Υπήρξα λίγο γραφικός, το γαμαει δεν μπήκε στο κείμενο. Μάλλον θα έπρεπε.

Αχ θεε μου αναφορα σε cowbel

Ναι ρε πουστημου οπως τα γραφεις.

Ευχαριστώ κ για την ευκαιρία που μ δινεις να πω οτι το αλμπουμ γαμαει.

● το τελευταίο τους μαλλον δεν ακολουθεί σε γαμιοσυνη αλλα ακουγεται κ αυτο πολυ καλο.

Δράττομαι της ευκαιρίας για να θυμηθώ ξανά ότι, τω καιρώ εκείνω, όταν ξεκινούσα την ενασχόληση μου με το “άθλημα”, όταν κάποιος ήθελε να δηλώσει εμφατικά την μεγάλη εκτίμηση του για ένα μουσικό έργο, η έκφραση του συρμού ήταν “ο δίσκος των Τάδε σκοτώνει”, επιχειρωντας πιθανόν μια υπερβολική αναγωγή στην μοιραία επίδραση που μπορεί να είχε η ακρόαση του σε κάποιον ανυποψίαστο!

Σταδιακά, τα τελευταία αρκετά χρόνια, η παραπάνω έκφραση αντικαταστάθηκε με το οπωσδήποτε πιο… αγαπησιάρικο “ο δίσκος γ***ει” ή “σπέρνει” ακόμη πιο παραστατικά! Δηλωτικά ενδεχομένως της ενστικτώδους ορμής που χαρακτηρίζει το εν λόγω LP ή ακόμη, της… ευμενούς επίδρασης που έχει στον οπαδό – είναι γνωστό άλλωστε ότι υπάρχει ολόκληρη σχολή που υποστηρίζει ότι η αξιολόγηση της Τέχνης μπορεί και πρέπει να γίνεται με… ερωτικούς όρους!

HEROES DEL SILENCIO - Senderos de Traicion

'Ετος 1990 και δεύτερος δίσκος για τους Ισπανούς Heroes del Silencio που συνεχίζουν το new wave/ post punk του πρώτου El Mar No Cesa, εμπλουτίζοντας το με περισσότερες μελωδίες και επικές μπαλάντες και με το τελικό αποτέλεσμα να ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Μεγάλος παράγοντας για αυτήν την επιτυχία δεν ήταν άλλος από τον bigger than life frontman του συγκροτήματος Enrique Bunbury με εμφάνιση και προσωπικότητα ανάλογη ενός Jim Morrison και Michael Hutchence.

To album ξεκινά με δύο από τα κλασσικότερα και καλύτερα κομμάτια των Ηρώων. Το δυναμικό Entre dos tierras με θέμα τις δυσκολίες μεταξύ ενός ζευγαριού που οδηγουν στον χωρισμό και το λυρικό Μaldito Duende που αναφέρεται στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά με τραγικό/ποιητικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο πως αυτά τα δύο κομμάτια επιλέχθηκαν από το συγκρότημα για video clips. Συνεχίζει με τα υπέροχα La Carta και Μalas Intenciones που οι κελαριστές κιθάρες και οι μπασογραμμές φέρνoυν στο μυαλό κάτι από Cure και Smiths. Μετά από μια συντομη εισαγωγή (Sal) σειρά έχει το Senda με άλλη μια εκπληκτική ερμηνεία του Bunbury. Αυτό που μ’αρέσει γενικά στις ερμηνείες του ειναι η τέλεια χροιά που έχει και το αυθεντικό πάθος που βγάζει. Στο επόμενο, Hechizo, οι ταχύτητες ανεβαίνουν λίγο, ενώ τα Oracion και Despertar είναι δύο ακουστικές μπαλάντες με όμορφες κιθάρες, αλλά μάλλον τα λιγότερο ενδιαφέροντα του δίσκου. Το Decadencia που ακολουθεί είναι το πιο heavy κομμάτι του δίσκου σίγουρα από τα καλύτερα που έχουν γράψει. Συνεχίζουμε με μια άλλη ακουστική μπαλάντα, Con Nombre de Guerra, καλη ερμηνεία, τίποτα το ιδιαίτερο. Τέλος το αγχωτικό post punk του El Cuadro II είναι ότι καλυτερο για το φινάλε του μάλλον κορυφαίου δίσκου των Ηρώων ( αν και τρέφω μεγάλη αγάπη και για το El Mar…)

