Μοναξια

Πάρα μα πάρα πολύ λάθος συμβουλή.

Αν δεν τα χεις καλά με τον εαυτό σου και (νομίζεις πως) ερωτευθείς (γιατί στην ουσία ψάχνεις μια διέξοδο από τη μιζέρια), το μόνο που μπορεί να πάθεις με μαθηματική ακρίβεια, είναι μια ακόμα αποτυχημένη σχέση και να τα χαλάσεις ακόμα περισσότερο με τον εαυτό σου.

Πρώτα τα βρίσκουμε με την πάρτη μας, και συνεχεία (όχι πάντα ως αποτέλεσμα αυτού) ερωτευόμαστε. Τουλάχιστον τότε υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να βγει κάτι καλό.

Συμβουλή από προσωπική πείρα: αλλαγή σκηνικού-παραστάσεων. Μία λέξη λοιπόν, διακοπές. Μόνοι μας. Σε έναν άγνωστο χώρο έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να δράσεις χωρίς κανένα απολύτως pattern, με πολλαπλά πιθανά αποτελέσματα. Και να κοινωνικοποιηθείς, και να απομονωθείς, και να γνωρίσεις νέα άτομα, σε μερικά ίσως θα αρέσεις είτε φιλικά είτε ερωτικά, οπότε βλέπεις μέσα από τα μάτια τους τι είναι αυτό που τους αρέσει σε σένα, και τελικά καταλαβαίνεις και μόνος σου τι είναι αυτό που σου αρέσει σε σένα. Τουλάχιστον σε μένα δούλεψε απόλυτα.

Το άλλο που μπορώ να προτείνω ανεπιφύλακτα, είναι τα βιβλία του Δημήτρη Καραγιάννη, ο μοναδικός Ιατρός Ψυχών που ξέρω εγώ. Άντε και Χόρχε Μπουκάι ίσως. Αυτά όμως είναι μόνο η αφορμή για να δουλέψεις με τον εαυτό σου, κάτι πουι θέλει πολύ υπομονή.

Πάντως αν υπάρχει θέμα στα 25-30, που να δείτε τι γίνεται στα mid-thirties.

Επίσης, με πολύ μα πολύ απογοήτευση βλέπω πως σνομπάρονται οι ψυχολόγοι, ακόμα κι εδώ μέσα. Κακώς.

Πολυ ενδιαφερον το να διαφωνουμε, συμφοRumιτη! Σε ενα ομως θα συμφωνησουμε, φανταζομαι, οτι ο καθε ανθρωπος ειναι ξεχωριστη περιπτωση. Ο,τι δουλεψε σε σενα, μπορει να ειναι ασκοπο να το δοκιμασει καποιος αλλος (αν και οι διακοπες ποτέ δεν εβλαψαν κανεναν). Δεν επιμενω ομως να με ακουσει η Silent. Ειμαι μανουλα στο να δινω κακες συμβουλες εγω :roll:

Περι ερωτος τωρα. Οταν λεμε ερωτας, δεν εννοουμε παντα μια σχεση. Ενα ρισκο δεν ειναι ο ατιμος? Δεν προγραμματιζεται. Και δεν ειναι γιατρεια, τις περισσοτερες φορες ειναι αρρωστια απο μονος του. Ομως σε κανει να νιωθεις… ΖΩΝΤΑΝΟΣ! Εξαφανιζει τη μιζερια… τη ρουτινα. Αν νιωθει οτι ειναι αυτο που της λειπει, θα της ελεγα να δοκιμασει. Κι ας νιωθει ασυμβιβαστη με τον εαυτο της.

Και πού να δειτε και αργοτερα… :wink:

αισθανομαι θαυμασμο για αυτο το ποστ.

“[I]Δεν ειμαι μονος,δεν ειμαι ο μονος,ολα ειναι δρομος.[/I]”

και τελος

παντα βγαινει ουρανιο τοξο υστερα απο μια καταιγιδα :wink:

ακου και την κυρα

"And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul.
There walks a lady we all know
[B]Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold[/B].
And if you listen very hard
[B]The tune will come to you at last.[/B]
When we all are one and one is all
To be a rock and not to roll.

[B]And she’s buying the stairway to heaven.[/B] "

Λοιπον ορθωσε αναστημα,κοιτα ψηλα και χαμογελα γιατι τα καλυτερα θα ερθουν.:stereo:

Επισης θα διαφωνησω εδω.

Απο τη στιγμη που δινεις τετοια συμβουλη,αλλοιωνεις την πραγματικοτητα της εννοιας ερωτας

και εξηγουμαι

στην πραγματικοτητα δημιουργεις μια ουτοπια στην εννοια ερωτας στην οποια θελει ο καθενας να προσφυγει καθως ελπιζουμε να ζησουμε κατι μοναδικο.Υστερα κατανταει εμμονη και παραλογο παθος και εμεις οι σκυλοι το βαφτιζουμε αγαπη ,γιατι στην ουσια αυθυποβαλλομαστε σε μια κατασταση [U]θελοντας να θελουμε[/U].

ο ερωτας ειναι μια επιθυμια που γενναται ενω δεν το κυνηγαμε(δλδ το πιο λογικο και φυσικο)
εαν το κυνηγαμε και το επιδιωκουμε , μαλλον κατι αλλο θελουμε να κανουμε.(και θα κανουμε)

οποτε ας παρατησουμε την νοοτροπια της σουπερ κατερινας του κοσμοπολιταν και των χιπιδων και ας σταματησουμε να αλλοιωνουμε την πραγματικοτητα.

