..Με λίγα λόγια

[Ian_Metalhead]

Είχα κάνει μια πολύ συνοπτική αναφορά σε αυτό το δύστροπο αριστούργημα, νομίζω του αξίζει μια πιο εκτενής παρουσίαση - με…λίγα λόγια, πάντα!

Σε μια χρονιά που το progressive rock ρεύμα είχε απογειωθεί και οι θιασώτες του είχαν αποδυθεί σε έναν “αγώνα δρόμου” προσπαθώντας να επεκτείνουν όρια, να εξερευνήσουν άγνωστα ηχοτοπία και να εκπλήξουν τολμώντας εκεί που κανείς δεν είχε επιχειρήσει έως τότε, το σχήμα υπό τον Peter Hammill είχε την αρχική ιδέα να κυκλοφορήσει ένα διπλό LP. Η μια σκέψη ήταν ένα κατά το ήμισυ live album για τις ανάγκες του οποίου είχαν ηχογραφηθεί ζωντανές εκτελέσεις των “Killer”, “Darkness” και “Squid/Octopus”. Η άλλη ήθελε τα κομμάτια που τελικά μπήκαν στο δίσκο να πλαισιώνονται από μια solo σύνθεση κάθε ενός από τα τρία μέλη πλην του mainman. Το όλο σχέδιο όμως προσέκρουσε στην άρνηση της εταιρείας με τα κομμάτια αυτά να υπάρχουν στην επανέκδοση σε CD.

Έτσι, το “Pawn Hearts” κατέληξε να είναι απλό LP – με τον όρο “απλό” να είναι όσο παραπλανητικός μπορεί να υπάρξει ένας προσδιορισμός! Αυτό γιατί πρόκειται για το πιο περιπετειώδες, τολμηρό και φιλόδοξο album του βρετανικού συγκροτήματος που σηματοδότησε την, κατά γενική ομολογία, καλλιτεχνική τους κορυφή!
Εδώ υπάρχει το αριστουργηματικό “A Plague Of Lighthouse Keepers” που καταλαμβάνει ολόκληρη την δεύτερη πλευρά (είπαμε, η εποχή ευνοούσε τέτοια εγχειρήματα) και μεταφέρει τον ακροατή μέσα από μια θάλασσα συναισθημάτων, από την απομόνωση στον τρόμο του πνιγμού και την ανακούφιση της απόλυτης ηρεμίας. Σύμφωνα με τον Hammill, η ιστορία έχει να κάνει με τις ενοχές που κατακλύζουν τον φαροφύλακα που παρακολουθεί ανθρώπους να πνίγονται χωρίς να μπορεί να βοηθήσει, με το τέλος να αφήνει ασαφές το αν τελικά αυτοκτονεί ή το εκλογικεύει και κατακτά την ηρεμία. Στην πραγματικότητα, όλος ο δίσκος πραγματεύεται το εύθραυστο της ανθρώπινης φύσης.
Από τα “Lemmings” που ακολουθούν άκριτα διεφθαρμένους ηγέτες και αυτοκτονούν πέφτοντας από έναν γκρεμό (σχετικό εδώ το εξώφυλλο), στο “Man-erg” όπου ο αφηγητής αναρωτιέται αν είναι φονιάς ή άγγελος καθώς και οι δύο ιδιότητες υπάρχουν μέσα του, ο Peter Hammill κλέβει την παράσταση με την εκφραστική, θεατρική (και πάντα ιδιότροπη) ερμηνεία του.

Το “Pawn Hearts” έλαβε ανάμικτες κριτικές στο Η.Β., όμως γνώρισε την αποθέωση στην Ιταλία όπου οι VdGG αντιμετωπίστηκαν σαν superstars. Έτσι, έχοντας δημιουργήσει ένα prog rock classic, δεν είχαν τίποτε άλλο να κάνουν από το να διαλυθούν!

[ManosOrff]

κι ένα μικρό τρίβια για τον τίτλο του εν λόγω άλμπουμ: καθόταν μια μέρα όλοι μαζί και χαζολογούσαν, μέχρι που ο David Jackson (ο υπέροχος αυτός άνθρωπος στα χάλκινα) βαρέθηκε και σηκώθηκε να πάει στο στούντιο να ηχογραφήσει μερικά ‘‘Porn Harts’’, θέλοντας να πει ‘‘Horn Parts’’.

