Πριν από κανα δεκαμηνο, στο αγαπημένο θρεντ των 52 Εβδομάδων/Χρόνων, είχα γράψει ένα σεντόνι (από τα πολλα), στο οποίο, ουτε λίγο ουτε πολυ, παραληρούσα για το πως η Αρχή/Μεγάλη Έκρηξη - το Σημείο Μηδέν του Extreme Metal -σε ο, τι αφορά το προσωπικο μου Μουσικό Σύμπαν, δεν ήταν ουτε οι Venom, ουτε οι λατρεμένοι Slayer, αλλά μια κασσετουλα κάποιων πειραγμένων Ελβετών, που είχε κυκλοφορησει σε μόλις 100 αντίτυπα την τελευταία μερα του 1983, ως το τρίτο (κ τελευταίο) demo τους, με τίτλο Satanic Rites.
Μετά απο σαράντα χρόνια, ένα μήνα κ τρεις μερες, είχα την παρανοϊκη τυχη να βιωσω σε όλο του τον ηχητικό κακοτράχαλο ορυμαγδό, το μουσικό όραμα που προεκυψε τότε, σε ένα απολαυστικα γεμάτο Γκαγκάριν, με ένα billing που, για μένα, ήταν βγαλμένο από wish list.
Οι Cursed Blood παραμένουν ένας ηχητικος ολεθρος, με εναν από τους πλέον αγαπημένους μου death metal ήχους ελληνικής μπάντας,
οι Triumpher ειναι η πρώτη μπάντα του είδους της που με έκανε (όχι απλά να ασχοληθώ, αλλά) να πωρωθω/κοπανηθω/συγκινηθώ πραγματικα με oldschool επικοχεβιμεταλικες τσιρίδες από την εποχή του Κουτσελίνη (Deceptor, Biomechanical - για όποιον ιερόσυλο δεν κατέχει),
κ οι Primordial στην έκτη φορά που τους βλέπω, κ να ήθελα να τους απομυθοποιησω, δεν μου αφησαν κανένα περιθώριο (ε, με Gods to the Godless, No Grave Deep Enough, κ κλείσιμο με Sons of Morrigan κ Empire Falls τι απομυθοποιηση κ μαλακίες, καλπασμος κ κοπανημα - μονο). Κ φυσικά το Coffin Ships παραμένει διαχρονικά εξοντωτικό έπος.
Κ μετα απο όλο αυτό, έρχεται ο Warrior με τους τύπους κ τυπισσα που τον πλαισιωνουν (άψογα θα έλεγα), κ για το επόμενο εβδομηνταλεπτο απλά σβηνουν τα παντα
(παραλίγο κ γω - γαντζωμένος στο κάγκελο του Γκαγκάριν).
Είχα την τυχη να τον δω αυτόν τον τυπο κ τις τέσσερις φορές που είχε έρθει στην Ελλάδα για λάιβ, όλα αυτά τα χρόνια (το λάιβ Triptykon/Anaal Nathrakh νομιζω πως παραμενει στα τοπ 3 αγαπημένα μου λάιβ έβερ).
Αλλά λόγω της αδυναμίας που έχω στο υλικό που έπαιξε χθες,
κ του ηχου/απόδοσης με τα οποία τίμησε αυτό το υλικό η μπάντα, δε νομίζω να έχω τερματίσει ποτέ περισσότερο σε λάιβ του Warrior.
Απλά τεράστιος.
Αγαπημένες στιγμές:
ΟΛΟ
(Οκ, κ λιγο παραπανω τα Messiah, Revelations of Doom, κ αυτή η γαμημενη εκτέλεση του Visions of Mortality).
Triumph of Death = Τέλος Κόσμου
Επιμυθιο: Από τα πιο συγκινητικα κ δυνατά συναυλιακα πακετα του χώρου, των τελευταίων χρόνων.
Θα μνημονεύεται για καιρό.
30 Χρόνια SADAHZINIA - Επετειακό Live - 1η Μαρτίου στο 
On Line Προπώληση : 
Χάρτινα Hard Copy Εισιτήρια στα ακόλουθα σημεία :
για τη Λόρι, αλλα την παρασταση νομίζω ότι έκλεψε η Ροζαλία. Τι αστέρι είναι αυτό; Απίστευτη φωνή. Ο ήχος πολύ καλός, αν και στην αρχή ήταν μάλλον χαμηλά (για εμένα). Ο Βίκστρομ με προβλημάτισε λίγο, δεν τον άκουγα καλά, αλλά φίλος τραγουδιστής που ήταν μαζί μου έλεγε ότι είναι μία χαρά. Ακούω τους ειδικούς λοιπόν.