Διαφωνώ έντονα, αλλά ΟΚ.
Επιτηδευμένο είναι αυτό που κάνουν οι Monument με αναφορά τους Maiden, ξέρω 'γω (ήταν το πρώτο παράδειγμα που μου ήρθε στο μυαλό). Το να λέμε ότι οι Metallica έγραψαν επιτηδευμένα (όταν αυτοί έχουν δημιουργήσει εν πολλοίς τον ήχο) ακούγεται -σε εμένα τουλάχιστον- εντελώς άκυρο.
Απολαμβάνουμε τις κομματάρες και that’s all.
Συμφωνώ με πολλά που γράφετε όλοι…
Ναι το HTSD γερνάει πολύ καλά σε αντίθεση με το DM… αλλά στο HTSD κάνω πάντα skip 1-2 κομμάτια γιατί βαριέμαι. Στο DM κανένα.
Περισσότερα καλά riffs και συνθέσεις στο DM αλλά πολύ περισσότερη δουλειά στον ήχο και φανταστικός Papa στα φωνητικά στο HTSD. Ακόμα και στα κομμάτια που κάνω skip όπως το murder one ο ήχος είναι κρύσταλλο και το δέσιμο σούπερ.
Πιστεύω ότι αν στο DM είχαν ρίξει την ίδια δουλειά σε όλα τα επίπεδα θα μιλάγαμε για δίσκο που θα έπαιζε ξύλο με το black album και θα το έδερνε στο τέλος. Φανταστείτε το broken να παίζει με ήχο του dream no more και nightmare long και judas kiss να ακούγονται όπως το spit.
Επιτηδευμένο δεν θα το έλεγα πάντως… απρόσεχτο λίγο τσατρα-πάτρα θα το έλεγα
Ίσως στο Cyanide εγώ κατά τα άλλα συμφωνώ όμως.
Ακόμα κι αν ισχύει κάτι τέτοιο (που για μένα όχι), αυτό δεν κάνει καλύτερο δίσκο αυτόν που δεν έχει σκιπ. Μπορεί ο άλλος να έχει πολύ μεγαλύτερες κορυφές (που για μένα σίγουρα).
Αδικημένος δίσκος από τους ίδιους τους Metallica το Magnetic. Έχει μέσα σχεδόν μόνο καλές ιδέες, αλλά πλατιαζει λίγο. Δεν με κουράζει στο σύνολο του, αλλά βλέπω και τα κατάλοιπα του St. Anger. Λέτε όλοι για ομοιότητες με Justice, Black και Load, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς έχει και Anger μέσα η φάση.
Αν και μου αρέσει πολύ ως δίσκος, έχω τα εξής παράπονα, τα οποία και για μένα τον κάνουν τον δεύτερο χειρότερο τους:
Το πρώτο μισό του Day That Never Comes το λατρεύω. Το δεύτερο θα το έκοβα με το μαχαίρι. Ανούσιο και παράταιρο. Άστο ως power μπαλαντα, μην το κάνεις One II, δεν είσαι Μεσσι με Τσαβι
Το Cyanide. Όταν βγήκε μου άρεσε πάρα πολύ. Τώρα ακούω το μεσαίο μέρος και λέω “μα καλά,” αν και έχει ριφφαρα. Ορισμός του skip
Θα έκοβα από 1 έως 2 λεπτά από τα Broken, Judas και Suicide, παρόλο που τα λατρεύω και τα τρία. Δεν χρειάζεται κάθε τραγούδι να είναι 7 λεπτά και πάνω ρε γαμημενε Ρικ Ρουμπιν
Το Unforgiven III, αν και πολύ όμορφο τραγούδι, δεν μπορώ να πω ότι το βρίσκω αψεγάδιαστο, κάτι που σίγουρα μπορώ να πω πανεύκολα για τα Ι και ΙΙ. Λίγο η βαβούρα στο τέλος, λίγο το ότι ακούγεται παράταιρο στον δίσκο (θα ταίριαζε πιο πολύ στο HTSD και με τον ήχο του θα ανέβαινε ένα επίπεδο)
Ο ήχος. Δεν έχω τόσο σοβαρό πρόβλημα, σε καλό ηχοσύστημα μια χαρά ακούγεται, αλλά ακόμα και χωρίς το μπούκωμα, δεν είναι ο αγαπημένος μου ήχος Metallica.
