..Με λίγα λόγια

[Ian_Metalhead]

Έχοντας ήδη ξεκινήσει μια αναδρομή στα ένδοξα nineties, νομίζω ότι είναι κατάλληλη η ώρα να επισκεφτούμε το…

Όταν, το 1993, οι Saviour Machine έκαναν το ντεμπούτο τους με τον ομώνυμο δίσκο, παρουσίασαν ένα σύνολο τραγουδιών με θαυμαστή ποικιλομορφία και ωριμότητα, κερδίζοντας με άνεση τις εντυπώσεις. Το συγκρότημα από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά που, ενώ σκιαγραφούσαν πιστά την προσωπικότητα του, ταυτόχρονα όμως μπορούσαν να λειτουργήσουν παραπλανητικά, περιορίζοντας και αδικώντας τελικά την προσπάθεια τους. Οξύμωρο; Ίσως όχι και τόσο.

Κατ’ αρχήν οι Saviour Machine ήταν θιασώτες του gothic metal, μιας από τις κυρίαρχες “τάσεις” στα mid nineties. Ήταν όμως από τους λίγους που κατάφεραν να φτάσουν στην ουσία του, αυτή που ανιχνεύεται στην σκοτεινή ατμόσφαιρα και το ανάλογο συναίσθημα που σου υποβάλλει, χωρίς υπερβολικούς μελοδραματισμούς και γλυκερές μελωδίες, παραμένοντας πάντοτε metal όπως τo υπέροχο “Force of Entity” ή το “The Widow and the Bride” για παράδειγμα, προφανώς καταδεικνύουν. Δεν διηγούνταν ιστορίες για “καταδικασμένες αγάπες”, ούτε φλέρταραν με την ηλεκτρονική μουσική. Τέλος, δεν είχαν γυναίκα στα φωνητικά (αποκλειστικά ή μοιρασμένα) – είχαν όμως τον Eric Clayton.

O εν λόγω, εκτός από στιχουργός και βασικός συνθέτης (μαζί με τον κιθαρίστα αδελφό του Jeff) είναι ευλογημένος με μια καταπληκτική φωνή, η οποία στοιχειώνει τα τραγούδια είτε ακούγεται βαρύτονος, είτε παθιασμένος, οπερετικός, να ψιθυρίζει τις μελωδίες κλπ. Ο άνθρωπος είναι παντού και πάντα άψογος. Ο Eric Clayton ήταν το μεγάλο ατού των Saviour Machine, αφού πέραν της υπέροχης φωνής, διέθετε και μια ξεχωριστή σκηνική παρουσία.

Το δεύτερο στοιχείο που τους καθόριζε ήταν ότι επρόκειτο για χριστιανική μπάντα. Ούτε εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με την συνηθισμένη θεματολογία εν είδει κηρύγματος που επαναλαμβάνει, μάλλον αβασάνιστα, τις γνωστές ηθικολογίες. Οι Saviour Machine στέκονταν με σκεπτικισμό και κριτική διάθεση απέναντι σε αυτά που τους δίδαξαν ως χριστιανικό δόγμα (την παπική δηλαδή εκδοχή του).
Αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα το – ούτως ή άλλως διαχρονικό τους αριστούργημα – “Jesus Christ”, μια “σκοτεινή” προσευχή όπου, αφού παρατεθούν όλα όσα απαράδεκτα κάνουν οι άνθρωποι εν ονόματι Του, ακολουθεί η παράκληση για τη λύτρωση. Με τέτοιους στίχους επόμενο ήταν το συγκρότημα να μην γίνει δεκτό με ενθουσιασμό ούτε από πολλούς “σατανικούς” metalheads, ούτε από τους φανατικούς χριστιανούς.

Όλοι όσοι τους απέρριψαν δεν ευτύχησαν να γίνουν κοινωνοί του εξαίρετου πρώτου δίσκου τους (που θα μπορούσε πάντως να διαρκεί λιγότερο από 70΄ – άλλη μια “τάση” της εποχής εκείνης!). Δεν έλαβαν μέρος στη μυσταγωγία που εκπορεύεται από την μελωδία του πιάνου του “Legion”, δεν παρασύρθηκαν από το χείμαρρο των συναισθημάτων που μπορεί να εκμαιεύσει το “Carnival of Souls”, δεν αφέθηκαν στην ακαταμάχητη γοητεία του “Christians and Lunatics”, ούτε βίωσαν το μεγαλείο του “A World Alone”.

