Πρώτα απ’ όλα, θέλω να ευχαριστήσω όλα μα όλα τα παιδιά για τις όμορφες απαντήσεις που μου έδωσαν. Είστε καταπληκτικοί ρε, σας αγαπώ όλους. Νιώθω από τη μία λίγο άβολα που έγινα αντικείμενο σχολιασμού, αλλά απ’ την άλλη χαίρομαι πραγματικά που με το ποστ μου έδωσα το έναυσμα να ξεκινήσει μία όμορφη συζήτηση για ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει όλους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Και πριν απαντήσω στις απαντήσεις των ks9 και angel7, που εξέφρασαν ωραίες απόψεις πάνω στο θέμα, θα σταθώ λίγο στις δικές σας, Νάντια και Ρεντ Ραμ, που τις έχω και πιο πρόσφατες.
Καταρχάς, Νάντια, σ’ ευχαριστώ που απάντησες. Σε αρκετά πράγματα απ’ αυτά που λες έχεις δίκιο. Σίγουρα η επαφή με τη φύση, οι διαφορετικές παραστάσεις, και το κυριότερο η επικοινωνία και δη η άμεση επικοινωνία με ανθρώπους μπορούν ως ένα βαθμό να με ηρεμήσουν, όπως και τους περισσότερους. Σ’ αυτό τα βρίσκεις και με τον Ρεντ Ραμ, που πάνω κάτω διατύπωσε την ίδια άποψη, απλά λίγο διαφορετικά.
Επίσης, συμφωνώ και σε κάτι άλλο μαζί σου, ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστή περίπτωση. Δυστυχώς δεν υπάρχει μία λύση που να λύνει διά μαγείας τα προβλήματα ολονών, ο καθένας τα παλεύει μόνος του.
Σε ένα πράγμα όμως διαφωνώ, στον έρωτα. Δε θα πω όπως πριν τρία χρόνια πώς δε με απασχολεί, αλίμονο. Είμαι σχεδόν 22 χρονών, όλα τα έχω σκεφτεί, ακόμα κι αυτό. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ναι, το έχω σκεφτεί. Μπορεί κιόλας να το είχα νιώσει παλιά, δεν ξέρω ακριβώς τί φάση παίζει όταν ερωτεύεσαι, αλλά εγώ προσωπικά είχα αισθανθεί απαίσια. Νομίζω ότι, αν υπήρξα τότε, λειτούργησε τελείως ανάποδα σε μένα. Με έκανε μίζερη, ανασφαλή και εσωστρεφή και επειδή δεν ήθελα να μιλήσω, από φόβο, χωρίς αιτία, σιώπησα για πάντα. Το αποτέλεσμα ήταν να κλειστώ ακόμα πιο πολύ και εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό μέχρι και σήμερα. Δεν λέω, ωραίοι και οι έρωτες και οι αγάπες και η προσφορά στις σχέσεις, πάσης φύσεως, αλλά όταν βλέπεις ότι κάτι ΔΕΝ, σου στοιχίζει, και ακόμα περισσότερο όταν ποτέ δεν είχες τα κότσια να μιλήσεις. Και δε μιλάω για σχέση, δεν έτυχε να έχω μέχρι τώρα. Ψέμα, οι συνθήκες απλά δε με ευνόησαν.
Ρεντ Ραμ, σ’ ευχαριστώ πολύ και σένα! Συμφωνώ στο ότι ο έρωτας δε μπορεί να σε “γιατρέψει” αν εσύ ο ίδιος δεν “γιατρέψεις τις πληγές σου”. Και με τις διακοπές, που λες, συμφωνώ εν μέρει, αν και δε θεωρώ ότι είναι πάντα η λύση. Θα το έκανα κι εγώ, θα πήγαινα κι εγώ διακοπές μόνη αν μου δινόταν η ευκαιρία ή με την κολλητή μου που πολλές φορές μου εκφράζει την επιθυμία της αυτή. Δυστυχώς όμως στη δική μου περίπτωση παίζουν και άλλοι παράγοντες. Το πρόβλημά μου με περιορίζει στην κινητικότητα. Πρέπει να με συνοδεύουν οι γονείς μου, που ξέρουν πώς να χειριστούν το πρόβλημά μου και να διευκολύνουν την καθημερινότητά μου έχοντας πάνω σ’ αυτό το πρόβλημα οργανώσει τη ζωή μας. Αυτή λοιπόν είναι η πραγματική αιτία της ψυχολογικής μου κατάστασης και οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην καθημερινότητά μου, που δεν είναι και λίγες.
Δε μ’ αρέσει να μιλάω για αυτό, αλλά δεν υπάρχει λόγος να το κρατώ μέσα μου, δεν υπάρχει και νόημα. Από ‘κει πηγάζουν όλοι οι φόβοι και οι ανασφάλειες. Δε μ’ αρέσουν οι μελοδραματισμοί και οι κουβέντες παρηγοριάς του τύπου “όλα θα πάνε καλά”. Ξέρω την κατάστασή μου και ξέρω και την κατάληξη (μη σας σοκάρει η λέξη “κατάληξη”, καμία σχέση με την γνωστή). Το κυριότερο πρόβλημα, μετά τον φόβο για το άγνωστο, είναι οι περιορισμοί, ως επίπτωση αυτής της κατάστασης, και τα απωθημένα σ’ αυτή την ηλικία. Ε, δε θέλω να φτάσω 40, 50 και να κλαίω τη μοίρα μου γι’ αυτά που δεν έζησα, αυτό δεν το θέλω.
