Θελω να κανω υπερσεντονι ποστ για το λαϊκο σινεμα του σημερα, γιατι νομιζω θα εχουμε πολλα να πουμε.
Αναφορικα με το Χαλβάη, να πω ότι ηταν καλοφτιαγμενο (στα μετρα του μπατζετ που ειχε ο Σεφερλης), αλλα παραλληλα κακιστο, εμετικο. προσβλητικο και ο,τι ακριβως περιμενα (τιποτα).
That said, υποτιθεται οτι ο Σεφερλης πηγε να κανει μια αναβιωση των σουρεαλ κωμωδιων των 80s, τυπου Airplane nad Naked Gun.
Το οποιο τελειωνει τωρα ο Ατζαρακης. Θα ηθελα να δω πολυ αν το ειδος αντεχει στο 2024
btw, μιας και το topic του Ελληνικού κινηματογράφου αναβίωσε, να κάνω μια πρόταση που παίζεται αυτόν τον καιρό →
Documentary για την Αμαλία Προβελεγγίου από την Vania Turner, μια ταινία για το ελληνικό #MeToo που αφορά τους πάντες - καθόλου εύκολο, σκληρό, ωμό, αποκαλυπτικό αλλά άκρως επίκαιρο και απαραίτητο if you ask me.
Από τα καλύτερα και σημαντικότερα πράγματα που μπορείτε να δείτε φέτος στο σινεμά.
Επειδη ετυχε και τον γνωρισα σε μια τελευταια προβολη του Νυχτερινου Εκφωνητη , ο οποιος παιζεται ακομα στους κινηματογραφους απο τον ιουλιο (!), και δεδομενου οτι τα Φτηνα Τσιγαρα, βρηκαν τη θεση που τους αξιζει εκ των υστερων…
αδικο δεν εχει. Αλλο που η ταινια του Τσουβελα πρεπει να ειναι υπερμαπα
απλά έχει πλάκα πως οι Ελληνες κριτικοι ειναι σουπερ ακριβοδίκαιοι (sic) με τις ελληνικες ταινίες, αλλά οι ξένες με κάποιο μαγικο τρόπο πάντα παίρνουν 2 και πάνω αστέρια. Από την αλλη ζοριζεσαι, όταν σε πετάνε για πρεμιέρες στο LA να πεις κακο λογo, ο Ρένος που να σε πάει, στα Goodys στην Αλεξάνδρας ;
καλα ο Φραγκούλης γράφει κακίες για να γράφει κακίες. Εντελώς άστοχο το παρακάτω.
Η επανάληψη του «καταστασιακού» δεν αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα εδώ. Ο «Νυχτερινός Εκφωνητής» συνθλίβεται από τον υπέρμετρο ναρκισσισμό του Χαραλαμπίδη, ο οποίος αυτοθαυμάζεται διαρκώς στον «θρόνο» της solo παρουσίας του, χρησιμοποιεί οτιδήποτε παλιακό μέσα σ’ ένα τεχνολογικά άψογα συγχρονισμένο με το παρόν studio (με το γραμμόφωνο τερματίστηκε το cringe!) και ενίοτε φιγουράρει χορευτικά με τόση πόζα και στυλ που λες και θέλει να παραδώσει μαθήματα ακόμη και στον Τζον Τραβόλτα (του «PulpFiction» , μην πάμε παρακάτω και καούν όλα τα λαμπάκια των φωτεινών dancefloor…).
O Τσουβέλας πάντως βγήκε στον Λιάγκα και έκανε δύο σωστά σχόλια : 1. πως επ αφορμή της κριτικής, δέχεται απειλές θανάτου (που οκ, then internet happened, αλλα δεν ξερω ποσοι θα θελατε να βιώσετε κάτι παρόμοιο) και 2. πως αν ελεγε κατι αναλογο αυτός σε στανδαπ ή ο Λιαγκας, παιζει και να χάνανε τη δουλειά τους.
Έχω βαρεθεί που στο όνομα του woke/antiwoke τελικα πολλοί βρήκαν πάτημα να ειναι απλά αγενείς. Και φυσικα ο Φραγκούλης στο σάητ του χασκογελάει.
Ο Λιάγκας δεν έχασε την δουλειά του για πόσα άλλα ανά τα χρόνια, δεν νομίζω πως θα ίδρωνε το αυτί του με κάτι τέτοιο. Και, συνεπακολούθως και χωρίς να έχω κάτι με τον Τσουβέλα, για εμένα τρως άκυρο από τα αποδυτήρια όταν βγαίνεις στην εκπομπή τέτοιου ανθρώπου.
Δεν (παρ)ακολουθω Λουμπεν (δλδ δεν ειμαι luben fan, οχι οτι δεν βλεπω καποιο βιντεο που μπορει να πεσει στο διαβα μου) και δεν ηξερα οτι κανουν βιντεο μεγαλυτερο των 2’. Ποσο μαλλον τετοιου στιλ. Το συγκεκριμενο επεσε στο διαβα μου απο προταση γνωστου που εκτιμω και πατησα play.
Για να καταλαβετε ποσο νον-λουμπεν-φαν ειμαι, το ειδα σε τρια διαφορετικα δεκαλεπτα. Εξαιρετικο. Στο πρωτο δεκαλεπτο σχηματιζονταν αποριες στο κεφαλι μου, τις οποιες μετα ο παρουσιαστης εξεφραζε μονος του και απαντουσε. Γελουσα στη μεση του δρομου. Ειδικα στην απορια για τον Αλφζ, ξεκαρδιστηκα.
Απευθυνθηκα σε εναν συναδελφο που ξερω οτι καπως εχει μια σχεση με Λουμπεν, του ζητησα να δωσει συγχαρητηρια στον παρουσιαστη “απο εναν αγνωστο του”, ετυχε να ειναι προσωπικος του φιλος Ρε σεις, αριστο βιντεο, πολυ καλη παρουσιαση. Εχει λαθακια, αλλα σιγα, ειναι τοσο καλο που δεν εχει καμια σημασια.
Αν εχετε 30 λεπτα διαθεσιμα, δειτε το.
ΕΔΙΤ: γιατι νομιζα οτι ειμαστε σε καποια γενικη θεματικη κατηγορια και απαντησα; Μαλλον ειναι για κανενα “Βαριεμαι”… Σορι.