Εξαιρετικός δίσκος-ορόσημο για την progressive των '70s, αν και προσωπικά την κορυφή την άγγιξαν με το Still Life, και από άποψη στιχουργικής, αλλά και συνθετικής δεινότητας, μιας και οι ιδιοτροπίες του ήχου τους και οι θεατρινισμοί του Hamill ποτέ δεν βρέθηκαν σε τόσο τέλεια ισορροπία με την τεχνική τους δεινότητα, αλλά και με πραγματικά εμπνευσμένες συνθέσεις. Ακόμη και το Godbluff, που ανήκει στην ίδια κατηγορία ποιότητας, δεν ξεχείλιζε από αυτές τις υπέροχες ιδέες του βρίσκουμε σε κάθε ένα κομμάτι του Still Life.

Δεν θέλω να το κάνω ένα ‘‘Με λίγα λόγια…’’ για το Still Life, απλώς να πω ότι μόνο και μόνο για το breakdown του ομώνυμου κομματιού και το μετέπειτα σαξοφωνικό πανηγύρι (όσοι ξέρετε ξέπρετε, κι όσοι δεν ξέρετε θα καταλάβετε), οι Van Der Graaf Generator ύφαναν με χρυσή κλωστή το όνομά τους στην μουσική ιστορία της εποχής

[Sevek]

Το Still Life λοιπόν το αγόρασα σχετικά πρόσφατα στην τύχη, γιατί κοίταγα τι άλλο πουλάει ένας τύπος στο discogs για να έρθουν καλύτερα τα μεταφορικά. Ψαχνοντας λοιπόν, πέφτω στο εξώφυλλο του Still Life, το οποίο με εντυπωσίασε και μιας και δεν είχα καμια επαφή με την μπάντα, λέω δεν γαμιέται. Ε γαμήθηκε τελικά, ο δίσκος είναι πάρα πολύ καλός, ακόμα όμως δεν του χω αφιερώσει όσο χρόνο θα ήθελα, καθώς είναι από τους δίσκους που πρέπει να σε πιάσει σε συγκεκριμένο mood και ανεξαρτήτως απο αυτό, απαιτεί από την ακροατή να εστιάσει στις πολλές πληφορορίες που του δίνει.
@ManosOrff κάνε την καλή να διαβάσουμε και για αυτό!

[Leper_Jesus]

The Distillers "Coral fang"

Δεν υπάρχει πιο γαμάτο πράγμα απ’ το ν’ ανακαλύπτεις δισκάρες από σπόντα -ακόμα και καθυστερημένα. Πριν αρκετούς μήνες, σε μία συζήτηση περί μελωδικού punk, ο Kostas_L είχε post-άρει το “Drain the blood”, το οποίο δε μου είχε κάνει εντύπωση (!), μιας και μου φάνηκε πολύ garage για τα γούστα μου. Πριν λίγες μέρες, πάλι, άλλος user (sorry που δε θυμάμαι τ’ όνομα) μας έβαλε πρίζες με το επερχόμενο live Offspring/Lagwagon/Distillers/Anti-Flag στο Μιλάνο, οπότε λέω “ρε κάτσε να τους ξανακούσω αυτούς μία πάλι”. Τα δύο πρώτα albums (που γενικά θα τα έλεγα street punk ας πούμε) δε μου έκαναν καμία εντύπωση, κι ήμουν έτοιμος να σταματήσω εκεί, αλλά μετά είδα στο wiki διάφορες πρωτιές για το τρίτο τους album (“Coral fang”), οπότε λέω δε γίνεται, κάτι θα παίζει μ’ αυτό. Και όντως παίζει.