Λοιπον εγω θα βαλω το λιθαρακι μου μονο σε ενα σημειο. Το οτι δεν αναζητας επαγγελματικη βοηθεια επειδη " η σχεση θα ειναι ψυχρη" και δε θα ανοιχτεις. Αυτη η προταση ειναι σα να λες οτι δεν εχω φιλους μαυρους επειδη βρωμανε, ειναι ενα στερεοτυπο. Ειναι το επαγγελμα του να εγκαθιδρυει σχεσης διευκολυντικες και απολυτης αποδοχης. Και μαλιστα ειλικρινεις σχεσεις, μην ακουσω τιποτα χαζες συγκρισεις με ηθοποιους. Ψαξτο, παρ’ολη την καταντια υπαρχουν ακομα λειτουργικοι δημοσιοι ή χρηματοδοτουμενοι απο το δημοσιο φορεις για την αντιμετωπιση αγχωδων διαταραχων/ συναισθηματικων διαταραχων/ διαχειρισης διαπροσωπικων σχεσεων. Αν εχεις την οικονομικη δυνατοτητα βεβαια και δε βρεις κατι που να σε ικανοποιει πας και σε ιδιωτη.

Ολα αυτα τα βγες ερωτευσου γινε πιο κοινωνικη και λοιπα χαζοχαρουμενα νομιζω οτι ειναι πολυ ευκολα για μας που δεν εχουμε παρομοιο προβλημα και ειμαστε πισω απο τις οθονιτσες μας και παρ’ολο που θα σε παρηγορησουν για λιγο οι κουβεντες εδω, αν εχω καταλαβει καλα την εκταση του προβληματος υγειας (δε χρειαζεται να απαντησεις εδω), απλα θα ξαναβρεθεις στον ιδιο βαλτο. Για αυτο μη το φοβασαι, απευθυνσου σε εναν επαγγελματια. Δεν εχεις κατι να χασεις αλλωστε, ειναι win/win situation.

Πρώτα απ’ όλα, θέλω να ευχαριστήσω όλα μα όλα τα παιδιά για τις όμορφες απαντήσεις που μου έδωσαν. Είστε καταπληκτικοί ρε, σας αγαπώ όλους. Νιώθω από τη μία λίγο άβολα που έγινα αντικείμενο σχολιασμού, αλλά απ’ την άλλη χαίρομαι πραγματικά που με το ποστ μου έδωσα το έναυσμα να ξεκινήσει μία όμορφη συζήτηση για ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει όλους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Και πριν απαντήσω στις απαντήσεις των ks9 και angel7, που εξέφρασαν ωραίες απόψεις πάνω στο θέμα, θα σταθώ λίγο στις δικές σας, Νάντια και Ρεντ Ραμ, που τις έχω και πιο πρόσφατες.

Καταρχάς, Νάντια, σ’ ευχαριστώ που απάντησες. Σε αρκετά πράγματα απ’ αυτά που λες έχεις δίκιο. Σίγουρα η επαφή με τη φύση, οι διαφορετικές παραστάσεις, και το κυριότερο η επικοινωνία και δη η άμεση επικοινωνία με ανθρώπους μπορούν ως ένα βαθμό να με ηρεμήσουν, όπως και τους περισσότερους. Σ’ αυτό τα βρίσκεις και με τον Ρεντ Ραμ, που πάνω κάτω διατύπωσε την ίδια άποψη, απλά λίγο διαφορετικά.

Επίσης, συμφωνώ και σε κάτι άλλο μαζί σου, ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστή περίπτωση. Δυστυχώς δεν υπάρχει μία λύση που να λύνει διά μαγείας τα προβλήματα ολονών, ο καθένας τα παλεύει μόνος του.

Σε ένα πράγμα όμως διαφωνώ, στον έρωτα. Δε θα πω όπως πριν τρία χρόνια πώς δε με απασχολεί, αλίμονο. Είμαι σχεδόν 22 χρονών, όλα τα έχω σκεφτεί, ακόμα κι αυτό. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ναι, το έχω σκεφτεί. Μπορεί κιόλας να το είχα νιώσει παλιά, δεν ξέρω ακριβώς τί φάση παίζει όταν ερωτεύεσαι, αλλά εγώ προσωπικά είχα αισθανθεί απαίσια. Νομίζω ότι, αν υπήρξα τότε, λειτούργησε τελείως ανάποδα σε μένα. Με έκανε μίζερη, ανασφαλή και εσωστρεφή και επειδή δεν ήθελα να μιλήσω, από φόβο, χωρίς αιτία, σιώπησα για πάντα. Το αποτέλεσμα ήταν να κλειστώ ακόμα πιο πολύ και εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό μέχρι και σήμερα. Δεν λέω, ωραίοι και οι έρωτες και οι αγάπες και η προσφορά στις σχέσεις, πάσης φύσεως, αλλά όταν βλέπεις ότι κάτι ΔΕΝ, σου στοιχίζει, και ακόμα περισσότερο όταν ποτέ δεν είχες τα κότσια να μιλήσεις. Και δε μιλάω για σχέση, δεν έτυχε να έχω μέχρι τώρα. Ψέμα, οι συνθήκες απλά δε με ευνόησαν.

