Χωρις να διαβασω τι εγραψες, λεω οτι μου έκλεψες τη δουλειά, αλλα χαλαλι σου.
Αν αρχιζα να ποσταρω εδω, θα ηταν απο τα πρωτα…
Ο αγαπημενος μου δισκος των Savatage, by far…
1 Like
Φταίει που το δεύτερο full length δισκογραφικό πόνημα των Savatage, ταυτόχρονα πρώτο τους σε μεγάλη εταιρεία, υστερεί όχι μόνο σε σχέση με τα επιτεύγματα της καλύτερης περιόδου των Φλοριδιανών, αλλά και συγκρινόμενο με το Sirens και το ΕΡ που προηγήθηκαν, παρ’ όλο που διακρίνονται πολλά από τα χαρακτηριστικά του ήχου τους (έστω, σε πρώιμη μορφή) έχοντας χάσει όμως την τόσο γοητευτική “ανωριμότητα” που υπήρχε στις πρώτες δουλειές τους.
Όχι ότι δεν θα συναντήσουμε κάποια καλά κομμάτια εδώ, όπως το Unusual, το τυπικό 80’s US metal Warriors, ή το Fountain of Youth, όμως κανένα από αυτά – του ομώνυμου εξαιρουμένου - δεν θα μπορούσε να βρει θέση σε ένα best of των εν λογω.
Ξεχωρίζει ακόμη, με την αρνητική έννοια, το Hard For Love, ένα εμετικά εμπορικό κομμάτι, κομπλέ με τους γελοίους στίχους. Αναφορικά με το τελευταίο ζήτημα, θα ήθελα ειλικρινά να μάθω κάποια στιγμή αν υπάρχει κάποιου είδους σύμβαση που να επιβάλλει σε όποιον γράφει radio friendly μουσική να χρησιμοποιεί ότι ευτελέστερο σε λέξεις!
Συνέχισε άφοβα! Αφού σε ενθουσίασε τόσο το Power of the Night, κάτι καλό θα βρεις και σε αυτό!
2 Likes
Ας το δούμε λίγο το ζήτημα του “Fight for the Rock” ως εξής: Αντιμετωπίζοντας τους Savatage, ως μία “σκεπτόμενη” [progressive] μπάντα, που ναι μεν υπάγεται στο power metal, μπορούμε να εκλάβουμε και αυτόν τον δίσκο, ως τον απαραίτητο για εκείνη τη χρονική στιγμή στην πορεία, που είχαν ξεκινήσει. Μέσα στο σύνολο της δισκογραφίας τους, αντικειμενικά, είναι ακόμη ένας “διαφορετικός” δίσκος απ’ ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε.
Προφανώς και ψάχνονταν με τον εαυτό τους στο να κατασταλάξουν, αφού η καλλιτεχνική τους ανησυχία ποτέ δεν σίγησε, ούτε και αγκυροβόλησε σε κάτι το πολύ συγκεκριμένο. Ακόμα και οι υπερδισκάρες τους, τέσσερις στη σειρά, είναι τέσσερις διαφορετικοί μεταξύ τους δίσκοι.
Το “Fight for the Rock” δεν είναι καθόλου κακός δίσκος. Δεν είναι ο αντιπροσωπευτικός των Savatage, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κακός. Είναι καθόλα ευχάριστος, για μένα, και μέσα του διαθέτει αδιαμφισβήτητα τον χαρακτήρα της μπάντας. Ποιος ισχυρίζεται ότι το “Red Light Paradise” υστερεί; Έτσι όπως τον ακούω εγώ, ο Jon είναι εκείνος, ο οποίος έχει χαμηλές ερμηνείες, αλλά όπως και να ‘χει, αν δεν υπήρχε αυτός ο δίσκος, δε θ’ ακολουθούσε η καταιγιστική πορεία τους και ο καλύτερος power metal δίσκος όλων των εποχών και του κόσμου.
