Στο Good morning little schoolgirl των Ten years after προσθέτω και Roundabout από Yes(Cris Squire)!
Φοβερό το post σου φίλε μου, βλέπω ονόματα που δεν τα ξέρω (όχι αυτά με το bold;p) και αυτό είναι καλό γιατί ψάχνομαι!
Με τα vids από Bass Extremes ήθελα να παρατήσω τη μελέτη του οργάνου, βλέποντας τι κάνουν τα άτομα!
Για τον Clarke τι να πούμε, απλά προσκυνάμε!
Μπάντες τεχνικού prog όπως Spastic Ink και Spiral Architect τις ακούω κυρίως επειδή πωρώνομαι με τις μπασογραμμές!
Βασικά είναι περιττό να κάτσω να σχολιάσω το παίξιμο των μουσικών που αναφέρεις στο post… οι περισσότεροι μπασίστες τους έχουμε εικόνισμα!
Για να φτάσεις όμως σε τέτοιο επίπεδο απαιτείται και πολύ ταλέντο και πολύ practice!
Πάω να βάλω Μarcus Miller… να απογοητευτώ πάλι !
__Και λόγω δουλειάς τον έχασα όλες τις φορές! Και η τελευταία πριν απο λίγες μέρες ήταν με Victor Wooten & Marcus Miller!! #-o Χάνω Chick Corea με ΜακΛάφλιν, χάνω Kitaro θα χάσω και τους Planet X (τουλάχιστον δε θα παίζει ο MacAlpine…), έχασα και Paul Gilbert και και και… τη δουλειά μου μέσα!! 
#-o :-k
EDIT:
__Thanx φίλε Leviathan! Γι’ αυτό κάθισα και έγραψα όλο αυτό το κατεβατό (και έψαχνα και έβαζα και links κλπ), γιατί όλοι μας εδώ μαθαίνουμε ο ένας απ’ τον άλλον και έτσι έχω ανακαλύψει κι εγώ πολλά μικρά διαμάντια, π.χ.: τους Α.R.K. με μπασίστα τον Randy Coven (έχει συνεργαστεί με Steve Morse των Dixie Dregs, Kansas & Deep Purple και με τον Steve Vai), που έβγαλαν δύο album, το πρώτο “Ark” αξιοπρεπές και το δεύτερο “Burn The Sun” α-π-ί-θ-α-ν-η δισκάρα! Prog, με ροκ, φλαμενγκο, μεταλ, ανατολίτικα, pop, crossover χωρίς να γίνεται ποτέ too much ή άδετο το όλο αποτέλεσμα. Ο μπασίστας υπέροχος και με πολλές πτυχές. Ακούστε “Heal The Waters” και “Just A Little” για να πάρετε μια πρώτη γεύση! Ισως έχει και καλύτερες στιγμές μέσα, αν σας αρέσουν τα δύο αυτά, πάρτε ολόκληρο τον δίσκο, ιδίως αν είστε φαν του είδους, επενδύστε άφοβα.
__Και ναι, όντως, για μερικούς απ’ αυτούς τα λόγια είναι λίγα… Οσο για Bailey & Wooten, χαχα, ναι, ίσως έπρεπε να το βάλω σε bold “ΜΗΝ δείτε αυτό το dvd αν είστε μπασίστας και είστε πεσμένος ψυχολογικά!!!” :lol:
υ.γ. πάω να κάνω bold τα ονόματα που αναφέρω, καλή σκέψη (tony) LeviATHAN! 
O Randy Coven έχει πάιξει και αυτός live στην Αθήνα ως μέλος της απροβάριστης μπάντας που κατάφερε να μαζέψει τελευταία στιγμή ο Malmsteen στην τελευταία του εμφάνιση εδώ το 2001.
Με δεδομένο πως η μπάντα ήταν φανερά απροβάριστη, αυτό που άξιζε περισσότερο ήταν που είδαμε τον Coven. Eιχε κάτι ωραίους “διαλόγους” με τον Malmsteen.
