2021
Είχα ποσταρει από τότε μια 20αδα συν μερικά χονοραμπλ στο σχετικό νήμα , αρκετά από αυτά ακόμα τα ακούω πάρα πολύ συχνά, προστέθηκαν και άλλα στην πορεία χωρίς όμως κάποιο να καταφέρνει να φτάσει δεκάδα.
Άλλα ανέβηκαν στην κλίμακα της προσωπικής αδυναμίας σε αυτό το μικρό διάστημα των δύο χρόνων, άλλα έπεσαν συγκριτικά, όπως και να έχει φανταστική χρόνια. Εν συντομία λοιπόν:
1. Turnstile- Glow on: Στόφα κλασικού ροκ δίσκου. Προσωπική ταυτότητα, αμεσότητα, πορωση.
2. Gojira- Fortitude: άξιος διάδοχος του Magma, λιγότερο σκοτεινό, γεμάτο κόμματαρες
3. Khirki- Κτηνωδία: εντυπωσιακό το μίγμα της μουσικής τους, άπειρες ακροάσεις και τότε αλλά και τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν
4.Helloween- Helloween: μόνο κλάμα δεν γράφω τίποτα
5. Suffering hour - The cyclic Reckoning: απόλυτα προσωπικός ηχος, πολύ ιδιαίτερες κιθάρες, περιμένω με ανυπομονησια το επόμενο βήμα μετά και το εξαιρετικό περσινό split ep
Δεύτερη πεντάδα - Υπερδισκαροι όλα
6.Demoniac- So it goes: Ένας δίσκαρος που χωρίς να χάνει καθόλου από τη thrash ορμή του είναι πειραματικός και ανανεωτικος
7. Need- Norchestrion: απίστευτο πως η συνέχεια των orvam και hegaiamas είναι στα ίδια δυσθεώρητα ποιοτικά επίπεδα
8. 1914- Where fear and weapons meet: ακόμα πιο ώριμο και στοχευμένο από τα ήδη εξαιρετικά προηγούμενα δύο, ουσιαστικά εδώ τελειοποιούν τον ήχο τους
9. Non serviam- Le coeur bat: εφιαλτικά χαοτικό και εθιστικό, φοβερός δίσκος που προχωράει μπροστά τη μουσική που ακούμε
10. At the gates- The nightmare of being: όλα αυτά τα προοδευτικά στοιχεία που έχουν ενσωματωσει στον ήχο τους φτιάχνουν ένα δίσκο γεμάτο συναίσθημα και ζωντάνια, εντυπωσιακά καλό.
Με πόνο έμειναν απέξω εξαιρετικοί δίσκοι από αγαπημένα συγκροτήματα, αλλά τι να κανς
Εξώφυλλο παντοτινής αγάπης
)
