προχθές.
Εξοχικό μέσα στο δάσος. χωρίς παρέα. Δεν έχει ντόλτσε βίτα. Μόνο περισυλλογή. Τι ιδανικότερο από SunnO))).
Αργά το βράδυ. Μηδενικός φωτισμός. Ξάπλα. Ακουστικά. κλειστά μάτια. A Shaving Of The Horn That Speared You από το White1.
Στο σημείο που ακούγεται δυνατά η σαπιόγρια (θα απογοητευτώ αν μάθω ότι τελικά δεν είναι σαπιόγρια) να βαριανασαίνει και να μουρμουράει το αίμα παγώνει. Εικόνες από όλους τους υποσυνείδητους τρόμους του μυαλού ζωντανεύουν. Η γριά των παιδικών χρόνων. Το χέρι που σου τραβάει το πόδι κάτω από το κρεβάτι. Η Μόρα. Ο Μόρας ξανά στην ΑΕΚ. Και ό,τι άλλο μπορεί να προκαλεί τον τρόμο.
Το πιο ανακουφιστικό “pause” της ζωης μου. Ναι ΚΟΛΩΣΑ λίγο.
Όποιος ξαναπεί ότι το drone δεν είναι μουσική θα τον αλυσοδέσω και θα τον πετάξω στη θάλασσα.
πιστεψε με ρε μαγκιτη χυσ το ρη θελω να πω πως τα αισθηματα ειναι αμοιβαια αλλα αυτο το ιδιωμα ειναι για ΗΡΩΙΝΟΜΑΝΕΙΣ λιγο πριν πεσουν σε κομα σε κανα πεζοδρομιο
εχω την μπαλα στο κεντρο και παιζω μονος μου, με τριπλαρω και κοβω δεξια, τριπλαρω αλλον ενα εαυτο μου και σεντραρω προς την μεγαλη περιοχη οπου παιρνω την κεφαλια και στελνω την μπαλα καρφι σε μενα στην μικρη περιοχη. σουταρω, δεν αποκρουω και μπαλα καταληγει στα διχτυα μου…:p:wink:
ναι αλλα ετσι δεν εχει πλακα. σβηστε και αυτο κλαψ
–“ξημεροματα” (12-3) 12 αυγουστου, φετος στο σουνιο. ολη η παρεα μετα απο κατι μπυρες και μια βοτκιτσα να εχει αραξει παραλια. εγω ξαπλωμενος να βλεπω ολο τον νυχτερινο ουρανο (που ειχε και βροχη) και να μετραω… παραλληλα ακουω Wintersun. σε καποια φαση ξεκιναει το Sleeping Stars… και τη στιγμη που χωνει “Oh, Sleeping Stars”, πεφτει μια φιρεμπολα…
–στο καραβι γυρναμε με την παρεα απο Παρο. εχει σχεδον νυχτωσει και παω στο καταστρωμα πανω να με φυσιξει λιγο ο αερας, παντα με το mp3 να παιζει. οταν φτανω αγναντευω λιγο το πελαγος. τοτε χωνεται το Call Of Ktulu… γυρνωντας και κοιτοντας προς την πλωρη και λιγο δεξια βλεπω μεσα στο ελαχιστο φως που εχει παραμεινει στον οριζοντα ενα μαυρο περιγραμα… για μια στιγμη πραγματικα μου ειχε παει το σκατο στην καλτσα… μετα φυσικα επανερχομενος στην πραγματικοτητα, καταλαβα οτι αυτο το πραγμα ηταν μια βραχονησιδα, και οχι ο Cthulhu… ομως δεν φανταζεστε ποσο εμοιαζε…
Ξημερώματα(5 το πρωί) Αυγούστου σε διακοπές στη Κω. Στο ξενοδοχείο είχαμε μια πανέμορφη θέα προς τη θάλασσα και την ώρα εκείνη επικρατούσε μια μελαγχολία στην ατμόσφαιρα και φύσαγε ο αέρας . Είχα βγει λοιπόν έξω ,θαύμαζα το όμορφο μελαγχολικό τοπίο και άκουγα το Twillight is my robe των Opeth.Κάτι τέτοιες στιγμές με έχουν στιγματίσει και ίσως αποτελούν το αγαπημένο μου συγκρότημα της εποχής μας.