Οι Heroes del Silencio κυκλοφόρησαν άλλους δύο δίσκους πριν διαλυθούν, το άκρως επιτυχημένο Εl Espiritu del Vino όπου μαλάκωσαν κι άλλο των ήχο τους ωστόσο η έμπνευση στις συνθέσεις παραμένει, και το Avalancha σε πιο heavy μονοπάτια αυτήν την φορά. Στα δέκα περίπου χρόνια που ήταν μαζί η επιτυχία τους ξεπέρασε τα γλωσσικά εμπόδια και τα σύνορα της χώρας τους, σημειώνοντας για παράδειγμα μεγάλη επιτυχία στην Γερμανία αλλά και σε άλλες χώρες όπου και δώσαν πολλές συναυλίες. Ο Βunbury έκανε σόλο καριέρα με τεράστια επιτυχία κυρίως στο Μεξικό, αλλά μακρυά από τον rock ήχο. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια έβγαλε καποιους πολύ αξιόλογους και rock δίσκους ( Expectativas, Posible).

Προταθηκε απο την αγαπημένη μου καθηγήτρια ισπανικων απο το san Sebastián κ εγινε ενα απο τα περισσότερο ακουσμενα αλμπουμ στη ζωη μου. Δεν γίνεται να μην σε παρασύρει αυτη η φωνη κ αυτος ο ηχος. Τελειο αλμπουμ χαρηκα που περπατησα εστω για μια ημερα στους δρόμους που περπάτησαν κ αυτοι στην Σαραγοσα οταν επαιξε ο Αρης με την ομάδα της πόλης πριν χρονια.

10/10.

Διακοπές, λέει…

Σκέψεις, εικόνες, προβληματισμοί, νοσταλγία, μετανιώματα, αποφάσεις που δεν πραγματοποιούνται ποτέ, νέα ξεκινήματα που μένουν πάντα νέα, ένας κυκεώνας αντιφατικών συναισθημάτων, που μπερδεύουν περισσότερο απ’ ό,τι ξεκαθαρίζουν. Αναταραχή!

Δεν ξέρω… Υπάρχει κάτι το βαθιά μελαγχολικό στην ηρεμία, στο (δήθεν) «άδειασμα» του μυαλού, στο ατένισμα του ορίζοντα, στο καλοκαιρινό σούρουπο, στο κύμα, στο ηλιοβασίλεμα, στο μέλλον που υπόσχονται τα καλοκαίρια.

Επιστροφή, λοιπόν, με ψυχή βαρύτερη και μυαλό μπερδεμένο. Ζώντας (; ) το τώρα, αναμένοντας το καλύτερο (; ) μέλλον, υπό το ύπουλο συναίσθημα της ελπίδας, παραμένοντας πάντα, όμως, «δέσμιος» του παρελθόντος. Πολλά «βαρίδια», αιώνιες πληγές από απώλειες, τραύματα και βιώματα. Άκρατος λυρισμός. Πόθεν, γιατί και πώς;

Ας δεχτούμε ότι, ως φίλοι του συγκεκριμένου μουσικού είδους, ίσως διακατεχόμαστε από μία Α μεγαλύτερη ροπή προς την ευαισθησία και την εν γένει μεγαλοποίηση του συναισθήματος (κάθε συναισθήματος), άλλοι σε μικρότερο, και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό.

Υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες, κάποια ακούσματα που θεωρούνται τόσο ιδιαίτερα και σημαντικά, ώστε να φτάνουν να χαρακτηρίζονται βιωματικά, (ξανα)λαμβάνουν τη (δικαιωματική) θέση τους, λειτουργώντας εκ νέου ως πιστοί, αιώνιοι και πάντα πρόθυμοι σύντροφοι, εκεί, μάλιστα, που σημειώνονται απουσίες ή κάποιοι βρίσκονται μικροί στο «μέτρημα».

Ας είναι. Δεν είναι όλοι για τα δύσκολα.

To “Draconian Times” δεν είναι ένας απλός δίσκος. Βασικά, δεν είναι καν δίσκος.

Είναι το ένα κομμάτι από τα τρία «Άγια των Αγίων» (“Alternative 4” και “The Angel and the Dark River”, τα άλλα δύο) της «Αγίας Τριάδας» (αυτονόητα τα έτερα ονόματα).

