Αντε να δουμε, δεν περιμενω και γω κατι μνημειωδες αλλα και παλι, γαμω

10/4

Κάθε άλλο παρά θετικά προσκείμενος είμαι σε στονεροντουμ μπάντες με καγκούρικες τάσεις στους στίχους τους και dope στο όνομά τους, αλλά το φετινό Dopelord τα σπάει.

Ωραια κυκλοφορια ! Μου αρεσει πολυ το Children of the Haze απο δαυτους.

(Σχεδόν) Ακουστικό το νέο σινγκλ από Manes

Αριστούργημα!

Τωρα το ειδα αυτο, κριμα, πηγα κι εκανα ολοκληρο τοπικ, αν θελετε για καντε μια βολτα εκει περα

Καινούργιο τραγουδάκι από Caligula’s Horse:

Κλασσικά ωραιότατες κιθάρες, σταθερά καλά τα φωνητικά - φαίνεται να συνεχίζει από το In Contact, λίγο πιο εστιασμένο όμως.
Μέχρι στιγμής 2/2

Αν και πολλοί θα πουν μπλουμ, για μένα το ιν κοντακτ είναι το καλύτερό τους και, φυσικά, δισκάρα ολκής. Ελπίζουμε να συνεχίσουν με φόρα.

Bloom για μένα ξεκάθαρα, για αρκετούς λόγους. Εκτός απ ότι έχει 7 (6 θα ελεγα βέβαια, καθώς το Bloom και το Marigold, ένα κομμάτι είναι) ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΆ κομμάτια (το “outro” like τελευταίο κομμάτι και μην υπήρχε, μια χαρά θα είμασταν), ο συγκεκριμένος δίσκος, δείχνει που ακριβώς θέλει να πατήσει. Είναι ο πιο “ποπ” δίσκος τους, όπως το είχαν δηλώσει και αυτοί, ο πιο αισιόδοξος. Ακριβώς από κάτω και με αποσταση αναπνοής είναι το Τhe Tide…, το οποίο δεν έχει περιττή νότα(και έχει και το καλύτερο riff που έχουν γραψει μέχρι στιγμής). Ήταν επίσης ο δίσκος ερμηνευτικής “απελευθέρωσης” του Grey.

Το In Contact δεν έχει καταφέρει να με πιάσει, για 2 λόγους: Υπερπροσφορά κομματιών, το οποίο αναποφεκτα σε πάει και σε κομμάτια που δεν είναι 1ης γραμμής (πρώτη φορά σε δίσκο τους) και αύξηση του prog στοιχείου τους, το οποίο στην συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε αυξάνοντας την πληροφορία που περιέχει ένα κομμάτι, κρατώντας όμως τις ίδιες διάρκειες. Σημειωτέον, το The Tide αντίστοιχα prog ήταν.

Τεσπά, γούστα είναι αυτά, ούτε καν μέτριο δίσκο δεν έχουν βγάλει οι ανθρωποι.

Εν ολίγοις:

• Μέτριο δίσκο δεν έχουν βγάλει όντως.
• Το “Bloom” είναι το λιγότερο αγαπημένο μου.
• To “In Contact” είναι το καλύτερο τους ως σήμερα

Fixxxed

Mεχρι στιγμής, τα κομμάτια του Rise Radiant, με προδιαθέτουν καλύτερα για τον νέο δίσκο.

edit: Το μόνο που με ανησυχεί ελαφρώς είναι η φυγή του Dave Couper, ο οποίος είναι εκπληκτικός μπασίστας.

Το για μένα το θεωρώ λίγο περιττό/προφανές. Την άποψή μου λέω, όχι κάποια μεγάλη αλήθεια.

Pressure Cracks ladies and gentlemen.
Το παρακάτω κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο, αμφιβάλλω αν έχει ξαναποσταριστεί.
Πρόκειται για υπερτσιτωμένο Hardcore Punk, ακριβώς όπως το αγαπάω, σήμερα το ανακάλυψα και με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Έχουν βγάλει ακόμα ένα EP το 2018, το οποίο σπέρνει επίσης. Οι γνώστες του είδους θεωρώ ότι θα το λατρέψουν.

Τραγουδιστής της μπάντας, ο ανυπέρβλητος συνήθης ύποπτος Jason Butler (ex-letlive., Fever333).

https://www.youtube.com/watch?v=LVjQFQBGZjs

βγηκε νεος δισκος Laura Marling

Για τους οπαδούς των Malmsteen, Becker, Cacophony κλπ.
Ορχηστρικό κιθαριστικό όργιο με συμμετοχή Bumblefoot, Friedman, Ellefson κλπ.

Lost Symphony – Chapter 1

1. Singularity (feat. Oli Herbert, Bumblefoot & Ethan Brosh)
2. Premeditated Destruction (feat. Brock Richards, Richard Shaw, Jimi Bell & Matt LaPierre)
3. This Life Moves Too Fast (feat. David Ellefson, Jeff Loomis & Jimi Bell)
4. I Felt A Funeral In My Brain (feat. David Ellefson & Joey Concepcion)
5. Cotard Delusion (feat. Oli Herbert & Satchel)
6. Catnip High (feat. Conrad Simon & Matt LaPierre)
7. In A World (feat. Oli Herbert, Matt LaPierre & Conrad Simon)
8. Requiem (feat. Marty Friedman, Oli Herbert, Matt LaPierre & Conrad Simon)
9. Lacrimosa (feat. Oli Herbert & Angel Vivaldi)

δεν είμαι μεγάλος φαν των ινστρουμενταλ δίσκων κιθαριστικών οργίων αλλά αυτό αποπάνω σκοτώνει !!!

Νέο video clip αγόριαstonilio από το πρόσφατο album τους “Υπόθεση Mr. Pleasure”

Κυκλοφόρησαν και λαιβ άλμπουμ.

και εδώ το ακούτε ολόκληρο…

Grandioso !! Πολυ καλο - γουσταρω πολυ αυτες τις 2 μπαντες - οτι πιο φρεσκο και πειραματικο στη Βραζιλια αυτη τη στιγμη.