30.09.22 
KAVALA, Akontisma Odeon
01.10.22 THESSALONIKI, Theatro Kipou
02.10.22 LARISSA, Aisthitiko Alsos
03.10.22 KASTORIA, Theatro Vounou
04.10.22 PATRAS, Theatraki Marinas
05.10.22 ATHENS, Gazarte
07.10.22 CHANIA, Bras de Freres
08.10.22 RETHYMNO, Mythodia
09.10.22 HERAKLION, Cine Studio
3 στην κρητη, 1 στην πελοποννησο
Αυτοι ειμαστε
Εδω εχει 1 σε ολοκληρη τη Στερεα 
Για brooklyn ειναι οτι πρεπει 
Ελα ντε!
Rita Moss που ηταν να παιξουν χθες, το πηγαν 23/1 (Αθηνα).
Τελικα εγινε η συναυλια;
υποθέτω πως οχι…
πιθανότατα καλύτερη συναυλία, απο συνεργασία Σάκη - Manowar στο release. Λέω εγώ τώρα.
Τραγουδιστη ποιον εχει ξέρουμε?
Με καλη τιμή εισιτηρίου (20 ευρώ π.χ.) το ψήνω
lopez ? μέτριος.
Ακολουθούν (όχι και τόσο) λίγα λογια για το λάιβ των
Rapture/Death Courier/Kevel
που έλαβε χώρα πριν απο ενάμιση μήνα στο Temple.
Όσο γραφικό,παρωχημένο ή περίεργο κι αν φαντάζει, είμαι από εκείνους τους τύπους για τους οποίους τα λάιβ (και πιο συγκεκριμένα αυτά του ακραίου χώρου), δεν είναι απλά μια ψυχαγωγία/ διέξοδος/ φυγή, αλλά κάτι, αρκετά συχνά, ίσως, πιο ζωτικό/ αναγκαίο/ κρίσιμο. Στα τριάντα, σχεδόν, χρόνια που κυνηγάω αυτή την εμπειρία, δεν θυμάμαι ποτέ να πέρασαν πάνω από λίγες εβδομάδες χωρίς κάποιο λάιβ στη ζωή μου (με την μοναδική εξαίρεση του ενάμιση χρόνου για τον γαμωστρατό, προφανώς). Όπως και για πολλούς άλλους, λοιπόν, πηγαίνει πέρα από λόγια το πόσο μου έχει στοιχίσει η έλλειψη συναυλιών (πολλώ δε μάλλον σε μια εποχή τόσο δύσκολη, ώστε να τις χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερο). Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν πολύ σημαντικό για μένα, το πρώτο λάιβ που θα βίωνα μετά από όλο αυτό που ζήσαμε (και πριν από το - ποιος ξέρει για ποσο- αντίστοιχο πάγωμα που έχουμε ακόμα μπροστά μας), να είναι κάτι πραγματικά δυνατό (και γι αυτό έκαψα κάποια, κατά τ’ άλλα, αξιόλογα λάιβ για τα οποία προσπάθησαν να με ξεσηκώσουν να παρευρεθώ καλοί φίλοι- σόρρυ και από δω- Άκη και Σοφία!)
Η πρωτη λάιβ παρουσίαση του - για μένα- κορυφαίου extreme metal δίσκου της χρονιάς, από μια από τις πιο δυνατές συναυλιακά, εγχώριες μπάντες των τελευταίων ετών, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν.
Η προσθήκη των Kevel το έκανε ακόμα καλύτερο, ενώ οι λατρεμένοι υπερβετεράνοι (κι από τα πρωτα death συγκροτήματα που άκουσα ποτέ μου) Death Courier για το αρχοντικό κλείσιμο του λάιβ, απλά επισφράγισαν την βαρύτητα ( απ όλες τις απόψεις) της εμπειρίας.
