Μετά από τόσα post για το αν έκανε καλά ή κακά το Hammer, να υποθέσω ότι οι κριτικές του και οι βαθμολογίες που έδωσε σε κάποια άλμπουμ μάλλον είναι αμφιλεγόμενες, ε;
2 Likes
Πάντως εγώ ακόμα και μετά από όλη αυτήν τη συζήτηση, δεν πείστηκα ότι το γεγονός του χαρακτηρισμού του “Toxicity” (ή άλλων albums) ως “αμφιλεγόμενο” μειώνει οτιδήποτε από την αξία του. Νομίζω ότι μέρος της κουβέντας έχει κολλήσει αποκλειστικά στη “μεταλοπατεροσύνη” του Hammer (το οποίο ήταν η αρχική αφορμή, αλλά η κουβέντα περί “αμφιλεγόμενου ή μη” ξεφεύγει από αυτό), άρα κι εμείς πρέπει να σηκώσουμε τις άμυνες μας για μη φανούμε “κοπάδι”. Ας αφήσουμε, λοιπόν, το Hammer για μία στιγμή. Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι ότι καθ΄όλη τη συζήτηση παίζει ένα συνεχές μπαλατζάρισμα μεταξύ “αμφιλεγόμενου” και “κακού ποιοτικά” ή “κακού υποκειμενά/αντικειμενικά”, πράγμα που επίσης βραχυκυκλώνει τη συζήτηση, γιατί αντί να εστιάζουμε στο γιατί ένα album μπορεί να χαρακτηριστεί ως αμφιλεγόμενο, πασχίζουμε να πείσουμε τον άλλον ότι “δεν είναι αμφιλεγόμενο, αφού γαμάει, κι απορώ γιατί δεν το καταλαβείνετε”. Μα δε μίλησε κανείς για κακά album εξαρχής, για αμφιλεγόμενα μίλησε. Π.χ. πώς να χαρακτηρίσει κανείς “αμφιλεγόμενους” τους δίσκους των Accept όπως αναφέρθηκε; Δεν μπορεί, κι αυτό όχι γιατί το Hammer (ή Έλληνες κολλημένοι μεταλάδες) τους θεωρεί καλούς (που μπορεί να τους θεωρεί, αλλά για άλλους λόγους), αλλά γιατί είναι safe, δηλαδή το αντίθετο του αμφιλεγόμενου. Άσχετο το αν ποιοτικά/αντικειμενικά/υποκειμενικά είναι καλοί ή κακοί, δεν μπαίνω σ’ αυτήν τη συζήτηση. Να το θέσω αλλιώς: μπορεί κανείς μας να φανταστεί το μοντέλο των δύο κριτικών που αναφέρθηκε να χρησιμοποείται στο επόμενο AC/DC ή Motorhead (λέμε τώρα, you get the point) album; Όχι, δε θα είχε απολύτως κανένα νόημα, κι όλοι μας καταλαβαίνουμε γιατί.
Αντίθετα, στο “Toxicity”, το ότι χρησιμοποιήθηκε αυτό το πράγμα, κι ότι ο ένας του βάζει 10 και ο άλλος 1, ναι, έχει απολύτως νόημα! Και το λέω κι εγώ που όχι 10 δεν του βάζω, 100 του βάζω. Θυμάμαι κι εγώ, όμως, όταν το πρωτοάκουσα, ότι σκάλωνα με το τι παίζανε, κι όχι πάντα με την καλή έννοια. Γιατί π.χ. ενώ μαγευόσουν άμεσα και χωρίς πολλά-πολλά με το refrain του “Chop suey!”, είχες πιο πριν και μερικά δευτερόλεπτα σπαστικού, θορυβώδους “pogopogopogopogo”. Ενώ καταλάβαινες ότι οι τύποι ΤΟ ΕΧΟΥΝ να βγάζουν μελωδιάρες, αυτοί επέλεγαν να τις χρησιμοποιούν σαν σφήνες, ενώ το υπόλοιπο κομμάτι είχε κοφτά, εντελώς μη-μελωδικά riffs, που αν ήσουν μεταλάς και δεν είχες ακούσει π.χ. hardcore ή punk μέχρι τότε (καλή ώρα) όλο αυτό σου φαινόταν κακότεχνο. Ενώ καταλάβαινες ότι ο τύπος είχε φωνάρα, σε σημεία απλά ΦΩΝΑΖΕ, κάτι επίσης ξένο για τους μεταλάδες.