Είναι ο μόνος δίσκος των Metallica που ακούγεται σαν να γράφτηκε εν μέρει και για τους οπαδούς, και για να κάνει tick σε κάποια κουτάκια, και νομίζω είναι περισσότερο θέμα παραγωγής, παρά της ίδιας της μπάντας. Πρώτη φορά οι Metallica ακούγονται λίγο… φοβισμένοι για το τι θα πει ο κόσμος, αντί να έχουν το 100% “we don’t give a shit” attitude, που είναι ίσως διαχρονικά το πιο δυνατό τους όπλο.
Πρόσημο σίγουρα θετικό, αλλά μπορούσε και καλύτερα.
Ναι ο Ρουμπιν φταίει γι αυτό όχι οι ίδιοι, ακόμα και στο Hardwired τα ίδια έχουμε, δες πόσα κομμάτια είναι γύρω στο 7λεπτο, για να μη μιλήσω για την προηγούμενη κουράδα.
Η απάντηση στο ποσα κομμάτια είναι κοντά στο 7λεπτο είναι “ΟΧΙ ΟΛΑ”, άσε που στο HTSD για μένα δεν πλατιάζει κανένα, και σε κανένα δε νιώθω ότι μπήκαν τσόντα ριφφακια μόνο και μόνο για να μπουν. Ήθελε λίγο πιο πολύ “delete that” το Magnetic. Άσε που στα making of, φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Ρουμπιν τους έλεγε να τα βάλουν όλα μέσα. Ό,τι καλές ιδέες είχαν. Ε δεν θεωρώ ότι έπρεπε. Φταίνε φυσικά κι οι ίδιοι, αλλά δες πόσο καλύτερος ήταν για την μπάντα ο Bob Rock, o Rasmussen κι ο Fidelman.
100% συμφωνούμε… αλλά αν τα βάλω όλα στη ζυγαριά οι δίσκοι είναι κοντά.
Απλά τα καλά του HTSD είναι αυτά που το κρατάνε πιο ψηλά στους περισσότερους γιατί παρά τα 1-2 σκιπ που έχω προσωπικά, κάνουν κλικ σε περισσότερα κουτάκια μου τα υπόλοιπα κομμάτια… γκουχου γκουχου load ατμόσφαιρα γκουχου γκουχου
Ήρθα εδώ για να πω ότι αυτό ειν το αγαπημένο μου τοπικ κ παροτρυνω όλα τα μέλη να γράφουν πιο πολύ
Από μεριάς μου, (προ)ειδοποιώ τους λοιπούς φίλους ότι έχω καμιά 40αριά δίσκους πρόχειρα σημειωμένους, για τους οποίους θα ( ; ) γράψω προϊόντος του χρόνου.
Βασικά, θα ήταν πολύ ωραία ιδέα (δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό, βέβαια) να συνενωθούν τούτο εδώ το -πράγματι, υπέροχο- topic με το Album Exchange που είχε δημιουργήσει ο JTN. Η συνένωση θα αποτελούσε πραγματική εγκυκλοπαίδεια και σημείο αναφοράς του forum.
Έχω 3. Έναν παουερμεταλ έναν ελληνικό πανκ κ εναν τσιλαουτ εθνικ λαουντζ γουατεβερ ήδη γραμμένους στο μυαλό μου αλλά πρέπει να βρεθώ σε λάπτοπ γιατί στο κινητό δυσκολεύομαι 
Tο κείμενο το είχα φτιάξει πριν μια εβδομάδα, αλλά για κάποιο λόγο, μου κόλλησε όταν προσπάθησα να το ανεβάσω. Σταματώντας λίγο τη διελκυστίνδα που ακολουθεί τις λέξεις Άϊρον Μέιντεν και Μετάλλια, προσπαθώ ξανά.
Aν θέλετε συμβατικά πράγματα, διαβάστε κάτι άλλο. Δεν έχει χέβι μέταλ εδώ…
Λίγες μέρες μετά το θάνατο του Τρισμέγιστου Μίκη και λίγες μέρες πριν συμπληρωθούν 20 χρόνια από το θάνατο του Θείου Στέλιου, αποφάσισα λοιπόν, να μιλήσω για αυτό…
Το εχω σε βινύλιο! Ο πατέρας μου το είχε δηλαδή αλλά φυσικά το κράτησα.
Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ…
Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι με τον τρίτο δίσκο του, ο Peter Gabriel “ενηλικιώνεται” σαν solo καλλιτέχνης, μιας και το συγκεκριμένο album περιέχει τα καλύτερα στοιχεία των δύο (επίσης χωρίς τίτλο) προηγουμένων, κι επιπροσθέτως “εξωτικά” όργανα σε εξεζητημένες ενορχηστρώσεις και μια πανοραμική άποψη του οράματος του σπουδαίου δημιουργού.
