Μπράβο, γιατί τις προάλλες που είχα μπει δεν ήταν ακόμα διαθέσιμα τα εισιτήρια.

Είδα την παράσταση “Οι σκέτοι” στο “θέατρο της ημέρας”. Ευχάριστη μαύρη κωμωδία, με δύο ταλαντούχους ηθοποιούς, ο ένας από τους οποίους (Μιχαήλ Άνθης) έχει γράψει και το ευφάνταστο σενάριο και έχει σκηνοθετήσει το έργο. Ξεκινάει με σασπένς και αστείες ατάκες και καταλήγει να έχει πολιτικοκοινωνικά μηνύματα. Οι ατάκες είναι ατάκες που σε κάνουν να λύνεσαι στο γέλιο, ενώ έχει κι ένα διαδραστικό κομμάτι που κινείται στο ίδιο ύφος.

Γαμησε ε. Όχι εντυπωσιακό ούτε κάτι πρωτοποριακό. Αλλά υποβλητικό όπως άξιζε στο κειμενο

Αυτό ακριβώς περιμένω και εγώ, έχω κλείσει για επόμενο Σάββατο.

Πήγα Πέμπτη, αρκει να είσαι δεκτικός στο να μπεις όντως σε φάση κατάβασης σε μια άλλη συχνότητα συνειδητότητας. Το κείμενο από μόνο του θέτει τον τόνο άλλωστε. Σπουδαίο που το άγγιξε και μακάρι να γίνονταν περισσότερα τέτοια πράγματα. Να περάσεις ομορφα (οξύμωρο; Όχι και τόσο). Αναμένω εντυπώσεις.

Πριν λίγο γύρισα. Είδα το Bella Figura. Πολύ καλή παράσταση. Sold out ήταν.

Μάντεψε ποιος ηθοποιός είχε πάει σήμερα να δει την παράσταση. Ο Χάρης Ρώμας! Ένα πράσινο σακάκι φορούσε, λίγο γερασμένος από κοντά που τον είδα σε σχέση με τις παλιές σειρές που έπαιζε.

Κοίτα βασικά Σάββατο ήθελα να πάω, απλά επειδή δεν ήμουνα μόνος μου και θέλανε να βγουν Σάββατο απογευματόβραδο για αυτό κλείστηκε για Κυριακή.

Το προηγούμενο Σάββατο είδα την παράσταση “Η Ιοκάστη Γιουξουάν στη Xώρα της Κλιμακτηρίου” στο θέατρο Vault. Παράσταση-μονόλογος, με την ηθοποιό Άντρια Ράπτη. Όσο κι αν το θέμα φαίνεται αποκλειστικά γυναικείο, εύκολα αγγίζει κάθε άνθρωπο. Το βασικό θέμα που πραγματεύεται, μέσα από τη συγκίνηση και το κωμικό στοιχείο, είναι η σχέση της ηρωίδας με τη μητέρα της στις διάφορες φάσεις της ζωής της, οι συμβουλές που έχει ακούσει από αυτήν, η καυστική κριτική, ο ψυχολογικός αντίκτυπος αυτής της σχέσης και το σπάσιμο του καβουκιού του φόβου, στο οποίο μεγάλωσε. Σχέσεις χαρακτηριστικές όταν μιλάμε για το χάσμα των παλαιών γενιών με τις επόμενες. Οι καλές κριτικές που είδα στο διαδίκτυο με δικαίωσαν και ήταν από τις λίγες παραστάσεις που στο τέλος μ’ έκαναν να δακρύσω. Ίσως βοήθησε σ’ αυτό κι ο μικρός χώρος, που σ’ έκανε να μετέχεις σ’ αυτό που έβλεπες μπροστά σου.

Τον τελευταίο καιρό ακούω θέατρο στη δουλειά. Είναι χειρωνακτική και περνάει η ώρα πολύ γρήγορα! Συγκλονιστικός ηθοποιός ο Λογοθέτης

Aς κάνω ένα revive στο topic - γιατί μπορώ - και να πω ότι χτες είδα το “Μια Άλλη Θήβα” στο θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου (είχα δει το πολύ καλό “Τσέρνομπιλ - Ένα χρονικό του μέλλοντος” του ιδίου παλαιότερα) με τους Θάνο Λέκκα και Δημήτρη Καπουράνη.