Για να πάω σ’ ένα άλλο γνωστό παράδειγμα, αν και δεν είχα γεννηθεί τότε, έχω ακούσει τόσα για το θάψιμο του “Into the pandemonium”, ένα χτυπητό παράδειγμα αμφιλεγόμενου δίσκου για την εποχή του. Γιατί; Όχι γιατί ήταν κακό, αλλά γιατί π.χ. είχε gothic φωνητικά, είχε μπίτια, είχε βιολιά, πράγμα που ταυτόχρονα προκαλούσε ΚΑΙ την ιστορία της μπάντας μέχρι τότε, αλλά ΚΑΙ τη metal πραγματικότητα συνολικά. Σήμερα τα πράγματα αυτά όχι απλά είναι αποδεκτά, αλλά θα έλεγε κανείς ότι ολόκληρα metal ρεύματα γεννήθηκαν από το καθένα ξεχωριστό στοιχείο που εισήγαγαν οι Frost μ’ αυτόν τον δίσκο. Μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι το θάψανε. Δε συμφωνώ μαζί τους. Με τον ίδιο τρόπο καταλάβαινα και το 2001 τι εννοούσε ο Σακελλαρίου όταν έλεγε ότι ο Serj απλά γκαρίζει και δεν ακούσει ένα riff της προκοπής εκεί μέσα. Δε συμφωνούσα μαζί του, αλλά μπορούσα να διακρίνω που βάσιζε αυτήν την αρνητικότητά του. Θα έπρεπε οι συντάκτες ενός περιοδικού να είναι ένα τσικ πιο ψαγμένοι/διαλλακτικοί/ανοιχτόμυαλοι από το κοινό τους που πέταγε μπουκάλια στο εν λόγω συγκρότημα; Θα έπρεπε να το παρατήσεις και ν’ αλλάξεις ασχολία αν δεν μπορείς να διακρίνεις το “καινούριο” στα 80’s, 90’s 00’s κλπ; Δεν μπορώ ν’ απαντήσω με σιγουριά, απλά μπορώ με σιγουριά να πω ότι το 1 και το 10 του “Toxicity”, στο δικό μου θυμικό, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σοκ που έπαθα κι εγώ, μόνο που σχετικά γρήγορα κι εύκολα κατρακύλησα στο 10. Τέτοιοι δίσκοι είναι που αξίζουν μηδενικά από κάποιους, το έχει η μοίρα τους και καλά κάνουν. Παίρνουν το “αμφιλεγόμενο” και το κάνουν συνώνυμο του “μοναδικού”.
15 Likes
Είναι κάποιες λέξεις που κατά συνθήκην χρησιμοποιούνται αντί κάποιων άλλων με προφανή/δυνατή σημασία και μοιραία έχουν αποκτήσει αρνητική χροιά ενώ η κυριολεκτική τους έννοια δεν υποδηλοί κάτι τέτοιο.
Έτσι για να μην χαρακτηρίσουν π.χ. οι του Hammer κάποιον δίσκο ως κακό, βάζουν ένα “αμφιλεγόμενος” και καθαρίζουν. Πολύ δημοφιλές ήταν επίσης κάποτε και το ρήμα δίχασε. Γιατί να γράψει κάποιος ότι το Τάδε LP είναι αίσχος, γράφει ότι “δίχασε το κοινό” ενώ είναι χάλια κατά γενική ομολογία και με αυτό τον εύσχημο τρόπο, πιάνει και αυτούς που το βρήκαν “καλό, αλλά αδικείται από την παραγωγή”, “με αξιόλογες ιδέες” αλλά και τους fanboys που δεν αντέχουν να διαβάζουν κάτι αρνητικό για το αγαπημένο τους συγκρότημα ακόμη κι αν συμφωνούν κατά βάθος!
Παρόμοια χρήση έχει και η λέξη μέτριος που έχει αντικαταστήσει το κακός στις κριτικές. Κάποιοι μάλιστα για περισσότερη έμφαση γράφουν και “πολύ μέτριος”, σαν να υπάρχει… διαβάθμιση στην μετριότητα!