Σαν πρωτάρης με τους Distillers, λοιπόν, θα έλεγα ότι το “Coral fang” δεν έχει καμία, μα καμία, σχέση με το punk, αλλά έχει πολύ σχέση με αυτό που μάθαμε σαν grunge, με τις Hole και την κατεστραμμένη φωνή της Courtney Love, ενώ έφαγα πολλά deja-vu με τους Terrible Feelings -μεταγενέστεροι αυτοί, βέβαια, κι όχι τόσο άγριοι (στην αρχή του “Drain the blood”, βέβαια, νόμιζα ότι θα έμπαινε το “Impending doom”). Πραγματικά το album ακούγεται μονορούφι κι αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από κομματάρες, με κάποιες να ξεχωρίζουν, βέβαια (το “ας πούμε Queens of the Stone Age-άδικο” “The gallows is god”, το πιο μπαλαντοειδές “The hunger” κλπ.). Τα υπόλοιπα κομμάτια θα έλεγα ότι πάνω-κάτω ακολουθούνε μία πεπατημένη: up-tempo ρυθμοί, πολύ απλά (μα αποτελεσματικά) riffs, και μία φωνή που συνήθως θα πει το πρώτο couplet σε πιο μελωδικό στυλ και μετέπειτα βγάζει όλη τη βρωμιά. Καταλαβαίνω αν κάποιος μιλήσει για μονοτονία -μάλιστα κι εγώ στην αρχή νόμιζα ότι ιδίως από τη μέση και κάτω το album κάνει μία κοιλιά, αλλά δεν είναι έτσι. Το εθιστικό στοιχείο του δίσκου (και πράγμα που ίσχυε π.χ. σε Nirvana, Hole κ.ά.) είναι ότι με πολύ πρωτόλεια υλικά και με μία σταθερή φόρμουλα καταφέρνει να βγάζει στην επιφάνεια μελωδίες που θες να τις ακούς και να τις ξανακούς, να τις τραγουδάς και να τις ξανατραγουδάς.

Είχα καιρό να περάσω καλά με τέτοιου είδους δίσκο και μουσική.

[Kostas_L]

Χαίρομαι που σου άρεσε. Συμφωνώ με την περιγραφή σου για grunge, C. Love κλπ

@Leper_Jesus

βέβαια (το “ας πούμε Queens of the Stone Age-άδικο” “The gallows is god”

Το The Gallows is God προσωπικά μου ακούγεται τέρμα Νιρβάνα.

Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αλλά ρε γαμώτο το Sing Sing Death House έχει την κομματάρα City Of Angels.

Καιρός λοιπόν να επαναπροσδιορίσεις και για τους Rancid

Θυμάμαι να αναφέρεις ότι δεν μπορείς και πολύ τα σκα/ρέγκε στοιχεία τους, οπότε ξανά άκου το Let’s Go που ακόμα δεν τόσο εμφανή αυτά τα στοιχεία όσο (στον καλύτερο τους δίσκο) …And Out Come The Wolves και μετέπειτα. Είναι σχεδόν μελωδικό πανκ μόνο

[martian]

Ήρθε η ώρα να μιλήσω για εντελώς underrepresented είδος στο φόρουμ (και καταλαβαίνω εν πολλοίς το γιατί). Δεν ξέρω αν ενδιαφέρει κανέναν, πόσω μάλλον να ψηθεί κάποιος να ακούσει hard rock/aor (με έμφαση στο πρώτο), αλλά επειδή το ακούω πολύ αυτόν τον καιρό και το συζητούσα με φίλο σήμερα, ας πω δυο λόγια για αυτόν τον φανταστικό δίσκο.

Να πω για αρχή πως καταλαβαίνω όλη την κριτική για το συγκεκριμένο ιδίωμα και γιατί κάποιος να μην το γουστάρει. Ναι, είναι εμπορική μουσική, ή έστω προσπαθεί και ναι, υπάρχει σε σχεδόν απόλυτο βαθμό μια φόρμα και μανιέρα. Αν εξαιρέσουμε λίγα πράγματα εκεί στα late 70s που μπλέκονται και διάφορες επιρροές, ως επί το πλείστο το hard rock/aor είναι μια απολύτως safe μουσική. Για αυτό και σέβομαι απεριόριστα και χαίρομαι πολύ όταν ένα συγκρότημα μέσα στα ορισμένα πλαίσια αυτού του ήχου καταφέρνει και βγάζει προσωπικότητα και προσφέρει το κάτι παραπάνω. Αυτό κάνουν οι Shy. Ξέρουν πάρα πολύ καλά τι θέλουν να παίξουν, δημιουργούν μια ολότελα δική τους ατμόσφαιρα, έχουν εξαιρετικούς μουσικούς και πλήρεις, γεμάτες, πλούσιες συνθέσεις που ανταμείβουν τον ακροατή. Ακόμα και στις μπαλάντες δεν ακούς μια μπάντα που απλά θέλει να ακουστεί στο ραδιόφωνο, ακούς μια μπάντα που έχει καύλα και όρεξη και ταλέντο και περνάει αυτό στην μουσική τους. Θα ακούσεις κιθαριστικά παιχνιδίσματα, τα πλήκτρα δεν είναι απλά παρόντα αλλά έχουν κυριαρχικό ρόλο, το μπάσο είναι ολοκάθαρο, υπάρχει σχεδόν πλουραλισμός θα λέγαμε στον ήχο. Και όλα αυτά υποστηρίζονται και υπογραμμίζονται με την απίστευτη φωνή του Tony Mills (εδώ στα καλύτερά του), ο οποίος κεντάει σε κάθε στίχο που τραγουδά. Το πακέτο δένει με μια άψογη παραγωγή, όλα ακούγονται πεντακάθαρα και το κάθε τραγούδι είναι ζωντανό.

