Ιούλιος του 2000, ξημέρωμα από Χίο για Μυτιλήνη. Ο ουρανός μόλις έχει αρχίσει να παίρνει χρώματα της μέρας πίσω από τα βουνά της Μικράς Ασίας και ο χαζός τοξικός στην κουπαστή του πλοίου ακούει…
Uriah Heep-July Morning. Αποκάλυψη… Να προσθέσω εδώ ότι έχω δει live τον Byron στον ύπνο μου. Τι φωνή…
respect.-
συνεβη πριν λιγους μηνες και δεν ηξερα οτι υπαρχει τοπικ σχετικο
ειμαι στην αχαρνων με ακουστικα πεζος και βλεπω ενα παλιο σκουρο αμαξι να περναει διπλα μου προς την αντιθετη κατευθυνση, οδηγει μια καλογρια!! πισω της καθεται αλλη μια καλογρια (φαινοταν γιατι ειχε γυρει προς τα μπροστα και κοιταγε τον δρομο βασικα αυτο μου τραβηξε την προσοχη) συνεχισα να περπαταω και να το σκεφτομαι ωσπου συνηδειτοποιω οτι ακουγα godspeed yοu black emperor
ενταξει δεν ειναι καμια τρελλη ιστορια αλλα για δευτερολεπτα σκαλωσα!
Μου εχουν τυχει διαφορα τετοια σκηνικα. Ενα που μου ερχεται τωρα ειναι το εξης…
Φεβρουαριος αυτου του χρονου, 3 η ωρα το πρωι και γυρναγα απο Καλαματα με τη μηχανη. Το κρυο της αρκουδας εξω, ντυμενος σαν αστακος, μπουφαν, κασκολ, σκουφι, κρανος και κατω απ’ολα αυτα το mp3 να παιζει. Σε καποια φαση ειμαι στον μεγαλο κεντρικο εξω απο τη Μεσσηνια, που δεν υπαρχει τιποτα εκτος απ’το σκοταδι και το φως της μηχανης στο δρομο και μπαινει το Turn the Page απο Metallica. Νταξ… γαμω τις αισθησεις.
Στην πλώρη ιστιοπλοϊκού με το Oceanic στα τέρματα… Τέλοc.
Έκανα μια μικρή αναζήτηση και δεν βρήκα κάτι παρόμοιο, ελπίζω να την έκανα σωστά…
Προχθές λοιπόν έκανα την διαδρομή Θεσ/νίκη - Βασιλίτσα, μια διαδρομή που κάνω μπόλικες φορές τον χρόνο και άκουγα και το καθιερωμένο άλμπουμ της διαδρομής, το Australasia των Pelican. Και σκέφτηκα πως έχω συνδέσει κάποια άλμπουμ με κάποιες συγκεκριμένες ενέργειες που κάνω (ή βιώματα αν θέλετε) και πως κάποια άλμπουμ έχουν σημαδέψει συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.
Έτσι σκέφτηκα να ανοίξω αυτό το θέμα, να μοιραστούμε αυτές τις καταστάσεις στην ζωή μας, τις οποίες όταν συμβαίνουν έχουμε και κάποιο συγκεκριμένο άλμπουμ να παίζει. Καταστάσεις μεμονωμένες ή που επαναλαμβάνονται και θα επαναλαμβάνονται για πολύ ακόμη. Και κάνοντας μια (μικρή) μιας και δεν έχω και πολλά:
Διαδρομή Θεσσαλονίκη - Βασιλίτσα: Pelican - Australasia
Ανήμερα Χριστουγέννων: Pink Floyd - Pulse (με ένα μικρό repeat στο Time)
Καλοκαίρι 2007 - Σκόπελος: Paradise Lost - Draconian Times
Εδιτ: Γμτ ξέχασα να ολοκληρώσω τον τίτλο. Ας γράψει κάποιος μοντ Δίσκος - Βιώματα ή Δίσκος - Καταστάσεις. Ό,τι θέλει.
