Πώς την πάτησα έτσι, τι μου συμβαίνει, τι σοβαρός υπερδίσκος είναι αυτός
Λοιπόν, ακολουθεί τυφλά οπαδικό, καφεϊνάτο ποστ κατά της πλαστικούρας.
Σήμερα κυκλοφορεί επίσημα το “Arcana Rising” από Coffin Storm (Fenriz, Apollyon, Bestial Tormentor). Έχει αναφερθεί και πιο πάνω, με σινγκλαρα ασορτί.
Οπότε έχουμε και λέμε, για να τα πω να τα βγαλω από μέσα μου:
Summary
ΤΙ ΦΩΝΑΡΑ ΕΧΕΙΣ ΡΕ ΦΕΝΡΙΖ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΤΙ ΕΘΙΣΜΟ ΜΑΣ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ 2020 (ΓΙΑ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΝ ΛΕΜΕ) ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ 10/10 ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ ISENGARD ΣΤΟ REPEAT ΤΟ "A SHAPE IN THE DARK" (ΑΥΤΟ 666/10) ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ.
ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΡΓΟ ΓΕΡΜΑΝΟΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΟ UBERTHRASH (ME UMLAUTS) ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟΝΤΟΥΜ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΠΟΛΛΥΟΝ ΚΑΙ Η KOLBOTN THRASHER’S UNION ΥΠΕΡΟΜΑΔΑΡΑ.
ΑΚΟΥΣ ΤΟ 11ΛΕΠΤΟ “OPEN THE GALLOWS” ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΡΙΦΦ ΓΥΡΝΑ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΚΥΜΜΑΤΙΚΟ ΜΠΛΑΚ ΜΕΤΑΛ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΟΛΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΠΟΣΟ ΜΠΑΝΤΟΥΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΣΕΣ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΚΑΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΚΑΤΙ ΦΘΗΝΙΑΡΙΚΑ DISSECTION ΜΕΣΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝΕ.
ΝΑΙ ΟΚ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΟΥΤΕ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΣΤΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟ ΚΟΦΦΙΝ ΤΟ ΣΤΟΡΜ ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΝΕΟ (ΜΟΝΟ) DARKTHRONE ΝΑ ΕΠΟΝΤΑΙ ΓΙΝΑΜΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΟΛΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑ Η ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ, ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ, ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ.
ΟΚ, ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Σχωράτε με. Αλλά ακούστε το δίσκο αν νιώθετε από τα συμφραζόμενα και πείτε μου, όσο μεθυσμένα φωνητικά και αν ειναι, με τετοιο ήχο, αισθητική, πλασάρισμα κιθαριστικών μερών, μερακλίδικες επαναλήψεις που μπορει να τις περιμενεισ αλλα σε πορώνουν, δεν θελετε να κατσετε σε ενα παγκάκι με παρέα, μπύρα με των 0.90 η 500ρα, και να νιωσετε για λιγο ξεγνοιαστα; Οχι; Ε, ΟΚ, ακούστε ό,τι ακούγατε, those treasures will never befall you, they’re out of reach.
Δεν τα μπορώ αυτά Αποστόλη. Άσε που οι Νορβηγοί είναι τελείως ακοινώνητοι, που σημαίνει ότι δεν θα έχω παρέα, οπότε το να κάθομαι σε μια γωνιά μόνος μου δεν είναι κ ότι καλύτερο.
Δεν υπόσχομαι ότι δε θα το βάλω. Τα γράφεις πολύ ωραία κι έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου. Και όπως το είπες, μερακλίδικος δίσκος με riffάρες, που αυτοί οι τρεις περίμεναν την κατάλληλη στιγμή. Ήρθε και τα κάνουν ρημαδιό.
Δεν τον ήξερα τον τύπο, πρώτη φορά ασχολήθηκα μαζί του (λόγω κριτικής που διάβασα στο site που μου τράβηξε το ενδιαφέρον) αλλά μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα. Τώρα πρέπει να το βρούμε και σε βινύλιο γιατί του ταιριάζει…
Εδω να πω οτι το καινουριο Rage που κραταει μιάμιση ωρα ειναι πραγματικά πολυ καλυτερο απο οτι περίμενα, ειδικα για μπαντα 40 χρόνων και 24(!) δίσκων. Ο Peavy εχει τον απολυτο σεβασμό μου. Ο δισκος εχει τα πάντα, το πρωτο μισό ειναι heavy κλασικο rage και το δεύτερο μισό με ορχηστρα αλλα heavy και αυτό…κλασικό rage δηλαδή. Μάγκες.
Η αληθεια ειναι οτι απο Rage τα μονα που μου αρεσουν ειναι τα Black In Mind, Lingua Mortis, End Of All Days, XIII και Ghosts. Προσπαθησα να ακουσω καποια απο τα επομενα, και μου φανηκαν ολα πληρως αναλατα και υπερβαρετα.
