Ε καλά ναι, αλλά το Loom-ικό ριφφάκι εκεί, είναι από άλλο πλανήτη.
1 Like
Καλα ουτε καν αναφερετε το This Godless Endeavor? Φωτιά θα πεσει
Το αγαπημένο μου μαζι με Politics ισως επειδή εχουν πιο εμφανείς death metal επιρροες
1 Like
Πάντα είναι ωραίο να συνδυάζεις την απόκτηση/ πρώτη επαφή με δίσκους που τελικά αποδείχθηκαν κομβικής σημασίας για τα γούστα σου, με συγκεκριμένα γεγονότα/ πρόσωπα/ καταστάσεις.
Ενίοτε δε, το όλο… συναπάντημα τελικά τείνει να αποκτήσει την ψευδαίσθηση του “μοιραίου”, ότι δηλαδή ήταν τρόπον τινά… γραφτό να πέσει στα χέρια σου το συγκεκριμένο LP!
7 Likes
Συμφωνώ και το πηγαίνω κι ένα βήμα πιο πέρα, αναφέροντας μία επιπρόσθετη παράμετρο.
Οι όλες εμπειρίες των οπαδών του metal (αγορά δίσκων, περιοδικών, ρουχισμού, η εκμάθηση οργάνων, η παρουσία σε συναυλίες κ.λπ.) ενέχουν μία -καλώς καμωμένη- οικουμενικότητα, καθώς τα χαρακτηριστικά τους δεν μεταβάλλονται πολύ, ανεξαρτήτως της χώρας προέλευσης του οπαδού.
Κατά μία έννοια, λοιπόν, το metal αποτελεί ένα καλό παράδειγμα (από τα ελάχιστα που υπάρχουν) της ιδανικής εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης, καθώς ναι μεν διατηρεί καθολικά χαρακτηριστικά, σέβεται δε (όντας εκ φύσεως “ανοιχτόμυαλο”) τις όποιες ατομικές διαφοροποιήσεις.
Philosophy mode: Off
1 Like
Γενικα ισχύει αυτό, για μια ομάδα ανθρώπων που έχει ένα κοινο χόμπυ. Δεν είναι ότι οι μεταλλαδες έχουν κάτι ξεχωριστό. Όλοι όσοι ασχολούνται πχ με αστροφωτογραφηση, κάνουν τα ίδια πράγματα μέσες άκρες.
Με το Dead Heart in a Dead World τους αγάπησα. Όταν μπήκε το Narcosynthesis τα πράγματα είχαν τελειώσει για 'μένα. Είχα ακούσει κάποια διάσπαρτα τραγούδια, τα οποία μου άρεσαν μεν, αλλά με ξένιζε πολύ η φωνή του Dane. Η (σχετική) προσιτότητα του Dead Heart με έκανε να τους καταλάβω και στην πορεία να λατρέψω συνολικά τη δισκογραφία τους (εκτός του Obsidian Conspiracy το οποίο δυστυχώς το βάζω στην ίδια μοίρα με το St. Anger, μου ακούγεται επιεικώς άθλιο, εκτός από 1-2 τραγούδια). Πραγματικά το σερί Politics - Dreaming - Dead Heart - Enemies - Godless Endeavor είναι αδιανόητα εκπληκτικό! Μοναδική μπάντα.
5 Likes
Και εγω μια απο τα ιδια
με το DHIADW τους εμαθα και οταν σκαει το riff στο Narcosynthesis χαθηκε η γη απο τα ποδια μου 
1 Like
Το This Godless μου φαίνεται αρκετά μέτριο για Nevermore. Έχει 2-3 καλές στιγμές (final product κυρίως και το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΌ ομώνυμο), από κει και πέρα όμως, ακούω σχεδόν παντού ανεμπνευστες κιθάρες και τζουφια φωνητικά.
1 Like
Είσαι τυχερός, έχεις ακόμη ένα διαμάντι Nevermore album που δεν έχεις ακούσει.
Θα συμφωνησω με τον Furor εγω
Και εμενα προσωπικα το Obsidian Conspiracy σαν δισκος δεν πατησε πουθενα
Πριν μερικούς μήνες με είχε πιάσει μια νοσταλγία με τους Nevermore και έκανα στο σπίτι μου μικρά tributes, άκουγα το Politics όλη μέρα, την επόμενη το Dead Heart κτλ. Οπότε σκέφτηκα αντί να ακούω αυτά συνέχεια, γιατί να μην επιχειρήσω να ξανακούσω το Obsidian Conspiracy, το οποίο είχα να ακούσω από τότε που κυκλοφόρησε και δε μου άρεσε; Πού ξέρεις, μπορεί να μην ήμουν σε φάση… 10 χρόνια μετά λοιπόν, έβαλα να το ξανακούσω γεμάτος αισιοδοξία και σιγουριά ότι θα μου αρέσει! Πραγματικά δεν την πάλεψα. Ένιωθα άβολα, αμήχανα και με έπιασε μια στεναχώρια. Έβαλα μετά το πρώτο προσωπικό album του Loomis και ίσιωσα. Παρεμπιπτόντως, δεν είμαι fan των κιθαριστικών instrumentals γιατί συνήθως τα βρίσκω βαρετά. Του Loomis γαμάνε. Άρα, το Obsidian δε θα πω ότι είναι κακό, αν και προσωπικά τον θεωρώ κάκιστο βέβαια (St. Anger levels), θα πω απλά ότι δε μου αρέσει καθόλου και δεν πρόκειται να τον ξαναβάλω να παίξει. Έτσι κι αλλιώς, μόνο ένα The Learning αρκεί για να συνεχίζουν να μένουν στην κορυφή για πάντα.
