χθες ελιωνα IAMX που μου ειχε ξεφυγει και τωρα εμαθα πως σημερα εκτος απο Rival Sons και Einar εχουμε και νεο Tigercub

ειναι κατι τετοιες μερες που σκεφτομαι πως θα ηθελα να εχω πεντε αυτια

Για αυτό εδώ το έπος έχει μιλήσει κανείς?
Φοβερός δίσκος το Darkfighter, με αποκορύφωμα - για 'μένα - το παρακάτω:

https://www.youtube.com/watch?v=yJL7qeyLTc4

Ενόψει και της συναυλίας, το The Beggar των Swans είναι εκεί έξω.

Το άκουσα χθες και όντως, αν δεν είχα μπει να δω τις κριτικές του σάιτ δεν θα το έπαιρνα χαμπάρι

Κρίμα για τέτοια μπάντα να περνάει στο ντουκου

Είναι πάρα πολύ καλό . Στα γνωστά υψηλότατα στάνταρ τους . Απολαυστικός και μικρός για τα σημερινά δεδομένα

Ο Ιούνιος μπήκε με τα μπούνια. ΑΧ7 , Foos , Rival sons

Μιας και δεν έχει πει κανείς τίποτα ακόμα για το 16 του Einar Solberg, ας γράψω εγώ δύο λογάκια στο κινητό μου όσο περιμένω για το Staff Meeting της Δευτέρας.

Οι κακές γλώσσες θα σας πουν ότι δεν είμαι αντικειμενικός με τους Leprous και τον Einar Solberg. Αυτές οι ίδιες γλώσσες βέβαια ανήκουν σε ανθρώπους που Α) πιστεύουν σε υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα στην τέχνη και Β) νομίζουν ότι η δική τους άποψη αποτελεί έκφραση της αντικειμενικής αξίας ενός δίσκου, ειδικά αν την εκφράσουν με μετριοπάθεια, ενώ χώνουν και 2-3 αρνητικά στοιχεία σε κάθε δίσκο που ακούνε, λέγοντας ψέματα στον εαυτό τους.

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι αντικειμενικός με τους Leprous και τις συνθέσεις του Einar Solberg, όπως δεν είναι αντικειμενικός και κανένας με κανέναν δίσκο που υπάρχει, άρα μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω.

Το 16 είναι ένας απίστευτα γεμάτος δίσκος, ο οποίος από την πρώτη ακρόαση μου δημιούργησε μια κυρίαρχη σκέψη. Η σκέψη αυτή ήταν η εξής : "Να, κάπως έτσι έπρεπε να είναι το Pitfalls σε ποιότητα ". Και το αγαπώ το Pitfalls ε. Απλά δεν το αγαπώ όσο άλλες κυκλοφορίες των Leprous. Και σίγουρα όχι όσο το 16.

Τα πρώτα 11 τραγούδια του δίσκου είναι συγκλονιστικά, η φωνή του Einar έχει ακριβώς μηδέν ψεγάδια , τα πλήκτρα της αδερφής του Einar στο Where All The Twigs Broke είναι οργασμικα, και δεν υπάρχει ούτε μία σύνθεση και ούτε μια ιδέα που να μην είναι ακριβώς όπως πρέπει. Κι αν το Beautiful Life ήταν πομπώδες, ελαφρολαϊκό και πιασαρικo, το σκοτάδι, η μελαγχολία και η φανταστική ατμόσφαιρα των 16, Metacognitive, Blue Light, Remember Me και The Glass Is Empty δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ούτε και στο πιο κολλημένο μυαλό να αρχίσει να μιλάει για ποπ κι άλλες τέτοιες παρωχημένες αηδιες.

Το μόνο μου παράπονο είναι το ότι δεν κυκλοφόρησε ως νέα κυκλοφορία των Leprous αυτός ο δίσκος, αφού δεν βλέπω διαφορά όσον αφορά το ποσό προσωπικός και εσωστρεφής είναι ο δίσκος για τον Einar, όσο κι αν το δηλώνει και ο ίδιος και κάποιοι οπαδοί της μπάντας στα σοσιαλ. Λες και όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι των Leprous δεν είναι τα εσωψυχα και η πεμπτουσία της ύπαρξής του Einar μεταμορφωμένα σε δονήσεις μορίων στον αέρα.

