Οπότε πηρες τους dust in the wind!
1 Like
Κοίτα, η φωνή και η χροιά του Τόμι είναι πιο κοντά στα γούστα μου. Στα γυρίσματα από καθαρά σε brutal και τούμπαλιν είναι για μένα κορυφαίος οπότε αυτός είναι και ο μόνος λόγος της ένστασης μου.
2 Likes
Συγκινήθηκα 
αυτό
2 Likes
Σιγουρη αποτυχια θα ειναι αυτο το “ναι”.
3 Likes
Οχι απαραιτητα, αλλα υπαρχουν πολλοι σοβαροι λογοι για τους οποιους δε νιωθω πως θα οδηγουσε καπου καλα. Κανενας δεν μπορει να προβλεψει το μελλον, ποσο μαλλον εσυ 
2 Likes
Διαπιστώνω ότι εσύ δεν μπορείς να προβλέψεις ούτε το παρελθόν
2 Likes
Νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να μεταφερθούμε σε μια μαγική εποχή…
Μόλις οκτώ μήνες μετά το ντεμπούτο τους, το απόλυτο συγκρότημα του LΑ στα mid sixties επανήλθε με τον δεύτερο δίσκο του, έχοντας μάλιστα μετατραπεί σε επταμελές με την προσθήκη των Tjay Cantrelli (σαξόφωνο και φλάουτο) και Michael Stuart στα drums, με τον Alban “Snoopy” Pfisterer να αναλαμβάνει πλέον το harpsichord και το όργανο – άλλωστε είχε εκπαιδευτεί ως κλασικός πιανίστας.
Μπορεί να μην μπήκαν στον κόπο να βρουν διαφορετική τοποθεσία για την φωτογραφία του εξωφύλλου, αφού εμφανίζονται ξανά στον κήπο του “The Castle”, του σπιτιού όπου διαβιούσαν όλοι μαζί, όμως το ανήσυχο πνεύμα του απίστευτα χαρισματικού Arthur Lee θα εξερευνούσε στο “Da Capo” περιοχές που δεν είχαν επισκεφθεί έως τότε, κυρίως στο πεδίο του ψυχεδελικού rock και του baroque pop, κάνοντας χρήση των νέων οργάνων και πιο εξεζητημένων ενορχηστρώσεων.
Κι αν το ήδη γνωστό single “Seven & Seven Is” είχε την πρώτο-punk οργή και ορμή (και το αντίστοιχο drumming), όπως εν πολλοίς και το “Stephanie Knows Who” (που καθοδηγείται από την “μονομαχία” κιθάρας και harpsichord), θυμίζοντας έτσι τις πρώιμες μέρες της μπάντας, το κυρίως ακουστικό όμως “The Castle” προοιώνιζε όλα τα σπουδαία που θα ακολουθούσαν στο άμεσο μέλλον. Η μοναδική συνθετική συνεισφορά του Bryan Maclean (“Orange Skies”) εκπροσωπεί για άλλη μια φορά την πιο ήρεμη πλευρά των Love, ενώ υπάρχει ένα προφανές Latin άρωμα στο ταιριαστά τιτλοφορημένο “¡Que Vida!”. Τέλος, στο επηρεασμένο από το folk “She Comes In Colors” (που γράφτηκε για μια fan τους που ερχόταν στα shows εκκεντρικά ντυμένη), θα βρούμε ένα διαχρονικό αριστούργημα, μια από τις απλησίαστες κορυφές της δισκογραφίας των Love, που “ενέπνευσε” μάλιστα το “She’s a Rainbow” των Rolling Stones! Κι όλα αυτά στην πρώτη πλευρά του δίσκου!
Δυστυχώς όμως, η δεύτερη εμφανίζεται σαφώς υποδεέστερη. Πρόκειται για μια από τις πρώτες περιπτώσεις (είχαν προηγηθεί ο Bob Dylan και οι Mothers of Invention νωρίτερα την ίδια χρονιά) όπου μια πλευρά του βινυλίου καταλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από ένα και μοναδικό κομμάτι. Το εν λόγω “Revelation” είναι ένα μακροσκελέστατο jam πάνω σε ένα blues ρυθμό, που είχε ήδη θέση στις ζωντανές εμφανίσεις τους αφού επέτρεπε σε όλα τα μέλη να δείξουν τις ικανότητες τους στον αυτοσχεδιασμό. Ενδιαφέρον σε στιγμές σίγουρα, όμως κατεβάζει επίπεδο ένα σχεδόν άψογο μέχρι εκείνο το σημείο album.
Τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμη!
2 Likes
Νεμωρηαρρωστχιανενενε
2 Likes
Μονο που εγω δεν προφασιστηκα πουθενα οτι μπορω να γνωριζω πως θα εξελιχθει τιποτα σε αυτην την ζωη. Εσυ το εκανες, και μαλιστα για αλλους ανθρωπους 
Ασε που εβγαλες το αυθαιρετο συμπερασμα οτι μια αλληλεπιδραση μεταξυ δυο ανθρωπων στα 20 τους και με πολυ συγκεκριμενες συνθηκες, θα ειχε την ιδια καταληξη με μια αλληλεπιδραση των ιδιων (πολυ διαφορετικων ομως) ανθρωπων 20 χρονια αργοτερα… τουλαχιστον υπερφιαλο! Οπως και να χει, δε θα μαθουμε ποτε 
1 Like
αν_τοτε_αλλιως
Τον Ιουλιο του 2000 ημουν ηδη μεγαλος φαν της πιο ξεχωριστης μπαντας απο ολες οσες λατρευω. Οι αγαπημενοι μου Ολλανδοι The Gathering, με την ελαφρως περιεργη επιλογη ονοματος, ειναι μια απο τις μετρημενες στα δαχτυλα του ενος χεριου μπαντες που εχω λατρεψει τοσο πολυ ωστε να συνδεθω και διαδικτυακα με την κοινοτητα τους, να πιασω συντομες συνομιλιες με τα μελη της μπαντας, και να κατσω να ψαξω οτι μπορω να ψαξω για την υπαρξη τους.
Αφου ειχαν ηδη ανεβασει τις μετοχες τους με το Mandylion το 1995 στην metal κοινοτητα, εναν απο τους πιο επιδραστικους δισκους στο genre του μεταλ με γυναικεια φωνητικα, και σιγουρα τον πρωτο χρονικα, και με το ατμοσφαιρικο και υπεροχο Nighttime Birds το 1997, το 1998 κυκλοφορησαν το How To Measure A Planet?, που αποτελει για μια τεραστια ποσοτητα οπαδων τους το magnum opus τους.
Με την αρχη της χιλιετιας, ολοκληρη η δικη μου γενια ειχε και επισημα ερωτευτει την Anneke Van Giersbergen, η αναμονη για τον επομενο δισκο ηταν τεραστια, οποιοι τους ειχαν δει live 2 χρονια πριν παραμιλουσαν, και η μπαντα διενυε μια απο τις καλυτερες της περιοδους.
Ο κοσμος περνουσε στην ψηφιακη εποχη και επισημα, οι Gathering οντας παντοτε σε επαφη με το παρον και το μελλον επελεξαν το if_then_else ως τιτλο για το επομενο τους αλμπουμ, και ολα οσα εχουν να κανουν με αυτον τον δισκο ειναι αριστουργηματικα, για οποιον εχει την διαθεση να εμβαθυνει. Σαφεστατα ο πιο ωριμος δισκος της καριερας τους, μεχρι φυσικα τον επομενο (για τον οποιο ισως και να μην θεωρω οτι εχω το δικαιωμα να γραψω κατι, αν και το εχω κανει).
Ο δισκος ξεκιναει με το καταπληκτικο opener Rollercoaster, και απο το πρωτο δευτερολεπτο σε πιανει και δε σε αφηνει. Ηδη απο το How To Measure A Planet ειχε ξεκινησει ο πειραματισμος με trip hop δομες και ηχους, με theremin, με ενα σωρο ομορφα πραγματα που γινονται στο μισαωρο του επωνυμου επους. Αυτο δε σημαινει πως οι Gathering θα ξεχασουν την πιο groovy πλευρα τους. Ετσι λοιπον ακολουθει το Shot To Pieces, ενα απο τα τραγουδια με τα οποια δε θα σταματησω ποτε να κανω headbanging.
Αυτο που βρισκεται στην θεση 3 του CD ειναι ενα απο τα καλυτερα τραγουδια που εχουν βγει απο οποιαδηποτε μπαντα σε οποιοδηποτε ειδος. Το Amity φυσικα. Δεν γινεται να μακρυγορησω για αυτο το τραγουδι. Απλως αν δεν σου αρεσει αυτο το τραγουδι δεν εισαι φιλος μου. Ενα αριστουργηματικο δεκαρι στο οποιο καθε νοτα σε φερνει ενα βημα πιο κοντα στο συμπαν.