Πάντως αν το έχασες και αυτό λόγω δουλειάς, μάλλον δεν έχασες και πολλά πράγματα συνολικά… 
Bottomdawg (rob Ivey) :
Rancid (MAtt Freeman) :
I rest my case
Έχω λιώσει τον δίσκο αλλά δεν τον ψάξει ακόμα αυθεντικό λόγω έλλειψης χρόνου…
Να 'ναι καλά ο Angmar που κάπου τον είχε εκθειάσει σε άλλο thread και μου κίνησε την περιέργεια…
HOLY SHIT!!
8O
Εντάξει, μου φυγε η μαγκιά με τα video των Bass Extremes που link-αρε ο shadowcaster. ΤΙ ΜΠAΣΟ παίζουν οι άνθρωποι, και μάλιστα ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΔAΚΤΥΛΑ; Παρόλα αυτά…
Εντάξει τώρα παίζει να φάω γιαούρτια. Γιατί ως αμετανόητος κάφρος μεταλλας που δε σκαμπάζει και πολλά από jazz βρίσκω ένα κομμάτι μονο με μπάσο και drums, όσο απίθανα κι αν παίζονται, κάπως “άδειο”… Δεν το συζητάμε καν ότι οι άνθρωποι είναι οι καλύτεροι παίκτες, σε ψαρώνουν κτλ., αλλα προσωπικά δύσκολα θα μπορούσα να ακούσω έναν ολόκληρο δίσκο με κύριο όργανο ένα κατά κανόνα “συνοδευτικό” η “ρυθμικό” αν θέλετε όπως το μπάσο -όπως απ’ότι κατάλαβα κάνουν οι Wooten/Bailey.
Διατηρώ λοιπόν την προτίμηση μου γενικά σε μπασίστες που κυρίως συνοδεύουν τη μουσική και έχουν την ικανότητα να δένουν τόσο με το drummer όσο και με το κιθαρίστα η τον πληκτρά πχ. και οι γραμμές τους δημιουργούν μια “αρμονια” με τα (βασικά) θέματα που παίζουν οι υπόλοιποι.
Για να δώσω και παραδείγματα, προσωπικά με σκοτώνουν οι μπασογραμμες του Justin Chancellor στα “Lateralus” και “10000 Days” των Tool και ειδικά στο ομώνυμο κομμάτι απ το δεύτερο… ο τρόπος που δένει με τον Danny Carey αλλα ΚΑΙ με τον Adam Jones (εκεί είναι η μαγκιά πιστεύω) εμενα τουλάχιστον μου φαίνεται μαγικός. Το αυτό θα έλεγα και για τον Steve Di Giorgio (κυρίως στους Death), τον Doug Keyser στους Watchtower, τον Ralph Hubert στους Mekong Delta, τον Holzwarth στους Sieges Even… το πιάσατε το νόημα τέλος πάντων.
Οι jazz-ίστες του forum δείξτε κατανόηση ε.
Mε τα δακτυλα καποιος που ειναι σε πολυ καλο επιπεδο σαν αυτα τα θηρια, μπορει οχι μονο να παιξει το ιδιο γρηγορα οπως με πενα, αλλα μπορεις να χτυπα πολυ πιο ζωντανα απ οτι με την πενα, να βγαζει πολυ γεματο κ καλυτερο ηχο. Οποτε μην εκπλησσεσαι
Οσον αφορα τα δευτερα μπολντ, μη χαλιεσαι, θεμα συνηθειας ειναι. Θελει και κοπο, θελει και τροπο, αλλα αξιζει
Αυτό είναι το θέμα, πως στα χέρια των συγκεκριμένων το όργανο μόνο “συνοδευτικό” δεν είναι. :roll:
Άκου το άλμπουμ Thunder των SMV (Clarke, Miller, Wooten) και θα καταλάβεις τι εννοώ. Αν δεν σου αρέσει τελικάη μουσική επειδή δεν ακούς jazz είναι άλλη ιστορία, το σίγουρο είναι πως δεν θα νιώσεις την έλλειψη κιθάρας.
Προσθέτω σε όσα έχω πει ακυκλοφόρητο(γιατί?) των Uriah Heep-Why.Υπάρχει στην επανακυκλοφορία του Demons and wizards και ο Thain σπέρνει.