1 Like
Η φάση με τους Nevermore έχει πλάκα γιατί πολλοί απλά ΔΕΝ είναι συμβατοί με τον ήχο τους, ακούς πχ κριτικές για Dead Heart ότι έχει 2-3 καλά σόλο και κατά τ΄άλλα είναι βαρετός και λές καλά σκατά έχουν στα αυτιά τους…ανάλογο θέμα “συμβατότητας” παίζει και με τους δίσκους τους. Ανα κάποια χρόνια ανακάλυπτα από την αρχή διάφορα άλμπουμ τους που μου ήταν αδιάφορα και πλέον τα εκθειάζω γιατί απλά ο ήχος τους είναι μοναδικός και ακόμη και τα σκατά τους μυρίζουν φράουλες. Και επίσης τα πολλαπλά ακούσματα βοηθάνε πάρα πολύ στο να αποκαλύπτονται τα διάφορα layers της μουσικής τους, παρόλο που διάφοροι ισχυρίζονται ότι 1-2 ακούσματα τους αρκούν, εγώ λέω bollocks όσον αφορά τους Nevermore.
1 Like
Το Obsidian είχε την ατυχία να έχει παραγωγό τον πρώην Soilwork και αυτό ακούγεται στις συνθέσεις. Δεν απλώνονται τα κομμάτια όπως σε άλλους δίσκους, αλλά υπάρχει μια βιασύνη να φτάσουν στο ρεφραίν. Μου είχε φανεί υπερβολικά πιεσμένος δισκος, αλλά μέσα είχε και πολλά ωραία σημεία, ειδικά ο Loomis έχει γράψει μέσα πανέμορφα πράγματα.
1 Like
Αν θυμαμαι καλα η μπαντα ειχε δηλωσει (η ο Warrell) οτι ο δισκος θα εχει μικροτερης διαρκειας κομματια και πιο απλοικα στις συνθεσεις τους
Ακριβώς αυτό που είπες με ενοχλεί στον δίσκο. Πάντα μου ακουγόταν ότι είναι πιεσμένος. Και δε μου αρέσει καθόλου και ο Dane, μου βγάζει ότι είναι πολύ κουρασμένος και χωρίς καλές μελωδίες.
Ένα αλληγορικό εξώφυλλο, μία μπάντα που ζει σ’ έναν δικό της μουσικό κόσμο κι ένας δίσκος που το περιεχόμενό του είναι ό,τι καλύτερο έχει ακούσει ο εαυτός μου μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Μπορεί ν’ άκουσα πρώτα το “Makena”, αλλά η καρδιά μου λέει ότι το “Mets” είναι μία κορυφή, η μουσική του οποίου, όμως, δε θέλει να βάζει τον ακροατή σε μουσικολογικές συγκρίσεις είτε με τον προκάτοχό του είτε με τον επόμενό του. Από τη μία “ακτή” η Κρήτη και από την άλλη η Αγγλία. Κι όμως, φαίνεται ότι τα παιδιά ήθελαν να βάλουν τη μουσική να διηγείται ό,τι πραγματεύεται μέσα σ’ ένα δειλινό σε κάποιο νησί του Αιγιάτικου μεσοπελάγους.
Τραγούδια σα μικροϊστορίες, όπου οι ήχοι σε παραπέμπουν κάπου στη δεκαετία του '70 με μία γλυκιά ανάμνηση από τα τέλη των ‘60s. Δύσκολη περίπτωση για να κάθεσαι να τοποθετείς τη μουσική τους. Υπάγεται εδώ ή εκεί… ασήμαντο μπροστά στο μεγαλείο των τραγουδιών που αναμειγνύουν το μπλε του ουρανού με το μπλε της θάλασσας σ’ ένα ηχόχρωμα που αποκτάται από το ιλαρό φως του βασιλεύοντος ηλίου.
Ωστόσο, δε λείπουν επ’ ουδενί οι στιγμές που λοξοκοιτάνε προς Σουηδία (βλ. “Babel”), προς Ιαπωνία (βλ. “Fall down Rise up”) και φυσικά Αγγλία (βλ. λίγο απ’ όλα). Κι έχω μία εντύπωση ότι στο “Troubled Stroll” τους βγαίνει και παίζουν σε πολύ αργές στροφές - συνειδητά ή ασυνείδητα - την κλασσική μελωδία του “In the Court of the Crimson King” των King Crimson.