Τα Bad Movie Scene και Colorado Incident δεν αποτελουν επ’ουδενι καποιες αγαπημενες στιγμες στον δισκο για μενα, αλλα εννοειται πως ειναι ομορφα τραγουδια και εξυπηρετουν πληρως τον στοχο τους μεσα στην ροη. Ισως το οτι ερχονται μετα απο το Amity να με κανει να νιωθω πως επειδη δεν ειναι αριστουργηματικα δεκαρια, αδικουνται λιγο. Αλλωστε και στα δυο, η κορυφωση ειναι 10 στα 10, ποσο μαλλον στο Bad Movie Scene με τον υπεροχο τιτλο.
Μετα απο το πανεμορφο instrumental με τον αντιφατικο τιτλο Beautiful War, ερχεται μια απο τις δυο μεγαλυτερες αδυναμιες μου στον δισκο. Το Analog Park. Αυτο που γινεται στην μεση του τραγουδιου (δεν κανω σποιλερ, να πατε να το ακουσετε), σε συνδυασμο με το υπεροχο ρεφρεν, μας χαριζουν ενα απο τα καλυτερα τραγουδια των Gathering διαχρονικα. Το αγαπω οσο και την ζωη την ιδια.
Το Herbal Movement ειναι ακριβως αυτο που λεει η λεξη. Οσο ακους αυτο το τραγουδι, και ειδικα στην live εκδοση του, νιωθεις πως απλα κανεις floating μεσα σε καποιο ενυδρειο και βλεπεις τα διαφορα φυκια και αλλα φυτα της θαλασσας να ταλαντωνονται νωχελικα λες και κανουν προβα για abstract παρασταση μπαλετου. Ενα πανεμορφο και υποτιμημενο τραγουδι, κυριως γιατι ο δισκος εχει πολλες κορυφες.
Μια εκ των οποιων ειναι το Saturnine ή οπως ειχα πει καποτε σε μια παρεα το Κρονος9 και για καποιον ανεξηγητο λογο γελασαν. Μακραν απο τα καλυτερα τους τραγουδια, τα πιο κολλητικα, τα πιο πιασαρικα, τα πιο ομορφα, τα πιο μεγαλειωδη. Και ενα τραγουδι που θα ηθελα να βλεπω live σε καθε τους συναυλια (και ευτυχως το εχω δει νομιζω 3 φορες). Ειναι πολλες στιγμες αυτες στις οποιες ερωτευεσαι την Anneke αν εισαι σε μια συναυλια Gathering, αλλα η στιγμη του Saturnine ειναι αυτη στην οποια θελεις να παρεις και να πατε οντως στον Κρονο και να ζησετε σε καποιο απο τα φεγγαρια του Κρονου και να κανετε 3000 παιδια, με ρομαντικο σεξ παντα εννοειται.
Ο δισκος τελειωνει με το βαλς της Μορφιας, μια ακομα υπεροχη συνθεση για την οποια δεν εχω να γραψω πολλα λογια παραδοξως, καθως απλως προκειται για το καταλληλο τελειωμα σε εναν δισκο, που ακολουθειται απο ενα ακομα instrumental, το Pathfinder. Εχω ιδιαιτερη αδυναμια ΚΑΙ σε αυτο, οντας το ονομα της αποστολης στον Αρη.
Για τον 19χρονο εαυτο μου, αυτος ο δισκος αποτελεσε μια απο τις καλυτερες συντροφιες, σε μια εποχη που ζουσα εμπειριες σε δυο διαφορετικες σχολες ως πρωτοετης, μια εποχη που ημουν πολυ πιο ρομαντικος, μια εποχη που η ειδικη εκδοση του δισκου με το δισκακι με τον δρακο ηταν απο τα πιο ομορφα πραγματα που ειχα, και μια εποχη στην οποια ανακαλυπτα τοσες ομορφες μουσικες, ανθρωπους, εμπειριες, και ενιωθα ποσο υπεροχος ειναι αυτος ο μεγαλυτερος κοσμος που ζεις μετα το σχολειο. Με το αυτοκινητο μου, τις βολτες μου, τις παρεες μου, τα κοριτσια που γνωριζα, τις απειρες ταινιες σε σινεμα και ολα τα αλλα. Θα ειναι παντα ενας απο τους δισκους που συμβολιζουν για μενα την αλλαγη, την εξελιξη, την ομορφια και την ανακαλυψη.
Bonus, ενα απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν συμβει ποτε live.