Είναι το καλύτερο εναρκτήριο δίδυμο τραγουδιών στην έως τώρα ιστορία της μουσικής μας. Είναι το μνημειώδες, θρηνητικό πιάνο του “Enchantment” και το λυτρωτικό outro του. Είναι η βασική μελωδία του “Hallowed Land” και το αξέχαστο solo του. Είναι οι καρδιές μας που πάλλονται δυνατά και μέχρις εσχάτων στο “The Last Time”. Είναι ο «Γολγοθάς» που ανεβαίνουμε όλοι μαζί, τρώγοντας τις σάρκες μας, στο “Forever Failure”. Είναι το ξέσπασμα του “Once Solemn”, με την αξέχαστη «γέφυρά» του και το εκπληκτικό του lead. Είναι οι φευγαλέες σκιές του “Shadowkings”, του οποίου η έσχατη μελωδία «λυγίζει» και την τελευταία αδάμαστη ψυχή. Είναι η παραδοχή της ματαιότητας του “Elusive Cure” και ο πόνος της κραυγής του For you and only you. Είναι το καθηλωτικό Life is all the pain we endeavor του “Yearn for Change”. Είναι η καταγγελία του “Shades of God”. Είναι η λατρεμένη εισαγωγή του “Hands of Reason” και η εικόνα του τρόμου. Είναι οι ερωτήσεις του “I See Your Face”. Είναι το αισθαντικό «κλείσιμο» του “Jaded”.

Είναι τα 12 βήματα της παραδοχής και της συνειδητοποίησης.

Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε απλά με νότες και στίχους.

Εδώ κραυγάζει μία (ή δύο ή τρεις… ή εκατόν τρεις) γενιά. Εδώ μετουσιώνεται όλος ο σπαραγμός, η οργή και η απουσία ελπίδας, σε μία ελεγεία, τόσο δυνατή και βαθιά, που είναι αδύνατον να την αγνοήσεις. Είναι οι βασανισμένες μας ψυχές επί τάπητος, είναι ο σάπιος κόσμος σας, «σερβιρισμένος» αποδομημένα, χωρίς τα «λούστρα» που μας παθητικοποιούν. Είναι η φωνή μας. Είμαστε εδώ. Ζωντανοί. Άνθρωποι με συναισθήματα, με προβληματισμούς, με αγωνίες, με ευαισθησίες. Είμαστε τα παιδιά σας. Και κατανοούμε ότι δεν μπορείτε να μας κοιτάξετε, γιατί το αποτέλεσμα καταδεικνύει την παντοτινή αποτυχία σας.

Ακούστε, ρε! Υπάρχουμε!

Και πονάμε γιατί θέλουμε να ζήσουμε, όχι να εγκαταλείψουμε. Να ζήσουμε, όμως, καλά, περήφανα και δωρικά, όχι σαν άβουλα όντα, «τυφλωμένα» από τις «ανέσεις» του κόσμου σας, αναμένοντας τον βιολογικό μας μαρασμό.

Έχουμε ψυχή βαθιά και όσο και να στρέφετε το βλέμμα σας αλλού, θα είμαστε τώρα και για πάντα στο μυαλό σας, αναγκάζοντάς το να σας ουρλιάζει:

All I need is a simple reminder,

μέχρι να κατανοήσετε ότι πορεύεστε, συνθλίβοντας μας στο διάβα σας, υπό το πρίσμα του:

All I need is a simple excuse.

Για να ξυπνάμε λίγο…

samson600×600 88.9 KB

Μπορεί ο “μυστηριώδης” μασκοφορεμένος Thunderstick να δεσπόζει σε ρόλο δήμιου στο εξώφυλλο του δεύτερου album των Samson, όμως είναι η προσχώρηση του τραγουδιστή Bruce Bruce που ανεβάζει το λονδρέζικο σχήμα. Κι αν ο drummer είχε προϋπηρεσία στους Iron Maiden, ο νέος τραγουδιστής έμελλε να ακολουθήσει αργότερα την αντίθετη διαδρομή και με το πλήρες όνομα του πια, να γράψει την δική του ιστορία στον χώρο!

Ακούγοντας τον στο “Head On” πάντως, παρότι σαφώς αναγνωρίσιμος και εκ των πρωταγωνιστών, είναι εμφανές ότι δεν έχει αναπτύξει ακόμη προσωπικότητα αφού θυμίζει αρκετά το ίνδαλμα του τον Ian Gillan, ούτε βγάζει την μεγαλοπρέπεια που θα έβγαζε στο μετέπειτα συγκρότημα του. Ίσως να έλειπε εδώ ένας αντίστοιχος Martin Birch, από την άλλη βέβαια, ερμήνευε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του υλικού των Samson, γραμμένου ως επί το πλείστον από τον λίγο μεγαλύτερο και βαθιά επηρεασμένο από τα seventies, κιθαρίστα Paul Samson (κι ας αναγράφονται μοιρασμένα τα credits), που βρισκόταν πρωτίστως στη σφαίρα του hard rock, με τα μεταλλικά στοιχεία οπωσδήποτε παρόντα μεν, αλλά σαν στοιχεία δε!

