλλά η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει μόλις τη θέλει κανεις. Μήπως θα πρέπει να παραμείνουμε αδρανείς, να περιμένουμε να ωριμάσει η κατάσταση με τον καιρό;
Κι ακόμα και μετά απο μια πετυχημένη εξέγερση, θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε, μέσα σε μια νύχτα, όλες μας τις επιθυμίες και να περάσουμε απο μια κρατιστική και και καπιταλιστική κόλαση σ’έναν αντιεξουσιαστικό - κομμουνιστικό παράδεισο, που είναι η πλήρης ελευθερία του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια της επιθυμητής κοινότητος των συμφερόντων όλων των ανθρώπων;
Αυτές είναι αυταπάτες που μπορεί να ριζώσουν ανάμεσα σε εξουσιαστές, που βλέπουν τις μάζες σαν πρώτη ύλη την οποία μπορούν να διαμορφώσουν σύμφωνα με τη θέληση τους , με νόμους στηριζόμενους με σφαίρες και χειροπέδες, εκείνοι που κατέχουν την εξουσία. Αλλ’αυτές οι αυταπάτες δεν έχουν θέση ανάμεσα σε αναρχικούς.
Χρειαζόμαστε τη συναίνεση των ανθρώπων κι επομένως πρέπει να πείσουμε με την προπαγάνδα και το παράδειγμα, πρέπει να διδάξουμε και να επιδιώξουμε ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή η εκπαίδευση να μπορέσει ίσως να φθάσει έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων…
Είμαστε σήμερα μεταρρυθμιστές στο βαθμό που επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε τις πιο ευνοικές συνθήκες και ένα οσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό φωτισμένων αγωνιστών, έτσι ώστε να μπορέσει να έχει ικανοποιητική έκβαση μια λαική εξέγερση . Θα είμαστε μεταρρυθμιστές και αύριο , μετά απο μια νικηφόρα εξέγερση και την επίτευξη της ελευθερίας, στο ότι θα επιδιώξουμε μ’όλα τα μέσα που επιτρέπει η ελευθερία, δηλαδή με την προπαγάνδα το παράδειγμα κι ακόμα και τη βίαιη αντίσταση ενάντια σ’όποιον θα 'θελε να περιορίσει την ελευθερία μας, να προσηλυτίσουμε στις ιδέες μας έναν ακόμα μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.
Αλλά δε θ’ αναγνωρίσουμε τους θεσμούς΄ θα πάρουμε η θα κερδίσουμε κάθε δυνατή μεταρρύθμιση με το ίδιο πνεύμα που κάποιος αποσπάει μια κατακτημένη περιοχή
απ’τα χέρια του εχθρού, προκειμένου να συνεχίσει την προέλαση του και θα παραμείνουμε πάντα εχθροί κάθε κυβέρνησης, ανεξάρτητα απ’το αν πρόκειται για τη σημερινή μοναρχική κυβέρνηση η για τις αυριανές δημοκρατικές η μπολσεβίκικες κυβερνήσεις.
νταξει το πασοκ και οι οπαδοι του καποτε φωναζαν το παιγνωστο εοκ και νατο το ιδιο συνδικατο…καποτεεε…την κυριακη στις 11 το πρωι ερχαιτε στο δημαρχειο του χολαργου ενας βουλευτης του κκε ξεχναω το ονομα του οποιος θελει να ακουσει τις θεσεις του κκε για τα θεματα που κυριως αποσχολουν την ελλαδα του σημερα ας ερθει
συμφωνω απολυτα…
Επειδή στην Ελλάδα έχουμε την τάση να δρούμε με 20 χρόνια καθυστέρηση σε σχέση με άλλες χώρες, το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου ήρθε την εποχή που η αστικού τύπου σοσιαλδημοκρατία έπνεε τα λοίσθια σε άλλες αναπτυγμένες χώρες, ήταν οι τελευταίες τονωτικές ενέσεις θα μπορούσαμε να πούμε, κάτι ανάλογο με τον Μιττεράν στην Γαλλία. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που δε την είχε γνωρίσει και ιδιαίτερα ως εκείνη την εποχή εξάλλου (πάλι, με 30-40 χρόνια καθυστέρηση σε σχέση με άλλα κράτη). Σε μια εποχή που στις αναπτυγμένες χώρες ο “καπιταλισμός με κοινωνικό πρόσωπο” (που τον εξέφραζαν κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ) παραχωρούσε τη θέση του στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, χωρίς κοινωνικά πρόσωπα και τέτοια.