Ου γαρ οίδασι…

[sotos72]

Επισης να αναφερω αν δεν τοχα γραψει ο CLAYTON ηταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ στη συναυλια τους!Δεν θυμαμαι τραγουδιστη σε συναυλια να με εχει συνεπαρει τοσο!Μιλαμε για τη περσινη ετσι:Δυστυχως δεν ειχα παει τη πρωτη φορα που ειχαν ερθει και ακομα δεν εχω καταλαβει γιατι τους εχασα τοτε

[Ixnay]

Το 98 ηταν αν θυμαμαι καλα στον μυλο που τους ειχα δει κ αυτό το NO ORDER που εγραψε στην σημαια του ΟΗΕ -μετα απο μια ιεροτελεστια που εκανε με κατι σαν δισκοποτηρο κ κατι σαν αιμα το οποιο χρησιμοποιησε για να το γράψει- μου εχει καρφωθει στο μυαλο από τοτε.

[Leper_Jesus]

εωρώ δευτερεύον να αναφερθώ σε μεμονωμένα τραγούδια, αν κι έχω τις προτιμήσεις μου (“Keep Talking”, “Wearing the Inside Out”, “Marooned”, “What Do You Want from Me”).

Πρέπει να ΄σαι το πρώτο άτομο στην ιστορία που μιλώντας για το “The division bell” δεν αναφέρει το “High hopes”!

[The_Black_League]

Χα, χα, χα, λες να είμαι ο πρώτος και τελευταίος;

Σίγουρα, πάντως, δεν το έκανα για να φανώ διαφορετικός, ψαγμένος ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.

M’ αρέσει το “High Hopes”, αλλά σίγουρα όχι τόσο, όσο τα υπόλοιπα που ανέφερα.

Αλλά, τι περιμένεις από έναν άνθρωπο σαν εμένα που το αγαπημένο του Pink Floyd κομμάτι όλων των εποχών είναι το “Set the Controls for the Heart of the Sun”;

[razor7]

αγαπημένο του Pink Floyd κομμάτι όλων των εποχών είναι το “Set the Controls for the Heart of the Sun

Υμνος
Τελος

[The_Black_League]

Έγινε μία κουβεντούλα στο topic της μπάντας, έχει και μέρες να «κουνηθεί» το συγκεκριμένο thread, άρα, αναπόφευκτα, ας μιλήσουμε για το:

Οι Anathema έχουν ήδη προβεί στο πρώτο crossover της καριέρας τους, την προηγούμενη τριετία, αφήνοντάς μας ως παρακαταθήκη ένα (1) album-«σταθμό» (“Alternative 4”) κι ένα (1), επίσης, καταπληκτικό album (“Judgement”).

ΟΙ Βρετανοί, όμως, είναι εξαιρετικά ανήσυχοι (ή ανασφαλείς, ή ακομπλεξάριστοι, ή ειλικρινείς, ή…, προσθέστε ό,τι άλλο θέλετε, σύμφωνα με την ερμηνεία σας) καλλιτεχνικά, επομένως, «αγκαλιάζοντας» σφιχτά τον alternative ήχο, θεωρούν ότι είναι «μία καλή ημέρα για ν’ αποδράσουν», πραγματοποιώντας το δεύτερο crossover της -έως τότε- καριέρας τους.

O Patterson έχει «χαιρετίσει» προ πολλού, ομοίως και οι παλιοί/σκληροπυρηνικοί οπαδοί του πρώιμου ήχου. Ο δίσκος θα «ξενίσει» ακόμα και τους οπαδούς των αμέσως προηγούμενων πονημάτων. Ωστόσο, ο Douglas θα αναλάβει αρκετό «γράψιμο», το εξώφυλλο θα δώσει τη συνήθη «αισιόδοξη» οπτική και ο δίσκος θα «κυλήσει». Τον κάνει αυτό εύκολο; Ασφαλώς και όχι. Πρόκειται για πολύ ιδιαίτερο album, το οποίο, αναντίρρητα, δέχεται εξαιρετική πίεση απ’ ό,τι προηγείται αυτού. Μολαταύτα, η δεδομένη χρονική απόσταση από την κυκλοφορία του, «δικαιώνει» την τότε αλλοπρόσαλλη «απόδραση» της μπάντας, καθώς ο δίσκος «στέκεται αυτόφωτος» πια, γεγονός που φαίνεται ότι αποτελούσε εξ αρχής την πρόθεση των Anathema.