χειμωνας.πρωινο ξυπνημα και ενω φτιαχνω καφε βαζω να παζει το dark side of the moon.με το που ανοιγω το παραθυρο βλεπω ενα λευκο σκηνικο.ειχε αρχιζει να χιονιζει.περιττο να πω την ανατριχιλα που ενιωσα.-
Πρωτη ακροαση De Mysteriis Dom Sathanas. 4 η ωρα, ξημερωνει Κυριακη. Ολομοναχος σπιτι, δυνατα οσο μπορουν τα ηχεια, καθολου φωτα, ανοιχτα παραθυρα. Και φεγγαροφως. Ιεροτελεστια.
Ο σεισμός με βρήκε στο No Remorse Records όταν ήταν σε εκείνη την τρύπα κοντά στην Κάνιγγος να πρήζω τα ούμπαλα του Χρηστάρα για την επερχόμενη συναυλία maiden.
Καλά τη λέω εκείνη τη συναυλία Δευτέρα Παρουσία… \m/
Πρωτη ακροαση. Καθομαι αναπαυτικα στο κρεβατι, αφοσιωνομαι στον δισκο. Τελειωνει, εγω ειμαι ακομα χαμενος στους στιχους και την ατμοσφαιρα του. Μενω για λιγα δευτερολεπτα ακινητος. Μετα σβηνω το φως, κλεινω τα ματια, παιρνω το κοντρολ να κλεισω το στερεο. Και ηχει το καμπανακι. Πραγματικα, νομιζα οτι ηρθε η ωρα μου εκεινη την στιγμη, η μονη φορα στην μεχρι τωρα ζωη μου που μπορω να πω οτι ενιωσα τρομο.
Πέρσυ το καλοκαίρι,ήμουν Σαμοθράκη.Ένα βράδυ άφησα έναν φίλο μου στην σκηνή του αλλά εγώ είχα όρεξη ακόμα πριν κοιμηθώ.Κατηφόρισα προς την παραλία του κάμπινγκ έχοντας μια περίεργη αίσθηση,κάτι πολύ ιδιαίτερο έπνεε μέσα μου,ένιωθα ζωντανός.Περνούσα πάρα πολύ ωραία αυτές τις μέρες των διακοπών μου.
Βάζω το Μp3 player να παίζει.Μπαίνει το Kan Non Power του Robert Fripp.
Θυμάμαι ακριβώς τι είδους σκέψεις έκανα και γιατί,αλλά αυτό δεν έχουν απαραίτητα ενδιαφέρον για εσάς.Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το εξής: Το βλέμμα μου χάθηκε στους μικρούς κυματισμούς της θάλασας.Ξαφνικά,όπως τα visualisation των προγραμμάτων αναπαραγωγής μουσικής στον υπολογιστή,μπροστά στα μάτια μου,τινάχτηκε μια μαύρη χορδή που ήταν λες και παλλόταν με τον ρυθμό της μουσικής που άκουγα…Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι μία χορδή,αλλά μια ολόκληρη “κουρτίνα” (σαν αυτές τις παλιές πόρτες-κουρτίνες με τα “πλοκάμια”-δεν ξέρω πώς να το περιγράψω) Ήταν λες και υπήρχε ένα κεντρικό σημείο κάπου πολύ πιο ψηλά από το κεφάλι μου που ήταν η “βάση” της “κουρτίνας” η οποία χόρευε,στριφογύριζε σπειροειδώς γύρω από εμένα και ταυτόχρονα γύρω απ’τον εαυτό της (το κάθε πλοκάμι έκανε σβούρες γύρω απ’τον εαυτό του στον ίδιο ρυθμό με τα άλλα και όλο μαζί συστρεφόταν δεξιόστροφα τριγύρω μου).Καθώς συνέβαινε αυτό το μαγικό πράγμα,προσπαθούσα να μην κάνω κάτι που μπορούσε να το χαλάσει.Δεν αντιστάθηκα όμως και τελικά έκλεισα και ξανανοιξά τα μάτια μου,κι όμως δεν χάθηκε.