Οπότε, προχώρα άφοβα και βάλε στη διαπασών τη διασκευή “Wishing Well”.
3 Likes
Ούτε καν, όταν πρόκειται για “αγαπημένα συγκροτήματα” (που μπορεί να είναι δεκάδες!) η κλίμακα πάει από 8 έως… 11, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως διαβάσαμε παραπάνω, μπαίνει και 12! Δηλαδή, δεν φτάνει ένας βαθμός περισσότερο για να περιγράψει το… τελειότερο του τέλειου, υπάρχει ανάγκη να το υπερβούμε και αυτό! Και το δεκάρι είναι για δίσκους που αναγνωρίζουμε ότι έχουν εμφανή ελαττώματα όπως το Power of the Night!
Θα μου πεις τι νόημα έχουν οι βαθμολογίες τελικά… ειδικά αυτής της λογικής οι βαθμολογίες, όντως κανένα!
7 Likes
Συνεχίζω από εκεί που το αφήσαμε…
[Ακολουθεί οπαδικό post, οι αλλεργικοί ας προσπεράσουν]
Ρε παιδιά, ρε παιδιά…
Σοβαρά τώρα, κάποιοι μου προτείνατε να κάνω skip; ΝΑ ΚΑΝΩ SKIP;;;
Έχουμε και λέμε:
Το ομώνυμο μαζί με το “She’s only rock ‘n’ roll” είναι τρανά παραδείγματα κομματιών που παρ’ όλη τα radio-friendly/cheesy 80’s refrain τους, αποτελούνται από χαρακτηριστικότατες Savatage riff-άρες ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ. Και τα δύο μου βγάζουν έναν αέρα του τύπου: «Criss, γράψε πιο ραδιοφωνικά, ρε μαλάκα», και ο άλλος ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ν’ αποτινάξει τη φύση του που είναι να γράφει ΣΟΒΑΡΑ heavy metal riffs. Δηλαδή δεν γίνεται να μην ακούει κάποιος την καταφανή διαφορά με το στυλ των Cinderella για παράδειγμα (τυχαία αναφορά).
Οι δύο διασκευές είναι οι πιο αδιάφορες στιγμές του album. Μη γνωρίζοντας ότι είναι διασκευές, όταν μπήκε το “Day after day” ήμουν σε φάση: «τι άστοχη Beatles σφήνα είναι αυτή;», ε, μετά όλα εξηγήθηκαν. Κι αν το “Wishing well” κάπως περνάει απλά αδιάφορα, το “Day after day” για ‘μένα είναι πραγματικά άστοχη επιλογή, σαν τη μύγα μες στο γάλα.
“Out on the streets” + “Crying for love” εμμμ, παλιές μελωδικές κομματάρες έκαστος; Ιδίως το δεύτερο που για κάποιον λόγο υπήρχε στην εκδοχή του “The dungeons are calling” EP που είχα κατεβάσει παλιότερα σαν bonus track με διαφορετικό τίτλο (“Fight for your love”). Από τότε το είχα ξεχωρίσει. ΣΟΒΑΡΕΣ ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ, λέμε.
“The edge of midnight” + “Hyde”, το σκοτεινό touch που ακόμα και σ’ έναν τέτοιο δίσκο βρήκε τρύπα να μπει. Άψογα.
“Lady in disguise” νόμιζα ότι μπήκε ακυκλοφόρητο από “Dead winter dead” στην αρχή -κομματάρα, προχωράμε.
Τι προχωράμε, δηλαδή, φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι κι ήμουν σε φάση: «τι μαλάκες όσοι μιλούσαν για άσχημο δίσκο, το album όχι μόνο είναι αξιοπρεπέστατο, όχι μόνο δεν σου βγάζει επιτήδευση και ξεπούλημα, αλλά απ’ την αρχή μέχρι το τέλος μια χαρά κυλάει, για να δούμε τι λέει και το τελευταίο κομμάτι».