Προσωπικά, ξεχωρίζω τα “Release” (ίσως το καλύτερο κομμάτι τους τα τελευταία 20 χρόνια), “Leave No Trace”, “Underworld” και το σπαρακτικό ομώνυμο. Πολύ καλό, αλλά περισσότερο άνισο από το “A Fine Day to Exit”, και το “A Natural Disaster” που ακολούθησε δύο χρόνια μετά.

Ένας, ακόμη, δίσκος που «ξεριζώνει» την καρδιά, από μία σπουδαία μπάντα.

[Leper_Jesus]

Πολύ θάψιμο είχε φάει ο παραπάνω δίσκος απ’ ό,τι θυμάμαι. Ακόμα και τώρα, δεν ξέρω κατά πόσο μνημονεύεται. Για 'μένα είναι το τελευταίο καλύτερο τους, το αγαπάω και το ακούσω συχνά. Radiohead-ίλα, αλλά ΟΚ.

[furor]

A Fine Day to Exit και A Natural Disaster για 'μένα οι καλύτεροι δίσκοι των Anathema, καθώς δεν ακούγονται dated. Μου αρέσουν όλοι μεν, αλλά αυτοί οι 2 στέκονται στο χρόνο σα να βγήκαν φέτος.

[Kostas_L]

Η τελευταία «στροφή» που πραγματικά αγάπησα από αυτές που παίρνουν από αλμπουμ σε αλμπουμ, είναι το a fine day…

Το natural disaster μου αρέσει, αλλά όχι όσο τα προηγούμενα τους.

Από το natural και μετά (δυστυχώς) άρχισε να ξεθωριάζει η υπερβολική αγάπη που τους είχα.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για την πάρτη τους, αλλά καλύτερα να το αποφύγω γιατί θα χτυπήσει κόκκινο η γραφικότητα μου

Πάντως μιας και ο λόγος για το a fine day και το natural, θα ήθελα να σημειώσω ότι θα ήθελα περισσότερα τραγούδια σαν το Panic και το Pulled under at 2000 meters a second. Τους πάνε πολύ και προσωπικά με «διαλύουν».

[pantelis79]

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για την πάρτη τους, αλλά καλύτερα να το αποφύγω γιατί θα χτυπήσει κόκκινο η γραφικότητα μου

Στο σωστο τοπικ εισαι !

[The_Black_League]

Καλό και “άγιο” το καλοκαίρι, ωστόσο, ας απολαύσουμε αυτές τις τελευταίες ημέρες ψύχρας, βροχής, υγρασίας, συννεφιάς και μουντάδας, προτού επανέλθει ο λίβας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά, προσωπικά, προτιμώ το χειμώνα από το καλοκαίρι. Αν και τα ταξίδια και το κολύμπι συγκαταλέγονται στις αγαπημένες μου δραστηριότητες, ο ερχομός το καλοκαιριού και τα συνεπαγόμενα “εγγενή” χαρακτηριστικά του (ραθυμία, εξωστρέφεια, κοινωνικότητα, αργοί ρυθμοί κ.λπ.) μού προκαλούν μία διάθεση εσωστρέφειας και μελαγχολίας, καθώς και μία τάση για απολογιστικές σκέψεις και επαναπροσδιορισμό ή/και επανακαθορισμό στόχων. Μοιραία, λοιπόν, η ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών φέρνει στο νου “οπτικά” album, με σαφή αναφορά στις κρύες εποχές του χρόνου. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, εγώ μπορώ να τα ακούω και σε συνθήκες καύσωνα, όχι για να “δροσίζομαι”, αλλά για να συλλογίζομαι (αποτυχημένη ρίμα intended).

Πάμε μία βόλτα, λοιπόν, στα παγωμένα δάση του:

Μέγιστη λατρεία οι Agalloch. Λείπουν πολύ, αλλά αναγνωρίζουμε το μεγαλείο της απόφασής τους να λήξουν το ζήτημα στο peak του και όχι “αργοσβήνοντας”.

