Παραείναι doomy για να μην το πω doom, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί όμως.
Εντάξει, λεπτολογούμε τώρα (γουστάρουμε όταν το κάνουμε βέβαια!), αλλά ναι, οι Atlantean Kodex επιδίδονται σε επικό metal που διαθέτει και αδρές doom “πινελιές”!
Αν υπάρχει όμως μια κυκλοφορία τους που θα δικαιολογούσε το χαρακτηρισμό “επικό doom” αυτή είναι το Pnakotik Demos που κυριαρχείται από την “βαριά σκιά” των Manowar και συγκεκριμένα αυτών του Into Glory Ride, όπου, ως γνωστόν, με το Secret of Steel (και όχι μόνο) ορίστηκε το υποείδος! Είναι τέτοια η επιρροή των “Βασιλέων” που νομίζεις ότι ακούς τον Columbus να σφυροκοπάει τα τύμπανα του στο ρυθμό του Gates of Valhalla, ή τον Ross “The Boss” να σολάρει – καλά, το τελευταίο όντως συμβαίνει, στο From Shores Forsaken!
7 Likes
Savatage “Power of the night” (1985)
Επ’ ευκαιρίας του live που έρχεται, λέω «δεν βάζω, βρε, τους δίσκους των Savatage που δεν έχω ακούσει ποτέ;». Βλέπετε η δυάδα “Power of the night” και “Fight for the rock” για κάποιον λόγο στο μυαλό μου είχε διαμορφωθεί σε κάτι ενιαίο (χωρίς να τα έχω ακούσει), σε «avoid» δίσκους που απλά αποτελούσαν μία κακή παρένθεση μεταξύ των “Sirens” και “Hall of the mountain king”.
Ε, και βάζω το “Power of the night” και… τι δισκάρα είναι αυτή, ρε μαλάκες;;; Εντάξει, δεν λέω, κάποια τραγούδια (όχι όλα) είναι απλά ένα τσικ πιο «ανάλαφρα», αλλά το συνολικό πνεύμα του δίσκου σε καμία περίπτωση δεν είναι αδύναμο. Συγγνώμη, το σκοτάδι του “Unusual” και του “Fountain of youth” δεν το νιώθετε; Το ομώνυμο, το “Warriors”, το “Stuck on you” δεν αποτελούν κλα-σι-κό-τα-τες Sava-κομματάρες με το χαρακτηριστικό riffing και τα σολίδια του Criss; Ακόμα και το “Hard for love” τέλειο είναι το γαμημένο, ρε, το πιο radio-friendly κομμάτι του δίσκου θα μπορούσε άνετα να είναι στο “Trash” (που είναι δισκάρα). Όταν τα fillers σου γενικώς είναι τα “Necrophilia” (με αυτό το τέλειο break για τόοσα λίγα δευτερόλεπτα που πέφτει ο ρυθμός και «σκοτεινιάζει» το riff εκεί στη μέση) και ο speed ογκόλιθος “Washed out”, ε, ο δίσκος πώς να χαρακτηριστεί κακός; Ε, και άφησα για το τέλος αυτό το αξεπέραστο “In the dream” που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το πέτυχα ποτέ στις 6241734 συλλογές με power ballads που είχα τσεκάρει μικρός. Τι συναίσθημα, τι πόνος, τι σπαραξικάρδια ερμηνεία; Το πρώτο τραγούδι που προεικόνισε τη μελλοντική στροφή των Savatage; Ναι θα τολμήσω να πω, μαζί με τη σύντομη εισαγωγή του “Warriors” που είναι τόσο κρίμα που δεν «έχτισαν» κάτι περισσότερο πάνω σε αυτό. Γενικώς «πιάνω» πολλά riffs dejavu από μελλοντικά κομμάτια τους σε αυτόν τον δίσκο, δεν ξέρω πώς κι έτσι (π.χ. το “Unusual” έχει το riff του “Conversation piece”).
Οπότε ερωτώ: γιατί αυτός ο δίσκος πέρασε ως «αδιάφορος»; Ή κάνω λάθος; Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά σίγουρα δεν έχει την αίγλη των άλλων δίσκων των Savatage και το θεωρώ πραγματικά άδικο γιατί εγώ βρήκα μία σειρά από κομματάρες που μάλιστα συνδυάζουν χαρακτηριστικά από όλες τις στιγμές των Savatage (τις πιο πομπώδεις/ορχηστρικές, το ατσάλι, το ραδιοφωνικό στυλ).
Να συνεχίσω με “Fight for the rock” ή καμία σχέση;
21 Likes
Άλλες μπάντες θα έδιναν νεφρό, για Savatage καμία σχέση 
1 Like
Κανεις λαθος.
Σκιπ 
3 Likes
Εμενα μου αρεσει και το Fight for the Rock αν και ειναι οντως η πιο αδυναμη κυκλοφορια τους.
4 Likes
Ποιος άνθρωπος έχει πει ποτέ το Necrophilia “filler”?!?!?!
Η πρώτη 1.5 πλευρά του δίσκου δεν κοιτάει κανέναν, χέβυ μέταλ από το πάνω ράφι που κοιτάει με τουπέ κάθε τζαναμπέτη που τολμάει να αμφισβητεί. Τα 3 τελευταία κομμάτια ίσως ρίχνουν λίγο το σύνολο, αλλά οκ, τι 10/10, τι 9.8/10.
