Χαχ, δεν ξερω γιατι επιτιθεσαι τοσο πολυ, σιγα την ειρωνεια που πεταξα. Λες και μπορω να πω οτιδηποτε στον Einar και να ηθελα Κανε οση κριτικη θελεις μωρε, δε σου ειπαμε και τιποτα.
Δεν υπαρχει καμια default αποθεωση, οταν εχουν κανει μαλακια οι Leprous (για μενα παντα) το εχω πει. Δηλαδη μια και μοναδικη, η οποια ειναι το Nighttime Disguise, καθως ακουγεται ακριβως σαν αυτο που ειναι, δηλαδη τραγουδι που εγραψαν μια αρμαδα φανατικων οπαδων που μπηκαν σε livestream για να γραψουν τραγουδι με την μπαντα.
Κατα τα αλλα, δεν καταλαβα καν τι σημαινει το φωνητικη ωραιοπαθεια. Μηπως θελεις να το εξηγησεις?
Ναι, αυτό δεν αντιλέγει σε κάτι από αυτά που γράφω, το ξέρω το trivia. Νόμιζα ότι έκανες παραλληλισμό μεταξύ του solo δίσκου και των τελευταίων Leprous με τη λογική ότι “ο ίδιος άνθρωπος τα γράφει”, και γι’ αυτό και το “δεν πρόκειται για δίσκους (κι όχι δίσκο, που έτσι κι αλλιώς δεν θα έβγαζε νόημα) γραμμένους από ένα άτομο”. Τέλος πάντων, προφανώς διάβασα αλλιώς αυτό που έγραψες.
Τώρα για το Pitfalls δεν ξέρω αν συμφωνώ, αφού για να ακούσουμε ξεκάθαρα κιθάρα κάνουμε κάπου 10’, στο δεύτερο μισό του Remember Me. Αν εξαιρέσεις το Observe the Train δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο κομμάτι με μηδαμινή παρουσία κιθάρας στο Pitfalls, ενώ στα κομμάτια του 16 είναι μάλλον απούσα - διευκρινίζω, όχι να υπάρχει στα credits, εννοώ να έχει ρόλο κύριου οργάνου. Ακόμη και αν μπαίνουν πιο πολύ στις κορυφώσεις παρά οπουδήποτε αλλού (π.χ. Alleviate), στο 16 ακόμη λιγότερο, με την ένταση να δίνεται στα κλασικά όργανα, το μπάσο, και τα synths. Αυτό νομίζω δεν είναι άτοπο, όπως επίσης ότι δεν έχει και κάνα κομμάτι που να χτίζεται γύρω από κάποιο guitar riff (που το Pitfalls έχει ένα Foreigner)
Χαίρετε, μπήκα απλά να σημειώσω ότι ΝΟΜΙΖΑ πως μου αρέσουν οι Leprous.
Μέχρι που άκουσα το “Pitfalls”.
Τι στο διάολο γίνεται εδώ;;; Πώς γίνεται να εκτοξεύτηκαν σε ΤΕΤΟΙΑ επίπεδα έμπνευσης σ’ αυτό το album; Τι κάνει αυτό το γαμημένο το τσέλο; Πόσο τους πάει το ότι λείπουν οι heavy κιθάρες κι έβγαλαν πιο μπροστά τις pop μελωδίες που πάντα είχαν;;;
Μαλάκες, έχω πάθει σοκ με την έμπνευση που υπάρχει σε ΚΑΘΕ κομμάτι του album, μιλάμε για 20/10.
Το malina ειναι δίσκος σταθμός.δεν μπορεί να ξεπεραστεί όσες δισκάρες κ να βγάλουν.
Μην τα ξαναλέμε…
Οτι είναι το metropolis2 για τους θιατερ, κάτι αντιστοιχο παιζει κ εδω…
Προσωπικό δίσκο δεν εχω τσεκάρει ακόμα, αλλά πρέπει να είναι έπος!
Anyway ακόμα κλαίω που δεν καταφερα να κατέβω πριν μερικούς μήνες αθήνα να τους δω…
Σπάνια βλέπω τόσο ενθουσιασμό με το Malina, καθώς διαδέχτηκε το μεγάλο τους “μπαμ”. Γενικώς, σκέτα “καλό” δίσκο δεν έβγαλαν ποτέ, άντε ίσως το “Tall Poppy Syndrome” που ήταν πολύ Opethικό και άγουρο. Ακόμη και το Aphelion που ήταν πιο προβλέψιμο σε σημεία, είχε κομματάρες που ζωντανά τις εκτίμησα πολύ περισσότερο.
Μαλάκα, απίστευτο, ΑΚΡΙΒΩΣ ίδια η σειρά και σε 'μένα (με εξαίρεση το “Aphelion” που δεν το έχω ακούσει ακόμα -θα ΄χει πλάκα αν το βάλω μελλοντικά εκεί που το 'βαλες κι εσύ), και ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο σχόλιο για “Coal” και “The congregation”, χαχαχα.
Το επιπεδο του songwriting στο Aphelion ειναι τοσο υψηλο, που το αν ειναι προβλεψιμο ή οχι νομιζω δεν παιζει καμια απολυτως σημασια. Αλλα ακομα κι ετσι, αυτος ο δισκος (οπως και ολοι οι αλλοι) δεν ειναι στο ιδιο υφος με κανεναν αλλον τους, και εχει και νεωτερισμους για την μπαντα, οπως για παραδειγμα την τεραστια αυξηση σε κιθαριστικα σολο και lead σημεια (που ειναι μαλιστα ολα υπεροχα).
Κανε οση κριτικη θελεις μωρε, δε σου ειπαμε και τιποτα.