Ρεντ Ραμ, σ’ ευχαριστώ πολύ και σένα! Συμφωνώ στο ότι ο έρωτας δε μπορεί να σε “γιατρέψει” αν εσύ ο ίδιος δεν “γιατρέψεις τις πληγές σου”. Και με τις διακοπές, που λες, συμφωνώ εν μέρει, αν και δε θεωρώ ότι είναι πάντα η λύση. Θα το έκανα κι εγώ, θα πήγαινα κι εγώ διακοπές μόνη αν μου δινόταν η ευκαιρία ή με την κολλητή μου που πολλές φορές μου εκφράζει την επιθυμία της αυτή. Δυστυχώς όμως στη δική μου περίπτωση παίζουν και άλλοι παράγοντες. Το πρόβλημά μου με περιορίζει στην κινητικότητα. Πρέπει να με συνοδεύουν οι γονείς μου, που ξέρουν πώς να χειριστούν το πρόβλημά μου και να διευκολύνουν την καθημερινότητά μου έχοντας πάνω σ’ αυτό το πρόβλημα οργανώσει τη ζωή μας. Αυτή λοιπόν είναι η πραγματική αιτία της ψυχολογικής μου κατάστασης και οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην καθημερινότητά μου, που δεν είναι και λίγες.

Δε μ’ αρέσει να μιλάω για αυτό, αλλά δεν υπάρχει λόγος να το κρατώ μέσα μου, δεν υπάρχει και νόημα. Από ‘κει πηγάζουν όλοι οι φόβοι και οι ανασφάλειες. Δε μ’ αρέσουν οι μελοδραματισμοί και οι κουβέντες παρηγοριάς του τύπου “όλα θα πάνε καλά”. Ξέρω την κατάστασή μου και ξέρω και την κατάληξη (μη σας σοκάρει η λέξη “κατάληξη”, καμία σχέση με την γνωστή). Το κυριότερο πρόβλημα, μετά τον φόβο για το άγνωστο, είναι οι περιορισμοί, ως επίπτωση αυτής της κατάστασης, και τα απωθημένα σ’ αυτή την ηλικία. Ε, δε θέλω να φτάσω 40, 50 και να κλαίω τη μοίρα μου γι’ αυτά που δεν έζησα, αυτό δεν το θέλω.

Νομίζω ότι είπα πολλά, μα πάρα πολλά όμως. Παρ’ όλα αυτά σας ευχαριστώ όλους για τις πολύ ωραίες απαντήσεις και εύχομαι από 'δω και πέρα να γίνονται πιο συχνά τέτοιες συζητήσεις, όλοι έχουμε να πούμε ωραία πράγματα!

[B]almightyc και private joker:[/B]
Nιώθω ότι αδίκησα το επάγγελμα μιας συμφορουμίτριας και πιθανότατα το μελλοντικό επάγγελμα κάποιων άλλων συμφορουμιτών. Της almightyc. Νιώθω λίγο άσχημα γι’ αυτό, δεν είχα την πρόθεση να μειώσω την αξία της ψυχοθεραπείας, ίσα ίσα που τη θεωρώ πολύ ωφέλιμη για κάποιον που δυσκολεύεται να εντοπίσει τους πραγματικούς λόγους που τον βυθίζουν στη θλίψη και τη μελαγχολία. Πιθανολογώ όμως, με κάθε επιφύλαξη, γνωρίζοντας τον εαυτό μου και τους πραγματικούς [I]μάλλον[/I] λόγους της κατάστασής μου, ότι δε θα με βοηθούσε ιδιαίτερα στην παρούσα φάση, επειδή δεν είναι αυτό που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Θεωρώ ότι είναι λειτούργημα, αλλά πραγματικά αν ήθελα να μιλήσω σε κάποιον, θα το έκανα, πριν απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό. Ευκαιρία μου δόθηκε, εγώ δεν την εκμεταλλεύτηκα. Θέλω πρωτίστως με τον άνθρωπο, στον οποίο θα ανοιχτώ, όποτε το κάνω, να έχω αναπτύξει μία πιο εσωτερική επαφή. Να με εμπνέει, να με κάνει να νιώθω όμορφα και όχι να ντρέπομαι να του μιλήσω. Να μπορώ ανα πάσα στιγμή να σηκώσω το ακουστικό και να ακούσω τη φωνή του. Γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη, και πρώτα απ’ όλα απ’ την Αlmighty. Νομίζω ότι ήμουν λάθος…[I]κατά λάθος[/I]. Θέλω να πω, στη διατύπωση. Private Joker, ξέρω ότι γνωρίζεις. Ναι, ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι είναι και ευχαριστώ που απάντησες. Ίσως η κατάσταση να μ’ έχει κάνει προκατειλημμένη. Το οικονομικό πάντα παραμένει πρόβλημα, αλλά όταν παίζει θέμα υγείας-ψυχολογικό αλλάζουν τα δεδομένα. :stuck_out_tongue:

