@_Dead, σου έκλεψε ο μόντε τη δουλειά

Δυστυχώς είδα ελάχιστες ταινίες φέτος για τα στάνταρ μου - συγκριτικά κιόλας με τον όγκο αυτών που βγήκαν και με ενδιέφεραν πραγματικά.

Θα κάνω εκτενές post (στα πρότυπα του περσινού ) με τις 10 αγαπημένες μου ταινίες για το 2024, άλλες 5-10 που αξίζουν προσοχής (για πολλούς λόγους, όχι απαραίτητα για την αμιγώς κινηματογραφικής τους ποιότητα), λίγες σειρές (είδα ελάχιστες) και 1 ταινία, όχι απαραίτητα κακή αλλά που προσωπικά με απογοήτευσε - καθότι είχα υψηλές προσδοκίες για εκείνη.
Όλα αυτά όταν γυρίσω όμως από Λονδίνο, γιατί προηγείται η ρέκλα μου

• Shrinking : Ο Τζέισον Σηγκελ έχει χάσει την γυναίκα του σε αυτοκινητιστικό, και όντας ψυχολόγος προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες στη ζωή του και να μεγαλώσει την έφηβη κόρη του , ενώ δουλεύει σε γραφείο με τον Χαν Σόλο. Πανέξυπνοι διάλογοι, πολύ καλό χιούμορ, και σε κάθε επεισόδιο δένεσαι με κάποιον πρωταγωνιστή όλο και παραπάνω. Από τις πιο ανθρώπινες σειρές που έχω δει, με ευαισθησίες και ερμηνειαρες. Αγαπημένος χαρακτήρας ο Ντέρεκ, είδωλο γενικά.

• A Good Girl’s Guide To Murder : τίποτα το κοσμογονικό ή συνταρακτικό, αλλά η ερμηνεία της απίστευτης μικρούλας από το Wednesday, σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο σενάριο και τα πολύ ωραία μηνύματα της σειράς τελικά δημιουργούν ένα άρτιο και αξιομνημόνευτο σύνολο. Young detective ουσιαστικά το genre της σειράς, σε βρετανικό κλίμα και ύφος. Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον αρέσκεται σε πιο παιδικό και απλό στυλ. Εγώ πάντως ανυπομονώ για την δεύτερη σεζόν, που αν θυμάμαι καλά θα υπάρξει.

Μιας και δεν αναμένετε να δω κάτι άλλο τις τελευταίες μέρες. Παραδίδω την δική μου λίστα να βρίσκεται.

5 δυνατές + 10 πολύ καλές. Σε γενικές γραμμές καλή η χρονιά. Έχω αφήσει πολύ πράμα πίσω βέβαια αλλά από την άλλη έχω σχεδόν αποφύγει τις κακές ταινίες.

Dune part II
The Boy and the Heron
Perfect Days
Kingdom of the Planet of the Apes
Civil War

Inside Out 2
MaXXXine
Furiosa: A Mad Max Saga
A Quiet Place: Day One
Joker: Folie a Deux

Hundreds of Beavers
Late Night with the Devil
Knox Goes Away
Poor Things
Godzilla Minus One

Ευχάριστη blockbuster-ικη επιστροφή για τα δικά μου γούστα. Πέρα από το Dune που ξεχώρισε, χάρηκα που είδα το franchise των πιθήκων να παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ευχάριστη φυσικά και η επιστροφή τόσο του Μιγιαζακι όσο και του Βεντερς με πολύ δυνατές ταινίες. Αλλά και Γκαρλαντ που το, καλό μεν αλλά όχι κάτι εξαιρετικό δε, “Men” με είχε ανησυχήσει λιγουλάκι.

Sequel και Prequel το ανάγνωσμα μετά με κάποιες συνέχειες που δεν εκτιμήθηκαν όσο θα έπρεπε κατά την γνώμη μου. Όπως το Furiosa για αρχή. Το ευχαριστήθηκα αρκετά. Νομίζω θα μείνει λίγο φάση Lord of the Rings-Hobbit σαν prequel. Ήταν τόσο καλό το Fury Road και έπεσε με τόσο πάταγο στα κινηματογραφικά δρώμενα εκείνης της χρονιάς που θα ήταν δύσκολο για μια συνέχεια, σε όποια μορφή, sequel, prequel, spin off κτλ, να κάνει τον ίδιο θόρυβο. Ακριβώς όπως έγινε και με τις 2 τριλογίες του jackson δηλαδή. Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.