Η πραγματικότητα πάντως είναι ότι στα πιο slow κομμάτια είναι εκεί που η μπάντα διαπρέπει. Τόσο το “Vice Versa” όπου ο Bruce κάνει την καλύτερη του ερμηνεία (πρόκειται για το κομμάτι που θα τους εκπροσωπούσε αργότερα στην γνωστή συλλογή του Lars Ulrich) όσο και το “επικό” κλείσιμο “Walking Out On You” είναι εξαιρετικά. Και στον υπόλοιπο δίσκο βέβαια, που σφύζει από τον νεανικό ενθουσιασμό (αλλά και την αφέλεια) των συντελεστών του, θα βρούμε ωραίες στιγμές, με επιρροές από τους Deep Purple και λιγότερο τους 70s Priest. Να πούμε επίσης ότι σαν να μην έφταναν όλες οι μέχρι τώρα αναφορές στους Maiden, το instrumental “Thunderburst” που ανοίγει την δεύτερη πλευρά και αναφέρει μεταξύ των συνθετών και τον Steve Harris, θα εμφανιζόταν… ενισχυμένο την επόμενη χρονιά και στο “Killers” album υπό τον τίτλο “The Ides of March”!

Γεγονός είναι ότι το “Head On” έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής στους σχετικούς κύκλους με χαρακτηριστικότερη κριτική αυτή του Geoff Barton στο Sounds όπου εκτός από τον ανώτατο βαθμό δίνει στο δίσκο και μια θέση στους καλύτερους της χρονιάς! Όσο υπερβολική κι αν είναι μια τέτοια τοποθέτηση, καταδεικνύει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αντιπροσωπευτικό όσο και εξαίρετο δείγμα της εποχής και του ήχου.

Απίστευτο κείμενο μαν. Για μια απίστευτη δισκαρα.

Ντρακονιαν δίσκος που ακόμα κι αν κάποιος κάνει σκιπ σε κάνα 2 τραγούδια (εγώ το κάνω δηλαδή), δεν νοείται ούτε καν να βαθμολογήσει με κάτι λιγότερο του 10 στα 10. Ούτε το 9.9 δεν είναι αποδεκτό. 12 ύμνοι και 4 ύμνοι bsides, και ένα τεράστιο ΜΠΑΜ σε όλο τον χώρο του μεταλ, που έκανε όλα τα μέσα να μιλάνε για τους επόμενους Metallica. Ευτυχώς οι Paradise Lost δεν ήθελαν να γίνουν οι επόμενοι τίποτα , και έγιναν αντιθέτως μια μπάντα την οποία θα είχαν ως το επόμενο παράδειγμα για να βρουν τους “νέους Paradise Lost” όλοι, δίχως επιτυχια φυσικά.

Δε μας λυπάσαι ρε @The_Black_League πρωί πρωί με τις ανησυχίες σου (και μου σίγουρα και μας πολύ πιθανό); Επίκινδυνα κοντά στον στόχο το κείμενο, για τον δίσκο δε έχω εκφράσει ουκ ολίγες φορές την αγάπη μου και το δέσιμό μου. Άψογος.

Εγώ δεν διανοουμαι καν να κάνω σκιπ σε κανένα κομμάτι αυτής της διαλεκτικής ενδοσκόπικης υψίστης μορφής τέχνης που ονομάζεται Draconian Times. Αλλά επειδή θα με φάει η περιέργεια, θα ρωτήσω αφού πρώτα κάνω μια απόπειρα εντοπισμού δια της ατοπου απαγωγής.

Πιστεύω πως αποκλείεται να εννοείς κάποιο από τα “χιτακια” (θα με κάψει ο Μεφιστοφελής που τα λέω έτσι) enchantment, hallowed land, the last time, forever failure, shadowkings. Ούτε το τούμπανο και ξεσηκωτικο once solemn. Ούτε το υπέροχο και επιβλητικό shades of god, ούτε το yearn for a change με τις κιθάρες 12/10, ούτε το I see your face με τις καλύτερες φωνητικές γραμμές του σύμπαντος, ουτε το jaded που κλείνει το δισκο όπως του αρμόζει, δηλαδή αριστουργηματικα.

Όπως τι μας έμεινε? Τα elusive cure και hands of reason που είναι 9αρια σε μια θάλασσα από 11αρια. Αυτά εννοείς φιλτατε?