Το ουσιώδες ερώτημα όμως είναι άλλο: ένας μουσικοκριτικός σε κάποιο Μέσο τι ακριβώς προσόντα οφείλει να έχει; Πέραν του κάλου γούστου και της ευχέρειας στον λόγο, πρέπει να έχει ακούσει πολλή μουσική ούτως ώστε να μπορεί να κάνει συγκρίσεις, να βάζει τα πράγματα στο κατάλληλο πλαίσιο κλπ σωστά; Σε ποιο σημείο όμως αυτό αρχίζει μετράει αρνητικά εγκλωβίζοντας τον εν λόγω κριτικό σε “περιοχές” που κατέχει άριστα; Πόσο δικαιολογείται κάποιος όταν από τη θέση του ειδήμονα χάνει κάτι τόσο σημαντικό όπως π.χ. το Into the Pandemonium τη στιγμή που συμβαίνει; (για να είμαστε δίκαιοι αυτό έγινε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με το Metal Forces να του βάζει ένα μεγαλοπρεπέστατο 0!)
Υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος να πάμε στο άλλο άκρο, όπως εν πολλοίς έχει συμβεί ήδη στο ΜΗ, όπου υπό τον φόβο να μην τους ξεφύγει τίποτε, αποθεώνουν λίγο πολύ τα πάντα, ειδικά τα περισσότερα καινούρια trends, με κάποια… χρονοκαθυστέρηση βεβαίως βεβαίως!
8 Likes
Πράγματι το έχουν μπουχτισει στα 8αρια εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να έχει χάσει το νόημα του. Ευτυχώς διατηρεί το νόημα του το 9αρι και ο δίσκος του μήνα, αν κάτι είναι κοντά στα γούστα μου συνήθως θα το ακούσω και σπάνια θα με απογοήτευσει.
Αυτό που γράφει πάνω ο @Ian_Metalhead για λέξεις που αρχικά είχαν θετική ή ουδέτερη σημασία και καταλήγουν να έχουν αρνητική υπάρχει συχνά στη γλωσσολογία (όπως και το αντίθετο του), βλ. αγαθός, διαβόητος κ.α.
Προσωπικά όπου ακουω πως ένα άλμπουμ είναι αμφιλεγόμενο τρέχω κατευθείαν να το ακούσω, κάτι τέτοιες περιπτώσεις συχνά έχουν ζουμί!
6 Likes
Επιτρέψτε μου μια παρένθεση με βάση την παραπάνω έκφραση. Σήμερα το πρωί σηκώθηκα να πάω στη δουλειά και κοίταζα το παλιό μου στερεοφωνικό που είναι τοποθετημένο σε στρατηγική θέση στο υπνοδωμάτιο μου δίπλα στο κρεβάτι, που έχει και κασέτα και Cd player, από το οποίο ακούω Slayer τα βράδια για να με πάρει ο ύπνος και σκεφτόμουν τι ωραίες που ήταν οι εποχές όταν ακούγαμε μουσική από χιλιοαντιγραμμένες κασέτες και δεν υπήρχαν εκφράσεις του στυλ “δε θα το ακούσω από youtube, περιμένω να κυκλοφορήσει το cd γιατί το youtube χαλάει την παραγωγή” ή “το spotify έχει καλύτερο ήχο από το youtube” κτλ Τότε δε μας ένοιαζαν αυτά, ακούγαμε απλά δίσκους, όχι τραγούδια, πού να κάνεις πίσω και μπροστά την κασέτα να βρεις το τραγούδι που σου άρεσε… άκουγες όλο τον δίσκο και τελείωνες!
14 Likes
Απαντηση σε εσενα, και στους 9 απο τους 10 που σου εβαλαν καρδουλα, ο αλλος με εχει ignore επειδη ειμαι επιστημονας, προτιμαει να ενημερωνεται απο εφημεριδες της Χρυσης Αυγης νομιζω
@RiderToUtopia
@Alejandro.m
@The_Black_League
@shadowking69
@Rebel
@pantelis79
@plex27
@generationx
@kbil
Δεν ξερω σε ποιο συμπαν ζειτε ή ζουσατε εσεις το 2001, και ομολογουμενως με βαση την ηλικια ολων σας, καταλαβαινω οτι μπορει η μνημη σας να μην ειναι οπως ηταν στα 20-22 σας, αλλα το να λεει καποιος οτι ηταν αμφιλεγομενο το Toxicity οταν βγηκε, ειναι ισως το πιο λανθασμενο πραγμα που εχω διαβασει σε αυτο το φορουμ. Εκτος αν μπερδευτηκατε ολοι συλλογικα, και ειχατε στο μυαλο σας το πρωτο τους αλμπουμ, που ηταν οντως αμφιλεγομενο, και ειχαν φαει και μπουκαλια οταν ειχαν παιξει support στους Slayer το 1998.