Από τα υπόλοιπα προσωπικά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα το νέο Joker. Δεν ανήκω στους φαν της πρώτης ταινίας. Δεν λέω είχε το ενδιαφέρον της αλλά πολύ ρηχή στο πολιτικό/κοινωνικό της σχόλιο. Δεν ξέρω αν η νέα κατεύθυνση ήρθε φυσικά ή ως αντίδραση στην αποδοχή που είχε η αρχική, αλλά προσωπικά μου άρεσε πολύ περισσότερο. Νομίζω μάλιστα πως ταιριάζει αλλά και ολοκληρώνει πολύ καλύτερα τον χαρακτήρα όπως τον είδαμε από την αρχή. Από τις ωραίες και ξεχωριστές Hollywood μαυρίλες που δεν βλέπεις και πολύ συχνά.

Ευχάριστη έκπληξη και το Quiet Place. Το sequel που είχε βγει πριν μερικά χρόνια με είχε ρίξει σε ύπνο. Τούτο εδώ είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Inside Out και Maxxine, πιο κάτω από τους προκατόχους τους μεν, εξαιρετικά όμως και τα 2.

Κάπως πιο original πράγμα στην τελευταία πεντάδα. Poor Things το είχα για παραπάνω, αλλά δεν μου έμεινε όσο πίστευα. Παραμένει ωραίος και μπροστά και πίσω από την κάμερα ο Keaton. Ακόμα κρατάω την κοιλιά μου από τα γέλια με το Beavers. Late Night with the Devil εύκολα μάλλον το horror της χρονιάς (δεν είδα Substance ακόμα πάντως και δεν ήμουν σε φάση για horror τελευταία). Ενώ ο Godzilla είναι μια ακόμα απόδειξη πως τούτο το τέρας ανήκει στην ανατολή και όχι στην δύση.

Στα χειρότερα δεν έχω να βάλω κάτι εκτός από το Ghostbusters: Frozen Empire. Κακή ταινία σε ένα κουρασμένο franchise που δεν έχει κανένα λόγο για να συνεχίσει να υπάρχει.

Σειρές… κυρίως anime και animation βλέπω τα τελευταία χρόνια. Δεν έχω δει ούτε Shogun, ούτε δεύτερη σεζόν House of the Dragon ούτε τίποτα. Μόνο με τα 3 πρώτα επεισόδια του Rings έβγαλα τα ματάκια μου και το παράτησα πριν κάνω χαρακίρι με κανένα Anduril.

Σειρές πρώτα…ότι ξεκίνησε το 24 λέμε γιαυτό δε βάζω Cobra Kai, Bear πχ.Για ταινίες θα επανέλθω…

Best
Shogun - Εξαιρετική μεταφορά του κλασσικού μυθιστορήματος.
Penguin - Καλύτερη σειρά της χρονιάς είπε ο Quintom, εγώ θα βάλω και δεκαετίας.ΤΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
Ripley - Μπόλικη Ιταλία και περιέργος φρεσκάδα από το ασπρόμαυρο της παραγωγής.
Nobody wants this - Τίποτα δε σου δίνει comfort σαν μια καλή ρομαντική κομεντί.
Skeleton Crew - Το Stranger Things του Star Wars.Fun!

Worst
Baby Reinderr - Δε σοκάρουμε με το ζόρι.Δείτε την ταινία Red Rooms και πάρτε μαθήματα.
Walking Dead Ones who Live - Κουράσατε μάγκες και έχει χαθεί και η μπάλα με τόσα spin off.
Acolyte - Ότι χειρότερο έχει βγει στο saga, μετά το εκτός συναγωνισμού Rise of Skywalker.
True Detective Night Countty - Γιατί ρε Τζόντι? Διάβασε το σενάριο πριν πεις ‘ναι’.

To Rise of Skywalker το θεωρω με διαφορα την χειροτερη ταινια Star Wars.

Το Acolyte το θεωρω 45.000.000 φορες χειροτερο…

Καλά διαφωνώ πλήρως. Με ενοχλεί παρά πολύ το επιτηδευμένο shock factor. Η εν λόγω σειρά ήταν φανταστική, και δεν θεωρώ ότι έπασχε από κάτι τέτοιο.

Όσον αφορά το Star Wars δεν γίνεται να βάλω τίποτα πιο χαμηλά από τα 3 sequels προσωπικά

Μου φάνηκε forced δε ξέρω. Αν έχεις χρόνο πάντως τσεκαρε αυτή την καναδικογαλλικη ταινία το red rooms.

Ωραία κινηματογραφική σεζόν πάνω - κάτω το 2024, αν και υποδεέστερη σε αναλογία ποιότητας και ποσότητας του 2023 (το 2023 ήταν για εμένα και μια εκ των κορυφαίων των τελευταίων πολλών ετών) και θα ήταν ίσως και ακόμα πιο πίσω εάν η απεργία των σεναριογράφων/ηθοποιών δεν μετέθετε αρκετές πρεμιέρες του 2023 στο 2024 (πχ Dune part 2 και πάρ πολλά άλλα).
Still ωραία χρονιά και κυρίως ποικιλόμορφη για άλλη μια φορά.