image741×494 37.6 KB

Χονδρικά, ένας συγγραφέας συναντά έναν εικοσάχρονο πατροκτόνο μέσα στη φυλακή για αρκετές εβδομάδες -τον Μαρτίν- με σκοπός να γράψει ένα έργο βασισμένο στην ιστορία του, στον οποίο και προτείνει να ερμηνεύσει τον εαυτό του στη θεατρική σκηνή (εφόσον βέβαια αυτό το αίτημα γίνει δεκτό από το Υπουργείο Πολιτισμού). Όταν τελικά αυτό απαγορεύεται από το Υπουργείο, τον ρόλο του Μαρτίν αναλαμβάνει ο Φεδερίκο, ένας νεαρός ηθοποιός και ξεκινάει τις πρόβες με τον συγγραφέα, ενώ ο δεύτερος συνεχίζει να επισκέπτεται τον Μαρτίν στο προαύλιο της φυλακής και ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο που του επιτρέπει να παίζει μπάσκετ μόνος του μερικές ώρες την εβδομάδα.

Η σκηνοθεσία του Θεοδωρόπουλου είναι εξαιρετική, καταφέρνοντας να χωρέσει πολλά πράγματα σε έναν πολύ κλειστό, μινιμαλιστικό και μικρό χώρο + στήνει έναν ρυθμό που αυξάνεται σε άμεση αντιδιαστολή με τις εξελίξεις του σεναρίου (σενάριο το οποίο δεν κάνει κοιλιά και έχει μια φυσιολογικά προσθετική ροή).

Το εύρημα -και highlight της παράστασης συνολικά- του να ερμηνεύει ο ίδιος ηθοποιός Μαρτίν και Φεδερίκο (ο Δημήτρης Καπουράνης που κέρδισε και το φετινό Βραβείο Χόρν για τον συγκεκριμένο ρόλο/ους) δίνει πάτημα και χρησιμοποιείται με διαφόρους τρόπους ως εργαλείο υπέρ των βασικών θεματικών του έργου -κυρίως την ρευστότητα της φυλετικής ταυτότητας- ενώ συνολικά το έργο αγγίζει πράγματα όπως την καταπίεση, το έγκλημα και τιμωρία, τη θρησκευτικότητα, τη ψυχική ασθένεια, την ενδοοικογενειακή βία και μερικά ακόμα, σε άμεση αντιδιαστολή/διάλογο με μια γενικότερη αντίστιξη του θεατρικού creative process έργων όπως ο “Οιδίποδα” και τα “Έγκλημα και Τιμωρία/Αδερφοί Καραμαζώφ”.
Ακούγεται κάπως μπερδεμένο αλλά δεν μπορώ να το πω διαφορετικά - δεν είναι meta αλλά ταυτόχρονα έχει και μια meta χροιά.

Δεν βρήκα κάτι που με χάλασε ιδιαίτερα, η πολύ-θεματικότητα του πρωτότυπου έργου του Γαλλο-ουρουγουανού Σέρχιο Μπλάνκο είναι πολύ ισορροπημένη και συνολικά θα πω πως πιθανότατα ήταν το καλύτερο θέατρο που πήγα φέτος - και όποιος ψήσει να το τσεκάρει γιατί δεν ξέρω πόσο καιρό ακόμα θα παίζεται - ήταν sold out στον Νέο Κόσμο όλη τη χρονιά και τώρα που ξαναβγήκε για λίγο χώθηκα κατευθείαν.

Αυτά

υγ. Α ναι: Χαλανδρέζικο κοινό ότι χειρότερο έχω ζήσει εδώ και καιρό - να φάνε ένα κιλό σκατά

Μα τι μαγικο θρεντ ειναι αυτο, που αγνοουσα την υπαρξη του.

Όποτε έρχομαι Ελλαδα, πάω πολύ θέατρο. Βλέπω 3 παραστάσεις μινιμουμ τη χρονια. Ευλογημενη η Ελλαδα να εχει ενα θεαμα τοσο καλό, σε τοσο λογικη τιμη.

Γι αυτο δεν μπορω να μην προτεινω μια απο τις καλυτερες παραστασεις που εχω δει, στη ζωη μου

image934×498 59.4 KB

Η ανοδος του Αρτουρο Ουι

Δεν εχω ιδιαιτερη καψα για τον Μπρεχτ, το εργο δεν το ηξερα καν, αλλα ακομα και τον καταλογο του τηλεφωνου να διαβαζανε, αυτα που γινονται στη σκηνη σε επιπεδο χορογραφιας και ερμηνειων, ειναι απο αλλο πλανητη. Απο τις παραστάσεις που βγαινεις αμιλητος και θες κανα 30λεπτο να συνελθεις.

