δεν έχω επαρκή επιστημονική γνώση επί του θέματος, οπότε δεν μπορώ να είμαι απόλυτος. αλλά, ως ένας από τους βλάκες που δεν τους αρέσει να απλοποιούν τα πράγματα όταν οι επιπτώσεις αφορούν κι άλλους, λέω ότι η συγκατάθεσή μου για μια έκτρωση σταματάει εκεί που το έμβρυο/οργανισμός/γουατέβερ αποκτά συνείδηση και συναίσθηση της ύπαρξής του. και εδώ έρχεται η άγνοιά μου, δεν ξέρω πόσο διάστημα κύησης πρέπει να περάσει για να υπάρξει μια τέτοια συναίσθηση (αν κάποιος σχετικός μπορεί να προτείνει κάποια επιστημονικά βιβλία περί αυτού, θα του ήμουν ευγνώμων).
κατά τ’ άλλα, αυτό που με τρομάζει είναι το πόσο εύκολα κάποιοι είναι διατεθειμένοι να αφαιρέσουν τη δυνατότητα επιλογής ενός ανθρώπου να ζήσει ακόμα και με προβλήματα και η ψευτοανησυχία για την ποιότητα ζωής του. όταν κάποιος έχει συνείδηση της ύπαρξής του και συναισθήματα, είναι δικαίωμά του να επιλέξει το αν θα ζήσει, πώς θα ζήσει και στην τελική αναγνωρίστε του το δικαίωμα να αφαιρέσει ο ίδιος τη ζωή του αν δεν του αρέσει. γιατί ένα κοριτσάκι 16 ετών έχει μεν ωριμότητα να ξεκινήσει τη σεξουαλική του δραστηριότητα, αλλά όταν γίνει η στραβή “είναι πολύ νωρίς να ωριμάσω!!”. τουλάχιστον να αναγνωρίσουν ορισμένοι ότι αυτό που τους νοιάζει είναι πως δεν θέλουν να ξεφύγουν οι ζωές τους από τις κοινωνικές νόρμες που τους έχουν επιβληθεί και να αφήσουν τα περί αξιοπρέπειας της ζωής.
αλήθεια, όσοι είναι τόσο απροκάλυπτα υπέρ της έκτρωσης σε περιπτώσεις μελλοντικών ασθενειών, πού σταματάει αυτή η συγκατάθεση; αν μπορούσε να προβλεφθεί ότι το παιδί που θα φέρνατε στον κόσμο θα βγει μανιοκαταθλιπτικό, το οποίο με τη σειρά του κάνει πολύ δύσκολη την καθημερινότητά του, θα του επιτρέπατε να αποφασίσει ο ίδιος αν θέλει να το περάσει αυτό; θα κάνατε τον κόπο να του μάθετε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ζει αξιοπρεπώς ακόμη και κουβαλώντας τα προβλήματά του και πως, αν τελικά ο ίδιος θεωρεί ότι η ζωή του δεν είναι πολύτιμη, είναι πολύτιμο το ότι του δόθηκε η δυνατότητα να αποφασίσει ο ίδιος για αυτήν; μερικά πράγματα, για μένα τουλάχιστον, δεν κρίνονται εκ του αποτελέσματος. τουλάχιστον, όταν είμαστε αρκετά εγωιστές, ευθυνόφοβοι και επιθυμούμε η ζωή μας να ακολουθεί προδιαγεγραμμένη πορεία, ας είμαστε λιγότερο υποκριτές και να το παραδεχόμαστε.
Η συνείδηδη της ύπαρξης, εννοώντας με αυτό δηλαδή την αίσθηση οτι ένας άνθρωπος είναι κάτι διαφορετικό σε σχέση με τους γύρω του, και η επερχόμενη αίσθηση του “είμαι εγώ, είμαι ο εαυτός μου”, αποκτάται σταδιακά μετά τον πρώτο χρόνο ζωής ενός βρέφους. Το βρέφος με το που γεννιέται δεν το χαρακτηρίζουν παρά αντανακλαστικά και αισθήσεις, όχι όμως συνείδηση του εαυτού του ή των άλλων. Για να επέλθει αυτή χρειάζεται η αλληλεπίδραση του μωρού με το περιβάλλον του, τα αντικείμενα του περιβάλλοντος (παιχνίδια, πιπίλες κλπ), και φυσικά με την μητέρα και τον πατέρα του. Σταδιακά συνειδητοποιεί οτι είναι κάτι διαφορετικό απο αυτούς, κάνει δηλαδή τον διαχωρισμό στο “εγώ” και οι “άλλοι”.
Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείς να ανατρέξεις σε βιβλία εξελικτικής ψυχολογίας, κυρίως εκείνα που αναφέρονται στην ανατροφή και στα πρώτα χρόνια της ζωής.
ναι, σωστός ellanor και ευχαριστώ για τις πληροφορίες. το έθεσα λάθος βέβαια… δεν ξέρω και πώς ακριβώς να το εκφράσω, σε ποιο στάδιο της κύησης το έμβρυο είναι πλέον “άνθρωπος”, πότε αισθάνεται πόνο και ζητήματα όπως αυτά εννοούσα. μερικά από αυτά νομίζω δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένα από τους επιστήμονες. γενικά έχει πολλές παραμέτρους το θέμα και πρέπει να εξετάζεται κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Όμορφες οι θεωρίες,“δε σκοτώνουμε άνθρωπο”.
Ενώ το “μεγαλώνουμε άνθρωπο” είναι κάτι όμορφο,απλό και εύκολο.
Προτιμώ να “σκοτώσω” ενα γονιμοποιημένο ωάριο,παρά να φέρω στον κόσμο μια ψυχή,μια οντότητα ενώ ξέρω ότι δεν μπορώ να του προσφέρω αυτά που οφείλω και πρέπει.Και αυτός μετά,θα κάνει τη δική του οικογένεια…Θα είμαι ο δημιουργός μια προβληματικής μελλοντικής κατάστασης.
ναι, επίσης ξέρω πολύ καλά τι ΔΕΝ μπορώ να του προσφέρω ενώ έχω πτυχίο. πάντως, πραγματικά, μπορεί να είμαι πολύ κακός με τους ανθρώπους και να το βλέπω έτσι, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι που λεν “δεν έχω βγάλει καν τη σχολη, δεν έχω δουλειά, τι μπορώ να του προσφέρω”, δεν θέλουν στην πραγματικότητα να ξεφύγουν -βίαια, το δέχομαι- από την κατάσταση αυτή του να μην έχουν ευθύνες.
ρούντολφ, δεν θα σταματήσεις ποτέ να νιώθεις ότι μεγαλώνεις. ούτε όσοι είναι 35 έγιναν αυτομάτως ικανοί για γονείς. κι αυτοί το ίδιο άγχος έχουν (από όσους έχω γνωρίσει τουλάχιστον), ότι δεν έχουν τη γνώση και την ικανότητα να μεγαλώσουν ένα παιδί και τελικά, αν δεν το αποκτήσεις αυτό το παιδί, δεν πρόκειται να αποκτήσεις καμιά ικανότητα ποτέ =ρ άλλωστε, γι’ αυτό γονείς/παπούδες/γιαγιάδες/θείες συμβάλουν στο μεγάλωμα. ένιγουέι, εγώ το πρόβλημα -και εξακολουθώ να μην βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω- το εντοπίζω στα στερεότυπα του “σύγχρονου” τρόπου ζωής που ανέφερα και σε προηγούμενο ποστ αλλά πάει αλλού η κουβέντα και όπως είπα δεν είμαι καν κατά.
α, και συνεχίζοντας το ερώτημα που είχε θέσει κάποιος νωρίτερα… οι κοπέλες του φόρουμ (που είναι υπέρ και υπό συνθήκες θα έκαναν έκτρωση) σε περίπτωση που μένατε έγκυες και εσείς δεν το θέλατε, αλλά το ήθελε ο πατέρας, χωρίς περαιτέρω υποχρεώσεις για εσάς, θα δεχόσασταν να το γεννήσετε για να το μεγαλώσει αυτός;
σορρυ που μαι ψυχρος αλλα το παιδι αμα θα γεννηθει εφοσον θα επιβαρυνει και τους δυο πρεπει να προερχαιτε απο συλλογικη αποφαση.μιιλαω καθαρα για το οικονομικο
Ζορικα τα πραγματα. Δεν νιωθεις ετοιμη να γινεις μητερα αφενος, αλλα προσωπικα δεν θα αντεχα να φερω ενα παιδι στον κοζμο και μετα στα @@ μου, απλα επειδη δεν ενιωθα ετοιμη και το ηθελε ο αλλος, αρα το φορτωνουμε σε αυτον και συνεχιζουμε την ζωη μας. Πολυ κυνικο.