Δυστυχώς είδα αρκετά περιορισμένο (για τα δεδομένα μου) σινεμά λόγω φοβερού φόρτου εργασίας (και η λίστα μου όπως θα δει κανείς παρακάτω, είναι κάπως προβλέψιμη).
Επίσης είδα ελάχιστη TV -που και εκεί, ένα πολύ μεγάλο μέρος αφορούσε σαβούρες (που ήθελα να βλέπω για να περνάει ο χρόνος απλά) ή σειρές που δεν με ενδιέφεραν καθόλου αλλά έπρεπε να τις δω (πχ Acolyte).

Τεσπά, για να ξεπετάξω τις σειρές, θα πρότεινα σαν μια το Ripley - και από πολύ κοντά το Criminal Record και φυσικά το Mr. and Mrs. Smith από το Atlanta team :

Με το ένα μάτι καρφωμένο σε έναν κάπως πιο εστέτ Ιταλικό νεορεαλισμό (τα φαντάσματα του Luchino Visconti και Roberto Rossellini πλανώνται διαρκώς πάνω από μια άχρονη Αναγεννησιακή Ιταλία του 1950) και το άλλο να εστιάζει απευθείας στο σινεμά του Alfred Hitchcock , o βραβευμένος με Oscar Steven Zaillian (σεναριογράφος των Schindler’s List, Gangs of New York, Moneyball και Irishman μεταξύ άλλων) δημιουργεί ένα βραδυφλεγές neo-noire θρίλερ, το οποίο βασίζεται αποκλειστικά στο πρώτο βιβλίο της σειράς της Highsmith. Η εντυπωσιακή δουλειά του Robert Elswit (σταθερού συνεργάτη του Paul Thomas Anderson ) στην ασπρόμαυρη φωτογραφία της σειράς συμβάλλει με καθοριστικό τρόπο στην οπτική αφήγηση και στο βαθύ ψυχογράφημα του πολύ-σύνθετου Thomas Ripley, ενώ ο Andrew Scott αρπάζει την ευκαιρία και τιθασεύοντας τις θεατρικές του καταβολές βυθίζεται ολοκληρωτικά στην εσωστρέφεια του χαρακτήρα που υποδύεται. Το τηλεοπτικό Ripley του Showtime -το οποίο βρήκε διανομή μέσω της streaming πλατφόρμας του Netflix - αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη προσέγγιση πάνω στο Talented Mr. Ripley του 1955, η οποία διαφοροποιείται αισθητά από όλες τις υπόλοιπες μεταφορές της μεγάλης οθόνης και θα αποζημιώσει τους θεατές που θα επιδείξουν τη δέουσα υπομονή απέναντι σε ένα απαιτητικό -μα πλήρως συγκροτημένο σενάριο.

Σαν μια και μόνο απογοήτευση, που περίμενα τεσπά κάτι παραπάνω λόγω πολλών παραγόντων αμιγώς συνδεδεμένων με τους συντελεστές και την ευνοϊκή αύρα των καιρών για περεταίρω εμβάθυνση στο σύμπαν του Arrakis (σε αντίθεση δηλαδή με random binge σειρές τύπου πχ Cobra Kai που τρέχουν μέσω κάποιου AI script generator εδώ και καιρό) θα έβαζα το Dune: Prophecy :

image1920×2844 427 KB

Οκ τα βιβλία που βασίστηκε είναι σκατά (o Brian Herbert ξέρουμε πολλά χρόνια πως είναι ελάχιστος σαν συνεχιστής του έργου του πατέρα του) όμως είναι φοβερό το πόσο απογοητευτική ήταν σε κάθε της σχεδόν επίπεδο η σειρά. Οι τρείς αλλαγές σε showrunners και cast τα λένε όλα, δεν έχω να προσθέσω πολλά και εγώ.

Για τις 10 ταινίες που μάλλον μου άρεσαν περισσότερο φέτος λοιπόν (γενικά, κάτω από κάθε ταινία ή τον Ripley παραπάνω αντιγράφω από αλλού για να μην ξαναγράφω τα ίδια (οπότε mind my tone plz)):

(υγ. ένα disclaimer: Poor Things, Holdovers, Godzilla Minus One και μερικές ακόμα ταινίες που βγήκαν Ελλάδα το 2024, τις είδα το 2023 - και είναι στο μυαλό μου σε λίστες εκείνης της χρονιάς.
Φέτος έχω δει και πάλι ταινίες που βγαίνουν κανονικά το 2025 (πχ Nosferatu και μερικές άλλες) αλλά θα κρατηθώ και θα τις χρησιμοποιήσω (αν χρειαστεί δηλαδή - το Nosferatu (spoiler alert) απίθανο btw να το έχω σε μελλοντικό top10 2025) στις λίστες του 2025, για να είμαι λίγο aligned χρονικά με τη φάση μας εδώ.)