Στα του album τώρα, από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις; Κατά την άποψή μου, είναι περιττό να κάνουμε επιμέρους αναφορά στα τραγούδια, όσο και αν το θέλουμε ή το μουσικό μεγαλείο μάς αναγκάζει (“In the Shadow of Our Pale Companion”, “…And the Great Cold Death of the Earth”). To album ακούγεται, βιώνεται, αντιμετωπίζεται και “μιλάει”, μόνο ως ολότητα. Αυτά τα σχεδόν 70 λεπτά μουσικής λειτουργούν αδιαίρετα και λογίζονται ως μία και μοναδική “ύπαρξη”. Τι πρέπει να κάνεις ιδανικά; Κάθεσαι στο σκοτάδι, βάζεις τα ακουστικά σου, κλείνεις τα μάτια και αφήνεις τον εαυτό σου να “κυλήσει” στους post, black και folk “δρόμους” των Αμερικανών. Αν δεν “δεις” τις εικόνες και τα τοπία, δεν “ακούσεις” τους ήχους και δεν ΝΙΩΣΕΙΣ, τότε θα πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι μήπως είσαι cyborg και όχι άνθρωπος.

Από τους Isis έως τους In the Woods…, με όλους τους ενδιάμεσους ατμοσφαιρικούς σταθμούς, και πάλι πίσω, ο John Haughm και οι συν αυτώ μάς δίνουν τη δυνατότητα να προβούμε σ’ έναν βαθύ διαλογισμό, με μουσικό “μανδύα” τα καθαρτικά, “παγωμένα” και “κρυστάλλινα” ηχοτοπία τους.

Οι Primordial παρατήρησαν, κάποια χρόνια μετά την κυκλοφορία του “The Mantle”, πως “The Wilderness is Gathering all its Children in…”. Οι Agalloch είχαν ήδη προλάβει να μας μαζέψουν και να μας αμολήσουν κάπου εκεί στην απεραντοσύνη. Από τα πιο συνεκτικά “εικονοπλαστικά” metal album που ακούσαμε ποτέ.

[stammargg_v2]

Να προσθέσω ότι αν και οι Agallogh πάτησαν πάνω στην σκιά του πρώτου δίσκου των Ulver κατά την γνώμη μου το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα.

[razor7]

Οταν πρωτοακουσα Agalloch αυτη ηταν η πρωτη μου σκεψη

[Ian_Metalhead]

Αρκετά… περιπλανηθήκαμε, ήρθε η ώρα να θριαμβολογήσουμε για τους Coroner!

Oι Coroner, σε όλη τους τη πορεία, υπήρξαν ο ορισμός του συγκροτήματος που δεν επαναλάμβανε τον εαυτό του.
Έχοντας αριστεύσει στο techno thrash πεδίο, στο 4ο τους LP δίνουν μεγαλύτερο βάρος στο groove και την (καθόλου αισιόδοξη, αλλά μάλλον εφιαλτική) ατμόσφαιρα, έννοιες που από την υπερχρήση έχουν πλέον προσλάβει αρνητική έννοια, στην περίπτωση των Coroner όμως αυτό έγινε χωρίς καμία συνάφεια με ότι αργότερα στην ίδια δεκαετία παρουσιάστηκε και σίγουρα χωρίς να αποποιηθούν των καταβολών τους.

Τουναντίον, έστω και με μειωμένες ταχύτητες, οι ευφυείς δομές που εκτελούνται με ακρίβεια… ελβετικού ρολογιού (εντάξει, “φτηνή” παρομοίωση!) και τα riffs που έρχονται και φεύγουν στις πιο αναπάντεχες κατευθύνσεις, είναι ακόμη παρόντα μόνο που τώρα συνδυάζονται με ψυχεδελικές, αφηρημένες μελωδίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Semtex Revolution”. Δύο βασικά riffs εναλλάσσονται με το πρώτο να είναι “συντριπτικό”, πριν το κομμάτι βυθιστεί στο “ομιχλώδες” chorus, με το “Sirens” που έπεται να διαπνέεται από παρόμοια λογική. Αλλά μήπως και το “Metamorphosis” δεν είναι ενδεικτικό των παραπάνω με τα μελωδικά licks της κιθάρας (και τις… φάλαινες!) να οδηγούν σε ένα θριαμβευτικό, εντυπωσιακά μονολιθικό riff, κατάλοιπο των πιο ένδοξων thrash ημερών; Πάντως, το “About Life” είναι αυτό που βρίσκεται εγγύτερα στο παλιότερο υλικό.