Επισης σχετικα με το θεμα του μεγαλωματος που λετε πιο πανω, ωραια τα ρομαντικα “all you need is love” που θελουμε να πιστευουμε, αλλα εξω απ’τον χορο πολλα τραγουδια λεμε. Ενα παιδι αποτελει απιστευτο οικονομικο βαρος. Απιστευτα εξοδα.
Κοιτα εγω δεν πιάστηκα απο κει απλα μου εκατσε καπως.Βεβαια μετα το εξήγησες οποτε ολα οκ.
Και βεβαια αν δεν εχεις δουλεια -και γενικα λεφτα στην ακρη γιατι οσο και να χει μια γεννα και οι πρωτοι μηνες ειναι γεμετοι εξοδα- το να κανεις παιδι θελει διπλη και τριπλη σκεψη
Σε αυτό διαφωνώ κάθετα. Η γέννηση ενός παιδιού είναι μία απόφαση που αφορά και τους δύο εξίσου. Σίγουρα η γυναίκα είναι αυτή που θα κάνει την επέμβαση και θα φάει όλο το πακέτο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να γράψει τον άλλο και να κάνει ότι γουστάρει.
Για τις εκτρώσεις εγώ είμαι υπερ. Μία ανεμπιθύμητη εγκυμοσύνη όταν το ζευγάρι είναι σε μικρή ηλικία μέχρι 20 πχ είναι πιστεύω κάτι στο οποίο οι άνθρωποι σε τέτοια ηλικίαι δεν μπορούν να ανταπεξέρθουν. Το 80 % τέτοιων περιπτώσεων που ξέρω οι μανάδες έχουν φοαρτώσει το παιδί στους γονείς τους και το παιδί μεγαλώνει με τους παπούδες του. Έτσι η μάνα δεν έχει φυσιολογική σχέση με το παιδί και η σχέση καταντάει περισσότερο αδερφική. Επίσης σε τόσο μικρή ηλικία εκτός ότι είναι δύσκολο να ανταπεξέρθεις σαν γονέας, χαραμίζεις και τα καλύτερα σου χρόνια. Μπορεί να φαίνεται ρηχό αυτό που λέω αλλά από τα 18 μέχρι τα 30 περιορίζεις τις εξόδους σου και τις δραστηριότητές σου στο 0. Μετά φτάνεις τα 30 και τα έχεις χάσει όλα. Εγώ είμαι της γνώμης ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι έτοιμοι να κάνουν παιδί μετά τα 27 αφού έχουν τελειώσει σπουδές, και έχουν μία δουλειά για να μπορούν να συντηρήσουν την οικογένεια. Τώρα για το θέμα το οικονομικό διαφωνώ ότι πρέπει να γίνονται εκτρώσεις γιατί εκτός αν η κατάσταση είναι ακραία. Τα περισσότερα ζευγάρια ρίχνουν το παιδί γιατί φοβούνται μήπως και πιεστούν και δεν βγαίνουν οικονομικά. Εγώ πιστεύω πάντα υπάρχει αυτό το περιθώριο για ένα παιδί. Σίγουρα θα ζοριστούν αλλά ηυ χαρά που μπορεί να σου δώσει ένα παιδί δεν συγκ΄ρινεται με τα λεφτά που θα σκας καθώς θα μεγαλώνει. Τώρα αν μία οικογένεια είναι οριακά και δεν μπορεί με να συντηρηθεί ως έχει καλά καλά τότε οκ. Αυτά.
Αυτό μοιάζει αδύνατον. Ενώ το να πει η γυναίκα στον άντρα “Το θες δε το θες εγώ θα το κρατήσω και αν έτσι νομίζεις μην εμπλακείς καθόλου στη ζωή του” φαίνεται πιο φυσιολογικό, ενώ είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα.
Γι’ αυτό είναι καλό το ζευγάρι να συζητάει τι θα γίνει με το θέμα της έκτρωσης, αν τυχόν προκύψει, από πριν
Ειμαι γενικα κατα εκτος κι αν προκυψει απο προγεννητικο ελεγχο οτι το παιδι δεν ειναι υγιες.Αρα αν γεννηθει θα ταλαιπωρηθει και το ιδιο και οσοι ειναι γυρω του.
