Βγάζει αυτή τη σκατένια σκοτεινιά … όπως πρέπει !
1 Like
Επιτέλους έφυγε το 2020 και από εδώ και πέρα τα καλύτερα έρχονται για όλους μας…
Αλήθεια υπάρχει κανείς που το πιστεύει αυτό; Αν ναι τότε είναι πολύ αφελής γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως τα πράγματα θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν όσο περνά ο καιρός. Ως γνωστόν όμως οι άνθρωποι για να ξεφύγουν από την μαυρίλα αναζητούν διέξοδο στις τέχνες οπότε καλά μου παιδιά στο μέλλον να περιμένετε ακόμα καλύτερη μουσική από αυτή που μας πρόσφερε το 2020, το οποίο ήταν γεμάτο με πολλές και καλές κυκλοφορίες.
Ορίστε μερικές από όσες πρόλαβα να ακούσω και να ξεχωρίσω χωρίς ιδιαίτερη σειρά προτίμησης. Αν έπρεπε όμως να κρατήσω μόνο μια απ’ όλη την χρονιά αυτή σίγουρα θα ήταν το Ulcerate που θεωρώ ότι θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου και θα μείνει ως κλασικό.
Audn - Vokudraumsins Fangi
Panzerfaust - The Suns of Perdition - Chapter II- Render unto Eden
Yovel - Forthcoming Humanity
Godthrymm - Reflections
Στρύχνο (Strychno) - Στρύχνο
Witnesses - Doom II
Turia - Degen van Licht
Stygian Crown - Stygian Crown
Like Rats - Death Monolith
Witchskull - A Driftwood Cross
Konvent - Puritan Masochism
Warbringer - Weapons Of Tomorrow
Ulcerate - Stare into Death and Be Still
Sea - Impermanence
Havukruunu Uinuos - Syömein Sota
Naxen - Towards the Tomb of Times
Rope Sect - The Great Flood
Briqueville - Quelle
Draconian - Under a Godless Veil
Esoctrilihum - Eternity of Shaog
Wayfarern - A Romance with Violence
Onségen Ensemble - Fear
Liminal Shroud - Through the False Narrows
Grift - Budet
Tav -Tav
10 Likes
ε οχι ρε φιλε, μην τρελαθουμε, μηπως ακουσες αλλο δισκο? Εχοντας ζησει τις καλες στιγμες του παρελθοντος των Testament , εχω να παραθεσω τα καλυτερα για το Titans! To εβαλα οταν βγηκε εχοντας πολυ χαμηλες προσδοκιες αλλα με κολλησε στον τοιχο!!! Δισκαρα που δειχνει πως μπορει να ειναι το thrash σημερα χωρις να ακουγεται αναχρονιστικο!
Επισης ξεχασες να βαλεις και το διαμαντι των Lost… 
Νομιζω πως το ιδιο με σενα λεει, οτι το Τεσταμεντ δεν ειναι απλα καλο για “Τεσταμεντ του 2020”, δηλαδη με χαμηλες απαιτησεις, αλλα οτι ειναι γενικα καλος δισκος.
Εγω απο την αλλη το θεωρω μια μινι απογοητευση μετα το Dark Roots Of The Earth που με ειχε κολλησει στον τοιχο, αλλα τουλαχιστον ειναι καλυτερο απο το προηγουμενο. Για μενα ειναι αρκετα καλο για Testament του 2020 , απλα 
4 Likes
Αντί προλόγου, ένα μικρό σπαμάρισμα: Έχοντας να γράψω στο φόρουμ 9 μήνες περίπου, μαζεύτηκαν πολλά πράγματα να πω πάνω στα μουσικά (και με το Σύμπαν να καταρρέει σε όλα τα υπόλοιπα), οπότε θα προσπαθήσω να συνοψίσω εδώ όσα μπορώ γράφοντας κάποια πράγματα για τις μουσικές που άκουσα κ έλιωσα κατά την διάρκεια της χρονιάς .Ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους διαθέσουν την υπομονή και το ενδιαφέρον τους για να το διαβάσουν όλο αυτό (είπαμε, 9 μήνες σιγής ήταν αυτοί).