Μιας και παιζεται για 3η (και εκτιμω τελευταια) χρονια, να τρεξετε γρηγορα.

Προσυπογράφω και εγώ για την “Άνοδο του Αρτούρο Ούι”, αν και έχει περάσει καιρός που το έχω δει (κανένα δίχρονο).
Εφόσον παίζεται ακόμα, όποιος ψηθεί να σπεύσει μιας και είναι από τις πιο δυνατές και ιδιαίτερες παραστάσεις των τελευταίων ετών (το είχα δει στα κοντά και με το “Berlin Alexanderplatz” του Στάθη Λιβαθινού, φοβερά καθηλωτικό back to back παραστάσεων)

image850×478 108 KB

Απο τα χαιλαιτς φετος - κλασσικο αλλα και πρωτοποριακο, μοντερνο και διαχρονικο.
Τυχεροι οσοι το πετυχαν !

Η Δημοπρασία. 1 με 17 Νοεβρίου (εκτός από Δευτέρες) στο Baumstrasse, μονόλογος του Μπακιρτζή σε έργο του Τσιώλη.

Ο Αργύρης Μπακιρτζής παρουσιάζει το μονόπρακτο έργο «Η ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ» του Σταύρου Τσιώλη, εκπληρώνοντας, έστω, πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του, το κάλεσμα και την προτροπή του να ετοιμαστεί για το ανέβασμα του έργου, δηλαδή να μάθει τα λόγια.

Ο Αργύρης σημειώνει: «Όταν ο Σταύρος μου έστειλε το έργο και το διάβασα, του απάντησα ότι μου άρεσε πάρα πολύ, αισθάνθηκα πως με αφορούσε άμεσα, ταυτίστηκα αμέσως με τον ήρωα -όπως μου συνέβαινε με όλους τους χαρακτήρες σε όλα τα έργα του- και θα αρχίσω να μαθαίνω το κείμενο. Το έκανα, όμως το κείμενο αποδείχθηκε δύσκολος αντίπαλος. Μάθαινα, ξεχνούσα, πήγαινα μπρος-πίσω, δεν υπάρχει δεύτερος ρόλος, προηγούνταν και «Το χιόνι», για το οποίο σκεφτόμασταν να προτείνουμε στην Όλια Λαζαρίδου τον βασικό γυναικείο ρόλο, με σενάριο δραματικό και για τον εαυτό μου ονειρεύομαι δραματικούς ρόλους και ως τέτοιους ερμηνεύω τους ρόλους μου στις ταινίες του Τσιώλη, που, όμως, ενώ τους ερμηνεύω δραματικά, καταλήγουν κωμικοί.

Η τελευταία ταινία που γύρισε ο Σταύρος, η απόσταση της Αθήνας απΆ την Καβάλα, όπου ζω, διάφορα γεγονότα της ζωής που μεσολάβησαν, καθώς και η σταδιακή επιδείνωση της υγείας του, δεν επέτρεψαν την υλοποίηση της σκέψης για το ανέβασμα της ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ. Πέρασαν τα χρόνια, σχέδια υλοποιούνται, σχέδια εγκαταλείπονται, νέα εμφανίζονται. Χωρίς να το καταλάβω, Η ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ επανήλθε στη σκέψη μου, κυρίως προσπαθώντας να κοιμηθώ ή περπατώντας στις λεωφόρους του μπαϊπάς, που ευτυχώς ακόμη δεν χρειάστηκε να κάνω. Είχε έρθει η ώρα της. Έτσι αποφάσισα να το τολμήσω. Eίπα, ας το κάνω τώρα που νομίζω πως είμαι έτοιμος. Αυτό θα φανεί. Δεν έχω δοκιμαστεί σε κάτι τέτοιο και πολλά μπορούν να συμβούν αφού απΆ τη μικρή εμπειρία μου στο θέατρο ξέρω ότι η κάθε παράσταση είναι μοναδική. Στις ταινίες του Τσιώλη έχουμε διαδοχικούς αποχαιρετισμούς και σαν τέτοιον βλέπω το ανέβασμα της ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ».