Χαχαχαχα! Άργησα λίγο, αλλά ας μοιραστώ και γω μαζί σας το δικό μου (περίπου ίδιο σκηνικό)…
Είχε ώρα που χα γυρίσει από το σχολείο, και είχα βάλει ΑΤΛΑΝΤΙΣ για κανα μισάωρο και θυμάμαι χοροπήδαγα σαν το χαζό πάνω στο κρεβάτι.Μετά πέφτω κάτω από την κούραση και βάζει το “Μεσ τη Νύχτα των Άλλων” από Τρύπες, και όπως κοίταγα το ταβάνι, βλέπω να γυρνάνε οι τοίχοι και να τρέμει το σπίτι. “ρε λες να ζαλίστηκα?” “μπας και μου ριξε άσιντ στο παγούρι ο Ντέηβ Γουίντορφ?”…
Τελικά γινόταν σεισμός 
Ω, ναι είμαι στο Έλυρος για Χανιά και έχω ανεβεί πάνω-πάνω… ακούω Knights Of Cydonia και μόλις μπαίνει στο σόλο φυσάει ενας δυνατός αέρας σε συνδυασμό με την υγρασία ήταν φανταστικο… Γενικότερα τετοιες εμπειριες σε καράβια τα σπανε…
'Ημουν και εγώ εκεί, απίστευτη εμπειρία…
Ένα μεσημέρι πριν δυο καλοκαίρια έκανα το κλασικό καλοκαιρινό δρομολόγιο Τρίκαλα - Νεραϊδοχώρι. Το Νεραϊδοχώρι είναι κοντά στο Περτούλι σε υψόμετρο 1200 μέτρων. Ο καιρός αν και καλοκαίρι ήταν μουντός και υγρός. 1 με 2 χιλιόμετρα πριν το Περτούλι και ενώ άκουγα Black Sabbath μπήκα σε ένα σημείο του δρόμου όπου δεξιά και αριστερά έχει έλατα, ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και μαύρος, η ομίχλη λες και ήταν καπνός που έβγαινε από το δρόμο και ο Ronnie να τραγουδάει Lady evil, evil she’s a magical, mystical woman…
Σκέτη πώρωση :twisted:
bump
Ταξίδι Χαλκίδα - Αθήνα με κτελ, διάβαζα βιβλίο και άκουγα Olafur Arnalds (βοηθάει στο διάβασμα ο πούστης). Φτάνοντας στη γέφυρα της Χαλκίδας κοίταξα λίγο απόξω, γιατί γουστάρω γιοφύρια. Εκείνη τη στιγμή έπαιζε τούτο: http://www.youtube.com/watch?v=K6u5D-5LWSg
Και ήταν σίγουρα μετά το 2ο λεπτό. Γιατί κάθε γαμημένη νότα συγχρονιζόταν με το τοπίο και τα καλώδια και τους πυλώνες της γέφυρας, και μετά τα σταματημένα φορτηγά άρχιζαν και τελείωναν πάνω στα χτυπήματα των τυμπάνων, και Ω ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! Σα χαζεμένο κοίταγα.
Νομίζω ότι ο πούστης Olafur έχει φτιάξει αυτό το κομμάτι για να ταιριάζει σε κάθε περίσταση, σε κάθε δρόμο που περπατάς και σε κάθε γαμημένη πόλη. Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοιο πράμα.
Εγω σε ταξιδακι απο Ξυλοκαστρο σε Αθηνα με κτελ…Πριν 2 μερες. Οπως γυρνουσα, ψιλοκουρασμενος, αρχισε να παιζει το Legacy των Testament και εβλεπα τον ηλιο στον οριζοντα να δυει. Απλα ενιωσα την μοναξια που βγαζει ο Billy και γενικα την μελαγχολικη ατμοσφαιρα του κομματιου στο επακρο!
Ωραια εμπειρια πρεπει να ηταν αυτη!
1)Χειμώνας. σε σταθμο του ηλεκτρικού να περιμένω το τρένο. Μόλις είχε αρχήσει να σουρουπώνει και εγώ μόλς είχα πατήσει να παίζει στο mp3 το Ashes in the snow των Mono. Με το που μπαίνει η βασική μελωδία μετα την εισαγωγή αρχίζει να φυσσαει και ο ουρανός να έχει ένα φανταστικό πορτοκαλοκοκκινομωβ χρωμα…
ΟΚ…τωρα οιυ το ξαναδιάβασα δεν δείχνει κ πολυ σπουδαίο αλλά οποιος έχει ακούσει το τραγούδι και φανταστει την φασή θα καταλαβει
- “Take a look to the sky just before you die…” τραγουδούν οι Metallica στο Sonisphere φέτος με τη βροχή να πέφτει με μανία και κάμποσες χιλιάδες κόσμου να μην πιστεύει αυτό που ζεί…
ΤΕΛΕΙΟ THREAD!!!
αυτή η φράση πραγματικά είναι τέλεια! όντως! έτσι γίνεται!!!
Ακριβώς!!! έτσι γίνεται όταν γράφεις… είναι περίεργο πως συνδέεται μια ιδέα του τώρα, που δεν μπορείς να πας με τίποτα στην επόμενη… και μετά απο καιρό να σου έρχεται η συνέχεια της!!!
είναι ένα λινκ που έχει σχέση με το πως γράφει κανείς… αλλά θα το ποστάρω στο ανάλογο θρεντ, γιατι αμα αρχίσω να το λέω εδώ θα φύγω οφφ τόπικ… 
όχι δεν έχει !!!
Προσωπικά έλιωνα το Deadwing την περίοδο των πανελληνίων (και λίγο πριν… όσο διάβαζα δλδ)… και πάντα τώρα το deadwing μου θυμίζει εκείνη τη φάση… το τρελό άγχος, την ΤΕΡΑΣΤΙΑ υλη… τις πολλές πληροφορίες που έπρεπε να αποστηθίσω, και το “Arriving somewhere, but not here” να με μεταφέρει στον λυκαβητό, να πηγαίνω στο παρελθόν, έναν χρόνο πριν… ανατριχίλα!