Top 20 Extreme Metal Albums 2020
Τα απολύτως αγαπημένα/λατρεμένα/λιωμένα μου άλμπουμ του 2020
20. Napalm Death - Throes of Joy in the Jaws of Defeatism
19. Sodom - Genesis XIX
18. LIK - Misanthropic Breed
17. Necrot - Mortal
16. Necrowretch - The Ones from Hell
15. Yovel - Forthcoming Humanity
14. Mystras - Castles Conquered and Reclaimed
13. Empire of the Moon - Εκλειψις
12. Cult Of Fire - Moksha - Nirvana
11. Tombs - Under Sullen Skies
10.End - Splinters from an Ever-Changing Face
Επέστρεψα σ’ αυτόν τον δίσκο περισσότερες φορές απ όσες θα περίμενα. Η ενέργεια που εκλύεται από τα 11 τραγούδια του εκφράζει εκείνο ακριβώς το Hardcore που ήθελα να ακούσω.
9.Katavasia - Magnus Venator
Για να είμαι ειλικρινής, κ με όλο τον σεβασμό στα εξω-varathron- ικά μέλη του συγκροτήματος, δεν είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει γιατί οι δισκάρες αυτού του project δεν κυκλοφορούν ως Varathron. Κ σε ύφος και σε ποιότητα κοντράρουν τις κορυφαίες στιγμές του ιστορικού γκρουπ. Όπως κ να έχει, απολαυστικό, επικό black metal μεσογειακής αισθητικής.
8.Skeletal Remains - The Entombment of Chaos
Αμερικάνικο death metal, σαρωτικό και τίμιο. Και με καυλωτική παραγωγή. Θα ήθελα κι άλλες τέτοιας κατεύθυνσης ηχητικές προσεγγίσεις από αντίστοιχα σχήματα.
7. Ulcerate - Stare into Death and Be Still
Οι Ulcerate δεν παίζουν πια death metal. Ίσως να μην έπαιζαν και ποτέ, κ απλά να έτυχε να ηχούν έτσι. Αλλά πλέον, πιο απροκάλυπτα από ποτέ, διαφαίνεται πως το βάρος τους είναι από αλλού φερμένο. Έχουν να πουν κ να δημιουργήσουν κάτι πολύ συγκεκριμένο και δυσοίωνο και αντλούν απ όλες τις πηγές του ακραίου ήχου τα δομικά υλικά που χρειάζονται για να δώσουν υπόσταση σ αυτή τους την Δημιουργία. Αυτήν υπηρετούν κ μόνο. Ούτε το death metal, ούτε το μέλλον του ακραίου ήχου, ούτε τις προσδοκίες που έχει ο καθένας μας γι αυτούς. Τι είναι αυτή τους η Δημιουργία λοιπόν; Η μελοποίηση του τελεσίδικου. Δίσκος δυνατός κ αναπόφευκτος σαν τους νόμους της Φύσης, κακορίζικος σαν την χρόνια που κλείνει. Εν ολίγοις, αφόρητος. Κ γω, όπως είχα δηλώσει κ εδώ μέσα, προτού βγει, μετρούσα μέρες μέχρι να τον ακούσω, λες κ δεν ήξερα. Ας πρόσεχα.
6.Panzerfaust - The Suns of Perdition - Chapter II - Render unto Eden
Είναι από τις σπάνιες εκείνες φορές που θα συμφωνήσω με το ευρύτερο hype. Προτιμώ συνήθως τις πιο επιθετικές από τις πιο ατμοσφαιρικές εκφάνσεις του ακραίου ήχου (ειδικά στο black metal), αλλά το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι πραγματικά καθηλωτικό ( κ με αληθινά ενδιαφέρουσες θεματικές).
5.Svart Crown - Wolves Among the Ashes
Τους συγκεκριμένους Γάλλους τους παρακολουθώ εδώ κ δέκα χρόνια, από όταν θεωρούνταν από πολλούς ως οι φτωχοί συγγενείς των Ulcerate ( δεν είναι), μέχρι τώρα που κατάφεραν να μπολιάσουν στο ιδιόμορφο death metal τους ακόμα και gojira επιρροές. Αυτό εδώ είναι το δικό τους black album, με πολύ ξεκάθαρο ( κ ολόδικό τους πλέον) όραμα. Έπρεπε να έχει ακουστεί/ συζητηθεί περισσότερο.
4.Theotoxin - Fragment : Erhabenheit
Από το εξώφυλλο ως τις θεματικές επιρροές κ τις ίδιες τις συνθέσεις, ο τρίτος δίσκος των Αυστριακών είναι από τις πιο ολοκληρωμένες κ εντυπωσιακές black/ death κυκλοφορίες της χρονιάς. Η αναζήτηση της Αισθητικής της Εξύψωσης μέσα από αδυσώπητο riffing κ κάποια από τα αγαπημένα μου φωνητικά της χρονιάς.