Έχω επίσης υποψίες, ότι τα παιδιά πιθανόν ν’ αρέσκονται και σε κάποια Τούρκικα άσματα που συνδυάζουν το μεσογειακό ηχητικό κλίμα με το νοσταλγικό της Ανατολής. Δίσκος από τα διαμάντια που, όπως και πολλοί άλλοι, παραμένουν και μάλλον θα παραμείνει ένα “κρυφό μυστικό”.
6 Likes
Τώρα που πέρασε η εορταστική περίοδος και τα υπαίθρια γλέντια (χα!) ας επανέλθουμε στους ρυθμούς μας…
Οι Manfred Mann’s Earth Band αν έγιναν και παρέμειναν γνωστοί, το οφείλουν σε δύο χαρακτηριστικά τους. Πρώτον στο ότι η μουσική τους, παρ’ ότι ταγμένη και εντεταγμένη αναμφισβήτητα στο progressive rock, με τα instrumentals, τους αυτοσχεδιασμούς, την άψογη τεχνική των μελών κλπ, παρέμενε πάντα προσιτή, με μια καλώς εννοούμενη pop έννοια, στον μέσο ακροατή,. Δεύτερον, στην ιδιότητα που είχαν να διακρίνουν στο υλικό των άλλων τις δυνατότητες του και να δομούν ολόκληρα albums τους πάνω σε διασκευές. Κι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κυρίως τραγούδια του Bob Dylan που είχαν την τύχη να πέσουν στα ικανά χέρια τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση το “Spirits in the Night” από το ντεμπούτο του ανερχόμενου και σχετικά άγνωστου ακόμη τότε Bruce Springsteen, μεταμορφώνεται σε ένα μεγαλειώδες prog έπος, τέτοιο που κι ο μεγαλύτερος οπαδός του Αφεντικού θα αναγνώριζε σαν ανώτερο της αυθεντικής εκτέλεσης. Διασκευή της ομώνυμης hippie folk μπαλάντας της Joan Armatrading είναι και το “Visionary Mountains” που ανοίγει την β’ πλευρά, όπως και το “Quit Your Low Down Ways” (του Dylan) που βρίσκεται στην αμερικάνικη κυκλοφορία.
Η ανάποδη ανάγνωση βέβαια οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, για να ξεχωρίζουν τόσο πρόδηλα οι διασκευές μέσα από τους δίσκους τους, ίσως τελικά το δικό τους υλικό να μην ήταν εφάμιλλο αυτών. Αυτός ο ισχυρισμός αντικρούεται από κομμάτια όπως το εξαίρετο “Time is Right” που μάλιστα δύναται να θεωρηθεί ως ενιαία οντότητα με τα δύο instrumentals, το “Countdown” που προηγείται και το “Crossfade” που έπεται αυτού.
Παρεμπιπτόντως, ο τίτλος του album προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ στο Surrey της Αγγλίας, όταν ένας ορνιθολόγος που ηχογραφούσε αηδόνια, κατέγραψε τυχαία στο μαγνητόφωνο του και τα διερχόμενα στον ουρανό βομβαρδιστικά! Το ηχητικό αυτό ντοκουμέντο περιέχεται, παραδόξως όχι στο ομώνυμο, αλλά στο “As Above So Below” (αμφότερα ορχηστρικά). Τέλος, το “Fat Nelly” αν και καλό, είναι μάλλον το κατώτερο κομμάτι εδώ.
Ξεχωριστής μνείας αξίζει η απόδοση των μουσικών. Τόσο ο Colin Pattenden,στο μπάσο, όσο κι ο Chris Slade στα drums είναι εξαιρετικοί και συμβάλλουν καθοριστικά στην προσωπικότητα των κομματιών με το πέραν των τετριμμένων παίξιμο τους. Εννοείται ότι υπάρχουν τόνοι από (υπέροχα) keyboards εδώ, όμως σε καμιά στιγμή δεν αμφισβητείται ότι πρόκειται για μια ομαδική δουλειά. Αυτό πρωτίστως οφείλεται στην σπουδαία ερμηνεία του Mick Rogers που προσδίδει μια hard rock όσο και jazzy αιχμή με τα πανέμορφα σολαρίσματα του, ενώ αλληλεπιδρά άριστα και συμπληρώνει τα πλήκτρα του Manfred Mann.
Το δυσάρεστο είναι ότι επρόκειτο τελικά για την τελευταία του έως τότε εμφάνιση με το συγκρότημα, στον δίσκο που από πολλούς θεωρείται ο κορυφαίος τους…
7 Likes
Απευθύνομαι στον @Ian_Metalhead και σε όποιον άλλον είναι γνώστης του προγκρεσιβ ροκ των 70’s και πιο συγκεκριμένα της ιταλικής σκηνής, ώστε να γράψει με λίγα λόγια για το παρακάτω.
Μου το πασαρανε το παραπάνω αλμπουμ από τον Franco Battiato και έπαθα μια σχετική ζημιά. Ιδιαίτερο αλμπουμ και πειραματικό όσο πρέπει για να μην κουράζει.
Το ερωτεύτηκα με την πρώτη ακρόαση. Αν κάποιος/α γνωρίζει περισσότερα ας κάνει το καλό.
5 Likes
!Μου αρέσει σαν ιδέα.
3 Likes