Α, επίσης, Κωνσταντίνε, με αφορμή την απάντηση που έδωσες στη Νάντια για τον έρωτα, ας απαντήσω κι εγώ, εφ’ όσον ξεκινήσατε να συζητάτε εξ αιτίας της όλης κατάστασης. Στη μέχρι τώρα ζωή μου δεν είχα τέτοια σχέση, αλλά για να είμαι ειλικρινής τον τελευταίο ένα, ενάμιση, σχεδόν χρόνο το σκέφτομαι συχνά πυκνά το ζήτημα και όχι τυχαία. Ακόμα και να μπορούσα να κάνω σχέση με την ίδια ευκολία που κάνετε εσείς, οι περισσότεροι από ‘σας φαντάζομαι, να ξεκαθαρίσω ότι θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να με εμπνέει το πρόσωπο που έχω απέναντί μου. Τί εννοώ; Δεν φτάνει να έχει ωραίο πρόσωπο και να με κάνει να περνάω καλά, αυτό το καταφέρνουν και οι φίλοι μου μία χαρά. Και ωραία παιδιά είναι και με κάνουν να αισθάνομαι καλά συνήθως. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν ερωτεύεσαι για κάποιον λόγο, απλά συμβαίνει, ερωτεύεσαι πρώτα με το μυαλό σου τον άλλον. Είναι μπερδεμένο. Και μπορεί και να το έχω νιώσει, δεν ξέρω, πάντως δεν ήθελα να το παραδεχτώ σίγουρα. Τώρα όσον αφορά τις σχέσεις για να λες απλά ότι δεν είσαι μόνος σου, αυτές δε μου πάνε, δε με κάνουν να νιώθω και άνετα με τον εαυτό μου. Οπότε από το να κάνω μία σχέση που δε θα μου λέει κάτι, δε θα με γεμίζει, να το πω κι έτσι, προτιμώ να μην κάνω καθόλου. Μιλάω για σχέση με τα όλα της, συνύπαρξη. Και αν δε μπορείς να συνυπάρξεις, κυρίως λόγω συνθηκών (κυρίως λόγω τέτοιων απομακρύνθηκα από άτομα που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να είχαμε αναπτύξει μία στενή φιλία, αλλά τώρα το θέμα μας είναι ο [I]έρωτας[/I]) και πάλι όμως νιώθεις κάτι, δεν ξέρω τί θα ήταν προτιμότερο, να μιλήσεις μόνο και μόνο για να το βγάλεις από μέσα σου ή να το θάψεις μέσα σου και να ζεις σα να μη συνέβη ποτέ; Και τα δύο ρίσκο είναι. Στην πρώτη περίπτωση μπορείς να χάσεις, ή ακόμα και να κερδίσεις, κάτι καλό, στη δεύτερη περίπτωση, όμως, μπορεί να σου στοιχίσει διπλά. Να χάσεις και να βλάψεις τον εαυτό σου! Είναι απλά σκέψεις μου, ε.

Ω ρε πούστη, πολλά είπα…

οταν ειναι να κανεις κατι ολα θα ειναι σωστα :wink:

κοπελια,εισαι μονο 22 και απολυτως φυσιολογικη μη τρομαζεις με τον εαυτο σου.Αυτα που θελεις μου ακουγονται εντελως φυσιολογικα.Και αυα που περιεγραψες τα περνανε και αλλοι απλα δε το καταλαβαινεις. μη νομιζεις οτι εισαι μονη σου.

[I]life ,it’s not about how hard you hit it’s about how hard you can get hit and keep moving forward[/I]

[SPOILER]http://www.youtube.com/watch?v=FkJLTGweKl0[/SPOILER]

Σε ένα σκατά πλέον φόρουμ αυτό το thread (οι τελευταίες σελίδες) είναι ότι καλύτερο έχω δεί απο την ημέρα που γράφτηκα. Μακάρι μια μέρα να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου να γράψω εδώ, υπόσχομαι ότι θα το κάνω. Συνεχίστε όμως