Πάμε λίγο παρακάτω, πρέπει να μιλήσω λίγο και για τις ίδιες τις συνθέσεις. Η μόνη καθαρή μπαλάντα εδώ πέρα είναι το Reflections και πρέπει να αρχίσω να μιλάω από εκεί γιατί είναι πεμτπουσιακό τραγούδι του τι εστί Shy. Τα πλήκτρα χτίζουν υπέροχα το κομμάτι με σχεδόν προγκ λογική και σιγά σιγά, σαν να χτίζεται η μια στρώση πάνω από την άλλη, μπαίνουν στο παιχνίδι η ρυθμική κιθάρα, τα τύμπανα, το μπάσο. Η κιθάρα κάνει τα παιχνιδάκια της (η μελωδιούλα στο “I never meant to hurt you, girl” είναι το κερασάκι στην τούρτα, τόσο απλή πινελιά αλλά δίνει φοβερό χρώμα στο κομμάτι) και κάπου εκεί που ο Mills κερνάει πόνο, σκάει το σόλο. Το σόλο. Την πρώτη φορά που το άκουσα πάγωσα. Ότι πιο Gary Moore έχω ακούσει χωρίς τον Gary Moore. Κάθε νότα και τελειότητα. Από εκεί και πέρα ο δίσκος είναι σαφώς πιο hard rock. Από το My Apollo με τις φανταστικές φωνητικές γραμμές και τα πλήκτρα να παίζουν σε ένα εντελώς δικό τους επίπεδο στο background, στο Keep The Fires Burning με τα δεύτερα φωνητικά να δίνουν ρεσιτάλ και ένα ρεφρέν που θα ζήλευε οποιαδήποτε φτασμένη μπάντα του είδους. Να πω για το Hunter? Που είναι ο οδηγός του πως φτιάχνεις πιασάρικο hard rock με RIFFS δημιουργώντας ατμόσφαιρα; Ο Mills που ωρύεται “The hunter becomes the hunted?”. Σολάρα που θα ζήλευε ο κάθε τριτοτέταρτος τρουμέταλος που κράζει “το γκλαμ”? Η υπέροχη, ήρεμη γκρούβα του Caught in the Act με τις τσαχπινιές της ακουστικής (κλασικής?) κιθάρας;

Δεν είμαι καλός, καθόλου καλός να περιγράφω μουσικές που μου αρέσουν γιατί αισθάνομαι πως επαναλαμβάνομαι και, κυρίως, πως δεν μπορώ να βρω επαρκώς τα λόγια για να εκφράσω τι νιώθω. Αλλά ακούστε τον δίσκο αν σας ενδιαφέρει έστω και λίγο το hard rock της εποχής και θέλετε να ακούσετε κάτι με προσωπικότητα, πλούσια μουσική και μια φωνάρα on the top of his game. Απλά στην κορυφή και νομίζω μπάντα/δίσκος που μπορεί να ψαρώσει και κάποιον περαστικό.

This world’s caught up in the madness
Is there no end to the sadness
NO ESCAPE, NO ESCAPE!
Another night, another life
Break the rules and pay the price
But it’s too late…

Shy - The hunter [lyrics] (HQ Sound)

[sotos72]

Αυτός που ακούει hard Rock δεν τίθεται θέμα.
Το ακούει όχι τώρα χθες!!
Πάρα πολύ καλοί και μεγαλη φωναρα ο ανθρωπος

[vulture]

φοβεροί οι Shy

[Ian_Metalhead]

Πιάνουν τα κρύα σιγά σιγά, ας μπαίνουμε στο κλίμα με ένα από τα κορυφαία στο είδος του LP της προηγούμενης δεκαετίας …

Οι Enslaved είχαν από σχετικά νωρίς ενσωματώσει κάποιες progressive/ψυχεδελικές επιρροές στον ήχο τους, όμως η στιγμή που προσχώρησαν στις τάξεις τους ο drummer Cato Bekkevold και ο πληκτράς Herbrand Larsen που ανέλαβε και τα “κανονικά” τραγουδιστικά μέρη, φαίνεται να ήταν ο καταλύτης για να εκδηλωθούν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια οι επιρροές αυτές. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι το συγκεκριμένο lineup περί τους σταθερούς Grutle Kjellson και Ivar Bjørnson, συν τον Ice Dale, έμελλε να μακροημερεύσει περισσότερο από κάθε άλλο.

