Several theoretical explanations have been offered for this phenomenon, including that this lifetime period contains many novel and self-defining experiences — which may be encoded in the brain more deeply and retrieved more easily.
Κάτι που ο κόσμος μπορεί να μην ξέρει, είναι το κόνσεπτ της νευρωνικής πλαστικότητας (neuron plasticity), που πρακτικά σημαίνει ότι όπως ένας μυς που γυμνάζεται αυξάνει τον όγκο και την μάζα του, έτσι και συγκεκριμένα “μονοπάτια” νευρώνων γίνονται πιο ισχυρά, και τα νευρωνικά κύτταρα χτίζουν περισσότερους δεσμούς - σαν γέφυρες με ενίσχυση, τσιμέντο, ατσάλι, κλπ, σε αντίθεση με μία αερογέφυρα. Όσο πιο πολύ ένα μονοπάτι περπατιέται, τόσο πιο διακριτό και ενισχυμένο είναι, που σημαίνει ότι τραγούδια με τα οποία ήρθαμε από νωρίς σε επαφή, και τα οποία ταυτίσαμε με συγκεκριμένες πτυχές της ταυτότητάς μας (ειδικά όταν ήταν στις απαρχές της!), και τα έχουμε ακούσει ή ανακαλέσει πολλές φορές, τα γνωρίζουμε σχεδόν ενστικτωδώς, με ικανότητα να διακρίνουμε - με κάποια δυσαρέσκεια - και την παραμικρή επεξεργασία που μπορεί να τους συμβεί (βλ. επανηχογράφηση “Icon”).
Αυτά σε νευρωνικό επίπεδο. Από εκεί και πέρα, ο εγκέφαλος προσλαμβάνει ερεθίσματα και στη βάση της διαφοράς: πού και πώς διαφέρει ένα ερέθισμα απ’ τα υπόλοιπα γύρω του. Η επίδραση ενός νέου ερεθίσματος μπορεί να έχει μεγαλύτερο αποτύπωμα, διότι η γνωστική του επεξεργασία απαιτεί περισσότερη ενέργεια για να αφομοιωθεί, άρα αναλύεται διεξοδικότερα. Το οποίο σημαίνει πως μετά από ένα σημείο ακρόασης του ίδιου τύπου μουσικής, ο εγκέφαλος καταλαβαίνει γνωστικά τι ακούει, αλλά τα νέα τραγούδια δεν παρουσιάζουν την ίδια “διαφορά” όπως παλιά.
Για να βιώσουμε ξανά αυτή την αδρεναλίνη που είχαμε στα 10 όταν ακούσαμε πρώτη φορά έναν δίσκο, υποθέτουμε ότι πρέπει να βγει ένας αντίστοιχα καλός δίσκος, κι άρα είναι εύκολο να πούμε “Δεν βγαίνει καλή μουσική πια”, ή “Γέρασα”. Πάω στοίχημα, όμως, ότι δεν είναι το “Savage Amusement” αριστούργημα (που είναι), αλλά το ότι ήταν κάτι πολύ διαφορετικό απ’ οτιδήποτε είχα ακούσει ως τα 10 μου, και αυτό με εξίταρε, σαν αίνιγμα που έπρεπε να απαντήσω. Άρα, μία λύση μπορεί να είναι να βρούμε όσες μουσικές έχουμε αποκλείσει απ’ τη ζωή μας, να εντοπίσουμε αυτό που θα είναι “Συναρπαστικά διαφορετικό”, και να το αφήσουμε να μας διαμορφώσει εκ νέου - όπως άφοβα το αφήσαμε στην παιδική και εφηβική μας ηλικία.
