στο 5.03 chris oliva/alexi laiho vibes(rest,in peace παιχαταραδες)
κατα τ’αλλα εκπληκτικοι Nuno και Marty 
2 Likes
καλησπερα
νεο Zeal & Ardor αλμπουμ φεβρουαριο του 22
4 Likes
2 Likes
Αξιζει να περιμενεις ολο το build up απλως και μονο για το feeling του 5.03. Αλλα νταξ, πολυ ωραιοι ηχοι ουτως ή αλλως κι απλως το τελευταιο τριλεπτο ειναι το κερασακι.
1 Like
Με ένα μακροσκελές κείμενο ο Toby Driver (Kayo Dot) έδωσε ενα νέο κομμάτι στην δημοσιότητα. Με λίγα λόγια σχεδόν απολογείται 
γιατί είχε ανακοινώσει πως θα κάνει για έναν χρόνο διάλλειμα από την μουσική ώστε να γίνει καλύτερος ζωγράφος.
Summary
Hello,
Perhaps some of you remember when, in early 2019, I said that I was going to try to take the entire year off from making music and only work on becoming a better painter. I maintained that for about four months, painting every day in the dead of winter without any goal to produce, gaining understanding of it as a meditative practice, and helping myself to survive such a dark time. The primary thrust of that intended hiatus was that I was suffering through a rotten experience with the release of “They Are the Shield,” an extremely important album for me whose life was irreparably stunted by the label’s terrible project management, and of course my poor decision to work with them in the first place.
My lifelong relationship with music, however, has always been built on the inability to stop; I try to take long breaks and have other pursuits, but there’s something beyond myself that compels me to return, often against my will, it seems. After almost five months in early 2019, I picked up my guitar once again, only while I waited for a layer of paint to dry, and accidentally started to write some solo instrumental pieces. Eventually, I thought it would be interesting to explore my tone, use my hands as my voice, and many other points contrasting “They Are the Shield.” I did a handful of very informal solo concerts that summer, only to try these pieces in a live setting and see what their energy was like. My friend Jeremiah Cymerman and I played a few Northeast US tour dates, you may remember, joined by Bras Cubas Mark Molnar and Bennet Bedoukian for a couple of them. Then Kayo Dot’s “Blasphemy” was released in September, on a new label, Prophecy (with whom I’ve had a very good experience so far). Once again I thought that maybe some great things would happen for me because of the album, which I had put so much passion and life energy into. The label didn’t do anything wrong. We toured. But nothing really happened for us at all. The pandemic hitting at the peak of the cycle may have saved me from having to accept that the failure, in this case, was only mine.
In lockdown, in Connecticut, I reconnected with the forest and my unavoidable connection to New Age music, which was one of my earliest and deepest influences as a teenager. I think like many people who were panicking about the pandemic, I only felt like listening to old New Age and calming music. And only felt like making that, too. I upgraded my studio with my stimulus check, and revisited the 2019 guitar pieces, realizing that they were fertile ground for my own New Age album– my first ever, in fact. Honestly, the realization that I had never fully honored my connection to the genre, with at least one album, shocked and disappointed me. But, the timing was perfect in spring 2020. As is the nature of my music, nothing can stay small, so the pieces were expanded with synths and the violin of Timba Harris.
I reckon that this may sound trivial to many of you, but it is a serious problem for me when I release a non-metal album and then it gets associated with metal. I’ve talked about this before, you may remember. Metal, for all its virtues, is a career trap. I could write a whole dissertation about it, so I’ll just leave it there. I constantly think back to “They Are the Shield,” my mistake in releasing it on a metal label, and how that album should have opened a new world for me but its similars on Spotify are Kayo Dot and Sleepytime Gorilla Museum. What a mess. So now, I’ve made a New Age album which needs to be heard as New Age and not as prog rock. I’m hoping that a pseudonym and a non-metal record label will drive that home.