Το 11ο album τους συνεχίζει στο μονοπάτι που χάραξε το “Vertebrae” με κάποιες ουσιώδεις διαφοροποιήσεις επί τα βελτίω. Κατ’ αρχήν είναι αρκετά πιο heavy και επιθετικό, έχοντας ταυτόχρονα να επιδείξει μεγαλύτερη χρήση των “καθαρών” φωνητικών που όμως συνταιριάζουν ιδανικά με τα ακραία, και περισσότερη ποικιλία στις διαθέσεις του. Από τη viking ορμή του “The Beacon” μέχρι το vintage prog του “Night - Sight” (που διαθέτει, εννοείται, τα απαραίτητα ξεσπάσματα, και δικαιολογεί απόλυτα τον παραλληλισμό με τους Opeth) η απόσταση μπορεί να φαντάζει μεγάλη, όμως οι Enslaved καταφέρνουν να τα εντάξουν όλα στο προσωπικό τους ύφος, υφαίνοντας ένα άρραφο σύνολο με ζηλευτή φυσικότητα. Τα αληθινά heavy περάσματα στο “Waruun” και η Sabbath-ιλα του “Giants” δίνουν ακόμη μεγαλύτερη αξία σε ένα δίσκο που έχει την τύχη να εκκινεί (“Ethica Odini”, γρήγορο, δραματικό, προικισμένο με ένα επικό chorus) και να κλείνει (“Lightement”, ο ιδανικός συνδυασμός όλων των παραπάνω) με δύο αριστουργήματα.

Το “Axioma Ethica Odini”, αποκαλύπτει σταδιακά τις αρετές του γοητεύοντας τον ακροατή και, περισσότερο από φυσική κατάληξη, μοιάζει να είναι το αποκορύφωμα της έως τότε πορείας των Enslaved. Το ότι αυτός είναι ένας έπαινος που μπορεί να αποδοθεί και σε άλλα album τους, συνιστά σπουδαίο παράσημο για αυτούς εδώ τους Νορβηγούς.

[ChrisP]

Τα λές πολύ ωραία.

Προσωπικά οι ENSLAVED ποτέ δεν με έψησαν ιδιαίτερα στην αρχική viking περίοδό τους (ναι, ωραίοι δίσκοι αλλά ως εκεί) ωστόσο αυτά που έκαναν στην τριάδα “Mardraum”, “Monumension”, “Below The Lights” τα θεωρώ μαγικά. Μετά το BtL δεν ασχολήθηκα μαζί τους χωρίς συγκεκριμένο λόγο, προφανώς απλά προέκυψαν άλλα ακούσματα.

Το 'Axioma Ethica Odini" το άκουσα ας πούμε “υποχρεωτικά” μιας και το ανέλαβα για το μέσο που έγραφα τότε και η πορεία που είχαν πάρει με εξέπληξε εν τέλει πολύ θετικά, καθώς είχαν ενσωματώσει σε σχεδόν τέλειο βαθμό το progressive στοιχείο στη μουσική τους. Παρολαυτά για μένα υπήρξε και ένα “αλλά” και αυτό ήταν η διατήρηση των black φωνητικών για τα οποία αν στη θέση τους υπήρχαν αποκλειστικά καθαρά/θεατρικά πιστεύω θα απογείωναν τον δίσκο σε δυσθεώρητα ύψη.

[Ian_Metalhead]

Ας αφιερώσουμε λίγα παραπάνω λόγια σε αυτό το αριστούργημα, νομίζω το αξίζει…

Οι Titan Force από το Colorado θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν οικογενειακή υπόθεση αφού συμμετείχαν σε αυτούς τρία αδέλφια, οι Mario (κιθάρα), John (μπάσο) και Stefan Flores (drums), συν τον Bill Richardson (κιθάρα/keyboards). Το πραγματικά σημαντικό βέβαια, είναι ότι πρόκειται για ένα από τα κορυφαία σχήματα που ανέδειξε το US metal.