3. Sinister - Deformation of the Holy Realm
Δεν είναι από τους δίσκους που θα μνημονευτούν από μουσικούς συντάκτες και sites. Είναι από τους δίσκους που θα προκαλέσουν άναρθρες κραυγές σε κάποιους συγκεκριμένους ούγκανους στα χαρακώματα της πρώτης γραμμής (όταν ξαναρχίσουν επιτέλους τα λάιβ). Με ήχο αληθινά ογκώδη, κιθάρες και τύμπανα που στοχεύουν στην δημιουργία όχι απλά υποβλητικής ατμόσφαιρας, αλλά απτής βίας, και φωνητικά που θυμίζουν τι αντιλαμβανόμαστε κάποτε ως brutal. Δεν είναι καν απαραίτητα ο καλύτερος τους δίσκος από την μεγάλη τους επιστροφή του 2006, αλλά είναι μια τρομερά εμβληματική δήλωση του 2020 από τους Ολλανδούς death θρύλους.
2. Necrophobic - Dawn of the Damned
Εδώ θα αρκεστώ σε λίγες προσωπικές τοποθετήσεις:
-Το ντεμπούτο τους παραμένει ένας από τους πέντε πιο αγαπημένους μου extreme metal δίσκους όλων των εποχών.
-Το λάιβ τους του 12, στην κλασική αγαπημένη υπόγα του Αν, αποτέλεσε, για διάφορους λόγους, ένα από τα πιο σημαντικά/ έντονα συναυλιακά μου βιώματα της δεκαετίας( μόνο την ισοπέδωση που τέλεσαν οι Anaal Nathrakh το 2010, υπό τις ευλογίες των Triptykon, τοποθετώ καθαρά πιο πάνω)
-Ο τελευταίος -πριν από αυτόν εδώ- δίσκος τους ήταν ο δεύτερος αγαπημένος μου του 18(και πάλι πίσω από το προηγούμενο Anaal Nathrakh).
Προσπάθησα πολύ να μην λατρέψω το Dawn of the damned, για να μη νιώθω τόσο προβλέψιμος. Ξεκάθαρα απέτυχα. Παταγωδώς. Κολασμένο blackened death από τους βετεράνους, με επικές κομματάρες που δίνουν την αίσθηση, κάπως, ότι υπήρχαν από πάντα.
1.Anaal Nathrakh - Endarkenment
Όπως κάθε ( μα κάθε) φορά που βγάζουν νέο δίσκο, τους περίμενα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μουσικό γεγονός μέσα στην χρονιά . Πόσο μάλλον σε μια χρονιά σαν το 2020. Μετά από έντεκα δίσκους-πολεμικά μανιφέστα λοιπόν( άνθρωποι, μην ξεχνάτε το μνημειώδες when rain falls from the sky…), ήρθε η ώρα, απ ότι φαίνεται ( την χρόνια που μοιάζει να σχεδιάστηκε αποκλειστικά για να βγάλουν τούτοι εδώ οι τύποι δίσκο) , να εξαπολύσουν στον κόσμο το άλμπουμ εκείνο που ίσως να μπορέσει να ακουστεί περισσότερο από κάθε άλλο τους. Ναι, μέσα στον καταιγισμό από τα τιμωρητικά riffs και blastbeats του Irrumator και τα (τόσο χαρακτηριστικά) λυσσαλέα φωνητικά-Κραυγές του Vitriol, οι πάντοτε επικές / αποσβολωτικές μελωδίες τους θα κάνουν εδώ την ακρόαση ίσως πιο ξεκάθαρη, το χάος θα αποκαλυφθεί πιο οργανωμένο, και το κάλεσμα θα υπάρξει πιο ευκρινές, συγκριτικά με παλαιότερους δίσκους τους(και στο Desideratum του 14 είχε γίνει αυτό σε μεγάλο βαθμό). Αλλά αυτό το καταφέρνουν παραμένοντας το ίδιο τρομοκρατικό εκείνο δίδυμο που κάποτε ανατίναξε το Σύμπαν με το αγαπημένο μου( και ,για μένα, το πιο ακραίο) ντεμπούτο όλων των εποχών, το θρυλικό πια Codex Necro… Το extreme metal τους, μπορεί να ωρίμασε, και να ακούγεται, μέσα στην ακατάπαυστη ηχητική του επίθεση, πιο επικό και φιλόδοξο από ποτέ, αλλά στον πυρήνα του στέκεται ως ένα αυθεντικά ακραίο, πολεμικό, μανιώδες κι επικίνδυνο δημιούργημα. Πέρα από τα προσωπικά συναισθήματα που γεννάει, και την -πιο αναγκαία από ποτε- δύναμη/ έμπνευση/ ενέργεια που εκλύει, θεωρώ ότι αποτελεί και την πλέον έντονη, συμβολική και αντιπροσωπευτική Δήλωση/Απάντηση απέναντι σε όλους τους φανερούς και κρυφούς, εκλεγμένους και μη, ένστολους και μη, φασιστικής ιδεολογίας(και όχι απλά νοοτροπίας) καταπιεστές/τυράννους(sic semper tyrannis προειδοποιεί μαινόμενος ο μεγάλος Vitriol) , που το τελευταίο δεκαπεντάμηνο(ναι, και προ πανδημίας), λυμαίνονται τους δρόμους και τους τόπους μας, πιο ξαμολυμένοι από ποτέ
( και επειδή απέρριπτα πάντοτε στην ζωή μου τις ίσες αποστάσεις και τις θολές τοποθετήσεις, το ξεκαθαρίζω και εδώ: Ναι, αποκλειστικά στα δεξιά- πιο ακροδεξιά από ποτέ- και δη τα εκλεγμένα κυβερνητικά γουρούνια αναφέρομαι, και στους, συνήθως, ένστολους μπράβους τους-στους οποίους ταιριάζει απόλυτα το μη λογοκριμένο εξώφυλλο του δίσκου, για να μείνω και ον τόπικ).