Πέρα από την ενεργειακή μου κατάσταση που ήταν σε καλά επίπεδα εκείνη την περίοδο ένιωσα ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο ο κυματισμός της θάλασσας στο πώς ξεκίνησε το όλο trip.Και βέβαα…το κομμάτι.An easy way διάβασα μετά πως λεγόταν το κομμάτι που έβαλα ξανά και ξανά στο repeat μιας και όλο το προσωπικό μου σύμπαν φαινόταν να έχει συντονιστεί μαζί του.Δεν περίμενα να δώ τι θα γίνει.Πήρα τα πόδια μου και ξεκίνησα μια βόλτα στην παραλία για να μεταφέρω την μαγεία και σε άλλα σημεία…
Θυμάμαι ένα βράδυ που ήμουν σε άσχημη φάση, να έχω αράξει σε ένα ερημικό, σκοτεινό στενάκι όπου συχνάζω όταν έχω τις μιζεριές μου. Στα ακουστικά το Azrael. Καθόμουν και κοιτούσα τον συννεφιασμένο ουρανό, με κρυμμένη από πίσω πανσέληνο. Και στο σημείο μετά το σόλο που λέει “Burning on the pyre” να φεύγουν τα σύννεφα και να ξεπροβάλλει η πανσέληνος… Και αμέσως μετά: “BUUUUURN!” Δέος και γκάυλες.Αισθάνθηκα ανθρωπάκι λέμε.
Και σε παρόμοια φάση μου, να περπατάω και να παίζει το Blood Red Skies. Μόλις μπήκε η φάση πριν το σόλο έβαλα το τούρμπο κι έφυγα. Δεν νομίζω να σταμάτησα να τρέχω ώσπου να τελειώσει το τραγούδι…
εδιτ: Προσθέτω και τη πρώτη φορά που άκουσα το Danse Macabre σε απόλυτη ησυχία και κάργα σκοτάδια. Πρώτη φορά που χέστηκα πάνω μου λες και βγήκανε όλα τα απόκρυφα πλάσματα να μου ορμήσουνε για να με βασανίσουν.
Γυρισμός στην Αθήνα με καράβι μετά από κανα 2μηνο.
7 ώρες ταξιδιού και δεν έχω κλείσει μάτι. Κούραση. Έχω κάνει τα πάντα προσπαθώντας να κάνω το ρολόι να τρέξει πιο γρήγορα. Περπάτησα κάθε κατάστρωμα, κάθε διάδρομο του πλοίου, άραξα, πέρασα μια “βόλτα” από το φόρουμ, άκουσα καμιά ντουζίνα albums.
Επιτέλους πέρασε η ώρα και πιάναμε λιμάνι σιγά-σιγά.
Όλος ο κόσμος σε μια αγχωτική κατάσταση τρέχει να πάρει τα μπαγκάζια του λες και είμαστε σε αγώνα ποιος θα αποβιβαστεί πρώτος (τυπικό ελληνικό σύνδρομο). Το έχω δει το έργο αμέτρητες φορές…
Το τελευταίο album φτάνει στο τέλος του και αποφασίζω να βγω έξω στο κατάστρωμα μέχρι να ξεμπουκάρει το πόπολο. Χαλαρά, no worries. 8)
Το πρωινό αεράκι που φέρνει η θάλασσα είναι πραγματικά αναζωογωνητικό.
Ξημερώνει. Τριγύρω αχνοφεγγιά, με τη Σελήνη να στέκει ακόμη ψηλά. Στρέφω το βλέμμα μου προς τον Υμηττό. Ο ουρανός εκεί έχει πάρει ένα αποκαλυπτικό, πορφυρό χρώμα.
Χαζεύω το μοναδικό αυτό τοπίο της φύσης που δυστυχώς δεν απολαμβάνω συχνά και λες και ήταν προκαθορισμένο από κάποια ανώτερη δύναμη που ήθελε κάτι να μου υποδείξει, μπήκε το τελευταίο τραγούδι του δίσκου.
Το κατάλληλο τραγούδι, την κατάλληλη στιγμή.[/FONT]
[FONT=“Book Antiqua”]Τα ξέχασα όλα. Όλες τις αρνητικές σκέψεις που βάραιναν το μυαλό μου τις τελευταίες ώρες. Πραγματικά “αποσυνδέθηκα”, ένιωσα ότι βρισκόμουν κάπου αλλού, κάπου όμορφα.
Σε συνδυασμό με την εσωστρεφή μουσική, τα λόγια αυτά μίλησαν στην ψυχή μου.
Ήταν μια άκρως προσωπική στιγμή η οποία με έκανε να ταξιδέψω για λιγάκι και να αναλογιστώ κάποια πράγματα.