Τεσπά, εν συντομία ο δίσκος είναι 11/10 και ανέλπιστα καταπληκτικός, αφού μου έδωσε τα μυαλά σε ασημένια πιατέλα. Ακούστε τον όσοι είστε έστω και λίγο φαν της μπάντας ή/και της φωνής. Οι υπόλοιποι προσπεράστε. Αν δεν σας μιλάει η φωνή του Einar και την βαριεστε, δεν ξέρω καν γιατί διαβάζετε ακόμα. Πάτε ακούστε Σλεγιερ και Ενφορσερ και Κανιμπαλ Κορψ.

Μην μας αδικείς ρε μάστορα!!

Με την σημείωση, ότι ας μιλήσουμε και για ποπ, ποιο χέστηκε; Επίσης, ο Έιναρ κάνει κατάθεση σε κάθε δίσκο των Leprous, αλλά έχουν δηλώσει και οι ίδιοι οτι δεν πρόκειται για δίσκους γραμμένους από ένα άτομο. Νομίζω η μειωμένη παρουσία κιθάρας, οι τραβηγμένες συνθέσεις, οι δοκιμές σε άλλα είδη, κι άλλα τέτοια στοιχεία, τον διαχωρίζουν ακόμη περισσότερο από τα τελευταία του συγκροτήματος

Έχω κάποιες μικροδιαφωνιες με τον κουιντομ αλλά το σημαντικό είναι ότι συμφωνούμε στο κυρίως ζήτημα δλδ το ότι ο δίσκος είναι καταπληκτικός!
Κατά τα άλλα σίγουρα δεν το θεωρουσα αυτό ανέλπιστο! Άντε να το δεχτώ ως έκπληξη για την συνέπεια που συνεχίζουν να δείχνουν εδώ και επτα δίσκους αλλά αν δεν περιμένουμε τέτοιες δουλειές από Leprous και Einar, τότε από ποιον;

Having said that, για εμένα υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα για να είναι “όπως πρέπει”. Ένα είναι το ότι το χτίσιμο γίνεται ένα κλικ πιο αργά από όσο θα ήθελα στα Metacognitive, Blue Light και ίσως και το 16, και το άλλο και μεγαλύτερο παράπονο μου είναι ότι το Where All The Twigs Broke δεν κλείνει με δεύτερο δυνατό σημείο. Πιστεύω θα ήταν το αγαπημένο μου αν επαναλαμβανόταν σαν ρεφρέν. Να συμπληρώσω επίσης ότι η Starofash εκτός από αδερφή του Einar είναι και σύζυγος του Ihsahn.
Τώρα όσον αφορά το ότι κυκλοφόρησε ως solo δίσκος δεν με πολυενδιαφερει και βασικά κιόλας. Ετσι κι αλλιώς η φωνή του Einar είναι αυτή που τους ορίζει κατά κύριο λόγο οπότε είναι λογικό να υπάρχουν ομοιότητες ότι και να κάνει. Εγώ νομίζω ότι διακρίνω αρκετες μικρό διαφορες. Όχι ότι θα μου φαινόταν αλλόκοτος σαν ήχος αν έλεγε Leprous αλλά τέλος πάντων το καταλαβαίνω και σίγουρα δεν θεωρώ την εξερεύνηση νέων στυλ ως τον μονο λόγο ώστε κάποιος να πάει σόλο. Το βρίσκω απόλυτα φυσικό να το έκανε γιατί ήθελε να συνεργαστεί με νέους φίλους/μουσικούς και να ακούσει διαφορετικές ιδέες ξερωγω.
Τέλος, σχετικά με ποπ ξεποπ, α) εννοείται πως δεν θα εχω κανένα πρόβλημα αν ακολουθησει τέτοια κατεύθυνση στο μέλλον και β) σύμφωνα με την μπάντα ο πιο Einar δίσκος ήταν το The Congregation

Κακοί είναι λογικά.

Παρέα με Healthyliving και Alkyone.

Πρέπει να τα σπάει:

︎ Hells Sodomancer | Mercyless Hammer (bandcamp.com)
Σουηδικό θρας με εμφανή την επιρροή του ελληνικού 90’ς χαρντκορ στα φωνητικά

Πολυ δυνατη ανακαλυψη και instant crush.