Μέχρι να μπορέσουμε λοιπόν να αντιδράσουμε ως αρμόζει, σε όσα έχουμε υποστεί( κάποιοι εξ ημών περισσότερο από άλλους), εγώ εμμένω στο αγαπημένο μου, και πιο ακραίο, τραγούδι του δίσκου:
Κ μετά από το άνωθεν (υπερ-γραφικό ,ίσως, για κάποιους) παραλήρημα (που αν δεν αποτύπωνα, ωστόσο, μάλλον θα ανατιναζόμουν),προχωρώ πιο ελεγχόμενα και περιληπτικά (ελπίζω )
Top Ten Overground metal albums (τουλάχιστον περισσότερο από άλλα)
Δίσκοι που αφορούν αρκετά περισσότερο κόσμο απ ότι ορίζουν οι επί μέρους μουσικές τους ταμπέλες, είτε μουσικά είτε αισθητικά, είτε σαν συνολικότερο impact
10. Demons & Wizards - III (20 χρόνια μετά το πρώτο κ κορυφαίο τους εγχείρημα, η
σύμπραξή τους παραμένει συγκινητική)
9. Unleash The Archers - Abyss Αγνό ,ευφάνταστο escapism για (μετα)παουεράδες.
8. Killer Be Killed - Reluctant Hero Συγκινητική σύμπραξη vol. 2.Αισθητά καλύτερο
από το πρώτο τους.
7. Trivium - What the Dead Men Say Από τότε που έπαψαν να είναι ανερχόμενο hot
name (εδώ και αιώνες δηλαδή),έχουν γίνει πολύ πιο συνεπείς, αξιοπρεπείς και
ενδιαφέροντες.
6. Dark Tranquillity - Moment Και μόνο που με πήγε, για λίγο, πίσω στις πρώτες
ακροάσεις του Haven,εμένα με κέρδισε. Εύκολα.
5. Paradise Lost - Obsidian Ανομοιογενές υφολογικά, αλλά αψυχολόγητα εθιστικό.
4. Psychotic Waltz - The God-Shaped Void Απρόσμενα (για μένα τουλάχιστον)
εντυπωσιακή επιστροφή.
3. Lamb of God - Lamb of God Αρχοντικό και ευθύβολο, επισφραγίζει επάξια μια
επική εικοσάχρονη (κ βάλε) δισκογραφική πορεία .
2. Testament - Titans of Creation Αναμενόμενα (για μένα τουλάχιστον) εντυπωσιακή
επιστροφή.
1. Heaven Shall Burn - Of Truth and Sacrifice Μετά από δυο δεκαετίες αδιάκοπης
παρουσίας, καταφέρνουν και κυκλοφορούν έναν (στην πραγματικότητα δύο),από
τους κορυφαίους τους δίσκους, αντάξιο της μπάντας που έβγαλε κάποτε τα
Whatever It May Take, Antigone και Iconoclast. Παραμένουν από τις τιμιότερες
περιπτώσεις συγκροτημάτων εκεί έξω.