Το ομώνυμο ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε το 1989, μια χρονιά που η μεταλλική κοινότητα, στο απόγειο της “δόξας” της, είχε ήδη διαχωριστεί σε δύο κυρίαρχα ρεύματα, αυτό της ακραίας κατεύθυνσης (που γινόταν ολοένα και πιο ακραία!), και το εμπορικό με τις δακρύβρεχτες μπαλάντες και τα σχετικά.
Οι Titan Force από την άλλη, αδιαφορούσαν για τις τάσεις της εποχής έχοντας άλλους προσανατολισμούς.
Ορμώμενοι από την εξαιρετική τεχνική των μελών τους (τα ουσιωδέστατα solos αποτελούν προέκταση του κάθε κομματιού και όχι “συμβατική υποχρέωση”, ο μπασίστας δεν περιορίζεται σε συνοδευτικό ρόλο αλλά παίζει μουσική, αλληλεπιδρώντας ιδανικά με το drummer) καταφέρνουν με θαυμαστό τρόπο – ειδικά για πρωτοεμφανιζόμενους – να ισορροπούν ανάμεσα στην αμεσότητα των ενορχηστρώσεων και τα εμβόλιμα progressive ή jazz/fusion μέρη, ενώ η σπουδαία αίσθηση της μελωδίας που διαθέτουν δεν αποβαίνει επ’ ουδενί εις βάρος του heavy χαρακτήρα της μουσικής.

Βασικότατο ρόλο κατέχει βέβαια ο συντοπίτης τους Harry Conklin που, μετά τη διάλυση των Jag Panzer και τη σύντομη θητεία του στους Riot και τους Satan’s Host, επανεμφανίζεται εδώ και καταπλήσσει. Ώριμος, ακριβέστατος και αρχοντικός, με απόλυτο έλεγχο των δυνατοτήτων του, κατατάσσει με την ερμηνεία του εαυτόν οριστικά στην κατηγορία των Πολύ Μεγάλων.

Το “Titan Force” δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής τον καιρό που ήταν επίκαιρο. Ευτυχώς για το ίδιο και για όλους εμάς, εξακολουθεί να ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον και γοητευτικό, τριάντα και πλέον χρόνια αργότερα, ένα album ορόσημο για το είδος του!

[Leper_Jesus]

Το ξαναλέω όποτε πετυχαίνω μπροστά μου αυτό το album, αν και δεν είμαι καθόλου του heavy/power ήχου, το “Titan Force” μου έκανε κλικ από την πρώτη στιγμή κι ακόμα το θεωρώ ένα πολύ δυνατό album. Τραγούδια σαν το “Master of disguise” μου βγάζουν ένα πιο “σκοτεινό” συναίσθημα σε σχέση με τα υπόλοιπα συγκροτήματα του είδους, τα leads είναι κορυφαία, βάζανε και κάνα πλήκτρο ή πιο περίεργους ρυθμούς, γενικά είχαν αυτό το “κάτι” που τους διαχώριζε, νομίζω, από τα πολύ standards του συγκεκριμένου ήχου.

[sotos72]

Φίλε Ίαν χτύπησες ευαίσθητη φλέβα με το συγκεκριμένο, μιας και με τα τραγούδια ch y dreams Kai bl of GLORY μπήκα στο μαγικό τους κόσμο για μενα
Από κει και πέρα και λόγω Harry ανακάλυψα και τους επίσης αγαπημένους Jag Panzer Άλμπουμ το οποίο είναι μέσα στη καλύτερη τριάδα uspm όλων των εποχων

[Sevek]

Λοιπόν, δεν θυμάμαι καθόλου πως πέτυχα αυτόν τον δίσκο:

Πιθανότατα σε ψάξιμο σε περιεργα σάιτ και απλά μου άρεσε το εξώφυλλο ή σε κανένα περίεργο review στο Progarchives. Σε κάθε περίπτωση, fast forward, ο τύπος πίσω από την μπάντα λέγεται Finn Zierler, είναι πληκτράς και η προηγούμενη μπάντα του ήταν οι Beyond Twilight. Δεν τους ήξερα, ακουσα λίγο, οκ.