Και μπαίνει αυτό το riff, ρε μαλάκες.
ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ RIFF.
Κι εγώ σηκώνομαι από τον καναπέ μπροστά σε γυναίκα και παιδιά και κάνω:
16 Likes
Εγώ είπα και ελάλησα και αμαρτία ουκ έχω για τα κατά Ιωάννην (αγγλιστί Jon) Eυαγγέλια.
1 Like
πολλοί λέγαμε ( εγώ παλιότερα όχι τώρα ) ότι οι Savatage δεν έχουν κακό ή μέτριο δίσκο
2 Likes
Πονηρή, διφορούμενη φράση χωρίς το κόμμα: εγώ παλιότερα όχι, τώρα ή εγώ παλιότερα, όχι τώρα;;;
Εντάξει, τώρα πέρα από την πλάκα, παιδιά, σε καμία περίπτωση δεν βλέπω το πώς το “Fight of the rock” μπορεί να μπαίνει στη λίστα “πατάτες” στυλ “Cold lake” ή “St. Anger” κλπ. όπως σωστά παρατήρησε ο Com_Mark παραπάνω. Δηλαδή ούτε καμιά δραματική αλλαγή ύφους είδα εγώ που να πω “μα τι είναι αυτό που έβαλα ν’ ακούσω, ποια μπάντα είναι”, κι ούτε φυσικά μιλάμε για κακά-μέτρια κομμάτια του τύπου ότι δεν περιέχουν πρωτότυπες ιδέες ή εκτελεστικά/συνθετικά δεν έχουν ενδιαφέρον κλπ. Αντιθέτως, όσον αφορά το πρώτο, πολλά (αν όχι όλα τα) χαρακτηριστικά συνθετικά εργαλεία των Savatage είναι εδώ άρα άμεσα νιώθεις οικεία, και όσον αφορά το δεύτερο μπορεί να γίνω ακόμα πιο προκλητικός (και να συμφωνήσω με Quintom στο άλλο topic) και να πω οτι για τα δικά μου γούστα (που δεν αρέσκομαι τόσο σε heavy/power ήχους) το “Fight of the rock” είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον και πολυποίκιλο από το “Power of the night”, έχοντας ένα σερί τραγουδιών που πραγματικά κομμάτι στο κομμάτι κρύβει συνέχεια εκπλήξεις και περιέχει πολλά περισσότερα πράγματα από έναν απλό heavy metal δίσκο της εποχής. Φυσικά αναγνωρίζω ότι αυτό που τσίνισε είναι ότι οι “bonus” νεωτερισμοί που προστέθηκαν ήταν μία ξεκάθαρη υπόκλιση στο εμπορικό ρεύμα των ημερών (και μάλιστα έπειτα από απαίτηση της εταιρείας τους και όχι από αγνές καλλιτεχνικές ανησυχίες), άρα νομίζω ότι ένα μεγάλο ποσοστό των “φτυαριών” δεν είχαν τόσο να κάνουν με το ηχητικό αποτέλεσμα, όσο με το το συνολικό πλαίσιο της δημιουργίας του δίσκου, τα του ξεπουλήματος κλπ. Αν αυτό το αφήσουμε στην άκρη ωστόσο, συγκρίνετε π.χ. τι ακούτε εδώ και τι ακούτε στο “Cold lake”, μιλάμε το δεύτερο σου προκαλεί γέλια.