Top Ten Hard/ Heavy / Vintage Rock/Metal (or something) Albums
Άνευ αξιολογικής σειράς:
Archon Angel - Fallen
(δεν ξέρω πόσο μέτριο ή παρωχημένο ακούστηκε σε πολλούς, αλλά, εντελώς ειλικρινά, και χωρίς να το περιμένω με τίποτα, εγώ είχα να χαρώ τόσο πολύ με δίσκο του Stevens από εποχές wake of magelan - με μόνη εξαίρεση ίσως το Burden of truth)
Judicator - Let There Be Nothing (Hansi approves!)
Hittman - Destroy All Humans ( αναπάντεχα συγκινητικό!)
H.E.A.T. - ΙΙ (πολύ πολύ μακριά από τα ακούσματά μου, αλλά κάπως βρέθηκα να το λιώνω μέσα στο καλοκαίρι αυτής της γαμοχρονιάς-ενδείκνυται για τρέξιμο κάπου παραθαλάσσια)
Dynazty - The Dark Delight (πολύ πολύ μακριά από τα ακούσματά μου,αλλά κάπως βρέθηκα να το λιώνω μέσα στο καλοκαίρι αυτής της γαμοχρονιάς vol.2-ενδείκνυται για νυχτερινή διαδρομή με αυτοκίνητο)
Wytch Hazel - III: Pentacost (σαν κάποιος που έχει παρακολουθήσει λάιβ το Argus των Wishbone Ash στην ολότητά του τουλάχιστον τρεις φορές μέσα στα χρόνια, αυτόν τον δίσκο τον περίμενα με αγωνία, χωρίς να το ξέρω καν)
Dark Forest - Oak, Ash & Thorn (MONO MAIDEN παντού κ πάντα-κ λίγο wishbone ash ακόμα)
Spell - Opulent Decay (μαγικό κ υπέροχο)
Hällas - Conundrum (μαγικό κ υπέροχο vol.2)
Blue Oyster Cult - The Symbol Remains (αυτή κι αν ήταν απρόσμενη επιστροφή…)
Top Ten All Around Albums
Είτε προέρχονται από εντελώς διαφορετικούς μουσικούς χώρους, είτε είναι από την φύση τους ακατάταχτοι, εδώ παραθέτω δέκα δίσκους που δεν χωράνε σε καμία από τις παραπάνω λίστες (τουλάχιστον στο ψυχαναγκαστικό κεφάλι μου) και που, παρ’ ολ’ αυτά, ξεχώρισα με διάφορους τρόπους.
Hail Spirit Noir - Eden in Reverse
Svalbard - When I Die, Will I Get Better?
Caligula’s Horse - Rise Radiant
Protest The Hero - Palimpsest
King Witch - Body of Light
Kvelertak - Splid
Κροταλίας - Ο τελευταίος άνθρωπος στη γη
Bring Me the Horizon - Post-Human: Survival Horror
Loathe - I Let it in and it Took Everything
Code Orange - Underneath
Κ, τέλος, πέρα από όλα τα άλλα, ο ψυχαναγκασμός μου απαιτεί μια ξεχωριστή μνημόνευση (χωρίς το παραμικρό σχόλιο) σε δυο άλμπουμ που περίμενα ( έστω κ με διαφορετικούς τρόπους το καθένα) εδώ κ 25 χρόνια ( απ όταν πρωτάκουσα το Into the Pandemonium κ το Saviour Machine II) και που θεωρώ πως υπερβαίνουν λίστες, κολλήματα κ αξιολογήσεις.
Eric Clayton - A Thousand Scars
Triptykon - Requiem (Live At Roadburn 2019)
Αυτά τα λίγα για τους δίσκους που βοήθησαν( /καταδίκασαν?) εμένα, ανάμεσα σε άλλους, να βγάλω αυτήν την χρονιά.
Καλη Δυναμη για το 21…
( όποιος κατάφερε να φτάσει μέχρι εδώ προφανώς την έχει ήδη)
20 Likes
Πολύ ωραία λίστα.
Όπου βλέπω Yovel βάζω καρδούλα και μετά διαβάζω 
2 Likes
Πάντως εντύπωση μου κάνει πως το λαιβ των septicflesh παραβλέπεται σχεδόν καθολικά από λίστες (ή έστω δεν μνημονεύεται αφού δεν είναι ΄κανονική" κυκλοφορία). Η ενέγεια που βγάζει η μπάντα είναι απίστευτη και ο συνδυασμός με την ορχήστρα άψογος.
Ας μη μιλούσε (και καθόλου ίσως) και ανάμεσα στα κομμάτια …το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη πιο μαγικό
2 Likes
Το οποίο Yovel πάει για δίσκος της χρονίας στην ψηφοφορία της κεντρικής ε.