Ένα όραμα που πλέον δεν έχει τίποτε κοινό με τους Genesis, εκτός από την Φωνή και τη θεατρικότητα της ερμηνείας του Μεγάλου (όχι και τόσο ασήμαντη λεπτομέρεια, αλλά λεπτομέρεια)! Αντίθετα, ο πάντα ανήσυχος Peter Gabriel τείνει ευήκοον ους και στα επίκαιρα ρεύματα της εποχής (new wave), αλλά και στην λεγόμενη world music (ειδικότερα την αφρικανική) – δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια χρονιά ιδρύει την WOMAD. Κι όπως πάντα, με μια πληθώρα ταλαντούχων μουσικών να τον υποστηρίζουν, παλιών (Phil Collins, Robert Fripp, Tony Levin) και νέων (Kate Bush, Paul Weller).
Σε όλα αυτά ας συνυπολογίσουμε και τους καταπληκτικούς στίχους που πραγματεύονται τις σκοτεινότερες πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Από τον εισβολέα που απολαμβάνει να μπαίνει στα ξένα σπίτια στο εφιαλτικά υποβλητικό εναρκτήριο “Intruder” (όπου πρωταγωνιστεί το φαινομενικά απλό drumming του Collins), στην παράνοια (“No Self Control”) και στην άρνηση οποιουδήποτε λάθους (το…νευρωτικά pop “I Don’t Remember” με το chapman stick του Tony Levin να κρατάει τον εθιστικό ρυθμό!). Το δε “Family Snapshots” είναι μια συγκινητική ματιά στην ταραγμένη ψυχολογία ενός δολοφόνου διασήμων, με τη μουσική να ανεβαίνει σε ένταση ακολουθώντας τις διακυμάνσεις των στιγμών.
Η δεύτερη πλευρά ακολουθεί την ίδια θεματολογία μόνο που δεν επικεντρώνεται στο “άτομο εναντίον της κοινωνίας” αλλά στο “η κοινωνία εναντίον του ατόμου”, με θέματα όπως ο πόλεμος (“Games Without Frontiers”, το μεγαλύτερο hit του δίσκου), την ξενοφοβία (“Not One of Us”), τη δυσκολία της επανένταξης (“Lead A Normal Life” που έχει λίγα λόγια, αλλά πολύ εύγλωττη ατμόσφαιρα!) και τον ρατσισμό στο πασίγνωστο “Biko” όπου η επανάληψη λειτουργεί προς όφελος του τραγουδιού.
Καθόλου παραδόξως για έναν τόσο πειραματικό δίσκο, η κραταιά Atlantic αρνήθηκε να τον διανείμει στις ΗΠΑ κρίνοντας τον άνευ ενδιαφέροντος. Ευτυχώς όμως το “3” (aka “Melt”), φτιαγμένο με όλη την εκκεντρικότητα και το πάθος του δημιουργού του, έγινε το πιο επιτυχημένο εμπορικά album του Peter Gabriel μέχρι εκείνη τη στιγμή, ενώ αποδείχθηκε και επιδραστικό, ειδικά στον τομέα του ήχου, με τον Steve Lillywhite να γίνεται περιζήτητος παραγωγός έκτοτε.
Αχ, οι αναμνήσεις…
Προϊόντος του χρόνου, η μνήμη δεν φαίνεται να λειτουργεί το ίδιο (ιδιαίτερα η βραχυπρόθεσμη), ωστόσο, κάποια πράγματα από το παρελθόν (λεπτομέρειες οι οποίες φαινομενικά είναι ασήμαντες) «ανασύρονται» με χαρακτηριστική ευκολία από τα «τρίσβαθα» του εγκεφάλου. Φαίνεται ότι τα βιώματα και οι εικόνες της παιδικής/εφηβικής ηλικίας και της αντίστοιχης πρώιμης ενήλικης δύσκολα διαγράφονται.
Κάπου στις αρχές του αιώνα, ένας φίλος μού είχε βάλει το ντεμπούτο των System of a Down (SoaD). Θες λίγο το ότι ήδη λάτρευα τους Faith No More, θες λίγο το ότι είχα ήδη λάβει την γενναία απόφαση να διευρύνω τα ακούσματά μου, ξεφεύγοντας από τα «κλασσικά-ηχογραφημένα», το ομώνυμο album μού φάνηκε εξαιρετικό και πραγματικά με απώθησε ιδιαίτερα όταν έμαθα τι συνέβη στο διαβόητο support τους στους Slayer.