Τέλος, να πω και την αμαρτία μου, ρε παιδιά, συγκεκριμένα κομμάτια του “Sirens” και του “The dungeons are calling” EP που έχουν αυτό το καταφανώς αφελές american heavy metal στυλ (“Twisted little sister”, “The whip” και είναι κι άλλα δυστυχώς) περισσότερο μου χαλάνε την εικόνα και τη ροή στα συγκεκριμένα album (και τους αφαιρούν πόντους -σκεφτείτε π.χ. να λείπανε 3 συγκεκριμένα κομμάτια από το “Sirens” και να μπαίνανε 3 από το EP, δεν είναι τυχαίο ότι θα μιλάγαμε για δεκάρι τότε, ενώ τώρα όχι, sorrynotsorry), παρά το “Power of the night” και το “Fight of the rock” που, δεν ξέρω, απλά μου βγάζουν μία καλύτερη εστίαση στο τι ήθελαν και πώς θα το κατάφερναν, ίσως το songwriting τους απλά είχε εξελιχθεί, ρε παιδί μου (που είναι και το λογικό).
Over and out, θα τα πούμε στη συναυλία όπου θα φωνάζω “παίξε “Red light paradiiiiiise””, σαν τρελός.
4 Likes
Αμα η μπάντα από τα demo της γράφει ‘‘No More Saturday Nights’’ και όχι μόνο, καταλαβαίνεις που πάει η δουλειά! Αφιερωμένο στον μερακλή @Leper_Jesus σε περίπτωση που δεν τα έχει ακούσει.
4 Likes
Ωραίος!
Χθες έκλεισαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του “To Pimp A Butterfly” του Kendrick Lamar, οπότε μερικά σημειολογικά για μάλλον ένα από τα καλύτερα και πιο επιδραστικά άλμπουμ του αιώνα στη μουσική.
Νομίζω είναι ένα από τα καθοριστικά άλμπουμ που έκαναν crossover εκτός της σκηνής τους τα τελευταία 25 χρόνια, αναγκάζοντας εξαιτίας του ντόρου και της σοκαριστικά αδιαπραγμάτευτης κριτικής και οπαδικής αποδοχής του, να γείρουμε πολλοί προς το Compton και να ακολουθήσουμε έναν μαγικό πιτσιρικά με όραμα πολλαπλά μεγαλύτερο από το μπόι του.
Καλά, δεν έχει νόημα, από εδώ που στέκομαι, να αναλωθώ στις πρωτιές, τις διακρίσεις, και άλλα τέτοια ανταγωνιστικά. Ας πουμε μόνο, πως οι θεωρίες το τελευταίο διαδικτυακό φόρουμ και τον κάθε μουσικοκριτικό, από μουσικολόγους μέχρι θεολόγους, από τις απόπειρες ερμηνειών κοινωνιολογικά του χάους που προκάλεσε στην σκηνή και την κοινότητά του ο Kendrick, κατέκλυζαν τα πάντα με το που τολμούσες, ακόμη και εδώ, το 2015 να έβγαινες από το διαδικτυακό σου καβούκι, όσο μακρινός “συγγενής” και να ήσουν.
Διότι, αν με το “good kid m.A.A.d City” είχε γράψει ένα γράμμα αγάπης στην κουλτούρα, την ενηλικίωση, την κοινότητά του, μια αγάπη σφοδρή που δεν δίσταζε να κάνει σκληρή κριτική μέσω μιας αφηγηματικότητας και πολυεπίπεδης δόμησης σε σημείο να σε κάνει να νιώθεις άβολα, εδώ όλα γιγαντώθηκαν. Ποτέ πριν μάλλον το west coast hip hop δεν είχε ακουστεί ταυτόχρονα τόσο δρομίσιο όσο και μεγαλειώδες.
Το “TPAB”, ξεφεύγει από την δυτική ακτή, αγκαλιάζει έναν παναφρικανισμό και τα ζητήματα της διασποράς (με τον Κεντρικ να συλλαμβανει την ιδεα έπειτα από ένα πολύμηνο ταξίδι στην Ν.Αφρική), και ενσωματώνει σε μια εξωφρενικά πολυσχιδή δόμηση, εφάμιλλη ενός avant-garde jazz δίσκου, μια εξομολογητική, όσο και ιδιοφυώς στρατευμένη ρητορική. Οι θεματικές, οι εικόνες, οι αλληγορίες και οι ωμές αφηγήσεις του στιχουργού Κέντρικ, που εδώ μάλλον μπήκαν οι βάσεις για το μετέπειτα Βραβείο Πούλιτζερ του, το μοναδικό που κέρδισε ποτέ μουσικός, διατρέχουν μια ολόκληρη κουλτούρα, από την jazz και την soul, μέχρι τον Μπασκιά και τον αφροφουτουρισμό.