Πάμε εδώ. Εδώ λοιπόν, ξεκινάμε με το A new beginning, το οποίο εχει ογκωδεις κιθάρες, ωραία ορχηστρικά πλήκτρα και σκάει και μια φωνή που μου μοιάζει λίγο κάτι ανάμεσα σε Allen/Lande/Gildenlow (αν μπορεί να υπάρχει κάτι τέτοιο).
Η θεατρικότητα της ερμηνείας, σε συνδυασμό με τα πανεξυπνα πλήκτρα (δεν ανακαλυπτει τον τροχο, αλλά είναι ότι πρέπει, όπου πρέπει) και τις κιθάρες που παίζουν τον ρόλο που πρέπει, είναι κάτι τέλειο για εισαγωγή σε αυτή την μπάντα(;).
Θεατρικά στοιχεία υπάρχουν σε όλη την διάρκεια του δίσκου, που τον κάνουν λίγο πιο παιχνιδιάρικο, το οποίο το λες πολύ θετικό.

Καπως έτσι παμε στο Aggrezzor, το οποίο ξεκινάει με ένα ριφφ, που προσωπικά με αφήνει με ανοιχτό το στόμα κάθε φορά που το ακούω. Μετά πάμε στην καταπληκτική αλλαγή για να μπεί η φωνή, η οποία σε συνδιασμό με τις καταπληκτικά τοποθετημένες κιθαριστικές μελωδίες, σε αφήνουν με ένα χαμόγελο.

2/2 από μια αγνωστη μπάντα σε μένα, απο εκεί που δεν το περιμένεις, ε δεν το λες και λίγο. Πάμε στο Darkness Delight. Sorry αλλά τέτοια mid tempο μπασίματα, είναι για να σου σπάνε τα μούτρα.

Καπου εδώ να πούμε ότι στην πορεία ανακαλύπτω ότι drums παίζει ο Bobby Jarzombek και κιθάρα έχει αναλάβει ο Per Nilsson (Scar Symmetry και Μeshuggah όσο δεν γούσταρε να παίζει live o Thordendal). Χμ κάτι καλό γίνεται εδώ.

Οι πινελιές από Symphony X είναι διάχυτες, αλλά όχι κοπιες, το κλασσικό στοιχείο λόγω του πληκτριάρη τους είναι πανταχού παρών, τα θεατρικά στοιχεία επίσης. Οι μοντέρνες κιθάρες (djentίζουσες ελαφρώς) υπάρχουν παντού, αλλά εχουν δικό τους χαρακτήρα.
Πειραματισμοί υπάρχουν και αναδεικνύουν κομμάτια (όπως το καταπληκτικό ξεκίνημα του Dark to the Bone, όπου κάπου εκεί λες “δεν μπορεί, έχει βάλει ο Gildenlow το χέρι του εδώ”), όπως και μερικές τζούρες από Townsend.
Όλα αυτα, για να καταλάβουμε που παίζουν μπάλα τα παιδιά, γιατί αν εξαιρέσουμε την ομοιότητα του τραγουδιστή με τον Allen στα καθαρά του, δεν κοπιάρουν πουθενά.

Γενικά όσοι αρέσκεστε στο prog (όχι progressive), πιστεύω πρέπει να του ρίξετε μια αυτιά, ο δίσκος είναι το λιγότερο καταπληκτικός. Θα κάνω summon έτσι μερικούς τυχαίους που μου ρχονται στο μυαλό @Aldebaran, @nikatapi, @QuintomScenario, @Outshined

[nikatapi]

@Sevek

Zierler

Μου φαίνεται το είχα ακούσει. Τραγουδάει ο Kelly Sundown Carpenter που ήταν και στο τελευταίο των Adagio. Αν δεν κάνω λάθος έχει τραγουδήσει και με Firewind ένα φεγγάρι.

[Sevek]

Ξανάκουσε το, είναι δισκάρα

[Outshined]

Στο ν.82 του παρακάτω η σύνδεση μεταξύ Kelly Sundown Caprenter και Beyond Twilight.

The Absolute Guide To Progressive Metal

Αν με κάποιο τρόπο βρεθεί στα χέρια μου το άλμπουμ, θα το τσεκάρω.

[Sevek]

Ψηφιακά χέρια μετράνε?

[Outshined]

ομπβιουσλι

[Ixnay]

Πήρε το μάτι μου από τον ian ότι το walls of Jericho των helloween έκλεισε τα 36. Για να το δούμε με ξεκάθαρα οπαδικη ματιά.

Το παίρνουμε χώρια από το ομώνυμο ep αν κ σε μορφή cd κυκλοφόρησαν παρέα. Έτσι κ αλλιώς το ep με 2 ακόμα τραγούδια γινόταν lp που θα έσπερνε ( το ένα το judas). Να πάρει περιέχει το καλύτερο τραγούδι που έγραψε ο Hansen. Victim of fate!!