- το Blabbermouth εβγαλε το Toxicity ως ενα απο τα καλυτερα αλμπουμ του 2001 και ειναι ενα απο τα μολις 21 αλμπουμς στα οποια εχει βαλει το τελειο rating.
- Το Toxicity ηταν στην ΠΡΩΤΗ θεση των charts του Billboard με 220 χιλιαδες πωλησεις μολις την πρωτη εβδομαδα
- Τον Νοεμβριο του 2002 εγινε τριπλα πλατινενιος δισκος
- το Kerrang! το εβγαλε ως δισκο της χρονιας
- τα Rolling Stone, Allmusic, Pitchfork εδωσαν αριστους βαθμους στο Toxicity ΟΤΑΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
- Και τα 3 singles απο τον δισκο μπηκαν στα τοπ 100 singles της χρονιας στην Αμερικη και εννοω σε ολο το φασμα της μουσικης, τεραστιο κατορθωμα για οποιαδηποτε μεταλ μπαντα.
- Διαφορα περιοδικα οπως το Spin και καποια αλλα σχετικα με τζαζ και ποπ εβαλαν το Toxicity στις λιστες τους με τα καλυτερα αλμπουμ της χρονιας το 2001.
- O δισκος ηταν στην πρωτη δεκαδα στα εβδομαδιαια charts σε Αυστραλια, Βελγιο, Ελλαδα, Φινλανδια, Αγγλια, Καναδα, Αμερικη, και στην πρωτη 30αδα σε καμια 20αρια χωρες ακομα, και στα ετησια charts ηταν σε περιοπτη θεση επισης σε δεκαδες χωρες.
- Τα βιντεοκλιπ για Chop Suey!, Toxicity, Aerials επαιζαν σε μουσικα καναλια τυπου MTV και Mad γυρω στις 10 φορες την ημερα, τα τραγουδια επαιζαν σε ροκ και μεταλ μπαρ ΚΑΘΕ βραδυ και οχι μονο μια φορα απαραιτητα, και ολος ο κοσμος παντου, σε οποιαδηποτε χωρα του Δυτικου κοσμου και να παρεις (Αμερικες και Ευρωπες) καυλωνε αυτοματα με το που ακουγε το Chop Suey! απο οποιαδηποτε πηγη, ειτε σε μπαρ, ειτε στην τηλεοραση, ειτε στο ραδιο.
Δεν ξερω αν με τον ορο “αμφιλεγομενο” εσεις εννοειτε οτι υπαρχει ενα 3% που δεν γουσταρε εναν δισκο οταν βγηκε, ουτε ειναι κανενα αξιολογο και σοβαρο δειγμα ο ΕΝΑΣ (1) συντακτης του Metal Hammer που του εβαλε μια μοναδα λογω προφανους λοβοτομης πριν γραψει την κριτικη, αλλα το Toxicity των System Of A Down δεν εχει υπαρξει αμφιλεγομενη κυκλοφορια ουτε για ενα δευτερολεπτο, σε κανενα συμπαν, σε κανεναν κοσμο, σε καμια ηπειρο, και για κανενα δειγμα ανθρωπων μεγαλυτερο των 100. Τωρα αν οι μεταλλαδες της γειτονιας που ακουνε ακομα και εν ετει 2021 Cirith Ungol και Manilla Road δεν γουσταραν το Toxicity για ενα φεγγαρι, αυτο δεν κανει τον δισκο αμφιλεγομενο.
Το λεω φιλικα προς ολους, αλλα ζειτε σε αλλη διασταση αν η αναμνηση σας απο το 2001 περιλαμβανει σημαντικη ποσοτητα ανθρωπων να κραζει το Toxicity. Η συντριπτικη πλειονοτητα των ανθρωπων το αποθεωνε απο την πρωτη στιγμη.
