Μιας και δεν έχει πει κανείς τίποτα ακόμα για το 16 του Einar Solberg, ας γράψω εγώ δύο λογάκια στο κινητό μου όσο περιμένω για το Staff Meeting της Δευτέρας.
Οι κακές γλώσσες θα σας πουν ότι δεν είμαι αντικειμενικός με τους Leprous και τον Einar Solberg. Αυτές οι ίδιες γλώσσες βέβαια ανήκουν σε ανθρώπους που Α) πιστεύουν σε υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα στην τέχνη και Β) νομίζουν ότι η δική τους άποψη αποτελεί έκφραση της αντικειμενικής αξίας ενός δίσκου, ειδικά αν την εκφράσουν με μετριοπάθεια, ενώ χώνουν και 2-3 αρνητικά στοιχεία σε κάθε δίσκο που ακούνε, λέγοντας ψέματα στον εαυτό τους.
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι αντικειμενικός με τους Leprous και τις συνθέσεις του Einar Solberg, όπως δεν είναι αντικειμενικός και κανένας με κανέναν δίσκο που υπάρχει, άρα μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω.
Το 16 είναι ένας απίστευτα γεμάτος δίσκος, ο οποίος από την πρώτη ακρόαση μου δημιούργησε μια κυρίαρχη σκέψη. Η σκέψη αυτή ήταν η εξής : "Να, κάπως έτσι έπρεπε να είναι το Pitfalls σε ποιότητα ". Και το αγαπώ το Pitfalls ε. Απλά δεν το αγαπώ όσο άλλες κυκλοφορίες των Leprous. Και σίγουρα όχι όσο το 16.
Τα πρώτα 11 τραγούδια του δίσκου είναι συγκλονιστικά, η φωνή του Einar έχει ακριβώς μηδέν ψεγάδια , τα πλήκτρα της αδερφής του Einar στο Where All The Twigs Broke είναι οργασμικα, και δεν υπάρχει ούτε μία σύνθεση και ούτε μια ιδέα που να μην είναι ακριβώς όπως πρέπει. Κι αν το Beautiful Life ήταν πομπώδες, ελαφρολαϊκό και πιασαρικo, το σκοτάδι, η μελαγχολία και η φανταστική ατμόσφαιρα των 16, Metacognitive, Blue Light, Remember Me και The Glass Is Empty δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ούτε και στο πιο κολλημένο μυαλό να αρχίσει να μιλάει για ποπ κι άλλες τέτοιες παρωχημένες αηδιες.
Το μόνο μου παράπονο είναι το ότι δεν κυκλοφόρησε ως νέα κυκλοφορία των Leprous αυτός ο δίσκος, αφού δεν βλέπω διαφορά όσον αφορά το ποσό προσωπικός και εσωστρεφής είναι ο δίσκος για τον Einar, όσο κι αν το δηλώνει και ο ίδιος και κάποιοι οπαδοί της μπάντας στα σοσιαλ. Λες και όλοι οι υπόλοιποι δίσκοι των Leprous δεν είναι τα εσωψυχα και η πεμπτουσία της ύπαρξής του Einar μεταμορφωμένα σε δονήσεις μορίων στον αέρα.
Τεσπά, εν συντομία ο δίσκος είναι 11/10 και ανέλπιστα καταπληκτικός, αφού μου έδωσε τα μυαλά σε ασημένια πιατέλα. Ακούστε τον όσοι είστε έστω και λίγο φαν της μπάντας ή/και της φωνής. Οι υπόλοιποι προσπεράστε. Αν δεν σας μιλάει η φωνή του Einar και την βαριεστε, δεν ξέρω καν γιατί διαβάζετε ακόμα. Πάτε ακούστε Σλεγιερ και Ενφορσερ και Κανιμπαλ Κορψ.
︎ Hells Sodomancer | Mercyless Hammer (bandcamp.com)
