Fleetwood Mac “Rumours” (1977)
Πιστεύω ότι σε βάθος χρόνου αυτό το topic θα πάρει φωτιά -ακριβώς λόγω του όγκου των προτάσεων που κατατέθηκαν στο παιχνίδι του anhydriis. Προσωπικά, αν γνώριζα αυτόν το δίσκο πριν το παιχνίδι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον βάλω στα καλύτερα εκείνης της χρονιάς.
Ένα album είχα μόνο στην κατοχή μου από Fleetwood Mac, το “Mystery to me”, το οποίο πέρα από 1-2 κομμάτια δε μου είχε κάνει ποτέ ιδιαίτερη εντύπωση. Ο λόγος που ωθήθηκα να ψάξω το “Rumours” είναι ότι μου έκανε εντύπωση η υψηλή θέση που κατέκτησε στο παιχνίδι (ενώ εγώ δεν το είχαν καν συγκρατήσει σαν μουσική πρόταση ποτέ στη ζωή μου), τα αποθεωτικά σχόλια που μιλούσαν για ένα album αποτελούμενο μόνο από εν δυνάμει singles (ενώ εγώ δεν είχα ακούσει ΟΥΤΕ ΕΝΑ τραγούδι όλα αυτά τα χρόνια), καθώς και οι πληροφορίες που διάβασα μετά που μιλάνε για ένα από τα 4-5 πιο μοσχοπουλημένα albums στην ιστορία της μουσικής, πράγμα που μου έκανε εντύπωση γιατί ποτέ δεν είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι οι Fleetwood Mac ήταν μπάντα με τέτοιο εκτόπισμα.
Anyway, το απέκτησα σε βινύλιο πριν κάποιους μήνες και από τότε δεν έχει βγει από το στερεοφωνικό μου. Πάμε να δούμε τα κομμάτια ένα-ένα γιατί όντως ο δίσκος ενδείκνυται για κάτι τέτοιο:
“Second hand news”: μαζί με το “Don’t stop” θα έλεγα ότι αποτελούν τα πιο up-tempo/pop κομμάτια του δίσκου, γι’ αυτό και μου είναι σχετικά αδιάφορα. Πάμε παρακάτω!
“Dreams”: ε, εδώ αρχίζει η μαγεία. Υπνωτιστικό (όνομα και πράμα) κομμάτι που βασίζεται μόνο σε 2 (!) νότες ουσιαστικά, αλλά τα σωστά κιθαριστικά θέματα που εναλλάσσονται ανά στροφή, και κυρίως αυτή η ΥΠΕΡΟΧΗ γυναικεία φωνή, το κάνουν γοητευτικό άκουσμα.
“Never going back again”: ακουστικό folk κομμάτι που μου θύμισε ό,τι έκανε ο McCartney στο “Blackbird” για παράδειγμα. Δε θα ‘λεγα ότι μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα αυτό το είδος μουσικής.
“Don’t stop”: τα είπαμε παραπάνω, κι εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος εδώ: «καλά, ρε μεγάλε, τόση φασαρία για έναν δίσκο που η Α’ του πλευρά δε σου αρέσει τελικά;»…
“Go your own way”: …εμ, έλα όμως που στο τέλος βρίσκεται όλη η μαγεία! Το refrain του “Go your own way” ήταν το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να με «γραπώνει» με τη μία από τον δίσκο, μου καρφώθηκε κατευθείαν στο μυαλό! Τα τέλεια τυμπανιστικά θέματα στο couplet, το solo που μα-γεύ-ει μες στην απλότητά του, η φωνή που σπαράζει σχεδόν, ναι, εδώ έχουμε ένα instant hit!
“Songbird”: και ξαφνικά… σιωπή. Κρατάς την ανάσα σου για να μην ενοχλήσεις ούτε σαν ακροατής αυτήν την αισθαντική ερμηνεία, το μοναχικό πιάνο, τη φωνή που πάει να σπάσει. Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι οι Fleetwood Mac είχαν κι αυτήν την τύχη: να είναι από τις μπάντες που είχαν 3 ισάξιες φωνάρες (+ συνθέτες) που μάγευαν είτε με τις αρμονίες τους, είτε solo.
“The chain”: και το μεγάλο σερί του καλύτερου σημείου του album κλείνει με το έπος “The chain”. Έπος γιατί, σε σύγκριση με τα άλλα κομμάτια, όντως μιλάμε για ένα κομμάτι που (στη σύντομη διάρκειά του) αποτελείται από δύο διακριτά θέματα και διαφοροποιείται και ως προς τη μορφή όσο και ως προς το σκοτεινό feeling του (ευτυχώς το τελευταίο θα το ξανασυναντήσουμε στο “Gold dust woman”). Τι να πούμε τώρα γι’ αυτό. Ήδη αντιλαμβάνεσαι τους πιο διευρυμένους ορίζοντες και την πειραματική διάθεση της μπάντας όταν ακούς τους πιο περίεργους «κιθαριστικούς» ήχους (νομίζω δεν είναι όλα κιθάρες), τα διάφορα κρουστά κλπ. Εκεί, όμως, που παραδίδω πνεύμα, είναι στο δεύτερο μέρος. Εκεί που το κομμάτι διακόπτεται για λίγα δευτερόλεπτα ώστε το μπάσο να πάρει τα ηνία με μία τόσο θεόρατη μελωδία, τα drums να φορτσάρουν και, μα το θεό, όποιος αρέσκεται σε hardcore/crust ακούσματα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να μην αντιληφθεί ότι μ’ έναν διεστραμμένο τρόπο εδώ υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος… Η πιο συγκλονιστική στιγμή του album νομίζω βρίσκεται εδώ, στη lead κιθάρα που «κλαίει» και στη φωνή που σπαράζει στο βάθος «running in the shadows».
“You make loving fun” + “I don’t know”: το σερί χαλάει. Το ξαναείπα ότι δε με τρελαίνει αυτή η πιο αισιόδοξη/fun πλευρά του ήχου τους.
“Oh daddy”: απεναντίας, αυτά είναι τα τραγούδια που θέλω να ακούω! Ξανά ένα μελαγχολικό πιάνο, μία συγκλονιστική φωνή και μία σκοτεινή ατμόσφαιρα που σε προετοιμάζει για το απόλυτο κλείσιμο…
“Gold dust woman”: …που έρχεται με αυτό εδώ το τραγούδι. Ξανά, οι ήχοι που ακούγονται εδώ κι εκεί σε αφήνουν άφωνο με το τι πέτυχαν οι τύποι από άποψη ενορχήστρωσης, αλλά όλα τα λεφτά είναι στο κρεσέντο που οδηγούμαστε στο τέλος όπου οι δαιμονικές κραυγές της Stevie Nicks σε κάνουν ν’ απορείς αν όντως είναι φωνή αυτό που ακούγεται ή κάποιο όργανο (εγώ χρειάστηκε να το ψάξω για να καταλάβω). Το πώς μέσα σε 5 λεπτά η μπάντα φτάνει σ’ ένα τέτοιο στοιχειωμένο κλείσιμο ενώ ξεκινά το τραγούδι σαν χαλαρή folk μπαλάντα, μόνο αυτοί το γνωρίζουν.
A ρε, τι άλλες μουσικάρες έχουμε ν’ ανακλύψουμε από αυτό το παιχνίδι.
;
)! Το ξανάκουσα τώρα και το κατακρεουργεί στα φωνητικά ο Fat Mike χαχαχα.