Και αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι προσδεδεμένο στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού (όπως η Ν.Δ), τότε θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε εκείνο το “σοσιαλδημοκρατικό” κόμμα που λείπει αυτή τη στιγμή απο τα μεγάλα κόμματα. Σοσιαλδημοκρατικό, όπως το παλιό ΠΑΣΟΚ, δηλαδή κάποια κοινωνικά έργα, και πολλά περισσότερα λόγια και επίδειξη, σε μια καπιταλιστική πάντα βάση. Ή όπως το Εργατικό Κόμμα στην Αγγλία (στο οποίο ήταν ο Τόνυ Μπλερ, θυμίζω).
Τέλος πάντων, είναι ένα σενάριο κι αυτό. Που προυποθέτει φυσικά να συνεχίσει να ανεβαίνει εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απλά ένα σενάριο, ίσως πάει προς τα κει, ίσως όχι. Εξάλλου κάθε εποχή έχει την ιδιαιτερότητα της. Δεν επαναλαμβάνονται πάντα όλα.
Μη ξεχνάμε πως στον κόλπο του ΣΥΡΙΖΑ συνυπάρχουν αρκετές (ίσως ετερόκλητες) ομάδες, δε ξέρω αν θα μπορούσαν να δεχτούν όλες να μετατραπεί σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ η παράταξη τους, χωρίς να την εγκαταλείψουν πρώτα.
Εν ολίγοις, θα δείξει. Υπάρχει φυσικά και το σενάριο να αποδειχτεί φούσκα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και στις επόμενες εκλογές να πέσουν ξανά με τα μούτρα οι Έλληνες στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει άντε κανένα 8%…
Η μεγαλυτερη επιτυχια στην Ελλαδα, οσον αφορα ΣΥΡΙΖΑ και Τσιπρα, θα ειναι αν σπασουν τον δικομματισμο.
Ηδη τα πρωτα σημαδια ειναι θετικα 
«Η χώρα μας, λίγες μέρες μετά την αποπομπή της από το Κιότο, φιλοξενεί ένα διεθνές συνέδριο για το περιβάλλον. Και τι ντροπή! Σε αυτό το διεθνές συνέδριο για το περιβάλλον ο υπουργός «Περιβάλλοντος», της χώρας που έχει την μικρότερη προσφορά σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, δηλώνει ότι η πυρηνική ενέργεια είναι πράσινη ενέργεια. Οι αγώνες των πολιτών που απέτρεψαν την λειτουργία εργοστασίων λιθάνθρακα, θα αποτρέψουν και την πυρηνική ενέργεια στην χώρα μας. Καλούμε την κυβέρνηση να αποδοκιμάσει τις δηλώσεις του υπουργού Χωροταξίας και Περιβάλλοντος» αναφέρει σε γραπτή δήλωσή του ο Αλέξη Τσίπρας.
Τα ίδια είπε και ο Γιωργάκης, αλλά από εκείνον το περίμενα. Οι δηλώσεις του Τσίπρα με απογοήτευσαν πλήρως όμως. ¶νθρωπος του Πολυτεχνείου και να λέει / πιστεύει τέτοια πράγματα; Ας το έψαχνε λίγο τουλάχιστον…
Πότε θα καταλάβουν όλοι οι άσχετοι ότι η Πυρηνική ενέργεια και είναι η πιο “πράσινη”, και είναι ασφαλής και θα δώσει λύση στο ενεργειακό πρόβλημα μια για πάντα;
Είναι ακριβή όμως… (κάνω το συνήγορο του διαβόλου κι ας συμφωνώ με αυτά που λες:p)
Τα λόγια μου στο blog σου αποδείχθηκαν προφητικά ε :lol:
(ακριβή, αλλά η απόσβεση και εν συνεχεία τα κέρδη έρχονται γρήγορα )
Σωστός ο κόζης στη παρένθεση. Γενικά οι εναλακτικές μορφές ενέργειας είναι ακριβές, αλλά συμφέρουν πολύ. Τα φωτοβολταικά λένε επίσης άσχημα. Απεξάρτηση από τη ΔΕΗ ρε!