Ελάχιστα κομμάτια βρήκαν χώρο σε playlists, σε πάρτυ, στέκονταν αυτόνομα ως bangers. Ανάμεσά τους βέβαια, το “Alright”, που από εκεί που επρόκειτο να μην μπει στον δίσκο, κατάφερε να γίνει το τραγούδι που το ρεφραίν του φώναζαν διαδηλωτές στις πορείες του BLM για να μην σπάσουν από τον φόβο και την καταστολή. Και κάπως, έτσι, ο Κεντρικ με 3 άλμπουμ είχε γίνει εκφραστης μιας γενιάς.
Aπό τον Χριστό ως εθισμένο σε ουσίες και άστεγο, μέχρι τον Fela Kuti και τον Μπασκιά, από τον Max Roach και τον Gaye μέχρι τους Public Enemy, και από το “The Blacker The Berry” του Wallace Thurman που εδώ τιτλοδοτεί μια από τις πλέον πολιτικές μουσικές στιγμές της εποχής, που btw τώρα χειμώνα μεταφράστηκε και στα ελληνικά, από το απαρτχάιντ μέχρι τον συστημικό ρατσισμό, από τη συμμετοχή του Prince που δεν έκατσε, μέχρι να είναι ένα από τα άλμπουμ που άκουγε μανιακά ο Bowie στις ηχογραφήσεις του “Blackstar”, και το τελευταίο δείγμα μουσικής που τον ενέπνευσε (οι επιρροές είναι εκεί ε), μέχρι την άρνηση του Κεντρικ να περιοδεύσει για το δίσκο, υποστηρίζοντας πως έκανε αυτό το άλμπουμ για τους αποκλεισμένους, τους φτωχούς, για όσους αναζητούν την ελπίδα, οπότε δεν ήθελε μετά να το εκμεταλλευτεί οικονομικά, από την ανάδειξη της underground τζαζ κολλεκτίβας της Καλιφόρνια (Kamasi Washington,Terrace Martin, Thundercat, Ambrose Akinmusire , Miles Mosley, κλπ), που πρακτικά τους έβαλε στον παγκόσμιο χάρτη, από την αγάπη προς κάθε μεγάλο που πέρασε πριν από αυτόν (το TPAB είναι τόσο πολυσχιδές που πρακτικά μπορείς σε κάθε κομμάτι του να βρεις 3-4 διαφορετικά είδη και σχολές μουσικής και hip-hop - μίνι εγκυκλοπαίδεια), από τις διαρκείς αντιφάσεις ανάμεσα σε προσωπικό και συλλογικό που δεν γίνονται εξιλαστήριες αναφορές αλλά είναι γραμμένες με τέτοιο τρόπο που η ταύτιση οδηγεί σε περισυλλογή, από την avant-garde jazz των 60ς και τον George Clinton μέχρι την gangsta rap, όλα είναι εδώ.
Και ανάμεσα σε αυτά, ένας Κέντρικ που άλλοτε γρυλίζει, άλλοτε φωνάζει, ψιθυρίζει, ξεναγεί, παραμιλά, τραγουδά, μετρά τις ανάσες του σεμιναριακά και δεν χάνει ποτέ την οργή του, την αιχμή. Wesley’s Theory (το υπαρξιακό χάος του γίνεται εναρκτήρια σκηνή για να καταλήξουμε στη λύτρωση του φινάλε με το Mortal Man), King Kunta, Momma, Hood Politics, These Walls, Complexion (A Zulu Love), κάθε αυτοσχεδιαστικό ιντερλούδιο.