Προφανως σχεδον ποτε κανενα σκιπ σε αυτα, αν και ενιοτε το Forever Failure χτυπαει στην ψυχη οποτε μπορει να το προσπερασω ξεκαθαρα μονο και μονο για να μην πεσω ψυχολογικα κι οχι γιατι εχει κατι το τραγουδι. Επισης προφανως κανενα σκιπ και σε Once Solemn που δεν ανεφερες και αρα η εις ατοπον απαγωγη ηταν ημιτελης Η πρωτη εξαδα του Draconian Times ειναι τρελο σερι απο χιτακια, πραγματικα 6 στα 6 τελεια τραγουδια.

Λεγεται Change και οχι Chance και ειναι απο τα αγαπημενα μου στον δισκο, αρα ουτε εδω εχουμε σκιπ

Για κανεναν λογο σκιπ, υπερκομματαρα

Επεσες μεσα μονο κατα 33% αφου τα Elusive Cure, Shades Of God και Jaded ειναι για μενα ενα κλικ πιο κατω απο τα υπολοιπα 9 τραγουδια του δισκου (το Hands Of Reason το λατρευω), αλλα ΚΑΙ απο τα 4 b-sides τα οποια ανετα αντικαθιστουσαν για μενα καποιο απο τα τρια αυτα :

• Laid To Waste = βρωμαει Icon απο χιλιομετρα
• Master Of Misrule = τι ριφφαρα και τι ρεφρεναρα πια, εγκλημα να μην μπει στον δισκο
• Fear = υπερκαυλα απλα, ΤΣΑ ΤΣΑ ΤΣΑ ΤΣΑ ΤΣΑ
• Another Desire = Το τραγουδι που εδειξε τι θα επαιζαν στο One Second

Είμαι στην παραλία και πατάω ότι να ναι γι αυτό το change έγινε chance και το face tace Τα διόρθωσα και τα δύο.

Edit: προστέθηκε και το θεϊκό once solemn. Δεν ξανακάνω σοβαρό ποστ από παραλία, μόνο τρολλ.

Αν ησουν μαγκας θα το ειχες αλλαξει σε “I see your taste” για να με κραξεις

Άρα δύο skip κι ένα stop

Fixxxed

Στις 19 Αυγουστου του 1968, γεννηθηκε ο Jeff Burrows, ο ταλαντουχος jazz drummer, περκασιονιστας, τουμπερλεκας, ταμπλαδορος, τζεμπεκτελεστης, και κυριως, ενας απο τους τρεις παιδικους φιλους απο τον Καναδα που 22 χρονια αργοτερα σχηματισαν την υπερμπανταρα των 80 γαλαξιων του τοπικου μας σμηνους, με το ονομα The Tea Party. Παραδοξως, δεν ειναι το πιο διασημο ροκ τριο απο τον Καναδα, και οι περισσοτεροι θα πουν οτι ειναι μαλλον το 2ο καλυτερο, μετα τους Rush που ειναι ακλονητοι στην 1η θεση. Για μενα ομως, η μουσικη των The Tea Party αγγιζει ολες μα ολες τις ευαισθητες χορδες μου και την αγαπω οσο περισσοτερο γινεται να αγαπησω οποιαδηποτε μουσικη, και σιγουρα παραπανω απο την μουσικη των Rush (την οποια φυσικα επισης λατρευω).

Ακριβως 29 χρονια μετα την γεννηση του Jeff Burrows, και συγκεκριμενα σαν χθες το 1997, κυκλοφορησε ο δισκος των The Tea Party που μαλλον θεωρειται ο πιο σημαντικος της καριερας τους, δηλαδη το Transmission, των 11 τραγουδιων και περιπου 50 πρωτων λεπτων της ωρας. Αγαπω παρα πολυ τους καλους δισκους που εχουν αυτην την διαρκεια. Ειναι η ιδανικη διαρκεια για να περασεις μια αξεχαστη ωρα της ζωης σου. Στα πρωτα 50 λεπτα ακους τον δισκο και απορροφασαι πληρως απο το μεγαλειο των συνθεσεων, και στην συνεχεια εχεις 10 λεπτα για να ηρεμησεις και να επανελθεις στην πραγματικοτητα, πιθανοτατα βαζοντας ξανα το αγαπημενο σου τραγουδι απο τον δισκο, το οποιο φυσικα και ειναι για ολους σας το Psychopomp ειτε σας αρεσει ειτε οχι.