10. La Chimera

Ο νεαρός τυμβωρύχος Βρετανός Arthur καταλήγει σε μια χώρα που αργοπεθαίνει πολιτισμικά για να ερμηνεύσει το νεφελώδες παρόν μέσω του παρελθόντος, καθώς η Alice Rohrwacher σκαρώνει ένα υπαρξιακό φιλμικό κρεσέντο βρίσκοντας την ισορροπία ανάμεσα στο νεορεαλισμό του Pasolini, την ονειρική παραίσθηση του Fellini και την ταξική διάσταση του σινεμά των αδερφών Taviani. Σινεμά για τη ψυχή με πολύ ιδιαίτερη αισθητική ταυτότητα και ένα πλούσιο ηχοτρόπιο, το La Chimera είναι από αυτά τα έργα που όσο περισσότερο τα «σκαλίζεις», τόσο περισσότερο και αυτά σε ανταμείβουν – και αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να θεωρείται ποτέ δεδομένο ή έυκολο.

9. Perfect Days

Ο Wim Wenders στοχάζεται την απλότητα των καθημερινών πραγμάτων, μέσα σε μια ολοένα και πιο «χαοτική» σύγχρονη κοινωνία υψηλών ταχυτήτων και μπερδεμένων σχέσεων – και αποτίνει με τη σειρά του φόρο τιμής στον βαθύ ανθρωπιστικό πυρήνα του σινεμά του μεγάλου Yasujirō Ozu. Σεναριακός μινιμαλισμός και μια εξαιρετική αίσθηση οπτικής αρμονίας, το Perfect Days υπήρξε η μεγάλη επιστροφή του Γερμανού σκηνοθέτη στον 21ο αιώνα – και αδιαμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες της πλούσιας φιλμογραφίας του.

8. The Boy and the Heron

image355×516 63.2 KB

Επιστροφή στην ενεργό δράση για τον Hayao Miyazaki, με ένα αυτοβιογραφικό παραμύθι ασυναγώνιστης τεχνικής αρτιότητας, το οποίο μέσα στον αφαιρετικό και βαθιά ψυχαναλυτικό του κεντρικό σεναριακό ιστό καταφέρνει να μαζέψει τη φιλοσοφία μιας ολόκληρης ζωής -και να την μεταλαμπαδεύσει επιτυχώς στην επόμενη γενιά - ακόμα και αν αυτή μπορεί να μπερδευτεί ανάμεσα στους πελώριους παπαγάλους με μαχαίρια πίσω από τις πλάτες τους και στους ονειρικούς κόσμους που κρύβουν δύσκολες απαντήσεις σε διαχρονικά ερωτήματα.

7. Small Things Like These

image1000×1370 149 KB

Μακριά από μελοδραματισμούς ή τη φόρμα ενός (συμβατικού) καταγγελτικού (μελό)δράματος καταστάσεων και πιο κοντά στην πνιγερή ανθρώπινη σιωπή που καλύπτει τον πόνο (ή και τη ντροπή), το βραδύκαυστο Small Things Like These έρχεται στο λυκόφως του 2024 να προλάβει αναπάντεχα τις λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Με οδηγό έναν εξαιρετικό Cillian Murphy -της τόσο σπάνιας εσωτερικής ερμηνευτικής tour de force- το Small Things Like These είναι μια μικρή και αθόρυβη Ιρλανδική ταινία που καταφέρνει να κουβαλήσει το βάρος της συνείδησης ενός ολόκληρου λαού - τολμώντας να ρίξει τίτλους τέλους εκεί που άλλες ταινίες ίσως ξεκινούσαν τη δική τους αφήγηση, καθώς παράλληλα κοιτάζει κλεφτά το μέλλον μιας (διαχρονικά) πολύπαθης χώρας με μια αυθεντικά συγκινητική αισιοδοξία.