Εννοείται ότι το παίξιμο και οι ιδέες του Tommy Vetterli είναι που κάνουν τη διαφορά. Εδώ ο Baron περιστασιακά μόνο επιτρέπει στις κλασικότροπες τάσεις του να αναδυθούν, όπως π.χ. στο ευφορικό solo του σπουδαίου “Son of Lilith”. Αντίθετα ενδίδει σε πιο trippy, jazz/fusion ή και groovy ξεσπάσματα. Στο “Pale Sister” π.χ. υπάρχει ένα φρενήρες, “διεστραμμένο” riff, υπέροχα leads και ένα απρόβλεπτο break μετά το παραπλανητικά φαινομενικό τέλος του κομματιού.

Ας σημειωθεί ότι για κλείσιμο της αυλαίας επελέγη η διασκευή στο ψυχεδελικό doom έπος των Beatles, “I Want You (She’s So Heavy)”, το οποίο αποδίδεται με όλη τη δέουσα σοβαρότητα και συνιστά ένα, παράταιρο ίσως, ενδιαφέρον όμως άκουσμα.

Πολλοί μουσικοί επαίρονται ότι είναι θιασώτες της καινοτομίας, της διαχρονικότητας κλπ, ενώ επί της ουσίας είναι μεταπράτες ιδεών. Στο “Mental Vortex” οι εντυπώσεις κερδίζονται με το που μπει το “κλινικό” riff του “Divine Step”. Ο συγκεκριμένος δίσκος ακούγεται σαν να έχει ηχογραφηθεί μόλις χθες.

[Leper_Jesus]

Νομίζω αυτό με το “ελβετικό ρολόι” υπήρχε σε κάθε Hammer-ικό αφιέρωμα στους Coroner και θα συνεχίσει να εμφανίζεται σε κάθε αναφορά στο όνομα τους.

Προτιμώ “Grin”, αλλά γενικά νομίζω οι Coroner είναι το κατεξοχήν συγκρότημα της κατηγορίας “καλύτερα συγκροτήματα στην ιστορία που δε σου έρχονται πρώτα στο μυαλό”.

[stammargg_v2]

Εγώ πάλι προτιμώ λίγο παραπάνω το No more color. Όπως και να έχει όλες τους οι δουλειές ειναι μια και μια.

[Sevek]

Εγώ μέχρι προσφάτως δεν είχα ακούσει ιδιαίτερα Coroner, είχα προσπαθήσει το Grin περισσότερο, το οποίο δεν μου είχε πει πολλά.
Κατά τύχη λοιπόν έβαλα και άκουσα το punishment for decadence. Παρόλο που δεν είμαι φαν των παλιών παραγωγών και τις θεωρώ μεγάλο deal-breaker, μόλις το άκουσα έμεινα καπως έτσι
Υπερβολικά καλός δίσκος, ριφφαρες παντού και αρκετά άρρωστο. Δισκαρος. Επόμενο έρχεται το άλμπουμ που έχετε μιλήσει παραπανω.
Γενικά τεράστιες ομορφιές από τους Coroner, τρομερά παραγνωρισμένο, σίγουρα στα επίπεδα slayer. Δηλαδή το punishment το βάζω άνετα δίπλα σε hell awaits/reign in blood.

[kbil]

Death cult demo μόνο! Χεχε, πέρα απο την πλάκα, όλες οι κυκλοφορίες τους ειναι δεκάρια

[SavatageOrDeath]

O Dolving είναι θεός. Το ντεμπούτο για μένα είναι το αγαπημένο μου αν και σε όλα τα άλμπουμ με Dolving θα βρει κανείς διαμάντια!

Μιλούσαμε κιόλας αρκετά κάποια περίοδο όταν ήταν στην Βραζιλία. Είναι απίστευτος ανθρωπος και αληθινός καλλιτέχνης. Επίσης, έχει περάσει πράγματα στη ζωή του που δεν θα θέλαμε ούτε σε όνειρο να τα βιώσουμε. Συνεχίζει και μάχεται για τις ιδέες του και το όραμά του, είναι σε περίεργη φάση βέβαια τώρα οικονομικά και όποιος έχει πολλά λεφτάκια στην τράπεζα θα μπορούσε να αγοράσει κάτι από αυτά που πουλάει (πίνακες κλπ) καθώς το έχει πιο πολύ ανάγκη από όσο λέει.