1. Temptation
2. Army Ants
3. Psychopomp
4. Gyroscope
5. Alarum
6. Release
7. Transmission
8. Babylon
9. Pulse
10. Emerald
11. Aftermath

Οποιος εχει ασχοληθει εστω και λιγο με την μουσικη των The Tea Party, γνωριζει πως οι δυο μεγαλυτερες επιρροες τους ειναι οι Led Zeppelin και η φολκλορ μουσικη απο την Μεση Ανατολη. Το παντρεμα των δυο εγινε οσο καλυτερα οσο μπορουσε να το κανει οποιαδηποτε μπαντα, και αναγκασε τους κριτικους να εφευρουν ενα νεο ειδος μουσικης για να τους περιγραψουν, κατατασσοντας τους στην κατηγορια “Moroccan Roll” , σχεδον σιγουρα ως την μονη μπαντα σε αυτην την κατηγορια.

Αν και γνωριζω οτι ο @Dr.Feelgood δεν εγκρινει πληρως την αναφορα σε συγκεκριμενα τραγουδια μεσα σε δισκοκριτικες, αυτο ειναι αδυνατον οταν μιλαμε για δισκους με τραγουδια σαν και αυτα. Παρ’ολα αυτα θα του κανω το χατιρι, και θα αποφυγω να κανω μια track by track αναλυση, καθως δεν εχω και παρα πολλα να γραψω για ολα τα τραγουδια αλλωστε.

the-tea-party-transmission-4-cd800×800 138 KB

Η δισκαρα οπως μπορει κανεις ευκολα να δει εχει σχεδον αποκλειστικα μονολεκτικους τιτλους τραγουδιων, με μοναδικη εξαιρεση το Army Ants. Αυτο προσθετει στον κλειστοφοβικο μυστικιστικο χαρακτηρα του Transmission, που ενισχυεται απο αυτο το μινιμαλιστικο αριστουργηματικο εξωφυλλο. Ο δισκος εχει απιστευτα εντονες στιγμες, με το πιο τεραστιο groove που εχετε ακουσει ποτε, οπως αυτο που ακουμε στο ανατολιτικο Temptation, στο ψυχεδελικο Army Ants, στο Gyroscope για το οποιο θα χρειαστει να γραψω ξεχωριστη παραγραφο, στο drum’n’bass αριστουργημα Babylon, στο σαμπαθικο (αν οι Sabbath ηταν απο την Τυνησια) Pulse, και στο μεγαλοπρεπεστατο Transmission.

Ταυτοχρονα εχει ατμοσφαιριλες που σε στελνουν σε καποια αλλη διασταση του χωροχρονου οπως το κινηματογραφικο Release (pun not intended), το υπερπιασαρικο και μελισταλαχτα σμαραγδενιο Emerald, και το κοσμολογικα απεραντο και θεορατο Aftermath, που κλεινει και τον δισκο. Αν προσθεσουμε σε αυτα το αλαλουμ που γινεται στο Alarum (pun definitely intended) και το καλυτερο τραγουδι ολων των εποχων απο οποιαδηποτε μπαντα (χαρακτηρισμος που δημιουργει οξυμωρο αφου προσδιδεται σε πολλα τραγουδια απο πολλες μπαντες) στην ιστορια της μουσικης με τον τιτλο Psychopomp, προφανως γινεται ευκολα αντιληπτο οτι μιλαμε για εναν απο τους πιο σημαντικους δισκους των 90ς. Εστω κι αν μιλαμε μονο για τον Καναδα, την Ελλαδα και την Αυστραλια.

transmissionposter784×1080 154 KB

Και μιας και ειπαμε για το Psychopomp, ας επεκταθουμε λιγο πανω σε αυτο, μαζι με αλλα. Αυτη η κριτικη ειναι επηρεασμενη απο το καταπληκτικο “Everything Everywhere All At Once” με την συγγενεθλια (ναι, δικη μου λεξη) Michelle Yeoh, το οποιο ειδα στην πτηση της επιστροφης μου, και αρα θα πηγαινω περα δωθε με τα διαφορα στοιχεια και τις μαγικες στιγμες του δισκου. Ξεκινωντας απο το τριτο τραγουδι του δισκου. Καποτε σε καποιο φορουμ σε καποιο τοπικ ειχε ζητηθει να δωσουμε μετα απο πολλη σκεψη μια δωδεκαδα με τα αγαπημενα μας τραγουδια και λιγα λογια για καθε ενα απο αυτα. Στην πραγματικοτητα η παρακληση ηταν για δεκαδα, αλλα ολοι εκλεβαν με κανα δυο εξτρα κομματια. Το Psychopomp ηταν μαζι με κανα 2-3 ακομα ενα απο τα σιγουρακια για μενα απο την στιγμη που διαβασα τον τιτλο του τοπικ εκεινου. Ενα τραγουδι larger than art itself, το οποιο αποτελει και την πεμπτουσια της μουσικης των The Tea Party.