Το να ξαναβρίσκομαι στο αγαπημένο μου Temple μετά από δυο χρόνια ( από την ανυπερβλητη λαϊβάρα των Suffocation/ Belphegor/Hate) και να ανταμώνομαι με γνωστούς κ φίλους , αρκετούς εκ των οποίων είχα να δω από τότε, είναι παραπάνω φορτισμένο συναισθηματικά απ όσο έχω την πρόθεση να καταγράψω εδώ, οπότε προσπερνώντας την οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση, θα αναφερθώ συνοπτικά στην αίσθηση που μου άφησε το λάιβ.
Οι Kevel παρουσίασαν ( επίσης για πρώτη φορά ζωντανά,αν δεν κάνω λάθος) το προπέρσινο δευτερο άλμπουμ τους, σε μια αρκούντως επιβλητική ( και υποβλητική) εμφάνιση, αντάξια του πολυ αξιόλογου sludge/ death τους. Η ένταση, πανω κ κάτω από την σκηνή, ήταν εμφανέστατη (με αποκορύφωση το προτελευταίο τραγούδι - το Arecibo ,νομίζω, ήταν- όπου δεν θα ντραπώ να γράψω ότι, εν μέσω λοιπών ακροτήτων, ξεκάθαρα βούρκωσα).
Αυτή η, τόσο έντονη, συσσώρευση έντασης ξέσπασε από το πρώτο λεπτό που βγήκαν στην σκηνή οι Rapture. Το χρειαζόμασταν αυτό το λάιβ, πάνω και κάτω από την σκηνή, και φάνηκε ήδη από το opener του σετλιστ, το αρχοντικό Malevolent Demise Incarnation, που (όπως και στον ομώνυμο πρόσφατο δίσκο τους) θέτει τους τελεσίδικους όρους της συνθήκης που θα ακολουθήσει, χωρίς κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Πηγαία απελευθέρωση ενέργειας και δυναμικών τόσο, μα τόσο, αναγκαίων, που συνεχίστηκε ακατάπαυστα για μια από τις πιο εκρηκτικές ώρες που θυμάμαι στον συγκεκριμένο χώρο. Το τελευταίο άλμπουμ τιμήθηκε στο έπακρο (νομίζω ότι παίχτηκαν τα έξι από τα οχτώ τραγούδια του), και κάπου προς το τέλος, όταν έλαβε χώρα και η ζωντανή εκτέλεση του I am Become Death, εκπληρώθηκε η λυσσασμένη επιθυμία/ προφητεία που μου είχε γεννηθεί ήδη από το πρωτο άκουσμα του, όπως είχα γράψει κ εδώ.
Το λάιβ των Rapture έκλεισε, όπως και ο τελευταίος τους δίσκος, με το ισοπεδωτικό οχταλεπτο Requiem for a woeful dynasty, μέσα σε όλη του την βίαιη δόξα,να αποτελεί μια από τις πιο ολοκληρωτικές πολεμικές εμπειρίες που έχω ζήσει στο Temple.
Στον αποηχο του άνωθεν ορυμαγδου,Οι Death Courier βγήκαν τόσο ανεπιτήδευτα όσο πάντα, για να κάνουν αυτό που έκαναν από τα 80s: να παιξουν το αυθεντικοτατο, αλητικο death metal τους, παραμενοντας συγκινητικά επίκαιροι και αρκούντως πωρωτικοι.
Για τους, περίπου εκατό, παρευρισκόμενους, πιστεύω πως το συγκεκριμένο λάιβ ήταν history in the making, για προφανεις (κ μη) λόγους, και κατάφερε να δώσει ανάσα και δυναμη για όσα (ακόμα) έπονται…
Viagra Boys τη Παρασκευή στο Fuzz και ακόμα δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωση αν θα γίνει …
Περιμένουμε μέχρι τη Πέμπτη για εισιτήρια αλλά έλεος.
αγαπητή και υπεύθυνη για κάποιες πολύ όμορφες ερμηνείες αλλά στην σόλο καριέρα της …
Στους gathering δεν σου εκανε;
Είναι αφαιρετική η πρόταση, “στη σόλο καριέρα της… δεν κάνει κάτι αξιοσημείωτο”.
Θέλουν μελέτη τα ποστ ΠΡΧξς για να πιάσεις το βαθύτερο νόημα.