Δεν εχεις ιδεα ποσο σε ζηλευω για αυτο @pantelis79 εκτος κι αν μπερδευτηκα και δεν ειχες παει εκει.
The rear view mirror is full of meaning.
8 Likes
Μπερδεύτηκες
3 Likes
Τριτο ποστ σε αυτο το θρεντ γιατι βλεπω δεν ποσταρετε κι εσεις και πολλα, οποτε γιατι οχι…
Paradise Lost - Host (1999)
Μου φαινεται απιθανο το οτι εχουν περασει 21 χρονια απο τοτε που βγηκε αυτος ο δισκος. Θυμαμαι σαν χθες το πρωτο ακουσμα, μετα απο το οποιο ημουν αρκετα μουδιασμενος. Ημουν ενα τριμηνο απο την ενηλικιωση, αλλα μουσικα ειχα ηδη αρχισει να καταλαβαινω πως αυτα που μου ελεγαν μερικοι στα 15 μου και τα 16 μου ηταν απο λιγο εως αρκετα μπαρουφες (και καποιοι τα λενε και στα 40 τους και μαλλον μεχρι να πεθανουν κιολας). Παρολα αυτα, κι ενω ειχα εκτιμησει ηδη αρκετους πιο controversial και μελωδικους δισκους, ο συγκεκριμενος ηταν αρκετα πιο δυσκολος.
Ως εκ τουτου, ενα κομματι μου καταλαβαινει πληρως αυτους που ακουσαν αυτον τον δισκο 5-10 φορες (το πολυ) και εχουν διαμορφωσει μια ισχυρη και μονοπλευρη αποψη, αλλωστε ολοι μας το κανουμε λιγο πολυ με μουσικες κατευθυνσεις με τις οποιες δεν συμφωνουμε καθολου. Αυτο βεβαια, δεν αφαιρει τιποτα απο την μεγαλειοτητα της συγκεκριμενης κυκλοφοριας.
Το 1999 ηταν γενικα μια χρονια την οποια νομιζω θα θυμαμαι με παρα πολλες λεπτομερειες για ολη μου την ζωη. Περιλαμβανει την τελευταια μου χρονια στο σχολειο, τις Πανελλαδικες εξετασεις, την πενθημερη στην οποια γνωρισα ενα ατομο που θα αποτελουσε απο τα πιο σημαντικα κεφαλαια της ζωης μου για τα επομενα 7 χρονια, την εισαγωγη στα ακαδημαικα (ενα ταξιδι που κραταει ακομα), την ενηλικιωση, την δημιουργια νεων παρεων, την πρωτη μου συναυλια Metallica, τις πρωτες βολτες με το αυτοκινητο, το πιο ξεγνοιαστο καλοκαιρι της ζωης μου, και φυσικα, εναν τονο μουσικες κυκλοφοριες που περαν του οτι αποτελεσαν το soundtrack της ζωης μου, ηταν και εκπληκτικα ποιοτικες.
Μια απο αυτες ηταν το Host, στο οποιο ουσιαστικα ακουμε απο το πρωτο εως το τελευταιο δευτερολεπτο κυριως δυο πραγματα. Πρωτον, την ολικη εσωτερικη αναζητηση και αναστατωση του Nick Holmes που περνουσε ταυτοχρονα τον θανατο του πατερα του και την γεννηση του πρωτου του παιδιου, και δευτερον, τον εκπληκτικο πειραματισμο του Greg με νεους τροπους να μεταφερει το συναισθημα απο τα χερια του στα αυτια μας, και να βγαζει μια γκοθιλα και μια ατμοσφαιρα που δεν εχει κανει σε κανεναν αλλον δισκο με αυτον τον τροπο.
Στα του δισκου, γιατι αρκετα πολυλογω (οπως παντα), δεν υπαρχουν και πολλα να πει κανεις επιμερους, καθως προκειται για μια μουσικη ραψωδια διαρκειας ακριβως 53 λεπτων, την οποια νομιζω πως πρεπει να ακουω πλεον στην ολοτητα της, αν θελω να εκτιμησω το μεγεθος της αξιας της.