Νομίζω ότι είπα πολλά, μα πάρα πολλά όμως. Παρ’ όλα αυτά σας ευχαριστώ όλους για τις πολύ ωραίες απαντήσεις και εύχομαι από 'δω και πέρα να γίνονται πιο συχνά τέτοιες συζητήσεις, όλοι έχουμε να πούμε ωραία πράγματα!
[B]almightyc και private joker:[/B]
Nιώθω ότι αδίκησα το επάγγελμα μιας συμφορουμίτριας και πιθανότατα το μελλοντικό επάγγελμα κάποιων άλλων συμφορουμιτών. Της almightyc. Νιώθω λίγο άσχημα γι’ αυτό, δεν είχα την πρόθεση να μειώσω την αξία της ψυχοθεραπείας, ίσα ίσα που τη θεωρώ πολύ ωφέλιμη για κάποιον που δυσκολεύεται να εντοπίσει τους πραγματικούς λόγους που τον βυθίζουν στη θλίψη και τη μελαγχολία. Πιθανολογώ όμως, με κάθε επιφύλαξη, γνωρίζοντας τον εαυτό μου και τους πραγματικούς [I]μάλλον[/I] λόγους της κατάστασής μου, ότι δε θα με βοηθούσε ιδιαίτερα στην παρούσα φάση, επειδή δεν είναι αυτό που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Θεωρώ ότι είναι λειτούργημα, αλλά πραγματικά αν ήθελα να μιλήσω σε κάποιον, θα το έκανα, πριν απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό. Ευκαιρία μου δόθηκε, εγώ δεν την εκμεταλλεύτηκα. Θέλω πρωτίστως με τον άνθρωπο, στον οποίο θα ανοιχτώ, όποτε το κάνω, να έχω αναπτύξει μία πιο εσωτερική επαφή. Να με εμπνέει, να με κάνει να νιώθω όμορφα και όχι να ντρέπομαι να του μιλήσω. Να μπορώ ανα πάσα στιγμή να σηκώσω το ακουστικό και να ακούσω τη φωνή του. Γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη, και πρώτα απ’ όλα απ’ την Αlmighty. Νομίζω ότι ήμουν λάθος…[I]κατά λάθος[/I]. Θέλω να πω, στη διατύπωση. Private Joker, ξέρω ότι γνωρίζεις. Ναι, ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι είναι και ευχαριστώ που απάντησες. Ίσως η κατάσταση να μ’ έχει κάνει προκατειλημμένη. Το οικονομικό πάντα παραμένει πρόβλημα, αλλά όταν παίζει θέμα υγείας-ψυχολογικό αλλάζουν τα δεδομένα. 
Α, επίσης, Κωνσταντίνε, με αφορμή την απάντηση που έδωσες στη Νάντια για τον έρωτα, ας απαντήσω κι εγώ, εφ’ όσον ξεκινήσατε να συζητάτε εξ αιτίας της όλης κατάστασης. Στη μέχρι τώρα ζωή μου δεν είχα τέτοια σχέση, αλλά για να είμαι ειλικρινής τον τελευταίο ένα, ενάμιση, σχεδόν χρόνο το σκέφτομαι συχνά πυκνά το ζήτημα και όχι τυχαία. Ακόμα και να μπορούσα να κάνω σχέση με την ίδια ευκολία που κάνετε εσείς, οι περισσότεροι από ‘σας φαντάζομαι, να ξεκαθαρίσω ότι θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να με εμπνέει το πρόσωπο που έχω απέναντί μου. Τί εννοώ; Δεν φτάνει να έχει ωραίο πρόσωπο και να με κάνει να περνάω καλά, αυτό το καταφέρνουν και οι φίλοι μου μία χαρά. Και ωραία παιδιά είναι και με κάνουν να αισθάνομαι καλά συνήθως. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν ερωτεύεσαι για κάποιον λόγο, απλά συμβαίνει, ερωτεύεσαι πρώτα με το μυαλό σου τον άλλον. Είναι μπερδεμένο. Και μπορεί και να το έχω νιώσει, δεν ξέρω, πάντως δεν ήθελα να το παραδεχτώ σίγουρα. Τώρα όσον αφορά τις σχέσεις για να λες απλά ότι δεν είσαι μόνος σου, αυτές δε μου πάνε, δε με κάνουν να νιώθω και άνετα με τον εαυτό μου. Οπότε από το να κάνω μία σχέση που δε θα μου λέει κάτι, δε θα με γεμίζει, να το πω κι έτσι, προτιμώ να μην κάνω καθόλου. Μιλάω για σχέση με τα όλα της, συνύπαρξη. Και αν δε μπορείς να συνυπάρξεις, κυρίως λόγω συνθηκών (κυρίως λόγω τέτοιων απομακρύνθηκα από άτομα που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να είχαμε αναπτύξει μία στενή φιλία, αλλά τώρα το θέμα μας είναι ο [I]έρωτας[/I]) και πάλι όμως νιώθεις κάτι, δεν ξέρω τί θα ήταν προτιμότερο, να μιλήσεις μόνο και μόνο για να το βγάλεις από μέσα σου ή να το θάψεις μέσα σου και να ζεις σα να μη συνέβη ποτέ; Και τα δύο ρίσκο είναι. Στην πρώτη περίπτωση μπορείς να χάσεις, ή ακόμα και να κερδίσεις, κάτι καλό, στη δεύτερη περίπτωση, όμως, μπορεί να σου στοιχίσει διπλά. Να χάσεις και να βλάψεις τον εαυτό σου! Είναι απλά σκέψεις μου, ε.
Ω ρε πούστη, πολλά είπα…