Και μιας και δημοσιεύτηκε η λίστα μου, ας ποστάρω εδώ την επικαιρωμένη 50αδα μου as of today.
P.S.: Δεν θέλω καν να μετρήσω πόσα χρόνια ποστάρω λίστα χρονιάς στο φόρουμ του ροκινγκ χαχ. Και του χρόνου.
41-50
31-40
21-30
11-20
1-10
11 Likes
Γενικά, όσο περνάει ο καιρός, τόσο στην προσωπική μου λίστα ξεφεύγει σε απόσταση από τα υπόλοιπα το “Rise Radiant”. Ξεκάθαρο ν.1 για το 2020.
Εδώ και η δική μου λίστα όπως δημοσιεύθηκε στο site:
7 Likes
Ωραία λίστα και υπέροχο άκουσμα το
Το ερωτεύτηκα με την πρώτη ακρόαση.
1 Like
Γενικά η χρονιά μπήκε μάλλον μουδιασμένα και πολλές κυκλοφορίες πήγαν πίσω λόγω πρώτου κύματος covid.Το πρώτο εξάμηνο ήταν μέτριο αλλά μετά ανέβηκαν τα πράγματα.Συνολικά την θεωρώ καλή χρονιά, χωρίς όμως να φτάνει το τρομερό 2019.Χωρίς σειρά προτεραιότητας τα καλύτερα.
Spell - Opulent Decay
Blue Oyster Cult ψυχεδέλεια με κάποια πιο heavy riffs και ιδιαίτερα ταξιδιάρικα φωνητικά.
Kryptograf – Kryptograf
Ντεμπουτάρα από Νορβηγία.Πολύ ταλέντο, πολλές διαφορετικές επιρροές και στυλ.Sabbath της περιόδου Ozzy είναι έντονοι αλλά γενικά θα βρείτε πειραματισμούς σπάνιους για πρώτο δίσκο.
Solar Flare – Solar Flare
Άλλο ένα debut album αυτή τη φορά από την χώρα των ντου στο Καπιτώλιο.Είναι ξεκάθαρο NWOBHM και το προτιμώ από το wytch hazel γιατί φαίνεται πιο αυθόρμητο και του ταιριάζει η ‘ερασιτεχνική’ παραγωγή.4 άτομα που ακούνε Priest και Angelwitch και παίζουν στο γκαράζ τους.
Stygian Crown – Stygian Crown
Ο χώρος του Doom είναι σε άνθηση τελευταία, και αυτός εδώ ο ογκόλιθος που κατεβαίνει το βουνό είναι η απόδειξη.Φοβερά heavy και ατμοσφαιρικό, μαζί με τις απαραίτητες δόσεις epic.
Fantastic Negrito – Have you lost your mind yet?
Επίκαιρα θέματα, κοινωνικές αδικίες και προβληματισμοί, δοσμένοι με χαρούμενο-αισιόδοξο πρίσμα λύσης και όχι κλάψα ή οργή παραίτησης.Είναι funk είναι soul, είναι ότι θέλεις, θυμίζει James Brown αν εκείνος είχε και μερικές ροκ πινιλιές.
Valkyrie – Fear
Μπάντα που κάνει το κέφι της χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για εμπορική επιτυχία.Οι Sabbath συναντούν τα prog στοιχεία των Rush, και οι Valkyrie δε διστάζουν να αναπτύξουν διάρκειες και καθαρά ορχηστρικά μέρη, φλερτάροντας με τον όρο της jam band στο πιο μαζεμένο του.
Audrey Horne – Waiting for Tonight
Όσοι τους έχουν δει ζωντανά ξέρουν τι πάρτι κάνουν στην σκηνή.Η αίσθηση μεταφέρεται αυτούσια στην ζωντανή αυτή ηχογράφηση που σε κάνει να παρακαλάς να έρθουν Ελλάδα.Setlist βασισμένο στη δισκάρα Blackout μαζί με κλασσικές επιλογές.Must buy για όποιον γουστάρει Live Albums.
Fates Warning – Long Day Good Night
Δεν έχω να πω πολλά για αυτό το άλμπουμ, όταν το άκουγα η λέξη που μου ερχόταν ήταν το ‘υπερπλήρες’.Ούτε θυμάμαι πότε δεν με κούραζε καθόλου δίσκος με πάνω από 70 λεπτά διάρκεια.
The Goners – Good Mourning
Ευχάριστο hard rock που μου κράτησε συντροφιά και με ανέβαζε στην πρώτη καραντίνα.Feel Good αίσθηση σε τίμιες 80s φόρμες με σύγχρονη όμως παραγωγή.Ωραία riffs και γενικα κιθαριστική δουλειά επιπέδου.