Μετα απο το πρωτο μουδιασμενο ακουσμα, ακολουθησαν 2-3 μουδιασμενα ακουσματα, και παρα πολλες σκεψεις τυπου “πω πω ρε γμτ οκ το πηγαν λιγο μακρια το θεμα, και δεν μπορω να φανταστω καν πως μπορει να συγκριθουν αυτα τα τραγουδια με τα αριστουργηματα των Icon, Draconian Times και One Second”, οι οποιες σιγα σιγα μεταβληθηκαν ανα τους μηνες και τα χρονια σε “ρε αυτο ειναι πολυ καλο τελικα” και τελικα στην παρουσα φαση, στην οποια επικρατει σχεδον παντοτε το “ο τελευταιος αριστουργηματικος τους δισκος χρονικα, σιγουρα ο πιο ωριμος και μεστος μουσικα, και μια παρα πολυ σοβαρη υποψηφιοτητα ως ο καλυτερος τους”
Το So Much Is Lost ειναι ενα υπεροχο και πιασαρικο τραγουδι, το οποιο ειναι και το μονο με το οποιο εχω κορεστει, γιατι παντοτε επαιζε σε ολα τα live, σε ολα τα βιντεο στα καναλια, σε ροκ ραδιοφωνα, σε μουσικα αφιερωματα και οτιδηποτε αλλο, κατεχοντας την θεση του “αντε να βαλουμε και κατι απο το Host”. Παραμενει ενα υπεροχο τραγουδι, αλλα δεν θα το προτιμησω ποτε αν εχω την επιλογη να ακουσω κατι απο Host.
Το Nothing Sacred εχει παρα πολλους οπαδους στην κοινοτητα των PL fans, και καταλαβαινω γιατι. Εξισου πιασαρικο σχεδον, λιγο πιο “heavy”, λιγο λιγοτερο pop, με αψογο τιτλο και στιχους. Το In All Honesty ειναι ενα τραγουδι για το οποιο εχω ακουσει μονο διθυραμβικα σχολια απο ολους τους PL fans με τους οποιους συναναστρεφομαι, αλλα παντοτε περιμενω την εκπληξη. Το Harbour το θεωρω την πιο ομορφη συνθεση του δισκου, με στοιχειωτικη μελωδια και ιδιαιτερο χαρακτηρα.
Ordinary Days και παμε σε ενα τραγουδι που δεν μου εκανε εντυπωση στα πρωτα ακουσματα ή ακομα και στα πρωτα χρονια, αλλα σιγα σιγα μετατραπηκε σε ενα απο τα αγαπημενα μου 13 τραγουδια στον δισκο. Στο It’s Too Late πεφτουν οι τονοι αρκετα και ομολογω πως ειναι ενα απο τα τραγουδια που δεν απολαμβανω οσο τα υπολοιπα, αλλα σε συγκεκριμενη διαθεση μπορει να σε καταστρεψει. Εχει γινει αλλωστε εκπλητικη δουλεια με τα γυναικεια φωνητικα και τα βιολια.
Και παμε στο δευτερο μισο του δισκου, το οποιο αποτελει και το αγαπημενο μου. Συγκεκριμενα, τα 5 αγαπημενα μου τραγουδια απο το Host ειναι σε αυτο το μισο. Ξεκιναμε με το Permanent Solution, το οποιο για μενα αποτελει ενα απο τα καλυτερα 10 τους τραγουδια, με τεραστιο ανταγωνισμο προφανως. Τα Behind The Grey και Made The Same ειναι για μενα δυο χιτακια τα οποια θα μπορουσαν να παιζονται σε καθε συναυλια τους, και κανονικα θα επρεπε να πωρωνεται ολο το κοινο.
Και αφου προσπερασαμε ενδιαμεσα το Wreck στην θεση 9 (ισως την μονη καπως πιο αδυναμη στιγμη του δισκου) και το Deep στην θεση 11, φτανουμε στο αποκορυφωμα με τα Year Of Summer και Host να κλεινουν τον δισκο. Το μονο σχολιο που εχω και για τα δυο αυτα τα τραγουδια ειναι “αψεγαδιαστα” και το εννοω 100%. Οσο πιο αρτιες συνθεσεις γινεται, με το συναισθημα και στα δυο να χτυπαει over 9000 και οπως σε ολον τον δισκο, αψογους στιχους επισης. Εδω θελω να δωσω λιγη εμφαση περισσοτερο. Απεφυγα να μιλησω ως τωρα για στιχους, γιατι θεωρω ΠΡΟΦΑΝΩΣ πως ο Nick Holmes εχει γραψει τους καλυτερους στιχους της καριερας του σε αυτον τον δισκο, με τεραστια διαφορα απο τον δευτερο, και διχως καμια συγκριση ή κουβεντα.
Αυτα τα λιγα. 1999 μου λειπεις, αλλα δε θα αλλαζα ουτε μια πραξη μου σε αυτην την χρονια. Ηταν οντως το Year Of Summer. Με πολλα Harbours στην πορεια, αρκετο Made The Same με εκεινο το ατομο, σιγουρα λιγο Wreck σε καποιες φασεις, και μπολικο In All Honesty.