6. The Substance

Η ταινία που κέρδισε το βραβείο σεναρίου στο φετινό φεστιβάλ των Καννών (και οδήγησε ορισμένους θεατές να ψάχνουν εναγωνίως την έξοδο από τη σκοτεινή αίθουσα, κατά το τρίτο και θεοπάλαβό της μέρος) είναι ένα γκροτέσκο, over the top σατυρικό πανηγύρι σωματικού τρόμου, το οποίο δεν αποποιείται ποτέ την απλοϊκότητα (και ελαφριά αμφισημία) της βαθύτερής του ανάγνωσης - αλλά αντιθέτως την προωθεί επιθετικά και… εν τέλει πετυχημένα, μέσω της τόλμης της Fagreat να πάει το σινεμά της στα άκρα. τo Substance είναι ένα pop παροξυσμικό φεμινιστικό ανάγνωσμα (ή και όχι), μια ανελέητη χλεύη της showbiz με δύο ερμηνεύτριες που θυσιάζουν -σχεδόν κυριολεκτικά- σάρκα και αίμα για τους ρόλους τους και τέλος, κάτι που αξίζει να ιδωθεί σε γεμάτη αίθουσα -και να συζητηθεί μετά προς αποκωδικοποίηση.

5. Dune: Part 2

Η κοινωνική εμπειρία του κινηματογράφου, σε συνδυασμό με ένα θέαμα που δύσκολα τιθασεύεται σε οποιουδήποτε μεγέθους οθόνη είναι συνθήκες ικανές να μεταδώσουν σε ένα κοινό που έχει γαλουχηθεί μπροστά από ένα green screen με αναιμικά superhero movies ή εμπορικά αναμασήματα του παρελθόντος, συναισθήματα παρόμοια με αυτά που βίωσαν οι ανύποπτοι θεατές του A New Hope, πριν από σχεδόν μισό αιώνα. Σε μια ταινία όπου το μεγάλο θέαμα βρίσκει τη χρυσή ισορροπία μεταξύ εμπορικού και καλλιτεχνικού οράματος με αμιγώς ενήλικες θεματολογίες, το Dune: Part 2 έρχεται να συμπληρώσει ιδανικά το Part 1 και μαζί να συγκροτήσουν έναν σύγχρονο κινηματογραφικό άθλο για το σινεμά της grande επιστημονικής φαντασίας!

4. The Challengers

Καθώς ανοίγει ο καιρός και οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, το The Challengers του Luca Guadagnino θα είναι για πάντα μια ιδανική πρόταση για σινεμά - καθώς ο Ιταλός σκηνοθέτης γνωρίζει όσο λίγοι σήμερα το πως να κινηματογραφεί το σώμα ως πομπό και αποδέκτη των βαθύτερων ανθρωπίνων επιθυμιών. Όταν δε το σώμα ανήκει και σε τρεις αφάνταστα φωτογενείς πρωταγωνιστές με διευρυμένο ερμηνευτικό φάσμα (ακόμα και η Zendaya), τότε το τελικό αποτέλεσμα είναι μια από τις πιο καυτές και απολαυστικές ταινίες της τρέχουσας κινηματογραφικής σεζόν.

3. Anora

image1920×2844 457 KB

To Anora, δηλαδή η φετινή νικήτρια ταινία του Χρυσού Φοίνικα είναι το παραμύθι της Pretty Woman σε όρους κοινωνικού ρεαλισμού, μια ταξική ανάγνωση της Σταχτοπούτας τοποθετημένη στις παρυφές του Αμερικανικού ονείρου - εκεί που οι μη προνομιούχοι μπορούν να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο, αλλά η ελπίδα έχει προ πολλού πεθάνει και θαφτεί κάτω από φθηνά μοτέλ και σε κακόφημα μπαρ στην άκρη των αυτοκινητόδρομων. Με μια γλυκόπικρη Kaurismaki-α αγάπη απέναντι στην ηρωίδα του, ο Sean Baker φτιάχνει ένα εξαιρετικό κοκτέιλ screwball κωμωδίας και δράματος, στο οποίο συνυπάρχουν χαρακτήρες από τις ταινίες των Coen, του Jarmusch και των (δικών του) Tangerine και Florida Project. Ένα έργο που μέσω μιας εικονικής “mainstream” σεναριακής πρόφασης κρατάει ψηλά τη σημαία του γνήσια ανεξάρτητου Αμερικανικού σινεμά και αγκαλιάζει με ζεστασιά όλους εκείνους τους παρίες της ζωής, οι οποίοι πίστεψαν κάποτε σε έναν απατηλό ρομαντικό μύθο -και στο κυνήγι του, έφαγαν εντυπωσιακά τα μούτρα τους.

2. All of Us Strangers

Ιστορία φαντασμάτων, παραμύθι χαμένων ονείρων, σπαρακτική ωδή στο ανείπωτο ή ένα σύγχρονο queer μανιφέστο; Tο All of Us Strangers είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα, όμως πάνω από όλα είναι η συμφιλίωση μιας κατακερματισμένης ψυχής με το εσωτερικό τραύμα και τους αιώνιους δαίμονες που συνεχίζει να κρύβει στα συρτάρια της. Με ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο σπάνιας κινηματογραφικής χημείας και ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα φινάλε των τελευταίων ετών, το All of Us Strangers υπόσχεται να «κρατήσει μακριά τους βρικόλακες από τη πόρτα σου» και να σε αγαπήσει παράφορα - όταν όμως αφήσεις και εσύ τον εαυτό σου ελεύθερο να αγαπηθεί.