White Dog – White Dog
Τα έχουν γράψει και άλλοι γενικά για τούτο.Δίσκος που φωνάζει Η.Π.Α, μια Αμερική που εδώ την μάθαμε και την βλέπαμε από τις ταινίες.Απέραντοι αυτοκινητόδρομοι, νταλίκες, μούσια, κιθάρες.Μακριά από τον σημερινό Τραμπισμό και την ρατσιστική κατάπτωση, ένα ταξίδι στο χρόνο.
Θα βάλω και κάποιες απογοητεύσεις.Όχι ότι απαραίτητα ήταν άσχημα άλμπουμ.Απλά δεν έπιασαν τις ψηλές προσδοκίες.
Traveler – Termination Shock
Βήμα προς τα πίσω για μένα.Ακόμα και το artwork άφησαν ίδιο.Αν εξαιρέσεις 2-3 κομμάτια, τα υπόλοιπα είναι σαν απλά να μην χώρεσαν στο πρώτο.Not good enough.
Iron Maiden – Nights of the Dead
Κυκλοφορία ντροπή για την ιστορία της μπάντας, που πολύ άγαρμπα πάει να μαζέψει την χασούρα των χαμένων συναυλιών κυκλοφορόντας εκ του ασφαλούς ένα ζωντανό άλμπουμ από χώρα που την στηρίζει.Απαράδεκτη παραγωγή και Dickinson στα μισά τραγούδια δεν ακούγεται.
ACDC – Power Up
Προφανώς δε περιμένει κανείς από τους Αυστραλούς να παρουσια΄σουν κάτι διαφορετικό στην ηλικία τους, αλλά όταν έχεις έναν δισκό που ο μισός (και βάλε) είναι filler, ε βγάλτον αργότερα όταν θα έχεις και άλλα κομμάτια.
5 Likes
Αν και έχω ακούσει πολύ λίγες κυκλοφορίες μέσα στο '20, για κάποιον (άγνωστο) λόγο, αυτά που ξεχώρισα μέχρι στιγμής είναι τα εξής ακόλουθα (με τυχαία σειρά):
- Ulcerate - Stare Into Death and Be Still
- Havukruunu - Uinuos Syömein Sota
- Draconian - Under a Godless Veil
- Katatonia - City Burials
- Fluisteraars - Bloem
- Psychotic Waltz - The God-Shaped Void (αν και λόγω είδους δε θα επιστρέφω συχνά εδώ).
Και θέλω οπωσδήποτε να ακούσω καμια 10αριά τουλάχιστον άλμπουμ, οπότε η λίστα ενδέχεται να μεταβληθεί.
10 Likes
Μια παρένθεση στην παράθεση λιστών για να πω ότι, από τους δίσκους που μου “ξέφυγαν” το 2020 (έχω αρκετά ακόμα για να ακούσω) έχω να πω τα καλύτερα κυρίως για τους Nero Di Marte πρωτίστως και μετά για τον δίσκο των The End.
3 Likes
Σειρά σου να με κεράσεις μπύρα λοιπόν!
1 Like
Αν θυμάμαι καλά το σκορ στα κεράσματα μπύρας είναι 2-1 ε! 
Εγώ το είχα προτείνει και παλιότερα (με τον @eviL είχαμε μιλήσει αλλά τελικά ακυρώθηκαν τα πάντα), να κανονίσουμε για κάνα Roadburn (2022 πλέον). Μέχρι τότε το σκορ θα έχει αυξηθεί και θα είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τους όποιους ανοιχτούς λογαριασμούς 
1 Like
Το Roadburn είναι το ιδανικό περιβάλλον για να λυθούν αυτά τα ζητήματα! Αν δεν γινει κατι τραγικο, θα ειμαι εκεί έτσι κι αλλιώς, οπότε θα ειμαι ετοιμος για το μεγάλο ξεκαθάρισμα.
Σε όποιον αρέσουν οι The End λέω πάντα: Ακου και το πρώτο άλμπουμ. Είναι λίγο πιο χαοτικό, έχει περισσότερο και πιο ανατριχιαστικό spoken word, είναι ξεκάθαρα πιο αναρχικό και συνολικά ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.
2 Likes
Να μαστε πάλι και φέτος να μιλάμε για τη χρονιά που μας πέρασε… Πολλές και όμορφες κυκλοφορίες και πάρα πολλά μεμονωμένα κομμάτια.
