Τα παρακάτω σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν «λίστα», μιας και δεν άκουσα τόσα albums ώστε να έχω μία έγκυρη άποψη για το «επίπεδο» της χρονιάς. Αναφέρω, ωστόσο, αυτά που μου έκαναν περισσότερη θετική ή αρνητική εντύπωση. Οι ταχύτητές μου όσον αφορά τη μουσική παραμένουν ακόμα «χελωνίσιες», αφού προσπαθώ όταν ακούω ένα album να το «μαθαίνω» (ας πούμε), να διαβάζω τους στίχους του παράλληλα, να επιστρέφω σε (ή ν’ ανακαλύπτω) ολόκληρη τη δισκογραφία ενός συγκροτήματος με αφορμή αυτό κλπ. Οπότε, όπως καταλαβαίνει κανείς, νέα μουσική ακούω με το σταγονόμετρο. Anyway, τα παρακάτω είναι που ξεχώρισα περισσότερο:
Turnstile “Glow on”
Χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο σοκ που έφαγα φέτος. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε album να με πορώσει με τέτοιον τρόπο ακόμα και σήμερα, λες και γίνομαι έφηβος ξανά κι ανακαλύπτω πρώτη φορά τι σημαίνει groove, ρυθμός, κιθαριστικό riff. Album υπεράνω μουσικών ειδών και προτιμήσεων πραγματικά.
Khirki “Κτηνωδία ”
Κι αυτή απ’ τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς. Χωρίς φολκλόρ υπερβολές και κεντράροντας στην ουσία του riff και της σωστής φωνής από πάνω, έβγαλαν ένα 100% προσωπικό και ιδιαίτερο μίγμα, παρ’ όλο που τα βασικά του συστατικά μπορούν να εντοπιστούν σχετικά εύκολα σε διάφορες μεριές του σκληρού ήχου.
Need “Norchestrion: a song for the end”
Από τα συγκροτήματα που έλιωσα φέτος, μιας και δεν τους είχα ακούσει μέχρι πρότινος. Για να ‘μαι ειλικρινής, η σειρά για ‘μένα είναι “Hegaiamas”, “Orvam”, “Siamese god” κι έπειτα οτιδήποτε άλλο, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι τύποι κατάφεραν να ολοκληρώσουν μια τριλογία με (πάνω-κάτω) συγκεκριμένη ηχητική κατεύθυνση και επαναλαμβανόμενες ιδέες/δομές (εννοώ με την έννοια της συγκρότησης ενός ενιαίου concept), χωρίς ωστόσο στιγμή να πέφτουν σε περιττές επαναλήψεις. Εγώ αυτό το λέω και κατόρθωμα.
Παροξυσμός “Παροξυσμός ”
Τεράστια βήματα μπροστά. Δίσκος-χωνευτήρι του μισού extreme ήχου που έχει υπάρξει. Τα κιθαριστικά lead, οι ατμόσφαιρες από τα πλήκτρα και οι Frost-ίλες το κάνουν ατακαμάχητο.
+2 που δεν είναι ακριβώς «νέες» κυκλοφορίες:
Επιθανάτιος Ρόγχος/Τελευταίος Αιώνας split LP
Ηχογραφημένο 10 χρόνια πριν, δεν έχει χάσει τίποτα από την αίγλη του. Η πλευρά των Ε.Ρ. είναι ό,τι αγαπήσαμε σ’ αυτό το γαμημένο το neo-crust, οι Τελευταίος Αιώνας μας εισάγουν στο κεφάλαιο «Καταχνιά» με τις πιο μεταλικές φόρμες και τα βιολιά τους.
Αρνητική Στάση “Πανκολόγιο 1988-2012”
Επανακυκλοφορία είναι ουσιαστικά αυτό, αλλά το αναφέρω μιας και κυκλοφόρησε φέτος σε μία πλήρη έκδοση (με όλες τις δουλειές της μπάντας) κι έδωσε, επιτέλους, και σε μας τους νεότερους τη δυνατότητα ν’ αποκτήσουμε την album-άρα που ακούσει στο όνομα “Οι άγγελοι του ψεύδους”.
Από ‘κεί κι έπειτα, θετικές εντυπώσεις μου άφησαν οι Mastodon , οι Darkthrone σταθερά έχουν ΜΑΓΙΚΕΣ στιγμές στο στυλ που έχουν επιλέξει τα (πολλά, πλέον) τελευταία χρόνια, οι Krav Boca συνεχίζουν ένα σερί καλών δίσκων και γίνονται όλο και πιο hardcore και οι Amenra έχουν ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ στιγμές στο “De doorn”, αλλά και κάποιες έντονα βαρετές που δε μ’ αφήνουν να ευχαριστηθώ το κάθε λεπτό σ’ αυτόν το δίσκο. Στα επίπεδα του “Mass IIII” θα το τοποθετούσα, δηλαδή, εμφανώς πιο κάτω από το VI, III και V. Slant , UDDA , Scavengers και Svdestada ήταν όλες προτάσεις του φίλτατου Αποστόλη που μπορεί να μη με συγκίνησαν στον ίδιο βαθμό (π.χ. οι τελευταίοι για τους οποίους γίνεται πολύς λόγος), αλλά ήταν albums που άκουσα αρκετές φορές ευχάριστα. Panopticon , NOFX και Carcass ήταν, ας πούμε, «απογοητεύσεις» για ‘μένα, από την άποψη ότι είμαι μεγάλος οπαδός των παλιότερων δουλειών τους και δε βρήκα τις συγκινήσεις που αναζητούσα στις φετινές τους δουλειές.
Για του χρόνου δε ζητάω τίποτα άλλο, παρά άλλη μία περίπτωση σαν αυτή των Turnstile!