1. Emilia Perez

Κάπου ανάμεσα στο επικίνδυνο Μεξικό των καρτέλ του Sicario, τη σαπουνοπερατική dream pop φαντασίωση του Wild at heart, το μελόδραμα του Almodovar και την prime telenovela μιας… Marimar ή Παουλίνας της Σφετερίστριας, η Emilia Perez προσφέρει στον θεατή ένα εκρηκτικό κοκτέιλ συναισθημάτων, του οποίου η “καθαρότητα” συγκινεί με την ειλικρίνεια και αμεσότητά της. Με το βραβείο της Επιτροπής στις φετινές Κάννες και το ensemble βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου για τις τέσσερεις εξαιρετικές του πρωταγωνίστριες, το έργο του Jacques Audiard είναι ένα instant classic για τον σύγχρονο queer κινηματογράφο -ένα ξέφρενο roller coaster με σπασμένα φρένα, πελώρια καρδιά και πολύ, πολύ, πολύ θράσος!

Απογοήτευση της σεζόν (μια ταινία δηλαδή που είχα δικαιολογημένες προσδοκίες και περίμενα κάτι καλύτερο) το Furiosa: A Mad Max Tale:

image1000×1482 350 KB

Όχι απαραίτητα “κακή” per ce ταινία (έχει δική της ταυτότητα όσο και να μην μου αρέσει εμένα αυτή (τόσο οπτική όσο και υφολογική - ακόμα και αν το μέτριο/κακό CGI υποβαθμίζει δραματικά κάθε καλοπροαίρετο stunt) και ένα αναντίρρητο όραμα για κάτι διαφορετικό από τον προκάτοχό της) όμως η σκιά του Fury Road (μια δηλαδή από τις legit καλύτερες ταινίες της περασμένης δεκαετίας + μαζί με 2-3 ταινίες ακόμα οι τελευταίοι πυλώνες του στιβαρού action σινεμά κατά τον 21ο αιώνα (όπως τα The Raid πχ) + από τις λίγες ταινίες τέτοιας κλίμακας και μεγέθους που ενσωματώνουν κάποιες πιο “σύνθετες” θεματικές στον πολύπλευρο θεματικό τους πυρήνα (όπως πχ την γυναικεία χειραφέτηση εδώ) με τόσο (συνειδητά) σωστό τρόπο)) παραμένει πελώρια πάνω της και την μετατρέπει -με το καλημέρα- σε φτωχό συγγενή.
Μην γράφω τα ίδια και τα ίδια → εδώ τα έχω ξαναπεί προς κάθε ενδιαφερόμενο
Προσπάθησα να τη δω δεύτερη φορά και έμεινα από βενζίνη πολύ νωρίς - ίσως σε μερικά χρόνια πάλι, ίσως και ποτέ.

Θα πετάξω, τέλος και μερικές προτάσεις ακόμα, +5 παραγνωρισμένες ταινίες που μου έμειναν και θεωρώ ότι κάποιος θα βρει ενδιαφέρον σε αυτές (όχι απαραίτητα αμιγώς φιλμικό σε όλες - μερικές είναι legit καλές έως εξαιρετικές, άλλες είναι αξιοπρόσεκτες σαν κατασκευάσματα και έχουν μια ξεχωριστή σημασία στο σημερινό κινηματογραφικό landscape για διαφόρους λόγους κτλ κτλ κτλ):

5. Megalopolis

To Megalopolis είναι ένα magnum opus που καθυστέρησε 40 χρόνια, μια θεαματική βουτιά στο κενό ενός σκηνοθέτη - ορόσημο για το νέο Hollywood των οργισμένων 70s και πιονέρο της αέναης μάχης υπέρ της καλλιτεχνικής αυτονομίας. Ο χρόνος πιθανότατα δεν θα σταθεί ευγενικός προς την ταινία, όμως είναι πολύ γοητευτικό να βλέπεις εν έτει 2024 ένα δημιούργημα τέτοιου βεληνεκούς να ηττάται στη μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό - και όχι σε εκείνη με τις σύγχρονες studi-ακές επιταγές ή τα trends της εποχής. Παραγνωρισμένο αριστούργημα από κάποιους (ελάχιστους) ή το The Room σε κλίμακα Coppola για άλλους (πολύ περισσότερους), το Megalopolis θα είναι για πάντα μια ταινία ακραίων απόψεων – ένα δυσπρόσιτο φιλμικό κατασκεύασμα, το οποίο όμως όφειλε στο ίδιο το σινεμά του 21ου αιώνα να υπάρχει.