^ κι επειδη τωρα το ειδα αυτο, κανω edit, μιας και το ανεφερα ηδη στο ποστ μου.
Τα μπουκαλια τα εφαγαν το 1998 οι SOAD. Απο τα μπουκαλια μεχρι το Toxicity μεσολαβησαν 3 χρονια. Οι αμοιβαδες που εριξαν μπουκαλια στους SOAD δεν ξερω καν αν επιβιωσαν μεσα σε αυτα τα 3 χρονια ωστε να ανηκουν σε καποιο κοινο που εκραζε το Toxicity αφου λογικα θα εκαναν ειτε μιτωση ειτε μειωση, αν και ελπιζω απλα να ψοφησαν καπου σε καποιο ρυακι.
4 Likes
Ισα ρε καρδουλομπατσε!
7 Likes
Αναπληρωνω σε προκλητικοτητα εδω περα μιας και στο Metallica η αγαπη που εχω για τα Loads δε με αφηνει να μπω σε σκοτεινα μονοπατια και γινομαι carebear, σας εκανα tag για τον τζερτζελε, και για να ξερει ο κοσμος ποιοι ειστε!
1 Like
“Αμφιλεγόμενο” για το metal hammer και τον Έλληνα μεταλλα εκείνη την εποχή βρε πουλί μου.
Σου λέω τότε που το αγόρασα έπεσαν να με φάνε.
1 Like
Δηλαδη για 100 ατομα στην Ελλαδα? Μαλιστα.
ΥΓ. Ακομα και στους κυκλους των μεταλλαδων γαμουσε το Toxicity ηδη απο τοτε. Αλλα οκ.
Απαντώ σε σένα. Άκυρη απάντηση, ίσως από τις πιο άκυρες στο φόρουμ. Χέστηκα για τα νούμερα και τις πηγές που αναφέρεις, το θέμα είναι ξεκάθαρα προσωπικό και απαντώ επί τούτου γιατί γίνεσαι εμπαθής με ηλικίες, ικανότητα μνήμης και το γνωστό σου μένος για όσους ακούνε ακόμα Cirith Ungol και ΣΙΑ. Το 2001 πρωτοακουσαμε τον δίσκο σε ένα φυλάκιο της Λήμνου μια παρέα από έξι άτομα. Ακούγαμε από Tool, Mesuggah μέχρι Cirith Ungol και Omen. Το ακούσαμε τρεις σερί φορές και είχαμε την ίδια απορία. Αν μας άρεσε πολύ ή αν δεν το ξανακουγαμε ποτέ. Εκείνη την ώρα, τις στιγμές αυτές, ο δίσκος ήταν αμφιλεγόμενος. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για εκείνα τα συναισθήματα. Υπήρξαν άνθρωποι που έτσι βίωσαν τον δίσκο και όσο και να χτυπιεσαι, αυτό δεν αλλάζει.
ΕΚΣΙ ΑΤΟΜΑ (6) ? Ολοκληρα? 
Ε ενταξει τοτε σορρυ, ηταν οντως αμφιλεγομενος ο δισκος. Αν 6 ατομα στην Λημνο ειχαν διχασμενες αποψεις.
ΥΓ1. Δεν εγινα πουθενα εμπαθης, η αναφορα σε ηλικιες ηταν προφανεστατα αστειακι αφου ανηκω κι εγω στην ιδια ηλικια, και μαλιστα ειμαι μεγαλυτερος απο τους μισους που εκανα tag. Και μαλλον κι απο σενα αν πηγες κατευθειαν στρατο μετα το σχολειο. Δεν εχω beef με τους Cirith Ungol. Ομως εχω με τους ανθρωπους που αποθεωνουν μονο μπαντες τυπου Cirith Ungol και κραζουν το Toxicity.
ΥΓ2. Αν για να χαρακτηριστει “αμφιλεγομενος” ενας δισκος χρειαζεται ενα δειγμα 5-6 ανθρωπων που διαφωνησαν για τον δισκο, ε μαντεψτε… κυριολεκτικα ολοι οι δισκοι απο οποιονδηποτε καλλιτεχνη στην ιστορια της μουσικης ειναι αμφιλεγομενοι. Παλι καλα που δεν υπαρχει ευτελισμος της λεξης δηλαδη ε?
Κάνεις τον χαζό. Το γράφω με κεφαλαία, μήπως επιτέλους το καταλάβεις. ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΞΙ ΚΑΙ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ, ΑΥΤΟΣ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΣ. ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΛΑΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ.
Και όχι, δεν είσαι μεγαλύτερος από μένα.
Οι δυο αποπανω δηλωσεις ΔΕΝ ειναι το ιδιο πραγμα. Δεν κανω κανεναν χαζο. Η συζητηση ηταν για το αν το Toxicity ηταν ΓΕΝΙΚΑ αμφιλεγομενος δισκος οταν κυκλοφορησε, για ολη την πλαση. Η απαντηση σε αυτο ειναι ενα μεγαλοπρεπεστατο ΟΧΙ, αρκετα πιο αληθινο και υπαρκτο απο το ψευτικο του Μεταξα το 1940. Τωρα το αν εσυ και οι φιλοι σου διχαστηκατε για τον δισκο, ειναι μια ομορφη ιστορια, αλλα για ενα αλλο τοπικ. Ισως το “μεταλλικες ιστοριες”. Και μη φωναζεις, κουβεντα κανουμε.
Προς διευκόλυνσή σου λοιπόν, οι απόψεις μας θα τελειώνουν με το “για μένα”. Γενικά αμφιλεγόμενος πάντως δεν υπάρχει. Μόνο ειδικά. Καταλαβαίνεις το γιατί. Και η ιστορία κολλάει μια χαρά εδώ, για μένα.
Τέλος, οι καρδούλες έγιναν 11. Συν 6=17.
Καλα και 300 να γινουν οι καρδουλες, αν υπαρχει ανθρωπος που θεωρει οτι σε οποιαδηποτε κουβεντα που βασιζεται στην κοινη λογικη, στεκει η φραση “το Toxicity ηταν ενας αμφιλεγομενος δισκος”, τοτε οπως εγραψα παραπανω αμφιλεγομενο ηταν και το Somewhere In Time ξερω γω, το Dark Side Of The Moon, το 4 των Led Zeppelin, και το Thriller του MJ. Λογικα θα υπηρχαν και 5 ατομα που θα τα βρηκαν αισχρα.
1 Like
Mολις καταλήξουμε για το αν έπρεπε να θεωρείται “αμφιλεγόμενο” άλμπουμ το Toxicity από το MH το 2001 (απάντηση: “δεν θα έπρεπε, προφανώς το κάνανε γιατι γενικά θεωρούσαν ότι κάτι τέτοια δημιουργούσαν τζέρτζελο τότε”), προτείνω νέο θέμα:
Το γράμμα του Nick the Dick ήταν:
- Καθαρή τρολιά
- Αληθινή κατάθεση ψυχής
- Κόλπο του ίδιου του ΜΗ για να καταφτάσουν οργισμένες απαντήσεις θιγμένων μεταλλάδων
2 Likes
Η συναυλία με τους slayer ήταν πράγματι πριν το toxicity. Δεν διεκδικώ το αλάνθαστο της μνήμης, μπορεί να μην θυμάμαι καλά, αλλά νομίζω πως υπήρχε κάποιος κόσμος που τους εκραζε πως τι είναι αυτα και καραγκιόζηδες και δεν είναι μέτσολ και διάφορα τέτοια. Φιλτατε @QuintomScenario αυτά που γράφεις για την επιτυχία του δίσκου εννοείται ισχύουν, είχε κάνει τεράστιο μπαμ και ειδικά το chop suey το ήξερε και η γιαγιά μου (που λέει ο λόγος, αλλά πλάκα θα είχε).
Εννοειται για μένα δεν ήταν ποτέ αμφιλεγόμενος δίσκος, καβλωσα από την κορφή μέχρι τα νύχια από την πρώτη φορά που τον άκουσα, κάτι που συνεχίζει να συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Και είναι για πλάκα στους 10 πιο σημαντικούς δίσκους των 2000s (και πολλούς είπα)
1 Like
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Αν έδινα πιθανότητες, αυτές θα ήταν:
- 25%
- 65%
- 10%
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ανωτέρο post του @QuintomScenario (το οποίο με περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων) είναι το post του μήνα, του έτους και ίσως ολάκερης της ιστορίας του forum.
Φιλικά το λέω κι εγώ σ’ εσένα.
1 Like