Λίγα χρόνια μετά, έφτασε στα χέρια μου η αντιγραμμένη κασέτα του “Toxicity”. Εξαιρώντας Maiden, Metallica και Manowar, αυτή είναι η επόμενη κασέτα μπάντας που έχω ακούσει περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη (ακολούθησε και σε τριήμερη και πενθήμερη, με συμμαθήτριες να μας ζητάν στο πούλμαν να χαμηλώσουμε την ένταση του ήχου, ώστε να μπορούν να ακούσουν κι αυτές τα δικά τους).
Για το περί ου ο λόγος album έγινε, τις τελευταίες ημέρες, μεγάλη κουβέντα στο topic του MH vs. RH, μεταξύ συζητήσεων επί του ορισμού του «αμφιλεγόμενος», μετρημάτων καρδιών, βιολογικών διαδικασιών, ενθύμησης του ιστορικού γράμματος του Nick the Dick προς το Metal Hammer και δημοσίευσης ενός απολαυστικά «άρρωστου» post του @QuintomScenario.
Κάπου παραπάνω, σ’ ένα κείμενό μου για το “The Real Thing” των Faith No More γράφω ότι:
«Οι Faith No More πηγαίνουν στην βάση, διαλύουν και ανασυνθέτουν όλον τον σκληρό ήχο της προηγούμενης εικοσαετίας, τον «μπολιάζουν» με νέα, φαινομενικά παράταιρα, στοιχεία και προσφέρουν απλόχερα το στίγμα της κατεύθυνσης του ήχου εν συνόλω (και όχι σε επίπεδο επιμέρους ιδιωμάτων) για τα επόμενα 20 και πλέον χρόνια. Αν κάποιος πιστεύει ότι το nu, οι SoaD, η progressive κατεύθυνση των ‘90s ή μετέπειτα το djent και τα κάθε τύπου core δεν σχετίζονται άμεσα με αυτή καθαυτή την ύπαρξη των Faith No More και τον παραπάνω δίσκο εν προκειμένω, ας μου προσάψει υπερβολικές ή/και άστοχες απόψεις».
Κατ’ ουσίαν, και τα υπόλοιπα που γράφω για τον δίσκο των Καλιφορνέζων ισχύουν ομοίως για το “Toxicity” των Αμερικανοαρμενίων. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι μετατοπιζόμαστε χρονικά μία δεκαετία και κάτι πιο μπροστά.
Αναντίρρητα, ο κάθε ακροατής διατηρεί το δικαίωμα να μην «πιάσει» το album στην εποχή του και να το εκτιμήσει αρκετά αργότερα. Επίσης, διατηρεί το δικαίωμα να μην εκτιμήσει καθόλου, ούτε τον συγκεκριμένο δίσκο εν προκειμένω, ούτε την μπάντα εν γένει. Αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ειλικρινείς, έκαστος εξ ημών έχει μία ευρέως αποδεκτή μπάντα ή/και έναν ευρέως αποδεκτό δίσκο, που δεν του λέει/λένε απολύτως τίποτα. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την περιβόητη, αρνητική κριτική στο εν λόγω album από τον συντάκτη του ΜΗ. Επί αυτού, εδόθη συνέχεια από τον γράφοντα, μία δεκαετία αργότερα, στο forum του περιοδικού, όπου και υπενθύμισα σε κάποιους που έλεγαν ότι το περιοδικό είχε «αποθεώσει» το “Toxicity” όταν κυκλοφόρησε, ότι υφίστατο και το «θάψιμο» παραπλεύρως. Ο ίδιος ο συντάκτης είχε παρέμβει στη συζήτηση που ακολούθησε, λέγοντας ότι ήταν υπερβολικός στην κριτική και στον βαθμό του, ισχυριζόμενος, ωστόσο, ότι η μουσική της μπάντας εξακολουθούσε να μην του «λέει» κάτι. Αυτά, βέβαια, τα έχουμε θυμηθεί και αναφέρει από κοινού με τον @Ian_Metalhead στο topic των SoaD πριν κάνα χρόνο περίπου (βλ. εδώ κι εδώ).