Εμείς τα γράφουμε, εμείς τ’ ακούμε

Εδώ και το κριτικό ντεμπούτο της Ειρήνης για το Rocking, τα λέει καλά τα εξηγεί ωραία

O μπάρμπα Chuck για αλλη μια φορα μας πώρωσε…

Πατήστε ντε ένα play, 2’ 40"" είναι μόλις…

Νορβηγικό post rock με μεγάλους ορίζοντες… 22 Σεπτεμβρίου το άλμπουμ από την Pelagic.

Εχμ, ο Einar εχει δηλωσει οτι το Congregation το εγραψε πρακτικα σχεδον μονος του. Τωρα οσον αφορα την μειωμενη παρουσια κιθαρας, που ακριβως το βλεπουμε αυτο? Το Pitfalls, το οποιο ειναι δισκος Leprous, εχει σιγουρα λιγοτερες κιθαρες απο οτι το “16”. Οι τραβηγμενες συνθεσεις ειναι σημα κατατεθεν των Leprous επισης, ασχετα αν στους τελευταιους 2-3 δισκους δεν ειχαν οσες οσο παλιοτερα. Οχι οτι εχει καμια πρακτικη (ή ουσιαστικη) σημασια, αλλα προσωπικα μπορω καλλιστα να δω 8 απο τα 11 τραγουδια του “Sixteen” σε οποιονδηποτε απο τους τελευταιους λιγους δισκους των Leprous.

Για τοσο επιμερους παρατηρησεις θα πρεπει να ακουσω τον δισκο αρκετες φορες ακομα, αλλα γενικα οταν ακουω εναν δισκο πολυ σπανια θα σκεφτω “ωραιο το Χ σημειο αλλα αν το εκαναν σαν το Υ σημειο θα ηταν καλυτερα” ή θα θελω να ακουσω καποιο ρεφρεν παραπανω. Δεν λειτουργει ετσι το μυαλο μου δηλαδη, κρινω αυτο που ακουω για αυτο που ειναι. Τα τραγουδια που ανεφερες ονομαστικα παντως ειναι απο τα αγαπημενα μου στον δισκο.

Αυτο νομιζω ειναι και ο κυριοτερος (αν οχι μοναδικος) λογος για τον οποιον ο δισκος κυκλοφορησε με την φατσα και το ονομα του Einar κι οχι με το λογοτυπο των Leprous. Κι αν οι συνεργασιες με τον Raphael στο cello και το Grotto με τον Magnus θα μπορουσαν να ειναι τραγουδια των Leprous ουτως ή αλλως, οι συμμετοχες του Ben Levin στο τραγουδι με την χιπ χοπ (!), της αδερφης του Einar στα πληκτρα στο WATTB, και τα Blue Light & The Glass Is Empty με δυο ακομα γκεστ σταρ ισως να δικαιολογουν την αποφαση αυτη λιγο καλυτερα.

Παντως ο δισκος εχει γενικα παρα πολυ ψωμι. Τον εχω ηδη ακουσει αρκετες φορες και δεν τον εχω “μαθει” ακομα ολοκληρο. Και καθε φορα που τον ακουω ανακαλυπτω και κατι καινουριο.

ΥΓ. Ωραιο τραγουδι το Home στο συνολο του, αλλα κατ’εμε μακραν το πιο αδυναμο του δισκου. Δεν την πολυπαλευω με αυτα τα φωνητικα, και μου φαινονται και παραταιρα στην ατμοσφαιρα που χτιζει ο δισκος συνολικα. Και ενταξει, τα φωνητικα του Ishahn παντοτε μου προκαλουσαν αυθορμητο νευρικο γελιο, αλλα ευτυχως ειναι πολυ περιορισμενα στο Splitting The Soul.

Νέο single Sigur Ros.

Αναμένουμε και ανακοίνωση για το νέο άλμπουμ, έχουν πει ότι θα κυκλοφορήσει μέσα στον Ιούνιο.

Αναμενουμε και την εμφανιση στη Ηρωδειο

Η οποία είναι ήδη sold out, αν δεν κάνω λάθος.

Πρωτο δειγμα

Φαρμακερό…