Καταρχας συγνωμη, Silent, γιατι δεν ειχα καταλαβει το προβλημα σου. Εδω οσοι ειμαστε εχουμε κι απο μια αποψη και απο μια συμβουλη ο καθενας μας να δωσουμε, κρινουμε ομως εξ ιδιων τα αλλοτρια. Και η δικη σου περιπτωση ειναι πολυ διαφορετικη απο τη δικη μου τουλαχιστον. Ως εκ τουτου δεν μπορω να σου προσφερω κατι ουσιαστικοτερο απο τουτη εδω την επικοινωνια μας στο φορουμ. Που δεν ειναι και λιγο ομως, κι ας μην ειναι face to face.
Δε θα σου ευχηθω καμια ευχη, δεν αποτολμω να δωσω καμια αλλη συμβουλη και δε θα κανω τον ψυχολογο που δεν ειμαι - ισα ισα να ξερεις οτι nandia και πραγματικοτητα=καμια απολυτως σχεση, αρα ειμαι μαλλον επικινδυνη!
Θα σου πω ενα πραγμα ομως, στο οποιο αναφερθηκες κι εσυ η ιδια στο τελευταιο σου ποστ. Αλιμονο αν φτασεις 40, 50 χρονων και σου εχουν μεινει σαν απωθημενα πραγματα που ηθελες να κανεις και δεν εκανες. Ο ερωτας ειναι ενα απο αυτα. Τυχερος οποιος τον ζησει εστω και μια φορα στη ζωη του, ευδαιμονας οποιος τον χορτασει, μακαριος οποιος τον χορτασει αλλα δεν τον βαρεθει και δεν κουραστει να ερωτευεται.
Και εννοω τον ερωτα που εχει ανταποκριση, οχι αυτον που θες καποιον που δε σε θελει, ή που θες καποιον πολυ περισσοτερο απο οσο σε θελει αυτος. Ο δευτερος (βλεπε ανικανοποιητος ερωτας) καταληγει σε μελαγχολια (και καραεμπνευσαρα για οσους ευαισθητους εχουν εστω και λιγο καλλιτεχνη μεσα τους). Ο πρωτος σε κανει να πετας (ηλιθια κινητικα προβληματα, βρηκατε το μαστορα σας!) Οταν τον νιωσεις, θα καταλαβεις. Σκεφτεσαι το αντικειμενο του ερωτα σου διαρκως και χαμογελας. Η καρδουλα σου χτυπαει με παραξενο ρυθμο. Δεν υπαρχει τιποτα και κανείς αλλος γυρω σου που να εχουν σημασια. Εισαι ευτυχισμενος. Ποσες φορες στη ζωη μας νιωθουμε αληθινη ευτυχια? Μου φαινεται πολυ λιγες ειναι αυτες που μπορουν να συγκριθουν με την ευτυχια - και την πληροτητα - που σου δινει ο ερωτας (και δεν ειναι απο Cosmopolitan αυτα. Aν αλλοι τα βιωνουν διαφορετικα, τι να σου πω? Εξακολουθω να μιλαω απο οσα εχω ζησει εγω).

[SPOILER]Δε θα μου κανει καμια εντυπωση, αν βγουν κανα δυο ακομα συμφορουμιτες-τισσες και διαφωνησουν μαζι μου. Μαλιστα τους αφιερωνω απο τωρα τα… χαζοχαρουμενα στιχακια που εγραψα προσφατα και που νομιζω οτι ταιριαζουν. Μου επιτρεπετε? (*αφιερωμενα και σε σενα επισης, Silent)

[COLOR=“DarkRed”]Από τη μελαγχολία στην ευτυχία
Από τη θλίψη στη χαρά
Όλο που χρειάζεται είναι να γεμίσει ένα κενό
Εκείνη η αδειανή καρέκλα δίπλα σου
Η αγκαλιά να βρει κάτι να κρατήσει και να σφίξει
Λίγα λόγια να ψιθυρίσουν στο αυτί χείλη γλυκά
Δυο μάτια να στραφούν στον έναστρο ουρανό μαζί με τα δικά σου
Το σουρουπο να’ ναι δυο οι καρδιές που θα αφουγκραστούν γαληνεμένες τη σιωπη του

Από τη μελαγχολία στη χαρά
Δεν είναι μεγάλο το ταξίδι
Είναι μεγάλη όμως η λαχτάρα
Και πρέπει να είναι μεγαλύτερη η τύχη
να βρεις προορισμο για να το κανεις[/COLOR]
[/SPOILER]

Είμαστε λίγο οφτόπικ; Μπα, δε νομίζω και τόσο, άλλωστε και η έλλειψη του έρωτα είναι ένα “είδος μοναξιάς”. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι το χειρότερο απ’ όλα αυτά είναι να ερωτεύεσαι κάποιον που δε μπορεί να ανταποκριθεί στον έρωτά σου, όπως λες. Μπορεί όμως να μην είναι μόνο δικό του το φταίξιμο, αναλογίσου και τα δικά σου λάθη. Του μίλησες; Ή μήπως προτίμησες να το κρατήσεις μυστικό και απ΄τον ίδιο σου τον εαυτό; Δηλαδή, καμιά φορά ευθύνονται και οι δύο πλευρές, μπορεί και εμείς οι ίδιοι και απλά να μη μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τα πράγματα. Κι εγώ αν κάποτε αισθάνθηκα κάπως έτσι έπρεπε να μιλήσω. Άρα το φταίξιμο είναι δικό μου. Σίγουρα αυτό δεν απλοποιεί τα πράγματα από τη μία, αλλά απ’ την άλλη ξαλαφρώνεις. Είναι προτιμότερο να ακούσεις (αυτό που περιμένεις να ακούσεις) παρά να το αφήνεις και αυτό να διογκώνεται στο μυαλό σου, ε, στο τέλος θα σε αρρωστήσει.

Αυτό πιστεύω εγώ, όχι μόνο όσον αφορά αυτό το ζήτημα, αλλά για όλα! Και σου μιλάω εξ ιδίας πείρας. Εικοσιδύο, ίσως τα παραλέω:p, χρόνια ζω με αυτά τα μυστικά και ντρέπομαι γι’ αυτά, αλλά σκέψου, πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα για όλους αν τα αποδεχόμασταν ως έχουν; Χωρίς ντροπές και συναισθηματισμούς, ή τουλάχιστον θέτοντας κάποια όρια στον εαυτό μας. Αντ’ αυτού, τον αφήνουμε να κατρακυλάει. Για μένα ο λόγος: η ντροπή για τον εαυτό μου. Και η μη παραδοχή των συναισθημάτων μου, να προσθέσω ακόμα.