Ξεκιναει με ενα τζιτζικι που σε ταξιδευει σε ενα ζεστο αλλα οχι καυτο απογευμα σε ενα μπαλκονι καπου στην εξοχη, συνεχιζει με μια πανεμορφη και μοναδικη μελωδια στην κιθαρα, και εμπλουτιζεται με αυτην την οριακα τρομακτικη μελωδια στα πληκτρα, βγαλμενη απο περιεργο δηθεν ψαγμενο θριλερακι των 90ς. Η συνεχεια λιγο πολυ αναποφευκτη. Ο ακροατης αναγκαζεται να νιωσει καθε νοτα απο τα εγχορδα στο αριστερο του πνευμονι και το συκωτι, καθε ανασα του Jeff Martin στο δεξι πνευμονι και στην καρδια, καθε τουμπερλεκι και τυμπανο στο στομαχι, και καθε sample σε καθε φλεβα στα ποδια και τα χερια.

I’ll give you somethin’ more
And you’ll fade away
One last kiss before
You fade away

Η σπαρακτικη ερμηνεια του Martin ανεβαζει αυτην την ηδη αψεγαδιαστη συνθεση σε ενα επιπεδο που μπορουν να φτασουν ελαχιστοι καλλιτεχνες παγκοσμιως, και αφου εχουμε δωσει ολοκληρη την ψυχη μας και την καρδια μας ακουγοντας αυτο το τραγουδι, η εξοδος πραγματοποιειται με το ανατριχιαστικο πιανακι και ολοκληρωνει το magnum opus της μπαντας μετα απο 317 οργασμικα δευτερολεπτα. Ολες οι ζωντανες εκτελεσεις του τραγουδιου που μπορει να βρει κανεις στο YouTube ειναι απλα συγκλονιστικες, αλλα μιλαμε για ενα απο αυτα τα σπανια τραγουδια που ειναι ανθρωπινως αδυνατο να αποδοθουν στο 100% του μεγαλειου τους ζωντανα. Δεν υπερβαλω οταν λεω oti ειναι πολυ πιθανο να εχω ακουσει αυτο το τραγουδι συνεχομενα σε επαναληψη πανω απο 30 φορες στο παρελθον.

Το Transmission εχει φυσικα πολλες περισσοτερες μαγικες στιγμες απο ενα τραγουδι που διαρκει κατι παραπανω απο 5 λεπτα, τοσες που ειναι δυσκολο να αποδωσουμε δικαιοσυνη και να τις αναφερουμε ολες. Ειλικρινα δεν ξερω απο που να ξεκινησω. Απο την ριφφαρα και το now that the thrill of the massacre’s over του Babylon το οποιο ακολουθει οντως ΜΑΚΕΛΕΙΟ για 2 λεπτα? Απο το οτι τα τελευταια δυομιση λεπτα του ιδιου τραγουδιου (τα οποια θεωρουνται ξεχωριστη συνθεση με τον τιτλο Embryo) ειναι μια ambient τελειοτητα απο ηλεκτρονικα samples που δεν εχουν καμια σχεση με την καφριλα στο πρωτο μισο του track? Απο την απεραντα πρωτολεια εισαγωγη του Temptation που οδηγει στο καλυτερο τσιφτετελι που εχω ακουσει ποτε (καπου εδω πεταγονται οι Amorphis στο μυαλο αλλα δεν ενδιδω στον πειρασμο)? Απο το καλυτερο γκρουβαρισμα που εχω ακουσει στην ζωη μου στο Gyroscope οσο φτυνει ριμες ο Jeff Martin, με το οποιο θα μπορουσα να κανω πολυ πιο πωρωτικο headbanging απο οτι με οποιοδηποτε μεταλ τραγουδι στον κοσμο αν δεν ηξερα οτι θα ξυπνησω με απειρο πονο στον σβερκο την επομενη μερα? Απο την ταξιδιαρικη ανατολιτικη λεντζεπελιλα του Army Ants που ειναι βγαλμενη απο το Edges Of Twilight? Απο τους αργοσυρτους ροκ τεμεναδες του Pulse? Ή απο το αποκοσμο, υπερογκο, διαγαλαξιακο επος που χαριζει τον τιτλο του και στον δισκο, που σε τηλεμεταφερει στα σοκακια του casbah στο Marrakech με τις πρωτες του νοτες και τα εξαισια samples, και μετα σε ανυψωνει στην κορυφη του τζαμιου στην Καζαμπλανκα, κοιτωντας ολοκληρο τον Ατλαντικο ωκεανο οσο φωναζεις ΑΜΣΕΝΤΙΝΓΚ. ΤΡΑΑΑΑΝΣ. ΜΙΙΙΙ. ΣΙΟΟΟΟΟ. ΟΟΟΟΟΝ κι ενω προσπαθεις να πλησιασεις εστω και λιγο σε παθος τον Jeff Martin?