4. Kneecup

image1920×2844 796 KB

Λίγο Trainspotting, λίγος Danny Boyle, λίγος (παλιός) Guy Richie, λίγο κωμωδία και λίγο documentary καταλήγουν σε μια ψευδό-δραματοποιημένη «ανάγνωση» της μουσικής πορείας ενός hip hop συγκροτήματος από την Ιρλανδία, το οποίο επιμένει στη χρήση της μητρικής τους γλώσσας - και κατ’ επέκταση στο πως αυτή η επιμονή/επιλογή ενισχύει τον αγώνα της Βόρειας Ιρλανδίας να αναγνωριστεί η ιρλανδική ως επίσημη γλώσσα από τους Βρετανούς. Από τις πιο διασκεδαστικές και ηλεκτροφόρες crowd pleasing ταινίες του 2024, η οποία θα ήταν έγκλημα να περάσει απαρατήρητη από τα radar του κάθε σινεφίλ και του κάθε μουσικόφιλου.

3. Joker: Folie à Deux

image1728×2560 231 KB

Το Joker: Folie à Deux είναι μια πολύ περίεργη περίπτωση «απρόθυμου» sequel, καθώς έρχεται να διαδεχθεί μια ταινία που συζητήθηκε όσο ελάχιστες την περασμένη δεκαετία, η οποία απέκτησε αμέσως φανατικό κοινό, έσπασε ταμεία όπου προβλήθηκε αλλά και δίχασε - τόσο για την ηθική της αμφισημία, όσο και για την σεναριακή ελαφρότητα με την οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί τις πολύ - σύνθετες θεματικές της. Αν και συνολικά, η νέα αυτή κινηματογραφική εξόρμηση του δολοφονικού clown της DC στις σκοτεινές αίθουσες πάσχει ποικιλοτρόπως (τόσο σε δομικό όσο και σε καθαρά νοηματικό status - ευτυχώς σαφέστατα λιγότερο από τον προκάτοχό της) η ίδια της η φύση γίνεται άξια θαυμασμού και δικαιώνει το πελώριο δημιουργικό ρίσκο του Philips - την άκρατη δηλαδή αποδόμηση του προηγούμενού του δημιουργήματος και την οδήγηση αυτού του δεύτερου μέρους όχι στη κατεύθυνση που ίσως περίμεναν οι φίλοι της πρώτης ταινίας, αλλά προς τα εκεί που εξυπηρετείται καλύτερα το (πλέον διαυγές) όραμά του. Και το Joker: Folie à Deux είναι εν τέλει μια ταινία με όραμα, έστω και αν αυτό την καθιστά προβληματική, στριφνή, δύστροπη και δυσάρεστη στη θέαση. H by textbook definition ταινία, της οποίας η μελλοντική της επανεκτίμηση πρέπει να θεωρείται από τώρα δεδομένη.

2. Love Lies Bleeding

image1000×1481 127 KB

Pulp αισθητική και neon χρώματα ντύνουν το νέο-νουάρ thriller της δεύτερης ταινίας της Rose Glass (του εξαιρετικού ντεμπούτου Saint Maud ) καθώς αυτή προορίζεται να γίνει κλασσική σε μεταμεσονύκτιες προβολές για λίγους – ένα βίαιο οδοιπορικό τρόμου και (εσκεμμένης) φαρσοκωμωδίας στους πιο σκοτεινούς Αμερικανικούς επαρχιακούς παράδρομους, πνιγμένο σε μια αυθεντική σουρεαλιστική υπερβολή και χωρίς καμία διάθεση να μπει σε κάποιο αυστηρό κινηματογραφικό καλούπι. Οι δύο ερμηνείες των (σπάνιας χημείας) Kristen Stewart και Katy O’Brian αποτελούν την ιδανική (υποστηρικτική) κατακλείδα σε μια από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες της φετινής σεζόν.

1. Juror #2

image1200×1600 85.7 KB

Ένας κύκλος για το Αμερικανικό σινεμά μάλλον κλείνει με την, κατά τα φαινόμενα, τελευταία ταινία του 94χρονου Clint Eastwood – ένα έργο για τη δικαιοσύνη και το γεμάτο ψεγάδια χέρι που την εφαρμόζει. Μια θεματική ενότητα που έχει απασχολήσει πολλάκις τον θρυλικό Αμερικανό σκηνοθέτη στο παρελθόν, ο οποίος έρχεται το 2024, σε πείσμα των ιθυνόντων της Warner (που έθαψαν την ταινία του στη διανομή αλλά και την βραβειακή καμπάνια) για να παραδώσει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς: ένα κλασσικό δικαστικό δράμα γεμάτο σασπένς, σφικτής αφήγησης και ουσιαστικών προβληματισμών πάνω στην ατέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αυτά, καλό 2025

Δεν καταφερα να δω πoλλα πραγματα φετoς ειδικα στις σειρες πoυ εχω να καλυψω αρκετα πραγματα oπoτε θα αφησω ενα τoπ 10 ταινιων ετσι μπαμ μπαμ.