Την επιμέλεια της παραγωγής έχει ο Χάρης Μιχαλογιαννάκης, βοηθός του Τσιώλη σε τρεις ταινίες του που συμμετείχε κι ο Αργύρης… Οι παραστάσεις θα δοθούν από 1-17 Νοεμβρίου, από Τρίτη ως Κυριακή, στο BAUMSTRASSE , το οποίο έχει αναλάβει, μαζί με την Αστική Φάρμα ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ της Καβάλας, την παραγωγή της παράστασης. Ακούγεται να τραγουδά, συνοδεία πιανόλας, η Τότα Ευλαβή. Στους φωτισμούς ο Παύλος Μαυρικίδης.

Εισιτήρια εδώ, λογικά θα πάω 2-3 φορές

ε μας έκαψες τώρα - έκλεισα 4 τικέτα μπαμ-μπαμ χωρίς να έχω συνεννοηθεί ακόμα τίποτα με τους άλλους τρεις που θα πάμε

Ρε χρόνια το έλεγε ο Μπακιρτζής ότι θα το κάνει και θα το κάνει και το πήγαινε από αναβολή σε αναβολή, τώρα που το φέρνει επιτέλους, απλά δε χάνεται

Ποια μέρα έκλεισες;

Σάββατο 9, με συνοπτικές - μου τα μασάνε τώρα αλλά it is what it is.-
Δεν είχα ιδέα btw για το παραπάνω, πήρε νόημα το πρώτο μισό του Νοέμβρη μου τώρα

Επειδή πέρυσι στο λόττο είδα το ‘The Last Five Years’ (youtube link) και παρ’ολο το κατά τη γνώμη μου μέτριο Αμερικάνικο αυθεντικό υλικό μου άρεσε πάρα πολύ … πήγα χθες και πάλι στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής σκηνής για μουσικό θέατρο… τον αποτυχημένο .

Είναι μια περίεργη περίπτωση παράστασης. Μου θύμισε μια πρόσφατη ταινία της Jane Campion, το The Power of the Dog. Νιώθω πως είναι και τα δύο σπάνιες περιπτώσεις έργων που οι κριτικοί θα εκθειάσουν ενώ το μέσο κοινό θα λέει “τι ήταν αυτή η τρομακτική κατάθλα θεούλη μου γιατί σε εμένα;;”. Είναι όμως κατάθλα που μπαίνει στο πετσί σου, όχι σαν τις περισσότερες άλλες περιπτώσεις. Μιλάμε για βαρύ πράγμα. Ωραίο αλλά θέλει να είσαι στο mood, να έχεις ψυχικά αποθέματα.

Εγώ πήγα με 3 ώρες ύπνο. Δεν ήμουν στο mood σε καμία περίπτωση. Ομολογώ πως λίγο υπνάκο τον πήρα μια δύο φορές στην αρχή του έργου. Ευτυχώς με ενημέρωσαν πως δεν υπήρξαν ηχητικά εφέ από την πλευρά μου. Όμως μου είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσω πως αυτό που ~παρακολούθησα ήταν κάτι ποιοτικό. Δεμένο, σφικτό έργο με πολύ ταλέντο.

Επίσης πριν μερικές μέρες είδα το 170 τετραγωνικά. Σε αυτή την περίπτωση ένιωσα λες και είδα κάτι ανάμεσα σε χολιγουντιανό Λάνθιμο και τη σειρά ‘Μην αρχίζεις τη μουρμούρα’. Κάποια σημεία σοβαρά περί Ελληνικής οικογένειας κλπ αλλά σε ένα light σκηνικό με διάσπαρτο γέλιο. Τίποτα συγκλονιστικό αλλά παρ’ολα αυτά πολύ ωραίο εργάκι.

Ειχα ξεχασει οτι παρακολουθουσα το θεμα, απορω κιολας πώς το εκανα, αφου δεν νομιζω να εχω γραψει. Το θεατρο δεν ειναι απο τις τεχνες-φορτε μου, μαλλον ομως πιο πολυ απο τον κινηματογραφο.

Σιγουρα ειχα ξεχασει οτι ειχε αναφερθει αυτο εδω ^^^

Αυριο βραδυ. Θα επανελθω.

Έλα ρε μλκ, μεθαύριο εγώ

Έπρεπε να συνεννοηθούμε

περιμενω γνωμες