Η απαντηση ειναι οτι ξεκινας απο τα παντα, παντου, ολα ταυτοχρονα. Απλα ακους τον δισκο με την σειρα, μετα με τυχαια σειρα, μετα αναποδα, μετα αντιστροφα, και γενικα απλα τον ακους μεχρι να θυμασαι καθε νοτα, γιατι ολες οι νοτες ειναι τελειες. Και το καλυτερο? Πριν απο 5 χρονια, για τα 20 χρονια απο την κυκλοφορια του δισκου, η μπαντα κυκλοφορησε 4 απο τις καλυτερες στιγμες του δισκου σε remix, τα οποια ειναι παραδοξως σχεδον ισαξια (αν οχι καλυτερα - !!!) απο τις αρχικες εκδοσεις του 1997, και τα οποια πλεον μπορω να λιωσω στο ακουσμα για ακομα μεγαλυτερη απολαυση του Transmission.

Προκειται για μια ακομα φορα που θα μπορουσα να γραψω αλλες 30 σελιδες για τον δισκο, αλλα καπου εδω θα κλεισω σιγα σιγα, κυριως για να παω να λιωσω το TX 20 μερικες φορες ακομα, αφου βρισκω ειδικα τις εκδοσεις του Temptation και του Transmission εξωφρενικα υπεροχες. Ακομα και το ιερο κειμηλιο με τον τιτλο Psychopomp το αλλαζουν και το κανουν υπεροχο με διαφορετικο τροπο. Και φυσικα με καλυτερο ηχο απο οτι στην αρχικη κυκλοφορια. Κατι που οι πιουριστες μπορει να σιχαινονται, αλλα για μενα ειναι πολυ σημαντικο να μπορουμε να αγαπησουμε το ιδιο τοσο κατι νεο και καινουριο, οσο και το παλιο απο το οποιο προηλθε αυτο το νεο. Οσο μεγαλωνω, τοσο περισσοτερο απομακρυνομαι απο την παρελθοντολαγνεια, και μπορω να εκτιμησω καινουριες ταινιες και μουσικες με οσο το δυνατον μεγαλυτερη αποστασιοποιηση γινεται.

14915290_1529209543761609_8858129490759557025_n960×540 32.4 KB

Να τους αγαπατε τους The Tea Party. Αυτοι σιγουρα σας αγαπανε. Αλλιως δε θα εγραφαν τετοιες μουσικαρες 30 χρονια τωρα. Χρονια πολλα λοιπον στην δισκαρα για τα 25 χρονια απο την κυκλοφορια της, και χρονια πολλα στον Jeff Burrows με το μαλλι “Final Form Karen” και την “πιο David Bowie κι απο τον David Bowie” εμφανιση για τα 54 του χρονια.

Αυτην την μπαντα και αυτον τον δισκο τα λατρευω τοσο πολυ, που πραγματικα δεν αποκλειω να γραψω παρεμφερη σεντονια για καθε δισκο της μπαντας στο μελλον. I think I hear it, man.

1111111899×600 31.2 KB

Μπραβο μπραβο ωραιος. Δεν το ξερω το αλμπουμ. θα το κατεβάσω σύντομα

Εχω μεγαλη περιεργεια να δω τι γνωμη θα εχει καποιος για μια δισκαρα που εχει εμφανεστατα και ολοκληρωτικα ηχο και νοοτροπια 90ς, χωρις να το εχει ακουσει ποτε, 25 χρονια μετα. Θα μπορεσει αραγε να το εκτιμησει οπως ισως θα το εκτιμουσε τον καιρο που βγηκε? 'Η θα χαθει ενα μερος της μαγειας λογω της χρονικης αποστασης απο συγχρονα ακουσματα? Η γνωμη μου ειναι πως θα συμβει το πρωτο, γιατι ο δισκος ξεχειλιζει απο συναισθημα και ενταση. Αλλα για να δουμε

Ούτε εγώ έχω ακούσει το δίσκο, η έστω νότα από το συγκρότημα, μπήκε καρδούλα στο Spotify, κάποια στιγμή θα επανέλθω με εντυπώσεις.