ΥΓ1. Αν δεν εχετε ακουσει αυτον τον δισκο πανω απο 10 φορες και εχουν ανοιξει τα μυαλα σας σε σχεση με το πως ησασταν το 1999, δωστε του μια ευκαιρια, δε θα βγειτε σε καμια περιπτωση χαμενοι.
ΥΓ2. Με παρομοια λατρεια και αποθεωση θα μπορουσα καλλιστα να γραψω για τα εξης: Rotting Christ - Sleep Of The Angels, Amorphis - Tuonela, Kreator - Endorama, Chroma Key - Dead Air For Radios, Dream Theater - Scenes From A Memory, Anathema - Judgement απο το 1999, και μερικα απο το 1998, οπως τα Chemical Wedding, Obsolete, Mechanical Animals, Sentenced - Frozen.
ΥΓ3. Ναι ακουγα αρκετα “ατμοσφαιρικα” τοτε
9 Likes
HTMAP? ρε ΚΑΤΣΙΚΟΠΟΔΑΡΕ
3 Likes
Κι αυτο ναι, αλλα για καποιον λογο η φαση της ζωης μου αυτη περιλαμβανει το if_then_else απο το 2000 περισσοτερο απο οτι το HTMAP?
Εννοειται τα λατρευω και τα δυο, οπως ΟΛΑ τα αλμπουμ με την Anneke ανεξαιρετως. Απλα δεθηκα περισσοτερο τελικα με το αποπανω και με το Souvenirs.
1 Like
Πολύ ωραία ποστς για το If_Then_Else και για το Host. Πέρα από ότι τα εκτιμώ και τα έχω μέσα στην καρδιά μου, συνδέονται επίσης και σε εμένα με πανελλήνιες, 5ημερη, σπουδές κλπ.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι για τους δίσκους, θέλω να πω όμως ότι συμφωνώ με τον Παντελή για το How to measure a planet. Για εμένα είναι το καλύτερο τους γιατί α) είναι δισκάρα, β) είναι ο πρώτος δίσκος τους που έζησα στην ολότητα του (προσμονή για να κυκλοφορήσει, αγορά και πρώτη συναυλία) και γ) γιατί έχει το Marooned μέσα
Μου αρέσουν και εμένα όλοι οι δίσκοι με την Anneke, αν και το Mandylion μαζί με το Nightime bird, πολύ σπάνια να τα ακούσω πια.
Σαν ατμοσφεράς και εγώ τότε, θα πρόσθετα και τα Discouraged ones (1998) συν το Tonight’s Decision (1999) από τους Katatonia.
Ps: Πρέπει κάποια στιγμή να ακούσω επιτέλους το Dead Air For Radios…
4 Likes
Δηλαδη τι καλυτερο μπορει να εχεις να κανεις αυτην την στιγμη?
Νομιζω πως δεν υπερβαλλω οταν λεω οτι μαλλον μιλαμε για την κορυφαια στιγμη στην καριερα του Kevin Moore.
3 Likes
Να πω ότι το 1998 θεωρώ ως μουσικό ορόσημο για μένα, καθώς βγήκαν απίστευτες δισκαρες που ακούω ακόμα και σήμερα με την ίδια ακριβώς δίψα! Θα πω με νο αυτά που μου έρχονται στο μυαλό, χωρίς να ψάξω περαιτέρω:
Shadow Gallery - Tyranny
Eldritch - el nino
Benediction - grind bastard
Cannibal Corpse - gallery of suicide
Blind Guardian - Nightfall in middle earth
Liquid Tension Experiment - LTE
Elegy - Manifestation of fear
Βέβαια το 99 βγήκαν 2 μνημεία μουσικής:
Dream Theater - Scenes
Και φυσικά το Dreaming Neon Black.
8 Likes
Το 1999 όμως βγήκε καλύτερος δίσκος από LTE.
Με τραβάτε στην παρελθοντολαγνεια…
Τα 90s ήταν μια μαγεία, όλες οι χρονιές. Κάθε γαμημενη βδομάδα έβγαιναν 2-3 αριστουργηματα. Είναι εντελώς παρανοικο.
9 Likes
Με πολυ προχειρα μαθηματικα, αυτο σημαινει 1000-1500 δισκοι αριστουργηματα μεσα στα 90ς, περιμενω την λιστα!
2 Likes