Επίσης, μία άλλη πραγματικά πολύ έντονη και ΑΞΕΧΑΣΤΗ μεταμουσική εμπειρία, ηταν πριν κάτι μήνες, ξημέρωνε και έπαιζε το “Are you There” των Anathema… ένιωθα στο πετσί μου όχι μόνο στίχους, αλλά και τη μουσική… το κάθε beat… απίστευτη χαλάρωση… (με το που άρχισε… )… ήμουν πραγματικά σε άλλον κόσμο… Απερίγραπτη ατμόσφαιρα… Το δωμάτιο μου άρχισε να εμφανίζεται σιγά σιγά στα μάτια μου απο το λιγοστό φως που έμπαινε απο το παράθυρο… κι όμως όλα ήταν κάπως θολά… αλλά πάλι… τέλεια χρώματα!.. Ασύλληπτη αίσθηση… Φανταστικό κομμάτι… Respect στην έμπνευση του Danny! όχι μόνο γιατί έζησα το δημιούργημά του τόσο αληθινά, αλλά και επειδή μου έδωσε κι εμένα έμπνευση να γράψω…
Μάλιστα… ωραίο θέμα…
Arcturus - Μια ολόκληρη χρονιά μακρυά από το σπίτι μου… Σχεδόν διωγμένος… τελικά αποδείχτηκε από τον ίδιο μου τον εαυτό…Μόνος και σε μια συνεχόμενη κατάθλιψη… Πολύ προσωπική εμπειρία που απέκτησε εντελώς διαφορετική υπόσταση και βαρύτητα υπό τους στοίχους του Garm που με στοιχιώναν σχεδόν…γλυκά…
Μου θυμίζει όμως και 6η Δεκεβρίου 2008, πορείες πολλά δακρυγόνα ενώ συνέχιζα στο chaos path που είχα διαλέξει…
Converge - Σημαντικό χωρισμό, passive agreessive καταστάσεις, μίσος σε οτιδήποτε θυλικό…
Μακάρι να μπορέσω να τον ευχαριστήσω τον Μπάννον κάποτε…
Dry kill logic και συναφή - (Μπαντάρα) Τέλος το σχολείο, WoW, εξάρχεια… Οι ποιό γαμηστερές εποχές. Και ΠΟΛΥ αλητεία.
Pink Floyd/ Tool / Porcupine Tree - Η 1η ενασχόληση με το τραγούδι, έμπνευση Πολλά για να γράψω εδώ…
Η ποιό Ψυχεδελική εποχή της ζωής μου(πάνε 5 χρόνια)
Linkin Park - Λύκειο
Iron Maiden - Γυμνάσιο
Johann Sebastian Bach και κλασικοί - δημοτικό.
Αν δεν σε συμπαθούσα θα σε μισούσα ΜΟΝΟ γιαυτόοοο!!!
πιτσιρικας…1η σχεση…μεγαλος ερωτας…φρεσκοχωρισμενος/με εχει παρει απο κατω…
βινυλιο Keeper I…A tale that wasn’t right…
στο τελος τραγουδαει ο θεος:
In my heart, in my soul
Some guys cry you bought and sold
They’ve been strong, young and bold
And they say, play this song again
ασυναισθητα σηκωνω την βελονα και ξαναβαζω το κομματι…παιζει να το εκανα γυρω στις 10 φορες…
απο εκει και περα το κομματι περασε σε αλλο επιπεδο περα απο μια καταπληκτικη παουερ μπαλαντ…ελεγε οσα ακριβως ενιωθα.
τον πουστη τον Weikath τι του εκαναν και εγραψε αυτους τους στιχους;
Τι ομορφο θρεντ.
*Ημιγλυκο απο το Ευβοτρυς.
Φθινοπωρο, αργά το βράδυ, ανοιχτο παραθυρο, κεραυνοι.
Ομορφη παρεα, ντουμανι δωματιο.
Και Avalanche.
Ουτε μιλια μεχρι να τελειωσει.
*Σκεφτικος-πεσμενος ολη μερα.
Περπατας.
Βαζεις Showbiz.
Επιταχυνεις, σφιγγεσαι, σου βγαινουν ολα, βγαζεις τα ακουστικα κ εισαι δυο χουφτες κομματακια κ 5 φρασεις του Μπελαμι.
Τι είπες τωρα!
Να προσθέσω και την εισαγωγή?
Here I stand all alone
Have my mind turned to stone
Have my heart filled up with ice
To avoid it’s breakin’ twice
Το κομμάτι αυτό είναι από μόνο του μεταμουσική εμπειρία. Απλά.
Ειναι πλεον τοσο ‘εθισμενος’ ο εγκεφαλος στην μουσικη που η καθε μερα μου εχει μεταμουσικες στιγμες/εμπειριες.
Απλα βαζεις τα ακουστικα , πατας το play και μπαινεις μεσα στην μπουρμπουληθρα
There’s no drug like music.
Ξαπλώστρα, τα κουβαδάκια έχουν μαζευτεί για μεσημεριανό ύπνο ή για φαγητό και η παραλία ησυχάζει κάπως. Το Painting on glass των The 3rd and the mortal, σε συνδυασμό με μία, προερχόμενη από τη ζέστη και τη ξάπλα, γλυκιά νύστα, αλλάζει την αίσθηση της ροής του χρόνου