One more thing: anyone who knows me well knows that Ulver has been an important band for me, for a long time. I discovered them in 1995, in high school when Greg Massi, Jason Byron, Alex Driver and I used to go to Phoenix Records in Waterbury– the best underground metal record shop around– and buy armloads of CDs based only on the artwork and song titles. No try-before-you-buy in those days. “Bergtatt” was one of those purchases and it changed everything for me. Ever since then, I’ve felt a strong sympathy with Ulver’s path, starting in metal, becoming something else, and perpetually existing in the metal scene (although lucky for them, in other places too). In fact, I think that few people in the world really understand this specific struggle and why it’s actually a problem… but Kris Rygg is surely one of them. Thanks to the cosmic current and a lot of luck, I can’t overstate my profound joy at being connected with him, and them, and having the great honor of my little New Age album being released on their label, House of Mythology, later this summer August 20 in the company of Ulver, Current 93, Michael Cashmore (c93’s brilliant pianist), Anohni (!!!), Daniel O’Sullivan, members of Coil…… just amazing.
I would love if you have a listen to this new single, “Barriers Hymn,” just released on HoM’s Youtube yesterday along with some preorder links (below in comments but also at the Youtube page.) We’ve limited the vinyl to a very small run, so I encourage you to get a preorder in ASAP. And of course I would love to tour this music as soon as possible, so let’s all hope it happens (and put our energy forth towards actually making it so, if we can.) Leave some comments below 
and thank you all. 
3 Likes
Ο νεος δισκος των Burning Witches ειναι εκει εξω
Edit: Οπως και των Impaled Nazarene
Πολύ καλό και δεν του τό 'χα!
2 Likes
Ωπ ελα ρε καινουριο απο Σαρα Τζεσικα Παρκερ
5 Likes
8 Likes
4 Likes
Conceptionmusic
5 ώρ. ·
Cry. 4.6.21
Όχι άλλο Σεθ γαμώτονχριστούλημουγαμώ
6 Likes
Τους πάει ο Seth, ωστόσο
Με τον συγκεκριμένο δέχομαι ότι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, το αγαπημένο μου εξώφυλλό του από τους Σεπτικφλες είναι αυτό, δηλαδή όχι το δικό του :’)
Σαράντα χρόνια έφηβος κοντεύει και προσπαθώ να βρω κάτι και να πω “οκ, εξελίχθηκε ρε μλκ, του το δίνω”, ε δε βρίσκω. Στον ίδιο δρόμο νομίζω πλέον βαδίζει και ο Γιάννης Νάκος, προβλέπω από τώρα ότι σε 5 χρόνια θα βλέπουμε πάλι μικρά ανθρωπάκια και μισοφέγγαρα στα εξώφυλλά του.
Rant τέλος, στους conception ας πούμε ότι μου άρεσαν αυτά:
Meh αλλά ΑΝΤΕ, ΟΚΕΗ, αυτό:
Α για να δω τι περίσσεψε στον κάδο ανακύκλωσης του υπολογιστή μου από τα 3552 ολόιδια σχέδια:
-Μου έχουν τελειώσει οι ιδέες για τα πράγματα που βάζω συμμετρικά το ένα απέναντι από το άλλο
-Γαμώ τη μπαναγία σου
-Α ωραίος θενκς, αλογάκια της παναγίας θα βάλω και τα υπόλοιπα ράντομ τζενέρικ ΣΤΗΝ ΠΟΥΤΣΑ ΜΟΥ ΟΛΑ, ο Τράβις Σμιθ καλύτερος ήταν;; (σ.σ. ναι)
Οπότε, επιμένω, φτάνει ρε μλκες, όχι άλλο Σεθ <>!@!~@~
6 Likes
Κλαιω με ραντ, κατι τετοια καλο ειναι να γινονται. 
Εχω ερωτηση απο περιεργεια, που φυσικα θα μπορουσα να γκουγκλαρω, αλλα δεν εχει πλακα ετσι .
Ποσα εξωφυλλα κονσεψιον εχει κανει τελος παντω πια ο σεθ?