3ο καλύτερο άλμπουμ της μπάντας (keeper2 time of the oath τ άλλα 2) κ κανονικά πρέπει να το παίζουν ολόκληρο στις συναυλίες τους ή θα έδινα το δεξί μου χέρι να γίνει μια φορά κ να είμαι εκεί.

2ο άλμπουμ της μπάντας που δεν κάνω skip πουθενά (το αλλο το time of) σημείωση συντακτη: στο keeper 1 κάτι i am alive little time τρώνε τρελό σκιπ βασικά το άλμπουμ δεν μπορώ να το ακούσω γαμω το κεφάλι μου είναι λίγο ανώμαλο.

Με το εναρκτήριο ορχηστρικό έκανα είσοδο γλεντιού στον γάμο μου. Η άχρηστη πληροφορία.

ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟΥΣ Κ ΤΟ ΜΠΑΣΟ ΤΟΥ. ΜΙΛΑΜΕ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΟ ΗΧΟ ΤΟΥ…

Το ψιλοκονσεπτ του άλμπουμ είναι η ελευθερία του ανθρώπου απέναντι στα μουνοπανα που εξουσιαζουν τις ζωές μας.

Much too long, I’ve been a prisoner here
The hour has come to break out
Shackled and chained, almost goin’ insane
It’s better to live on the run
Set me free, set me free
Ακούστε το πρωί πρωί πηγαίνοντας για δουλια κ ξαναβρείτε το νόημα του.

Εδω θα βρούμε κ τους καλύτερους πιο καυλα στίχους που έχει τραγουδήσει ποτε ο Hansen δηλ

Fool moon standing in the streets
I know the time is near
Incarnate power roaring from the sky
Unrelenting forces blasting through the air
Roaring thunder lift your hands and pray

Και

Dark night overwhelming bright light
See the demons fly
Can’t trust your senses fear you’ll have to die
Super mighty shadows casting amplitudes to ears
Sounds you’ve never heard that take you high

Κ μια που πιάσαμε το metal invaders παίζει να είναι κ το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ αν όμως δεν υπήρχε εδω μέσα το καλύτερο εβερ τραγούδι του γκρουπ το believe it or not this used to be a ballad, how mane teeeeeaars!!!
Επίσης το metal invaders περιέχει κ τις καλύτερες μπασογραμμες του Μαρκους κ γενικά γαμαει μανούλες.

Τι άλλο τι άλλο έχω στο μυαλό μου;

Το reptile είναι το αγαπημένο μου όμως κομμάτι από την 1η φορά που το άκουσα κ είχα γεμίσει το θρανίο μου με reptile-3 λόγω ΑΡΗ. (Μεγάλη απορία σ ένα γράμμα στο μετσαλχαμαρ κάποτε που ξέρετε το ομάδα είναι η σεπουλτουρα κ κολλάτε το 3 δίπλα; δεν είχε κ αδικο)

Το phantoms of death είναι ένα ξεκάθαρα γηπεδικό κομμάτι με εισαγωγαρα σολαρες κ δεν συμμαζεύεται.

Το guardians το αγαπάω μέχρι να μπει το ρεφρέν που μ σπάει τα νεύρα. Επίσης εδω κ πόσα χρόνια προσπαθώ να καταλάβω το νόημα των στίχων κάπου το βρίσκω κάπου το χάνω αλλά σίγουρα δεν είναι επηρεασμένοι από το Κουρδιστό πορτοκάλι όπως γράφτηκε κάπου στο μεταλ χαμμερ.

Τελειώνει κ το διάλειμμα πρέπει να τελειώσω κ εγώ τις σκέψεις μου γιατί θα γράφω μέχρι αύριο.

Είδος μουσικής; έχω έναν φίλο που ακούει punk κ το πρώτο τον μεταλλικα. Κ το walls of Jericho. Κάπως έτσι.

Ας κλείσω μ έναν στίχο λοιπόν

If you don’t feel it you won’t understand

Υγ: το πιο σημαντικό ξέχασα. Το σημείο στην τελευταία γέφυρα πριν το τελευταίο ρεφρέν στο ride the sky που η μελωδία της κιθάρας ακολουθεί την μελωδία της φωνής θα πρέπει να σταλεί στο διάστημα. Dark side of the moon κ Βιβάλντι κ καρμινα μπουρανα κ παπαριες.