Αυτοί είναι οι δίσκοι που ξεχώρισαν για μένα από όσα άκουσα. Καλή χρονιά σε όλους.
Skáphe - Skáphe³
Ένταση, χάος, επιθετικές μελωδίες βουτηγμένες σε ατμόσφαιρα λιτανείας από την άβυσσο
Sumac - May You Be Held
Ψυχεδέλεια, θόρυβος, Sludge doom πειραματισμοί. Eξαιρετικά ισοροπημένη παραγωγή, κάτι που δύσκολα βρίσκεις στο έιδος. Υπέροχο artwork, υπέροχο ταξίδι.
Ancst - Summits of Despondency
Όταν το κοκτέιλ που εφηύρες πετυχαίνει. Black/death, Punk στοιχεία και πολιτικό μήνυμα Σχισμένα φωνητικά σε στυλ heaven shall burn όλα ανακατεμένα σε ένα in your face απότέλεσμα
Vredehammer - Viperous
Μαύρο Death Νορβγηγία. Ταχύτητες στο τέρμα, παραγωγή/ήχος σε βαθμό τελειότητας, τύμπανα και κιθάρες μπροστά όπως τους αξίζει. Το ηλεκτρονικό στοιχείο τοποθετημένο μόνο εκεί που χρειάζεται, η πιό ευχάριστη έκπληξη
Vous Autres - Sel de pierre
Βαρύ μελωδικό και βαθιά εμπνευσμένο album. Η συνεχής ατμόσφαιρα που αιωρείται πάνω από το στωικό sludge doom των γάλλων είναι αυτό που κάνει αυτό τον δίσκο αριστουργημνατικό.
Ulcerate - Stare Into Death And Be Still
Περίπλοκες συνθέσεις, ρυμθμοί που εναλλάσονται.Οι αναπάντεχα τεχνικές εκτελέσεις δένουν τέλεια με τα απόκοσμα φωνητκά. Πάντα καθηλωτικοί Ulcerate. Μετά το Shrines of Paralysis έρχονται με ακόμα έναν εξαιρετικό δίσκο.
Yoth Iria - Under His Sway
Ηeavy metal και doom. Black αισθητική. Τρία κομμάτια είναι αρκετά για να σε βάλουν κατάσταση πολέμου από την κόλαση. Εκπληκτικό ΕP-γνωριμία, αναμένουμε σε λίγες μέρες και το album.
Gorrch - Introvertere
δαιμονισμένα δυναμικό black,στιβαρές συνθέσεις και κιθάρα να σρεντάρει εντυπωσιακά με ένα πολύ ιδιαίτερο ύφος,πέντε χρόνια μετά τον πρώτο δίσκο οι ιταλοί μας ανταμείβουν με αυτό το εξαιρετικό EP
SILANCE - Chimeras
Ένταση, εναλλαγές, παραμόρφωση και μυστηριώδεις συνθέσεις. Synthwave/Darkwave διαμάντι από Ρωσία.
Fabient - Space Trip
Ένα αφαιρετικό synth soundtrack κατυθείαν απο τό διάστημα
Methysmerna - Chroma
Συνεχές ambient, παλλόμενη ονειρική ατμόσφαιρα. Ηχοτοπία της ύλης και του κενού.
Ένα ταξίδι στο φως και το σκοτάδι.
haircuts for men - 1989
ένας δίσκος που βάζω ξανά και ξανά μετά την πρώτη ακρόαση, υπέροχες μελωδίες, χαλαροί ρυθμοί, ο ορισμός της ηλεκτρονικής chill μουσικής
CZLT - EXOPLANET
πειραματισμοί με ηλιακές εκρήξεις και πλανήτες μεταφρασμένα σε ήχο, avant garde χαοτικές ατμόσφαιρες σε άλλη διάσταση από μέλος των Neptunian Maximalism
Laurel Halo - Possessed
Νοise και synth ambient πείραμα, αίσθηση ατμόσφαιρας david lynch, ακουστικά κλασικά μέρη από τσέλο και πίανο, ένα εξαιρετικό album/soundtrack
11 Likes
Πολυ ωραια η απο πανω λιστα!!
Εχω να πω οτι ακομα ακουω 2020 αλμπουμς - χαμος απο κυκλοφοριες που δε τελειωνουν!
2 Likes
Οτι καλυτερο μπορουσα να ανακαλυψω σημερα, απλα θενκς ε.
Απιστευτη φαση. Θα τσεκαρω ολα τα νον μεταλ στην λιστα σου.
Και μετα και τα μεταλ. Το Haircuts For Men βλεπω βγηκε στα γενεθλια μου 