7 Likes
Και βέβαια να συνεχίσεις με το Fight For The Rock. Οχι δεν είναι 10άρι ακατέβατο αλλά είναι τιμιότατος δίσκος. Στα 90s προφανώς ήταν ο αδύναμος κρίκος των Savatage αλλά όταν το ακούσεις το 2025 μετά από μια σειρά σαβούρες που θεωρούνται δισκάρες καταλαβαίνεις ότι είναι μια χαρά δίσκος. Ναι είναι εμπορικός, ναι έχει στοιχεία AOR αλλά εγώ προσωπικά τον ακούω πολύ ευχάριστα.
Με άλλα λόγια δεν μιλάμε για Lulu, Chameleon, St Anger και τέτοια 5άρια. 8άρι που σε 20 χρόνια θα φτάσει το 9.
2 Likes
Για κάτι τέτοιες οπαδικές εκφράσεις ζω. 
“Necrophilia” θα το έκανα skip, αλλά κάθε φορά το σώζει αυτή η γέφυρα που λέω. Συμφωνούμε στο filler του “Skull session”, αλλά αν είναι δυνατόν, πώς μιλάς έτσι για “Stuck on you” και “In the dream”;;; Για εμένα εκεί κορυφώνεται το album, λίγο πριν το τέλος!
Ρε καλα λεω εγω οτι 5 = 0, εσεις κλιμακα του πεντε χρησιμοποιειτε, οχι του δεκα
1 Like
Εδώ κάπου να πω ότι το αδίκησα το st anger. Ορθή επανάληψη.
Lulu → 3
Κάτι σαν το Rage for Order.
Το μονο τραγουδι που αξιζει, ολος ο υπολοιπος δισκος ειναι εδω και παρα πολλες δεκαετιες αναχρονιστικος και βαρετος
Sorry not sorry.
Γιατι ειναι.
Κι αυτο αδιαφορο, αλλα παρεμφερους ποιοτητας. Τουλαχιστον εχει κανα 2-3 πιο πιασαρικα τραγουδια.
Εγω, μαζι με τον μισο δισκο.
Τρεις πολυ καλυτεροι δισκοι και απο το Power Of The Night και apo to Fight For The Rock
Μπορείς απλά να πεις πως δεν σου αρέσει το συγκεκριμένο είδος μουσικής, δεν είναι κακό, περί ορέξεως κτλ.
@Leper_Jesus To In The Dream μου αρέσει αρκετά, απλά είναι “άγουρο”. Είναι η πρώτη τους απόπειρα για μπαλάντα και ακόμα δεν το έχουν βρει τόσο.
Λατρευω Savatage απο HOTMK και μετα, οποτε εξηγω και γιατι τα δυο προηγουμενα (και σε μικροτερο βαθμο τα δυο πρωτα τους) ειναι πολυ λιγοτερο δημοφιλη απο τα πολυ πετυχημενα Gutter Ballet, Streets, Edge Of Thorns και δεν συμμαζευεται. Αλλωστε υπηρξε ερωτηση επ’αυτου.
Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω πως ακούγεται αναχρονιστικό το Power και όχι το Hall. Δεν μιλάω για ποιότητα, μιλάω για ήχο. Και τα δύο προϊόντα της εποχής τους είναι (και το Gutter αλλά πολύ λιγότερο), ωστόσο δέχομαι πως το Hall είναι τέτοιο διαπλανητικό αριστούργημα που δεν γνωρίζει χρονολογικά εμπόδια.
4 Likes
Δεν απαντώ στον προβοκάτορα quintom, απλά θα του γράψω συνταγή ιατρική 10 φορές την ημέρα εναρκτήριο riff Power Of The Night για να συνέλθει όσο είναι καιρός 
.
- Sirens (1983) → 10/10
- Power of the Night (1985) → 10/10
- Fight for the Rock (1986) → 8/10
- Hall of the Mountain King (1987) → 10/10
- Gutter Ballet (1989) 11/10
- Streets: A Rock Opera (1991) → 11/10
- Edge of Thorns (1993) → 10/10
- Handful of Rain (1994) → 9,5/10
- Dead Winter Dead (1995) → 9,5/10
- The Wake of Magellan (1997) → 9,5/10
- Poets and Madmen (2001) → 9/10
4 Likes
Αδελφός. Προσωπικά βάζω 12 στο Hall και 11 στο Handful, αλλά δεν τα χαλάμε εκεί.
3 Likes
Εδώ βγάλανε το ίδιο τραγούδι σαν Savatage και σαν Transiberean Orchestra το πρώτο το άκουσε ο Γιώργης ο Rock City και ο Νίκος ο Happening και το άλλο όλος ο πλανήτης. Είναι ‘‘γκροουερ’’ η φαση να’ ουμ 
Το Rage For Order ήταν ανανταμ παπανταμ 10άρι.
2 Likes
9 Μαΐου, στο Γκαζάρτε, εσύ κι εγώ στη μέση του πιτ. Όλοι οι υπόλοιποι στην άκρη. Να δούμε ύστερα, αν θα ξαναπείς κακιά κουβέντα απ’ το πιπέρι που θα γευτείς.
Θα σε πω εγώ…
Μαζεμένα στα 'χω.
1 Like