Ειναι οντως ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ.
les claypool (PRIMUS) παιζει δηλαδη τα απιστευτα
και το θεεικο master of puppets απο primus
Θεούλης o Les. Ωραίος ρε Φέθρι.
Δεν είναι ότι δε μου αρέσει η jazz βασικά, ο,τι έχω ακούσει μου αρέσει, απλά δεν έχω ψαχτεί πολύ… έως καθόλου. Δεν είμαι εξοικειωμένος δηλαδή, αυτό εννοώ. Κι αυτό που ήθελα να πω για το μπάσο ήταν ότι καλώς η κακώς το έχω συνηθίσει μέσα σε συγκεκριμένα “πλαίσια”, αν είναι δόκιμο να το θέσω έτσι, και κατά κάποιον τρόπο έχω ταυτίσει τη χροιά του με ένα συγκεκριμένο περιθώριο “ως που μπορεί να φτάσει” μέσα σε μια μουσική. Θα μου πεις άλλο το rock μπάσο κι άλλο το jazz μπάσο… το πιθανότερο είναι πως έχεις δίκιο και απλά είναι θέμα εξοικείωσης και “τριβής” με ένα μουσικό είδος. 
Michael Manring ! Θα τον ακούσετε σε πολλά εγχειρήματα jazz/fusion και σε συνεργασιες με τον Alex Skolnick.
+1 για το Why?
Μπραβο hopeto κ τεξας, επιτελους βρισκω κι αλλα ατομα που αναγνωριζουν αυτη τη μπασογραμμη κομματαρα!
Πληροφοριακα ειναι γραμμενο απο τους Box-Byron-Hensley-Newton και περιεχεται στο θρυλικο The Lansdowne Tapes των Spice, προπομπου των Heep. Οποτε εκτος απο τον Thain που τα σπαει, ενα credit ισως να χει κι ο Νιουτον, αρχικος μπασιστας της μπαντας.
Κάπου μου θύμισε το “1983…A Merman I should turn to be” toy Jimi… :-k
Στο booklet αναφέρει πως ηχογραφήθηκε στα sessions του Look at yourself πρώτη φορά(1971).Βέβαια αυτό που ακούμε είναι του 1972.Πάντως δεν αποκλείεται να έχεις δίκιο και να προυπήρχε το κομμάτι αλλά τώρα δεν ξέρω σε ποιον να δώσω το credit…
__Σωστός! Και μπράβο Hopeto & Red Rum! 8) Ετυχε να τ’ ακούω συνέχεια αυτές τις μέρες (κάτι με έπιασε και ακούω heep! Demons, Magician’s, Wake the Sleeper και Magician’s Birthday Party -ΑΨΟΓΟ!), όμως ξέχασα να το αναφέρω! Δίνει ρεστα! Φυσικά να υποθέσω πως μιλάμε για την extended version που κρατάει 7:40 και όχι την απλή (single -4:53). Απο την πρώτη στιγμή που άκουσα την extended σταμάτησα να ακούω την κομμένη! 8)
__Μule, το έχασα, αλλά “δε το έχασα” κιόλας… χαχα, δεν ήθελα να παω και τόσο και άκουσα κι εγώ απο φίλους τα ίδια σχόλια (τα μόνα καλά σχόλια που ακούω τελευταία είναι για τη γυναίκα του Yngwie και όχι τόσο για τον ίδιο… χαχαχα!)
__GRACCHUS BABEUF, καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Πράγματι, ο τρόπος που χτίζει τα κομμάτια π.χ. στο Wings Part II , ή το Schism, το rhythm section, είναι απίστευτος, ή το πόσο καλά δένουν παρόλο που ψιλοπαίζουν και σόλο, π.χ. στο the pot, αυτό είναι που έχεις συνηθίσει. Απλά δεν το έχεις “μάθει” να το ακούς ως σόλο όργανο και κυρίως δε το έχουν χρησιμοποιήσει τόσο ως σόλο όργανο το μπάσο στο παρελθόν… Είναι ο συνδιασμός πιστεύω του ότι κυρίως είναι η ραχοκοκκαλιά του κομματιού, είναι η βάση (και στην κλασσική και στην ροκ κ.ο.κ) και όχι το σόλο όργανο, όπως το βιολί ή η κιθάρα ή το σαξόφωνο π.χ. καθώς και του ότι δεν έχουμε -ειδικά στο “δικό μας” είδος (rock-metal) δεν το έχουμε συνηθίσει να το χρησιμοποιούν ως σόλο όργανο.
