.jpg)
Και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Deckard και τον panagioti μέσω των οποίων γνώρισα αυτή τη γκρουπάρα. :thumbup:
:thumbup:
πέρνα και μια βολτα απο δω, μπας και τους ανακαλύψει και κανας άλλος τότες!
http://rocking.gr/modules/forum/showthread.php?t=13639&highlight=Depressive
Χαρακτηριστικοτατο δειγμα της απαρχης του ντεθ μεταλ ειναι το ντεμπουτο των Autopsy.Πολλες επιρροες απο τους Sadus με τους οποιους μοιραστηκαν πολλες φορες την σκηνη αλλα και τον μπασιστα τους,Steve DiGiorgio αλλα και απο Death εποχης Scream Bloody Gore(δλδ thrash επιρροες και μετρια παραγωγη).Βρωμικος ηχος,βαλτωδης,Ισως επιτηδευμενος,ισως οχι (ολα τα λεφτα για τις ηχογραφησεις ξοδευτηκαν σε ‘‘μαυρο’’-Πολυ Megadeth κατασταση θυμιζει αυτο…).Μπασο πολυ μπροστα να παιζει τα απαιχτα,κιθαρες που σερνονται απο το ιδιο το βαρος τους,στοιχιωνοντας τα αυτια σου και ενας ντραμερ που εχει και τα καθηκοντα του τραγουδιστη.Ζομπι που ουρλιαζει ταλαιπωροντας μουχλιασμενα τυμπανα.Οι συνθεσεις μοιρασμενες σχεδος ισοποσα αναμεσα σε Reifert και Cutler.Μικρες σε χρονικη διαρκεια,ισα ισα για να σου καρφωθουν και να παραμεινουν εκει για παντα.Σολος και τετοιες πολυτελειες,ελαχιστες.Στιχοι με σπλατερ/χορορ θεματολογια απο τις ταινιες που τοσο λατρευανε.
Ολος ο δισκος περιεχει εξισου καλα κομματια και αξιζει να τον ακουσει/κατεχει καποιος,και οχι για Ιστορικους λογους αλλα επειδη αξιζει σαν κυκλοφορια.Οτι πρεπει για καποιον που θελει να γνωρισει το Death Metal στην βρεφικονηπιακη του ηλικια.Καμμια συγκριση δεν μπορει να γινει με σημερινες κυκλοφοριες του ειδους.Ολα ηταν χειροτερα σε αυτον τον δισκο.Εκτος απο το παθος.Παθος που οηγαζε απο τον ενθουσιασμο και το νεαρο της ηληκιας τους.Βασικο χαρακτηριστικο ομως για το Ντεθ Μεταλ.Παθος.
Στην επανακυκλοφια του 2009 που περιεχει δευτερο cd,εκτος απο 2 καινουρια τραγουδια(στο ενα συμετασχει συνθετικα και ο Coralles) και τα αλλα rehearsals/live,υπαρχει μια πολυ ενδιαφερουσα συνεντευξη για οσους θελουν να μαθουν για το πως επελεξαν το ονομα της μπαντας,τι ακουσματα ειχανε,πως ‘‘μπηκε’’ ο Coralles στο συγκροτημα κτλ.
Στις διακοπές μου έλιωσα κυρίως αυτό:
Αυτό το διαμάντι είναι η βασική κληρονομιά του στο μέτσαλ. Βασικό και πιο αδιάσειστο επιχείρημά μου υπέρ του Ρίππα σε κάθε συζήτηση. Μπορούσε άνετα να ανταπεξέλθει στο Jugulator και το κάθε Jugulator αν είχαν αξιοποιηθεί οι δυνατότητές του, γνώμη μου.
