Μονο η κακοπιστη επιτρεπεται.
Life pro tip: μην ακούτε Leprous και Einar αν είστε άρρωστοι. Με έπιασε ακόμη παραπάνω ρίγος
1 Like
Ισως πρεπει να συνεχισει καλυτερα εδω η κουβεντα, το σκεφτηκα λιγο αργα.
Ναι, αυτό δεν αντιλέγει σε κάτι από αυτά που γράφω, το ξέρω το trivia. Νόμιζα ότι έκανες παραλληλισμό μεταξύ του solo δίσκου και των τελευταίων Leprous με τη λογική ότι “ο ίδιος άνθρωπος τα γράφει”, και γι’ αυτό και το “δεν πρόκειται για δίσκους (κι όχι δίσκο, που έτσι κι αλλιώς δεν θα έβγαζε νόημα) γραμμένους από ένα άτομο”. Τέλος πάντων, προφανώς διάβασα αλλιώς αυτό που έγραψες.
Τώρα για το Pitfalls δεν ξέρω αν συμφωνώ, αφού για να ακούσουμε ξεκάθαρα κιθάρα κάνουμε κάπου 10’, στο δεύτερο μισό του Remember Me. Αν εξαιρέσεις το Observe the Train δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο κομμάτι με μηδαμινή παρουσία κιθάρας στο Pitfalls, ενώ στα κομμάτια του 16 είναι μάλλον απούσα - διευκρινίζω, όχι να υπάρχει στα credits, εννοώ να έχει ρόλο κύριου οργάνου. Ακόμη και αν μπαίνουν πιο πολύ στις κορυφώσεις παρά οπουδήποτε αλλού (π.χ. Alleviate), στο 16 ακόμη λιγότερο, με την ένταση να δίνεται στα κλασικά όργανα, το μπάσο, και τα synths. Αυτό νομίζω δεν είναι άτοπο, όπως επίσης ότι δεν έχει και κάνα κομμάτι που να χτίζεται γύρω από κάποιο guitar riff (που το Pitfalls έχει ένα Foreigner)
Τώρα δεν ξέρω αν ακούω και κάτι λάθος, παίζεται
1 Like
Χαίρετε, μπήκα απλά να σημειώσω ότι ΝΟΜΙΖΑ πως μου αρέσουν οι Leprous.
Μέχρι που άκουσα το “Pitfalls”. 
Τι στο διάολο γίνεται εδώ;;; Πώς γίνεται να εκτοξεύτηκαν σε ΤΕΤΟΙΑ επίπεδα έμπνευσης σ’ αυτό το album; Τι κάνει αυτό το γαμημένο το τσέλο; Πόσο τους πάει το ότι λείπουν οι heavy κιθάρες κι έβγαλαν πιο μπροστά τις pop μελωδίες που πάντα είχαν;;;
Μαλάκες, έχω πάθει σοκ με την έμπνευση που υπάρχει σε ΚΑΘΕ κομμάτι του album, μιλάμε για 20/10.
8 Likes
το σόλο δίσκο του Einar Solberg το έχεις ακούσει;
1 Like
Αυτός είναι ο επόμενος ρε.
Με προσέχει ο Παντελής, ξέρει ότι τα πιάνω πάντα χρονολογικά. 
Αααααα οκ, δεν γνώριζα, σχώρα με! Άρα προέχει το Aphelion, το οποίο λογικά θα εκτιμήσεις. Και μετά το 16, που θα φέρει χάος…
Για να δούμε! Αν και θα μου πάρει λίγο να ξεκολλήσω από δαύτο.
3 Likes
Ολως τυχαιως, το ακουω τις τελευταιες μερες καθημερινα. Δισκαρα.
Προτιμω τα Congregation, Malina, Aphelion προσωπικα 
Pitfalls > Malina > Coal > Congregation > Aphelion > Bilateral >> Poppy για μένα νομίζω αν και coal και congregation αλλάζουν κιόλας σειρά άμα είναι…
Το malina ειναι δίσκος σταθμός.δεν μπορεί να ξεπεραστεί όσες δισκάρες κ να βγάλουν.
Μην τα ξαναλέμε…
Οτι είναι το metropolis2 για τους θιατερ, κάτι αντιστοιχο παιζει κ εδω…
Προσωπικό δίσκο δεν εχω τσεκάρει ακόμα, αλλά πρέπει να είναι έπος!
Anyway ακόμα κλαίω που δεν καταφερα να κατέβω πριν μερικούς μήνες αθήνα να τους δω…
Σπάνια βλέπω τόσο ενθουσιασμό με το Malina, καθώς διαδέχτηκε το μεγάλο τους “μπαμ”. Γενικώς, σκέτα “καλό” δίσκο δεν έβγαλαν ποτέ, άντε ίσως το “Tall Poppy Syndrome” που ήταν πολύ Opethικό και άγουρο. Ακόμη και το Aphelion που ήταν πιο προβλέψιμο σε σημεία, είχε κομματάρες που ζωντανά τις εκτίμησα πολύ περισσότερο.
1 Like
Μαλάκα, απίστευτο, ΑΚΡΙΒΩΣ ίδια η σειρά και σε 'μένα (με εξαίρεση το “Aphelion” που δεν το έχω ακούσει ακόμα -θα ΄χει πλάκα αν το βάλω μελλοντικά εκεί που το 'βαλες κι εσύ), και ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο σχόλιο για “Coal” και “The congregation”, χαχαχα.
1 Like
Το επιπεδο του songwriting στο Aphelion ειναι τοσο υψηλο, που το αν ειναι προβλεψιμο ή οχι νομιζω δεν παιζει καμια απολυτως σημασια. Αλλα ακομα κι ετσι, αυτος ο δισκος (οπως και ολοι οι αλλοι) δεν ειναι στο ιδιο υφος με κανεναν αλλον τους, και εχει και νεωτερισμους για την μπαντα, οπως για παραδειγμα την τεραστια αυξηση σε κιθαριστικα σολο και lead σημεια (που ειναι μαλιστα ολα υπεροχα).
3 Likes
16 Φεβρουαριου Einar Solberg - The Congregation Acoustic
1 Like