Φυσικά, δεν νομίζω ποτέ πως θα καταλάβω ή θα νιώσω όλα όσα έκαναν αυτό το άλμπουμ σημείο καμπής της μουσικής βιομηχανίας και κυρίως τι σήμαινε για την κοινότητά του όταν βγήκε, όσα αναφέρω είναι απλώς απόνερα, και διαβαθμισμένες προσωπικές ερμηνείες και αντιλήψεις. Μπορώ όμως να πω πως τέτοιος αχαλίνωτος πειραματισμός άνοιξε το μονοπάτι για τρομακτικές μουσικές εξελίξεις τα επόμενα χρόνια. Και έδωσε το ιντερνετικό δικαίωμα ακόμη και σε άτομα όπως εγώ να λέμε το μακρύ και το κοντό μας για αυτό.
Διότι, όσο και να αναλύουμε μουσικά, κλινικά, άψυχα ή με καλές προθέσεις τα όσα γίνονται εδώ, όσο και αν νιώθεις σκηνικά και μια αύρα που είναι ενός κόσμου μακρινού για σένα αλλά κάπως σου δίνει μια δίοδο να τον καταλάβεις κάπως, στο τέλος, θα χτυπά αυτή η επαναλαμβανόμενη απαγγελία του Κεντρικ που την τοποθετεί επαναλαμβανόμενα σε αρχές και τέλη κομματιών, σε μια διαρκή επιστροφή στην πιο προσωπική του κατάθεση, σε μια υπενθύμιση, του τι εστί καθαρτική, πολιτική, πρωτοποριακή τέχνη. Πρώτα για τον ίδιο, και μετά τον υπόλοιπο κόσμο.
Summary
I remember you was conflicted
Misusing your influence
Sometimes I did the same
Abusing my power, full of resentment
Resentment that turned into a deep depression
Found myself screaming in the hotel room
I didn’t wanna self-destruct
The evils of Lucy was all around me
So I went running for answers
9 Likes
Φοβερό το κείμενο σου, θενξ!
Άριστούργημα της σύγχρονης δυτικής μουσικής. Δυστυχώς εμείς ο ροκομεταλλάδες (ειδικά όσοι είμαστε πάνω από 40) έχουμε τρομερά αργά αντανακλαστικά για το hip-hop, το σνομπάρουμε, δεν ξέρουμε πως να το προσεγγίσουμε κλπ. Αυτό πάντως παίζει να είναι ένα απο τα καλύτερα hip-hop άλμπουμ εβερ. Για μενα ισως ειναι και το νο1, αν και δεν είμαι γνώστης του είδους,
2 Likes
Δεν συμφωνω καθολου. Τι σημαινει “το σνομπαρουμε”; Εμενα δεν μου αρεσει το ειδος. Ουτε το death metal. Ουτε η Γκαγκα. Ουτε τα ελληνικα. Δεν μπορω να μην παραδεχτω οτι καποιος κανει καλα κατι, αλλα δεν με αφορα. Σνομπαρω; Δεν μου αρεσε το metalcore, αλλα τωρα μου αρεσει. Επαψα να ειμαι σνομπ; Γουσταρω και Ghost, μετραει; 
Για τα αλλα ειπες, να τα λετε να τα γραφετε. Σας διαβαζω, αλλα ως εκει.
5 Likes
Χμμ, να σου πω τι εννοώ. Κάποιοι άνθρωποι σνομπάρουν το hip-hop ως “κατώτερο” είδος - από το rock φερειπείν -, κυρίως επειδή έχει εντελώς διαφορετικό τρόπο παραγωγής/συνθεσης και διαφορετικά φωνητικά. Για αρκετούς το hip-hop είναι “ένα beat και κάποιος που ραπάρει από πάνω, σιγά μωρέ”. Δεν ξέρω αν διαφωνείς με αυτό, εγώ το έχω ακούσει άπειρες φορές, ειδικά από μεγαλύτερους σε ηλικία ροκομεταλλάδες. Σε αυτό το σνομπάρισμα αναφέρθηκα.