__Οκ, μπορεί να υπάρχει ένα εξαιρετικό tappin’ σε ένα τραγούδι ή μία εισαγωγή (My Friend Of Misery -Metallica), αλλά δεν υπάρχει σε όλο το κομμάτι η λογική του σόλο οργάνου. Π.χ. στο Eagle Fly Free (2:57-2:12), υπάρχει ένα εξαιρετικό tapping αλλά σε όλο το κομμάτι παρόλο που κρατάει τη βάση και δεν παίζει σόλο, παίζει περισσότερο απελευθερωμένα το μπάσο, πιο σόλο και ανεξάρτητα π.χ. Αυτό έχει να κάνει μάλλον απο την prog μουσική που έχει ρίζες στη Jazz και το Fusion. Π.χ. άκου το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ “CAB”, των CAB (Chambers -τύμπανα, mcΑlpine -κιθάρα, & Βrunel -Bunny Brunel, Γάλος μπασίστας με τρελές συνεργασίες, μεγάλος παίχτης και μουσικός!). Π.χ. στο"Nightsplash", παίζει με πιο σόλο φιλοσοφία σε όλο το κομμάτι και παρόλο που παίζουν τζατ, είναι πιο ευκολοάκουστο σε ροκάδες (λόγω drummer και κιθαρίστα μάλλον). Θα ακούσεις και πολύ prog (jazz στην ουσία) θεματάκια, π.χ. το κεντρικό θέμα με το περίεργο μέτρημα του Nightsplash. Ενώ στο “Boogie Me” παίζει πιο συνοδευτικά ας πούμε πάνω στα θέματα των άλλων και κρατώντας ένα υπέροχο boogie groove, αλλά “απλά” κάνει και μια τρελή σολάρα (2:06-3:03). Στο πρώτο έχει πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ στο δεύτερο λειτουργεί πιο πολύ ως βάση που ακολουθεί και κάποια στιγμή σολάρει… Αυτό ήταν το καλύτερο παράδειγμα που μου ήρθε στο μυαλό (και δυστυχώς δεν βρήκα κάτι στο youtube). Ακου όλο τον δίσκο και θα καταλάβεις, ΑΞΙΖΕΙ (ιδίως, Nightsplash, Just Perfect, Boogie Me και CAB -πολύ “prog” κομμάτι! :lol:).
__Ετσι που λες, έχει και η μουσική μας τέτοια δάνεια και επιρροές (περισσότερο η Prog-Rock /Prog Metal, εξού και το πιο “πρωταγωνιστικό” μπάσο εκεί). Κατά βάση δεν έχεις “άδικο” σ’ αυτό που λες… Θέλει ακούσματα για να συνηθίσεις, αλλά να σου πω, τίποτα δεν είναι θέσφατο. Γουστάρω ν’ ακούω το μπάσο να οργιάζει είτε σε Tzaz είτε σε Prog-Metal, αλλά πολλές φορές ψάχνω (π.χ. σε ένα άλλο θέμα που τα λέγαμε για τους Grand Funk) και το απλό ντύσιμο με το μπάσο να γκρουβάρει απίστευτα μαζί με τον ντράμερ, απλό ατόφιο γρανιτένιο groove… 8)
__…αλλά “όταν οι μπασίστες ξεφεύγουν”, εκεί είναι ακόμα καλύτερα τα πράματα… :lol:
Ω, ναι ο τύπος είναι απίστευτος. Όχι μόνο το ότι δένουν αλλά η σύνθεση είναι πολύ περίπλοκη για να την σκεφτείς (και να μην βγει ποζεριά). Και παίζει και με πένα κατά βάση!
O Chancellor είναι άρρωστος…Επίσης ο Geddy Lee των Rush… τι θεός…