Εντατικό λιώσιμο…Dream Theater+Fates Warning discography
αυτό…
[B][SIZE=“3”]Απλα [/SIZE][COLOR=“Navy”][SIZE=“4”]ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ[/SIZE][/COLOR] [SIZE=“3”]!!![/SIZE][/B] :bow2:8O:bow2:
[B]Gogira ‘‘The way of all flesh’’[/B]
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Λίγες τζούρες που είχα δοκιμάσει πριν καιρό δε με είχαν ενθουσιάσει, αλλά τελικά το album είναι απίστευτα ενδιαφέρον. Πιο πολύ γουστάρω με αυτά τα Morbid Angel- like riffs, κάποια ενδιαφέροντα φωνητικά που μου θύμισαν Cynic και κάποια τόσο απλά κιθαριστικά θέματα που όμως έχουν φοβερή μελωδία. Και να σκεφτείς ότι δεν είμαι fan του στυλ των Meshuggah, που, όπως και να το κάνουμε, διακατέχει ένα μεγάλο μέρος του album. Σειρά θα πάρει το ‘‘From Mars to Sirius’’ μου φαίνεται.
…και το From Mars To Serius, είναι εξίσου ενδιαφέρον, απλά το τελευταίο τους κατά την γνώμη μου είναι ένα κλικ καλύτερο:):!:
[B]
έπειτα από μίνι ξέθαμμα αυτόυς και μoνο.[/B]
- το πρώτο τους Εp.
Νταξει απλα κρυμμένο japcore διαμάντι… Από τις καλύτερες κυκλοφορίες του είδους πουρ μουα, στεγνά. Απλά οι crude, συναντούν τους envy (στις screamo επόχες), και κλέβουν και κάποια σκοτεινά σημεία του αμερικάνικου κραστ των τελών 90’ς, και μας σερβίρουν τα μυαλά στο πιάτο.
πανεμορφος δισκος 
Πολλές φορές εξαρτάται η σειρά που ακούς άλμπουμ διαμάντια, στην συγκεκριμένη περίπτωση και τα δύο έχουν σχεδόν ίδιο στύλ. Το From Mars To Sirius πάντως για μένα κρύβει το μεγαλείο των Gojira, λίγο πιο πρωτόγονο από το επόμενο αλλά με τρομερές συνθέσεις και ατμόσφαιρα. Τέτοια άλμπουμ δεν θέλεις να έχουν συνέχεια, είναι περιττή, και το The Way Of All Flesh μοιάζει σαν η συνέχεια του From Mars…γνώμες βέβαια είναι αυτές…όπως και νάχει όταν σκάει το Backbone όλα γίνονται θρύψαλλα…όποιοι γλιτώσουν τους περιμένει το The Heaviest Matter of the Universe (όπως είπε πολύ ωραία και ένα παλουκάρι στα comments από ενα live βίντεο του [B][I]The Heaviest Matter of the Universe[/I][/B]
[B][I]“I just wanna kill a tyrannosaurus with my bare hands”[/I][/B] τρομερή ατάκα…
Ισχύει αυτό για την ίδια φύση των δύο albums. Και ισχύει ότι το ‘‘The way of all flesh’’ που άκουσα πρώτα μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις τελικά.
Aν πάντως συνεχίσουν στο ίδιο επίπεδο με αυτούς τους δύο δίσκους (προτιμώ λίγο παραπάνω το The way κι εγώ), οι Γκοτζίρες θα επιβεβαιώσουν αυτό που υποψιαζόμαστε πολλοί, πως δηλαδή πρόκειται γιαι μεγάλη μπάντα.
Luca Turilli - King Of The Norgic Twilight:):!:
[B][U]The Decemberists - The Crane Wife[/U][/B]
Προτεινεται ανεπιφυλακτα.
[B]Place Of Skulls - With Vision[/B]
Το μόνο με Wino στα φωνητικά και γαμάει για το αυτοκίνητο.
…δισκάρα:):!:
Πάλι. Δεν έχει αλλάξει η άποψή μου βέβαια.
[SPOILER]το Death of the Gods το θεωρώ βαρετό ακόμη :p[/SPOILER]
τα φθινοπώρια μάλλον θα με βρούν με το Storm Seeker του ICS Vortex…