3 Likes
Κατανοητο και σωστη επεξηγηση. Ναι, το εχω ακουσει. Ναι, το εχω πει κι εγω (νεοτερος ομως). Οχι, δεν το λεω πια. Ισως αυτο λεγεται “ωριμοτητα”, δεν ξερω. Απο την αλλη πλευρα, δεν ειμαι τοσο ωριμος… Και για εμενα ειναι “ενα μπιτακι και καποιος ραπαρει απο πανω”. Σιγουρα δεν θα το πω “κατωτερο ειδος”, ουτε “σιγα μωρε”.
Ομως δεν με αφορα (το ξαναγραψα παραπανω, διοτι το “δεν μου αρεσει” ισως ειναι λαθος - ουτε το metalcore ουτε οι Ghost μού αρεσε, αλλα αυτο αλλαξε), πώς να το κανουμε τωρα; Ισχυει και για αλλα ειδη μουσικης, ισχυει και για συγκροτηματα του ειδους που λατρευει ο καθενας απο εμας.
Ειμαι σιγουρος οτι ολα τα ειδη μουσικης εχουν μια τεχνη και εξειδικευση απο πισω τους, αλλα δεν (μπορει να) μου αρεσουν ολα. Δεν θα ακουσω αυτους τους τυπους που παιζουν με τα ποτηρια και τα νερα, αλλα ειναι σιγουρα ενα ταλεντο. Ακομη και το σουβλακι μου, το ετρωγα απ’ ολα αλλα, αλλα οχι πια 
3 Likes
Βρε σύμφωνοι, δεν είπα κάπου ότι πρέπει όλα να αρέσουν σε όλους!
Απλώς μιλώντας για το TPAB παραπάνω, ανέφερα ότι ενώ ο δίσκος θεωρείται από τα πιο σημαντικά μουσικά άλμπουμ αυτού του αιωνα, για μεγάλη μερίδα ροκάδων είναι άλλος ένας hip-hop δίσκος που δεν μας αφορά. Δεν το λέω επικριτικά, απλώς ως σχόλιο.
Κατά τ’άλλα ωριμάζουμε, στην πίτα μου πια βάζω και ντομάτα - πάνε τα χρόνια του “δίπιτο μόνο το κρέας και πατάτες”. Αλλά για Ghost ακόμα δεν έχω ωριμάσει αρκετά!
1 Like
Ε ναι, συμφωνουμε ρε. Ουτε ειπα κατι κακο για τον δισκο ή το ειδος, σιγα κιολας. Απλως το “σνομπ” μού χτυπησε καπως, γι’ αυτο πεταχτηκα.
Το διπιτο δυστυχως ή ευτυχως εχει τελειωσει για εμενα απο δεκαετιες 
Επομενη μαχη που πρεπει να κερδισω, ειναι να κοψω την πατατα.
Σνομπ 
2 Likes
Οι χιπχόπερς δεν σνομπάρουν δηλαδή;
Όχι, αυτοί απλά δεν καταλαβαίνουν
Joking!
Έχοντας πάρα πολλούς φίλους και ακόμα περισσότερους γνωστούς χιπχοπαδες, περισσότερους απ ότι ροκάδες, σε γενικές γραμμές νομίζω πως οχι, δεν σνομπαρουν το μέταλ με την έννοια να το υποτιμούν, απλά δεν ακούνε, ή ακούνε πολύ λίγο.
Μόνο έναν χιπχοπα μπορώ να σκεφτώ που μας λέει τυρομεταλλους, και τον ξέρετε κι εσείς 