Το εξωφυλλο που εχει κανει παντως για Paradise Lost στο ομωνυμο τους ειναι αρκετα ωραιο.
Στο In Requiem απο την αλλη… τζενερικ as fuck.
Όσα πόσταρα, δηλαδή 5 περισσότερα από όσα θα έπρεπε 
Εμένα και του In Requiem μου άρεσε τότε, ήταν πιο σκοτεινό από τα 3552 ολόιδια που είχε από τότε στον υπολογιστή, αλλά έχουν περάσει και 15 χρονια σχεδόν και ακόμα χρησιμοποιεί εκείνο το στοκ.
Αγαπημένος μου πλέον για εξώφυλλα είναι ο Eliran Kantor που, ενώ έχει προφανώς μια συγκεκριμένη τεχνοτροπία και ένα τέρμα αναγνωρίσιμο στυλ, έχει και διαφορετικά σχέδια από Testament σε My Dying Bride, μετά Heaven Shall Burn και τώρα Helloween, μου δείχνει ότι ασχολείται και γουστάρει αυτό που κάνει.
2 Likes
Αυτό που πόσταρες από Conception-Βy the blues μοιάζει σαν αποτυχημένη εκδοχή του Extinct!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6714278-1426123367-6583.jpeg.jpg)
Ενώ τα εξωφυλλα του Paradise Lost και Alpha Noir συμπληρώνουν το ένα τ’άλλο!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-10781204-1588380934-8989.jpeg.jpg)
Πολύ επανάληψη πέφτει. Γκριζομπεζ φόντο με γυμνές ανθρωπομορφες φιγουρες που τους λείπουν κάποια μέλη ή έχουν μηχανικά. Πάντως πρέπει να παραδεχτούμε ότι το στυλ του είναι τελείως αναγνωρίσιμο. Αν σε κάποιους αρέσει πάω πάσο.
2 Likes
χαχαχα, καταπληκτικό το ραντ, όντως. Κοίτα, όπως λέει κι ο @stammargg_v2 από πάνω, έχει πολύ αναγνωρίσιμο στυλ, κι αυτό πρέπει να του το δώσεις ακόμη κι αν φτιάχνει πατάτες (βλ. το re:conception). Η αισθητική του όμως είναι έκφραση μιας κλασικής μεταλλοπαιδείας, και ίσως πια γίνεται by the numbers. Πολλή η γκοθίλα, που καμιά φορά γίνεται και κλισέ (κύκνοι, τριαντάφυλλα, φτερά αγγέλων, π.χ.)
Στο τελευταίο άλμπουμ που βγάζουν γίνεται πιο μίνιμαλ, το My Dark Symphony είναι ωραίο και μεστό, τα άλλα ψιλοαδιάφορα μάλλον. Δεν τον θεωρώ τοπ, αλλά θα τον υπερασπιστώ ότι δεν είναι κι ο χειρότερος. Εξάλλου, ποιος δεν επαναλαμβάνεται; Ο Repka; O Smith; O Costin Chioreanu ακόμη ακόμη, που είναι και πιο καινούργιος στο παιχνίδι;
1 Like
Year of no light - consolamrntum τρελή υποψηφιότητα για καλύτερος δίσκος της χρονιάς… ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ
3 Likes
Δεν ειχα παρει πρεφα οτι εβγαλαν νεο αλμπουμ - τρομερα νεα! Το Ausserwelt ακομα με στοιχειωνει.
** To Alètheia σκοτωνει.
2 Likes
Επειδη δεν τους γνωριζω, αλλα εβαλα να ακουσω αυτο το Ausserwelt: προκειται για μια μπαντα με black metal συνθεσεις, αλλα χωρις τα φωνητικα; Ειναι instrumental ολα τους;
Προφανως ακουω πολλα στοιχεια στον ηχο τους, δεν ζηταω ενδελεχη αναλυση, απλως τη βασικη επιρροη της μουσικης τους. Ως τωρα ακουω πολυ ωραια πραγματα παντως.