Τέλος πάντων, είναι και περασμένη η ώρα για περαιτέρω αναλύσεις. Ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση! (Κάνεις τα πράγματα πιο δύσκολα για μένα τώρα…) Σε συγχωρώ. :stuck_out_tongue:

[SPOILER]Όπως πάντα παθιάρα! :p[/SPOILER]

τα τελευταία 3 ποστς δεν τα διαβασα, αλλά θα 'θελα να τονισω κατι απο προσωπικη εμπειρια. πες οτι εχεις βγει με μια παρεα εκ των οποιων οι 2 ειναι πραγματικοι σου φιλοι και νιωθεις οικεια μαζι τους. αυτοι ομως συζητανε με τους αλλους και ο μονος τροπος να προσεγγισεις την παρεα ειναι να συμμετασχεις και 'συ στη συζητηση. ακομα κι αν ειναι δυσκολο μεσα σου επειδη πιστευεις οτι θα σχηματισουν ασχημη αποψη για σενα αναγκαστηκα, τοτε εχασες. πρεπει να νιωθεις ανετα με τους παντες.
καμια φορα το παθαινω, να μενω αμιλητος και να μου λενε “γιατι δε μιλας;”. ουτε 'γω ξερω τοτε. και εχω καταφερει να βελτιωσω τον εαυτομ και να 'μαι ανετος με ολους.

ΠΙΣΤΕΥΩ οτι εχει να κανει πως δεν τα πας καλα με τον εαυτο σου. τωρα τι ειδος μοναξιας μπορει να εχεις δεν εχω ιδεα. παραθεση αποψεων γινεται 'δω.

επισης: Ναντια, αυτο με το ερωτευσου ειναι η μεγαλυτερη μπαρουφα που διαβασα.

Ολοι την λετε στην Ναντια για το “ερωτευσου” και δε καταλαβαινω προς τι το ολο hate.
Ξεκολατε λιγο το μυαλο σας και εαν εχετε κατι με τον user ειναι δικο σας θεμα.

Εγω παλι συμφωνω σε αυτο που ειπε, απλα οχι με αυτο το τροπο.
Δε μπορεις να πιεσεις καποιον να ερωτευτει καθως και ειναι κατι που ερχεται απο μονο του.
Αλλα οταν κανεις τα βηματα που αναφερθηκαν πανω ( να τα βρεις με τον εαυτο σου, να βγαινεις περισσοτερο εξω, να γνωρισεις νεο κοσμο / νεο περιβαλλον ) τοτε θα ερθει και αυτο.
Ενα παραδειγμα που το χρησημοποιω ειναι πριν κατι μηνες που ειμουν πολυ πεσμενος ψυχολογικα και ενιωθα αρκετα μονος εδω στη ξενιτια με καλει ενας φιλος μου να βγουμε. Του ειχα ριξει ακυρο 3 βδομαδες απανοτα γιατι απλα εβρισκα δικαιολογιες στον εαυτο μου να μη βγω στην αλλη ακρη της πολης και και και…
Τελικα πηρα αποφαση να παω γιατι ενιωθα ασχημα για το γραψιμο. Ετυχε να γνωρισω εκεινο το βραδυ μια κοπελα που δεθηκαμε με ενα μαγικο τροπο και εφαγα το χαστουκι του “ερωτα”. Μπορει αυτη τη κοπελα να μη τη ξαναδω ποτε, αλλα ξυπνησε μεσα μου αισθηματα που νομιζα οτι ειχα χασει η απλα ειχαν πιασει αραχνες. Οποτε μη χανεις ευκαιριες και μη κρατας τον ευατο σου πισω. Η μερα ειναι πολυ μεγαλη και ο κοσμος πολυ ομορφος!

η μοναξιά είναι σκοτεινό και επικίνδυνο πράγμα.

Μαλλον χρειαζεται να ξενιτευτει καποιος, για να δει τη ζωη αισιοδοξα, ετσι eviL? :stuck_out_tongue:

Ειδες τι σου ειναι τα χαρισματα τελος παντων; Μια κουβεντα λες -“Ερωτευσου!” - και ξεσηκωνεις θυελλα αντιδρασεων. Ειναι να μην εχεις το χαρισμα, σου λεω! #-o:p Και οχι τπτ αλλο, αλλά θα ξαναβγει ο Hope τωρα και θα λεει παλι “Αρκετα ασχοληθηκαμε με το attention whore”, ενω προκειται καθαρα για χαρισμα που διαθετω να τραβαω τα σχολια. Σχολιομαγνητη εχω. :lol:

Σοβαρα τωρα, δεν ειπα σωνει και ντε “Ερωτευσου, Silent”. Ειπα “Μηπως αυτο που σου λειπει τελικα ειναι ο ερωτας;” Και διευκρινισα οτι ειναι κατι που δεν προγραμματιζεται. Αν ερθει, αφηνεσαι και τον νιωθεις. Και στα στιχακια μου ειπα οτι θελει και τυχη να τον βρεις.

Απο οσα εγραψε τελευταια η Silent σε αυτο το θρεντ και σε ενα αλλο, μπορω να πω οτι πλεον την καταλαβαινω πολυ καλα τι θελει να μας πει ορισμενων. Και να της υπενθυμισω οτι αυτο που μπορω να δωσω εγω ειναι ετουτη εδω η επικοινωνια μεσα απο το φορουμ, ειπωμενα σαν “μπαρουφες”, “κακες συμβουλες” ή σαν απλη υποστηριξη σε μια συμφορουμιτισσα, ο,τι ειναι τελος παντων και οπως το αντιλαμβανεται κανεις.

