Αμέσως εσυ, τίποτα δεν αφήνεις να πέσει κατω:stuck_out_tongue_winking_eye:
!
Καμιά 200αρια σύνολο, δεν βγαίνουν; Ανετα νομίζω.
2 Likes
ίσως το καλύτερο του δίσκου!
2 Likes
Συμφωνώ απολύτως, όπως και σχεδόν κάθε σαραντάρης πιστεύω!
Μπα, φυσιολογικό είναι. Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στην ηλικία της ύστερης εφηβείας και για τα επόμενα 10 χρόνια περίπου, στο απόγειο του δηλαδή από βιολογικής άποψης με την αίσθηση του άτρωτου που αυτό συνεπάγεται, και ταυτόχρονα εξακολουθεί να έχει πρωτόγνωρες εμπειρίες που τις βιώνει έντονα, πριν η ζωή του πάρει τη μορφή μιας - λιγότερο ή περισσότερο – ρουτίνας, όλα του φαίνονται μαγικά.
Ειδικά όταν αυτή η εποχή έχει περάσει, την αναπολεί με μεγάλη νοσταλγία!
5 Likes
Απλα αγαπω υπερ-edgy controversial post.
Μπορει να λατρευω το Scenes From A Memory απο την πρωτη εως την τελευταια νοτα, αλλα απειρο respect για τετοιες αποψεις.
2 Likes
Σίγουρα ένας δίσκος που κάποιος άκουσε στα 15 ή 18 του αποτυπώνεται αλλιως, συμφωνώ απόλυτα με τον Ian. Βέβαια επιφυλάσσομαι να σας πω στα 60 με σιγουριά γιατί μπορεί και οι δίσκοι που βγαίνουν σήμερα ως τότε να εχουν μεγαλώσει μέσα μας επίσης με έναν μαγικό τρόπο.
Το αστείο βέβαια είναι πως αν θυμάστε κατά τη διάρκεια των 90s θεωρούσαμε πως η καλή δεκαετία του μέταλ ήταν τα 80s και οκ και τώρα (τότε δλδ στα 90s) όλο και κάτι καλό βγαινει.
Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να συγκρίνει τις δύο δεκαετίες, αλλά για να το θέσω έτσι όταν ακούω παλιούς δίσκους οι δύο δεκαετίες παίζουν εξίσου συχνά στα ηχεία μου.
(Το μαμησαμε το τοπικ νομίζω και ήταν από τα καλύτερα του φόρουμ)
2 Likes
Τουναντιον, αυτες οι κουβεντες που προκυπτουν ειναι εξισου ομορφες με οποιαδηποτε ποστ-δισκοκριτικες κατα την γνωμη μου.
Θεωρω πως η συναισθηματικη επιδραση που εχουν δισκοι κατα την εφηβεια καποιου ειναι ενας πολυ μικρος παραγοντας, και πως στην πραγματικοτητα απλα ημασταν τυχεροι που μεγαλωσαμε και περασαμε την εφηβεια μας (οσοι το καναμε αυτο) σε μια δεκαετια που ηταν χρυση για τον σκληρο ηχο (και οχι μονο). Οπως θεωρω οτι κι αλλες γενιες ηταν τυχερες που εζησαν τους Pink Floyd και τους Queen στα ντουζενια τους, σε αλλα μουσικα μονοπατια, οχι τοσο σκληρα.
Καθε μουσικο ιδιωμα εχει και την χρυση του εποχη, δεν ειναι παραλογο να πει κανεις οτι το ατμοσφαιρικο, λιγο πιο πειραματικο, λιγο πιο μελωδικο και αρκετη δοση progressive metal ειχε την χρυση του εποχη στα 90ς. Και αρα δεν λατρεψαμε ολους τους δισκους που αναφερθηκαν αυτες τις μερες οσοι τους λατρεψαμε επειδη ημασταν εφηβοι οταν βγηκαν, αλλα επειδη αυτοι οι δισκοι ειναι απλα εξαιρετικοι.
4 Likes
Ναι σίγουρα κάθε ειδος του ροκ εχει την εποχή του, ειδικά αν κάποιος δεν είναι τρελαμενος με το συγκεκριμένο είδος ώστε να ακούει τόσο συχνά ώστε να ψάχνει νέες κυκλοφορίες,αλλά ακόμα και αν φαχνει δύσκολα να βρει κάτι που να αγγίζει τους μεγαλύτερους δίσκους του είδους, που όταν τους πρωτοακουσαμε είχαν και το shock factor της πρωτοτυπίας. Για να το πω με παράδειγμα, όντας όχι ιδιαίτερα παουερας, αν θέλω να ακούσω πάουερ το πιο πιθανό είναι να βάλω κάτι που βγήκε την περίοδο mid 80s έως το πολύ late 90s και που το ακούω από μικρός (με κάποιες εξαιρεσεις φυσικά όπως το at the edge of time ή το holy empire κτλ) που νομίζω πως ήταν και η χρυσή εποχη του συγκεκριμένου ιδιωματος.
Αυτό που δεν είναι αρκετά ξεκάθαρο στο μυαλό μου είναι το ποια ιδιώματα περασανε την χρυσή εποχη τους στα 2010s, ποια πιστεύετε?
Τα 00s πχ τα έχω στο νου μου σαν την δεκαετία που το ακραίο κυρίως μέταλ (death,black,thrash,grind κτλ) “παντρευτηκε” με τα πάντα (από kraut rock και παλιό prog rock, μέχρι κλασικό χέβι μέταλ, φολκ, jazz, pop, punk πραγματικά πολλά διαφορετικα πράγματα) δινοντας δίσκους που είναι δύσκολο να ταξινομήσεις κάπου και συχνά τους δίνουμε την prog ταμπελα που πλέον κολλάει παντού (αν θυμάστε στα 90s όταν μιλάγαμε για prog metal συνήθως εννοούσαμε dream theater, fates warning, watchtower κτλ) ή συνδυαστικες ονομασίες ιδίωματων
1 Like
Αν και εντελώς off topic τα ιδιωματα που, κατά την γνώμη μου έστω, είχαν άνθιση στα 10s είναι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, τo occult rock, post/sludge metal, ορθοδοξο black metal και φυσικά το stoner.
5 Likes
5 Likes
Εγω αυτό σκέφτηκα πάντως όταν διάβαζα “ορθόδοξο”
Φίλε shadowking (μεγάλη αδυναμία και δικιά μου οι PL) τα post/sludge/black metal σίγουρα είχαν καλλιτεχνική άνθηση την τελευταία δεκαετία. Το occult rock και το stoner ποτέ δεν με εψησαν και πολύ οπότε στα δικά μου μάτια περισσότερο μου φαίνεται σαν hype πάρα καλλιτεχνική κορυφή, αλλά κάποιος που αρέσκεται σε αυτά τα ιδιώματα θα έχει πολύ πιο εμπεριστατωμένη αποψη
4 Likes
Με μία κουκούλα θα ήταν ότι πρέπει 
@Pargalatsos δεν διαφωνώ καθόλου, απλά κάπως έτσι το είδα το πράγμα την προηγούμενη δεκαετία. Μπορεί να κανω και λάθος.
Βέβαια μπάντες όπως οι Ghost για παράδειγμα που ξεπήδησαν από το κίνημα του occult rock πήγαν το πράγμα παραπέρα, για να μην είμαστε και άδικοι
2 Likes
Καθαρά δική μου άποψη
Prog rock ( και μέταλ )
Revival του 70’ς psychedelic/heavy rock
Revival του “traditional” heavy metal
Άλλη άποψη που έχω είναι ότι οι καλοί δίσκοι σε πιάνουν σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν είσαι , όσο μακριά από την κυκλοφορία τους κι αν τους ακούσει. Με την καραντίνα καλυψα πολλά κενά από πολλά είδη και μπάντες διαφόρων περιόδων και ταυτίζομαι με τις απόψεις όσων τα ακούν πχ 20 χρόνια τώρα και τα έχουν εικόνισμα
Ο @pantelis79 θυμάται ποτέ μπήκαν στη ζωή μου οι Dream Theater πχ
2 Likes
Στα τιμημένα 80’s μέχρι και τα early 90’s, το format του EΡ ήταν αρκετά διαδεδομένο. Όταν κάποιο σχήμα πραγματοποιούσε το διστακτικό, αυτοχρηματοδοτούμενο συχνά, ξεκίνημα του, όταν το όνομα του συγκροτήματος έπρεπε να διατηρηθεί στην επικαιρότητα αλλά δεν υπήρχε επαρκές υλικό για ένα full length, όταν άξιζε να βγει επίσημα ένα σημαντικό live, ή για τον οποιονδήποτε άλλο παρεμφερή λόγο, τότε κυκλοφορούσε ένα ΕΡ. Ας ρίξουμε μια…αυτιά σε ένα από τα “ιστορικότερα” εξ αυτών
Η metal σκηνή της Γαλλίας παραδόξως δεν αναδείχθηκε ποτέ σε υπολογίσιμη δύναμη καταδικάζοντας ορισμένα πολύ αξιόλογα σχήματα σε αφάνεια. Αν θελήσουμε να ονοματίσουμε κάποιους σαν αδικημένους, σαν πρώτη επιλογή αβίαστα θα έρθουν οι Sortilège.
Το Παριζιάνικο συγκρότημα σχηματίστηκε το 1981 και δύο χρόνια αργότερα έκανε το ντεμπούτο του με το ομώνυμο ΕΡ (με την “τραχιά” παραγωγή) που συντάραξε το underground μιας εποχής όπου οι αποστάσεις ήταν σαφώς μεγαλύτερες, τόσο από πλευράς ταχύτητας διάδοσης της πληροφορίας, όσο και “κίνησης” των μουσικών τάσεων.
Τα πέντε κομμάτια της συγκεκριμένης κυκλοφορίας είχαν μεν εμφανή την επιρροή των Judas Priest και των Iron Maiden, εμφανέστερο όμως ήταν ότι οι Sortilège αφομοιώνοντας ότι καλύτερο από αυτά τα μεγαθήρια, είχαν διαμορφώσει τη δική τους προσωπικότητα, άπιαστο στόχο για τους πολλούς, ευκολότερο για αυτούς τους Γάλλους που, εκτός των άλλων, διέθεταν έναν τόσο χαρισματικό τραγουδιστή στις τάξεις τους.
Ο περί ου ο λόγος Christian “Zouille” Augustin προσφέρει με χαρακτηριστική άνεση μια συγκλονιστική ερμηνεία, εφάμιλλη της οποίας από πολύ λίγους συναντά κανείς. Πέραν των αδιαμφισβήτητων δυνατοτήτων του, ήταν και ιδιαίτερα εκφραστικός συναισθηματικά. Κάθε φράση, κάθε ουρλιαχτό του, έμοιαζε σαν από καρδιάς αναστεναγμός περασμένος από τον προσωπικό του “ενισχυτή”.
Βοηθούσε βέβαια και το εξαιρετικό υλικό. Μακριά από απλοϊκές “αγριάδες” ή γλυκανάλατες μπαλάντες που εκλιπαρούν την προσοχή, μακριά από κάθε υποψία επιτήδευσης, οι Sortilège άφηναν την φαντασία και τις ευαισθησίες τους να ανυψώσουν το τελικό αποτέλεσμα. Τα riffs και οι μελωδίες των Stéphane Dumont και Didier Demajean είναι αψεγάδιαστα, ενώ και οι Daniel Lapp και Bob Snake δεν διστάζουν να ξεφύγουν από τον αυστηρά συνοδευτικό τους ρόλο για να εμπλουτίσουν τα κομμάτια. Σοφή αποδείχτηκε και η επιλογή τους να επιμείνουν στο γαλλικό στίχο, χαρίζοντας έτσι στα τραγούδια τους τη φινέτσα της μητρικής τους γλώσσας, χωρίς τους περιορισμούς που αναδεικνύονται όταν ένας μη αγγλόφωνος εκφράζεται στα αγγλικά.
Παρά την σχετική αναγνώριση που κέρδισαν, οι Sortilège ευρισκόμενοι στο “λάθος μέρος”, δεν κατάφεραν να γίνουν παγκοσμίως γνωστοί όπως θα τους άξιζε, και η καριέρα τους υπήρξε σύντομη. Καμία metal δισκοθήκη όμως δεν μπορεί να θεωρείται πλήρης χωρίς αυτούς.
10 Likes
Φανταστικό EP για μένα σίγουρο ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει.
1 Like
Πιο πάνω ανέφερα κάποιους δίσκους του 1998 που με σημάδεψαν, αλλά ξέχασα έναν, γιατί πολύ απλά τον άκουσα πολύ αργότερα.
Ο λόγος φυσικά για τους Ayreon και το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΌ Electric Castle.
Πάμε όμως λίγο μπροστά από το 1998, συγκεκριμένα στο 2004 οπου και πρωτογνώρισα τους Ayreon με τον άλλο φοβερό τους δίσκο, το Human Equation.
Aν και δεν συμπαθώ τις ροκ όπερες, αυτή η συνάθροιση φοβερών και “in” φωνών, με είχε πείσει να τον ακούσω και δεν έχασα, καθώς μιλάμε για έναν πολύ όμορφο δίσκο. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει, εκτός φυσικά των εκλεκτών καλεσμένων, ήταν ο ήχος του Λουκασεν. Και δεν εννοώ στην κιθάρα, αλλά εννοώ στα synth.
Ο τύπος είναι one of kind, χωρίς καν να κάνει κάτι καινούργιο, ξέρει να χρησιμοποιεί τους σωστούς ήχους στα σωστά σημεία.
Fast forward, πίσω στο 1998 λοιπόν, όπου έγραψε κατ’εμέ, τον καλύτερο του δίσκο.
Scifi θέμα, το οποίο το θεωρώ ατού, κλασσικά (κοιτάζοντας όλες τις κυκλοφορίες του πλέον από το migrator και μετά) πολύ όμορφες παρουσίες στο μικρόφωνο που δίνουν το κάτι παραπάνω ο καθένας στο ρόλο του.
Παρόλο λοιπόν που τα ροκ/μέταλ συνήθως είναι προσωποκεντρικά, είτε αυτός είναι κιθαρίστας, είτε drummer, είτε τραγουδιάρης, είτε πληκτράς (σπανιότερα μπασιστερ) , εδώ ναι μεν είναι one man show, καθώς προφανώς ο ήρωας από πίσω είναι ο Λουκασεν, αλλά δεν τραβάει καθόλου τα φώτα πάνω του. Ούτε όμως και τραγουδιστές που έχει - παρόλο που οι ερμηνείες είναι σχεδόν όλες μια και μια.
Εδώ μιλάμε για ένα φοβερό μουσικό σύνολο, για φοβερά τραγούδια. Λίγο λιγότερο μεταλ από τις μετέπειτα δουλειές, αλλά αρκούντως μέταλ ώστε να μπαίνει στο είδος, ο Λουκασεν εδώ χρησιμοποιεί καταπληκτικά τις ατμόσφαιρες. Όντας scifi, χρησιμοποιεί όπως πρέπει τα synth, τα οποία πιστεύω ότι απογειώνουν το αποτέλεσμα(είμαι πραγματικά ερωτευμένος με τα synth του εδώ μέσα). Οι ακουστικές κιθάρες δίνουν το στίγμα, με όμορφες μελωδίες, οι distorted μπαίνουν όπου πρέπει να μπούνε και όχι παντού “γιατί έτσι είναι ένας μέταλ δίσκος”. Προφανώς το σύγχρόνο prog rock είναι πανταχού παρόν, με τα αντίστοιχα ηχοχρώματα, αλλά ενώ κανείς θα φανταζόταν ότι αυτό θα ακουγόταν στην ηλικία του δίσκου, εκεί είναι και το προτέρημα του : o δίσκος είναι 22 χρονώνε, έχει τελειώσει σχολείο και σχολή στα 4 χρόνια, αλλά ακούγεται λες και ηχογραφήθηκε χθες.
Φυσικά μεγάλο ρόλο παίζουν οι πανταχού παρούσες αισιόδοξες μελωδίες και γενικά μια φοβερά όμορφη διάθεση που βγάζει ο δίσκος.
Βέβαια, όντας διπλός, δεν θα μπορούσαν τα 2 δισκάκια να είναι εφάμιλλα, με το πρώτο να είναι ατόφιο 10άρι για μένα και το δεύτερο να ακολουθεί ένα σκαλωπάτι κάτω.
Όποιος έχει σνομπάρει Λουκασεν, να ακούσει, δεν θα χάσει. Όποιος αρέσκεται σε προγκ ροκ/μεταλ, να ακούσει φυσικά, γενικά όμορφη μουσική είναι διάολε, όλοι πρέπει να το ακούσουν!
3 Likes
Κάνοντας μια αλλαγή στο θρεντ θα ήθελα…Με λίγα λόγια να αναφερθώ σε μερικά μεμονωμένα τραγούδια που διηγούνται μιαν ιστορία. Ξεκινάω με την άδεια σας.
Το παρακάτω τραγούδι εκτός από ένα μνημιακι του χέβι μέταλ με σολοζ, κλαπ γιορ χαντς κ αρκετό ειν αλήθεια σινγκ α λονγκ περιγράφει κ μια ιστορία.
Βρισκόμαστε βράδυ στον εναέριο χώρο της νέας Υόρκης η οποία υποφέρει από ένα τεράστιο μπλακ άουτ κ ακούμε τις αγωνιώδεις προσπάθειες του πληρώματος ενός αεροσκάφους 747 της πτήσης 101 των Σκανδιναβικων αερογραμμών που βρίσκεται σε διαδικασία προσγειωσης να επικοινωνήσει με τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου Κέννεντυ αφου κ οι επικοινωνίες έχουν “πέσει” αλλά κ δεν υπάρχουν φωτα ώστε να δουν το αεροδρόμιο. Σε όλη την ατυχία τους προστίθεται κ ότι τελειώνουν τα καύσιμα τους.
Οι πιλότοι εκλιπαρούν τον Θεό να τους βοηθήσει κ είναι χαμένοι αφου δεν ξέρουν τι ακριβώς συμβαινει.
Τώρα πατήστε να παίξει κ ανατριχιαστε με την κατάσταση που βρέθηκαν αυτοι οι πιλότοι.
7 Likes
“Nightrain express” ηταν το ονομα ενος πολυ φθηνου κρασιου με υψηλη περιεκτικότητα σε αλκοολ που συνήθιζαν να το πινουν τα μέλη των GunsNRoses για τους παραπανω λογους κ το ομώνυμο τραγουδι ηταν φορος τιμης σ αυτο.
I got a Molotov cocktail with a match, to-go.
Μπορεί να συγκριθεί με την Μαλαματίνα ή με πλαστικό μπουκάλι χύμα τσίπουρο που κουβαλάνε κάτι πυροβολημενοι σε συναυλίες με 40 βαθμούς κελσίου.
3 Likes
Fixxxed
2 Likes
Ανώμαλοι. Έχω κ φίλους τέτοιους δεν έχω πρόβλημα αρκεί να μην κερνάνε.
1 Like
Κάτσε ρε μπρο να το αναλύσουμε (με λίγα λόγια για να είμαστε ον τοπικ 
)
Είσαι ας πούμε στη Μαλακάσα σε ένα φεστιβάλ από νωρίς το μεσημεροαπόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, πολλές ώρες. Έχεις προμηθευτεί με νερό ώστε να μην τρέχεις συνέχεια στο μπαρ, έχεις χτυπήσει και 2-3 κρύες μπύρες από το μπαρ την ώρα που παίζανε εκείνοι οι τύποι που δεν τρελαίνεσαι για τη μουσική τους και φτάνεις τώρα στις τελευταίες 2-3 μπάντες και θέλεις να συντηρήσεις το επίπεδο μέθης που μέγιστοποιει την απόλαυση της συναυλίας, δλδ λίγο μεθυσμενος, λίγο να την έχεις ακούσει, όχι κομμάτια. Πρέπει είτε να ξαναπας μέχρι το μπαρ να τα ξανασκασεις να περιμένεις ουρά και να ψάχνεις μετά να ξαναβρείς τους δικούς σου. Άσε που η μπίρα φέρνει έξτρα κατούρημα, άρα και κίνδυνο να χάσεις 1-2 κομμάτια. Οπότε εκείνη την ώρα ωσάν ταχυδακτυλουργος πετάς το τσιπουρονι πίνεις και είσαι άρχοντας. Οκ δεν το λες και γκουρμεδια το χλιαρό τσίπουρο αλλά αν είναι καλό τσίπουρο και όχι πετροχημικο, μια χαρά πίνεται. Αλλά γούστα είναι αυτά !
1 Like