Μετά την παραπάνω παραφιλολογία/παπαρολογία (επιλέγετε και παίρνετε), ας πούμε ότι ο δίσκος τα «σπάει» από την αρχή έως το τέλος του. Το να ξεχωρίσεις στιγμές είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά προσωπικά μου αγαπημένα ήταν, είναι και θα είναι τα (προφανή και κλασσικά) “Chop Suey!” και “Aerials”, καθώς και τα “Forest” (μεγάλη «ζημιά»), “ATWA”, “Science”, “Toxicity” και “Psycho” (μεγάλο «κόλλημα», ειδικά η αλλαγή από το «τρελό» σημείο στο «άρρωστο» αργό σημείο, με τα καταπληκτικά φωνητικά «γυρίσματα»). Βασικά, ο μισός δίσκος είναι καθαρό 11άρι, ενώ ο υπόλοιπος «καρφωτό» δεκάρι. Μη αναζητείτε έτερους σχολιασμούς. Όπως προανέφερα, κάντε copy/paste το post για το “The Real Thing”, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί τον λόγο που το “Toxicity” παραμένει (20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του) στο top-10 των σπουδαίων δίσκων που έχουν βγει τη νέα χιλιετία, έχοντας πιθανότατα αποτελέσει ταυτοχρόνως την (κρυφο)έμπνευση για τα υπόλοιπα 9.
Τα ανωτέρω (αμφι)λεγόμενα αντιπροσωπεύουν υποκειμενικές απόψεις και θύμησες, οι οποίες δεν (; ) εμπίπτουν στο Νόμο των Μεγάλων Αριθμών και προφανώς δεν ικανοποιούν τις βασικές απαιτήσεις της ορθής Δειγματοληψίας. Κόντρα στο «ρεύμα», το επόμενο post μου θα έπρεπε να είναι για το “Forever Black” των Cirith Ungol, αλλά με πρόλαβε ο @Ian_Metalhead…
key point,sir 
Συμφωνώ με την παραπάνω παράγραφο, η μόνη αλλαγή που θα έκανα, είναι ότι θα έβαζα 3 δίσκους(Real Thing - Angel Dust - King for a day).
Kαι αυτό γιατί μεν, ξεκινάνε τις προσπάθειες στο Real Thing, όμως η μπάντα είναι τρομακτικά πιο ώριμη (όπως και ο Παττον) στο Angel Dust και αυτό το blend ειδών γίνεται τέλειο εδώ. Όμως μετά γραφουν το King, που είναι μουσικό μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού.
Για την ακριβεια, σοβαρά άκουσα Faith No More μετά από Soad. Mεχρι τότε ήξερα μονο το Digging the Grave. Ήταν λοιπόν εποχές που το Metropolis είχε αρχίσει να βάζει ένα τρομακτικό αριθμό δίσκων στα 6,40-6,90 και είχα ξεκινήσει να παίρνω νον-μεταλ πράγματα για να ακούσω και τίποτα άλλο βρε αδερφέ. Θυμάμαι που από μικρός είχα πάρει το single του Digging the Grave, οπότε σε εξόρμηση στο Μετρόπολις, λέω, δεν γαμιέται, για να τους ακουσουμε λίγο καλύτερα.
Το πρώτο πράγμα που έπαθα, ήταν πολιτισμικό σοκ. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμο. Δεν είχα ξανακούσει κάτι τέτοιο και ούτε ξανακουσα κάτι τόσο εντυπωσιάκα ετερόκλητο, αλλά συγχρόνως τόσο συμπαγές.
Η δεύτερη μου αντίδραση (μετά από κανα 2 βδομάδες που είχα μπορούσαν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να κάνουν καινούργιες συνάψεις), ήταν “μα αυτό είναι ακριβώς αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι Soad, απλά λιγότερο μέταλ” (και πολύ καλύτερο θα προσθέσω τώρα).
Διχως πολλα πολλα γιατι ΑΛΦΑ βαριεμαι και ΒΗΤΑ πρεπει να παω να μου ραψουν δυο κουμπια σε ενα μαυρο πουκαμισο για εναν γαμο σε παραλια στον οποιο πρεπει να παω αυριο και δε θελω με την καμια:
ΥΓ. Ο μονος λογος που μου την σπαει το Shimmy, ειναι γιατι μπαινει σφηνοπουτσα αναμεσα σε 3 υπερτελεια τραγουδια, και αλλα 4 υπερτελεια τραγουδια. Δηλαδη ΟΡΙΑΚΑ σκεφτομαι να το κανω skip οταν ακουω τον δισκο, μονο και μονο απο το ποσο τελεια ειναι τα τραγουδια πριν και μετα απο το σιμι.
Deer Dance 12άρι & Psycho 11αρι.
Και μαλιστα με αντιστροφη χρονολογικη σειρα, οπως σοφα ειπες. Στο The Real Thing ο Patton νιαουριζει σε σχεση με το Angel Dust και με το μνημειωδες King For A Day (Fool For A Lifetime), εναν απο τους καλυτερους δισκους των '90s.