λοιπον επειδη το θεμα πηγε στον ερωτα νομιζω την παραδραματοποιησαμε την κατασταση

ναντια δεν ειναι το παν ο ερωτας ουτε ειναι ο υπερτυχερος οποιος το εζησε.Και αν περιμενουμε να ερθει ο ιπποτης με το αλογο μαλλον θα αργησεις να ζησεις κ μια σχεση.
Αν ερωτευτουμε και δεν δουμε αντποκριση πολυ απλα λεμε αντε γεια υπαρχουν κ αλλου πορτοκαλιες.Δε καταλαβαινω γτ κολλατε η κ για?Το εχω ζησει δις και μαλιστα αυτη η εμπειρια με εκανε και πιο δυνατο ψυχικα και νιωθω πολυ καλυτερα.Τι θα παθεις δλδ αν ο αλλος δε γουσταρει?Αν δε γουσταρει απο δω παν κ οι αλλοι.Εμεις δλδ δεν εχουμε αξια για τους αλλους και μονο εμεις θα αισθανομαστε τυχεροι με εναν αλλον?

Επισης η ευτυχια υπαρχει και χωρις τον ερωτα.Αλιμονο αν περιμεναμε να ερωτευτουμε και να εχει και ανταποκριση για να νιωσουμε χαρουμενοι.

μια εμπειρια ειναι που ειτε μπορει να παει καλα,ειτε οχι…αλλα μαθαινεις απο αυτο.

δε κρινεται κατι στη ζωη μας απο αυτο.

Υπερτυχερος ειναι αυτος που κερδισε τον πρωτο λαχνο στο πρωτοχρονιατικο, ως γνωστον, και οχι αυτος που εζησε τον ερωτα :stuck_out_tongue: Και μου αρεσει να τα δραματοποιω, τωρα το καταλαβες? :stuck_out_tongue:

Συνηθως (?) συμβαινει να θελουμε καποιον που δε μας θελει και ο οποιος θελει καποιον αλλον. Και αυτος που μας θελει, να μην τον θελουμε εμεις. Γι’ αυτο και ειναι σωστο αυτο που καπου διαβασα καποτε, κι αν το θυμαμαι ακομα καλα:
To πιο ωραιο πραγμα ειναι να αγαπας, το δευτερο πιο ωραιο να αγαπιεσαι και το τριτο πιο ωραιο αυτα τα δυο να συμβαινουν ταυτοχρονα (και να ειναι αμοιβαιο [B]αναμεσα σε δυο[/B] προσωπα, θα προσθετα εγω).

Ευτυχια νιωθουμε κι αλλοτε κι οχι μονο στον ερωτα. Ομως ευτυχια απο ευτυχια διαφερει.

Τελος παντων, ο καθενας εχει τις αποψεις του συμφωνα με τις εμπειριες του και τον χαρακτηρα του και δεν προσπαθω να πεισω κανεναν ουτε μπορει κανεις ευκολα να με πεισει. Ηδη αισθανομα ασχημα που ασχολουμαστε περισσοτερο με το Ερωτευσου της ναντιας παρα με τη Μοναξια της σάιλεντ.

Ας επανελθουμε ον τοπικ, πλιζ.

Και να μου λείπει εμένα ο έρωτας, δεν λείπω εγώ σε 'κείνον, οπότε δε θα κάτσω να ασχοληθώ περαιτέρω με το ζήτημα, μπορώ και μόνη μου να τρελαθώ. :slight_smile:

Επίσης, πιο πάνω που ειπώθηκε ότι “αν δεν γουστάρει αυτός (ή αυτή), από ‘δω παν’ και οι άλλοι” νομίζω ότι είναι μπερδεμένη υπόθεση. Ο καθένας το αντιμετωπίζει και αντιδράει διαφορετικά. Αυτό εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, από την ψυχολογική κατάσταση του άλλου, την ένταση των συναισθημάτων του και λοιπά. Είναι, επίσης, θέμα χαρακτήρα, εμπειριών και βιωμάτων. Και εκτός αυτού, ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι τέτοιο. Μπορεί σήμερα να λες έτσι και αύριο να γνωρίσεις τον άνθρωπο που θα σε κάνει να αναθεωρήσεις την κοσμοθεωρία σου, ή για να το θέσω αλλιώς, να στην “τσακίσει”. Οι έρωτες τα έχουν αυτά τα απρόοπτα, όπως και κάθε άλλη ανθρώπινη σχέση, πιστεύω. Τέλος πάντων.

Από την άλλη πλευρά, συμφωνώ κι εγώ με τον Κωνσταντίνο, ότι δηλαδή ο έρωτας δεν είναι το παν. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ ωραίο, όταν σε βρίσκει, αλλά όπως σε ανεβάζει έτσι την ίδια στιγμή μπορεί να σε στείλει στον πάτο. Γι’ αυτό δε θα πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμη των συναισθημάτων μας. Όποια κι αν είναι αυτά.

Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι το παν στη ζωή κάποιου, αν όχι το παν, σίγουρα ένα απ’ τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή του, είναι να τα έχει καλά με τον εαυτό του. Να τον έχει αποδεχτεί, όπως ακριβώς είναι. Κανείς δεν είναι αυτό που θα ήθελε να είναι, όλοι πάντα, μα πάντα, θα βρίσκουμε κάτι πάνω μας ή στη συμπεριφορά μας που θα μας ενοχλεί. Αιώνια υπαρξιακά προβλήματα! Το θέμα είναι να συμφιλιωθούμε με αυτά τα “μειονεκτήματα” και να πάρουμε ώθηση απ’ αυτά ούτως ώστε στο τέλος να βγει κάτι καλό. Μόνο, όμως, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τους φόβους μας θα καταφέρουμε να τους νικήσουμε. Όταν τους κρύβουμε επιφανειακά αργά ή γρήγορα αυτοί θα βγουν στην φόρα με ολέθρια αποτελέσματα.

Βασικά από 'κει πηγάζουν όλα, από τον φόβο. Τον φόβο προς τον εαυτό μας, τον φόβο να τον αποδεχτούμε και να συμβιβαστούμε μαζί του, τον φόβο της απόρριψης. Μόνο όταν καταφέρουμε αυτό τότε μόνο θα έχει γίνει το πρώτο βήμα προς το καλύτερο. Η μοναξιά είναι σύμπτωμα αυτής της αρρωστημένης κατάστασης που βιώνουν πολλοί, άλλοι σιωπηλά και άλλοι με ένταση. Άλλοι επί μακρόν και άλλοι για λίγο.

Κάποιοι μένουν μόνοι για να τιμωρήσουν τον εαυτό τους πιστεύοντας ότι τους αξίζουν όσα παθαίνουν. Τεράστιο σφάλμα η αυτοτιμώρηση. Κανείς δεν είναι τέλειος, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο. Κανείς δεν είναι αυτός που θα ήθελε να είναι. Εντάξει, δεκτό. Και αν κάποτε γινόταν όμως, είμαι σχεδόν βέβαιη ότι θα έβρισκε κάτι άλλο να ταλαιπωρήσει το μυαλό του. Η αλλαγή από μόνη της δεν αρκεί αν δε συνοδεύεται από μία άλλη πιο ουσιαστική.

Και να ρωτησω και το αλλο

αντε οκ εφαγα πικρα απο καποια και εφτασα στον πατο…(για την ιστορια εχω φαει τετοιο χοντρο κολλημα που εκανα το ΠΑΝ για να μη με απορριψει.Στο τελος δεν ειδα ουδεμια ανταποκριση και λεω ενα εεεεε ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ βαρεθηκα να ασχολουμαι μαζι σου.Αποδεχτηκα δηλαδη την απορριψη και σταματησα να ελπιζω.Ενταξ ημουν λιγο νταουν αλλα τουλαχιστον ξαλαφρωσα σταματησα να ασχολουμαι μαζι της και η ζωη συνεχισε.)

ε και?

μεσα στη ζωη ειναι.

παιδια το θεμα ειναι οτι δε βλεπετε τα πραματα απλα.Εκει πρεπει να την ψαξετε την δουλεια.

Στον κοσμο δε χρειαζονται θεωριες και σκεψεις.Ενα και ενα κανουν δυο.Τελος.

Απλά δεν είναι για όλους το ίδιο. Και για σένα πριν από αυτό δεν ήταν το ίδιο. Πρώτα “έσπασες τα μούτρα σου” και μετά αναλογίστηκες τα υπέρ και τα κατά.

Αυτό έγραψα κι εγώ πιο πάνω. Ότι κάποια πράγματα, και κυρίως οι σχέσεις και η διαχείρησή τους, είναι θέμα εμπειριών και όχι μόνο. :wink:

Κατά τα άλλα, όλα στη ζωή είναι. Εδώ υπάρχουν άλλα χειρότερα που δε σου αφήνουν περιθώρια όχι απλά να ερωτευθείς, αλλά να ζήσεις. Δυστυχώς αυτά είναι τα προβλήματα. Γι’ αυτό πρέπει να τα έχουμε βρει με το άτομό μας, γιατί όταν έρθει η στιγμή να δώσουμε πραγματικό αγώνα πρέπει πρώτα να είμαστε έτοιμοι ψυχικά, αλλιώς είμαστε χαμένοι. Αυτό ξέρω 'γω, και μην πάει ο νους σας απαραίτητα στο χειρότερο.

@ Silent Winter - μην ανησυχείς, δεν αδίκησες κανέναν (εμένα τουλάχιστον, που δεν με αγγίζουν αυτά διότι είμαι έτσι κι αλλιώς καταπληκτική) ούτε μείωσες τίποτα :smiley:
Υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις αυτού για το οποίο μιλάτε - μοναξιά, μοναχικότητα, θλίψεις, καταθλίψεις.
Σε ειδικό πάμε για το τελευταίο, όλα τα υπόλοιπα λύνονται και μέσω φιλών, γνωστών, αλκοόλ, φόρουμ.
Ό,τι είπε ο Private Joker είναι απολύτως σωστό.
Από εκεί και πέρα, το πότε και αν θα πάει κάποιος σε ειδικό είναι θέμα προσωπικής επιλογής και σωστής στιγμής - πρέπει να υπάρξει ένα πλήρωμα του χρόνου. Αλλιώς δεν θα δέσει η μπεσαμέλ… :roll: