Ωραία τα είπατε για Nevermore και δε σας κρύβω ότι έκανα μια μικρή βόλτα σε όλη τη δισκογραφία τους πλην Obsidian (είναι και της μόδας αυτόν τον καιρό το όνομα) το οποίο το έχω ακούσει μόνο 1 (ολογράφως μία) φορά, το 2010. Ίσως του δώσω μια ευκαιρία σύντομα γιατί βλέπω τον @matia να έρχεται να με βάζει στη θέση μου.
Να κάνω κι εγώ το σχόλιό μου για τη δισκογραφία της μπάντας:
-
Ομώνυμο: Ήρθα σε επαφή με τους Nevermore με το κομμάτι “What tomorrow knows” που παιζονταν στο TV War. Λίγο οι διαφορετικοί drummers, λίγο ο διαφορετικός ήχος ανάμεσα στις “2 πλευρές”, λίγο του οτι ακόμα δεν είχαν τον χαρακτηριστικό ήχο του Loomis (πιο πολύ σε Sanctuary έμοιαζαν), μου πήρε λίγο καιρό να γουστάρω αυτό το album. Ο Dane πάντως ήδη ξεχωρίζει.
-
In Memory: Νομίζω δεν το ανέφερε κανείς όμως πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου. Φοβερό το ομώνυμο, φοβερό το Matricide (Oh, forgive us Mother, forgive us
For we know what we do), φοβερές οι διασκευές. Παίζει να είναι και η μοναδική κυκλοφορία τους χωρίς καν μέτρια στιγμή! -
Politics: Σπουδή στα riffs! Όπως είπατε, οι κιθαριστικές ιδέες σε αυτό το album, φτάνουν για μια καριέρα για άλλες μπάντες! Νομίζω ότι πάσχει λίγο στο song writing (δλδ παίζουν με γνώμονα την πόρωση κι αν δεν είσαι στη φάση, χάνεις λίγο το ενδιαφέρον. Γι αυτό άλλωστε δεν τον ακούω και τόσο συχνά όσο τους επόμενους 2).
-
Dreaming: Η κορυφή τους! Η ερμηνεία του Dane σε αυτόν τον δίσκο είναι άνετα μια από τις καλύτερες σε concept δίσκο. Καταλαβαίνω τις ενστάσεις για τον ήχο αλλά προσωπικά δε μου αφαιρεί κάτι από την απόλαυση. Επίσης πλέον εκτιμώ πιο πολύ κομμάτια που παλιότερα δε μ άρεσαν τόσο, όπως το The Lotus Eaters.
-
Dead Heart: To Black Album τους!
Ε ναι ρε, εδώ έκαναν το μπαμ! Θυμάμαι και το δεκάρι στο ΜΗ. Και δίκαια! Τα πιο πολλά τα είπατε αλλά δε μίλησε κανείς για το πόσο επηρέασε ο ήχος του Andy Sneap όλη τη σκηνή, μετά από αυτό το album. Και μην ξεχνάμε ότι με αυτόν τον δίσκο ξεκίνησαν και τόσες μπάντες να παίζουν με εφτάχορδη! (ναι, περισσότερες απ όσες θα άκουγαν Meshuggah). Επομένως και εμπορικά έκαναν το επόμενο βήμα, και ο ήχος μνημονεύεται και τα τραγούδια είναι καλύτερα από song writing -> Black album. -
Enemies: Εμένα μου άρεσε! Μουντός ο ήχος αλλά είχε κομματάρες! Βέβαια από τον δίσκο αυτόν και μετά άρχισαν να μένουν στάσιμοι κι άρχισαν και τα πρώτα σύννεφα στην μπάντα αλλά τον θυμάμαι με καλές αναμνήσεις επειδή τους είδα και για πρώτη φορά live σε εκείνες τις 2 συναυλίες στο Ρόδον.
Θυμάμαι μάλιστα κι ένα πάρτι που είχε διοργανωθεί σε ένα club (ίσως Texas; Μπορεί να θυμηθεί κάποιος;) στο οποίο γνώρισα και τον Warrel. Καπελάκι, γυαλιά ηλίου και αποκομμένος από την πραγματικότητα… Δε θυμάμαι ακριβώς τη μικρή συζήτηση που είχαμε κάνει αλλά θυμάμαι ότι μετά το αυτόγραφο κι ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, με άρπαξε από το μπράτσο και μου έβγαλε μια κραυγή σαν αυτή του Poison Godmachine στα 10 εκατοστά από το πρόσωπο, χωρίς λόγο!
- Godless: Προσωπικά το βρήκα ένα ωραίο αναμάσημα… Τα είχαμε ακούσει όλα όσα έπαιξαν εκεί μέσα κι εγώ είχα ήδη αρχίζει να χάνω ενθουσιασμό (γι αυτό κι έπαθα άρνηση με το επόμενο). Καταλαβαίνω ότι μπορεί να αρέσει σε κάποιον που δεν έζησε την μπάντα από την αρχή της αλλά όταν με κάθε κυκλοφορία σου σχεδόν επαναπροσδιορίζεις τον μοντέρνο metal ήχο, ε 2 κυκλοφορίες παρόμοιες πάει πολύ. Σε κάθε περίπτωση είναι αξιοπρεπής κυκλοφορία.
Με λίγα λόγια οι Nevermore για μένα είχαν τεράστιο potential αλλά τελικά δυστυχώς βασίλευσαν μόνο για 5 χρόνια. Ο Dane τραγούδησε όπως δεν είχε τραγουδήσει κανείς και ο Jeff είναι στην ίδια κατηγορία κιθαριστων με τον Dimebag καθώς έφερε σε μεγαλύτερο προσκήνιο την 7χορδη, είχε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους ήχους εκείνης της εποχής και έσπρωξε κι άλλο τα κιθαριστικά boundaries. Ναι! Τόσο ψηλά τον έχω!