10)Furiosa: A Mad Max Tale
Πoλλα μπoρoυν να ειπωθoυν. Θελετε oτι δεν ζητησε κανενας αυτo τo πρικoυελ; Θελετε oτι η ATJ δεν φτανει την Θερoν; Ας πoυμε τα ακoυω ως ενα σημειo αλλα σε ελαχιστα μπλoκμπαστερ περασα καλυτερα φετoς.
9)Deadpool & Wolverine
Εχω ξενερωσει την ζωη μoυ με την Μαρβελ κ η αληθεια ειναι oτι δεν τo απoλαυσα oσo θα ηθελα αλλα εχεις Ρεινoλντς κ Τζακμαν να κανoυν τα δικα τoυς και αυτo μoνo φτανει
8)The Substance
Not my cup of tea τo body horror αλλα μoυ αρεσε τo πoσo αβoλα ενιωσα εδω για καπoιo λoγo. Και oι 2 πρωταγωνιστριες τρoμερες
7)Perfect Days
Καμια φoρα τo απλo ειναι και τo πιo oμoρφo!
6)The Wild Robot
Ωραια εκπληξη και πoλυ καλη ιστoρια.
5)Small Things Like These
Γιατι πηγα σε μια Ιρλανδεζικη pub εχθες και εφαγα τo καλυτερo stake sandwich της ζωης μoυ. Νταξ πλακα κανω… Εχει αρχισει να μoυ αρεσει παρα πoλυ η αισθητικη των Ιρλανδων κ εννoειται πρoσκυναω Κιλιαν Μερφι
4)Juror #2
Σχετικα νoυμπας και καινoυριoς στoν Κλιντ Ιστγoυντ και oφειλω να πω ζωη να χει πoυ στα σχεδoν 100 εβγαλε τετoια ταινια. Δεν εχω δει αρκετες απ τις κλασικες τoυ αλλα αμα βγαζει κατι τετoιo στα γερματα δεν βλεπω την ωρα να δω τι εκανε στα ντoυζενια τoυ. BTW @Lupin καπoυ διαβασα πως ετoιμαζει κ αλλη ταινια!!
3)Anora
Η μεγαλυτερη εκλπηξη της χρoνιας για μενα. Την βρηκα αρκετα εξυπνη και περασα και καλα.
2)Inside out 2
Οσες πατατες και να βγαλει παντα θα εχω ενα soft spot για την disney. Και oταν κανει κατι καλα νoμιζω πως μαθαινoυν πραγματακια και τα παιδια και oι μεγαλoι ταυτoχρoνα.
1)Dune 2
Οπτικo κ ακoυστικo υπερθεαμα με τρoμερες ερμηνειες (κυριως απ τoν Ελβις) κ φυσικα μια Ρεμπεκα Φεργκιoυσoν πoυ δεν χoρταινω να την βλεπω. Η ταινια της χρoνιας για μενα.

ΥΓ1)Δεν εχω δει αρκετες ταινιες πoυ ισως ειχα κατι να πω oπως πχ wicked η joker 2
ΥΓ2)Μεγαλυτερη πατατα τo Madame web. Λες και εκανα τo μoνταζ και την σκηνoθεσια εγω ητανε και τo σεναριo τελειως βλαμμενo.
ΥΓ3)Poor Things εβαλα στoυ 2023 τη λιστα

τεράστια παράληψη στη λίστα μου - το καλύτερο πιθανότατα animation της χρονιάς, μαζί με του Miyazaki και το Flow

Κλασικά στις γιορτές βρίσκω ευκαιρία να πειρατεύσω και να απολαύσω ταινίες που είχα σταμπάρει μες τη χρονιά, αν και ομολογουμένως το καταραμένο το 2024, μέσα σε όλη του την απύθμενη σκατίλα, είχε και ένα ψιλοθετικό, οτι δεν πηγα σινεμά μόνο το καλοκαίρι, όπως κάνω σταθερά τα τελευταία χρόνια. Έτσι, είδα και πραγματάκια εκτός των cups of tea μου.

Οπότε, το σωτήριο υπό τον Godzilla έτος 2024, και ενώ ετοιμάζουμε με σύντροφο @Ktn το κλασικό άρθρο για ετήσιες μπουμερ ροκ μουσικες στον κινηματογραφο, αυτή ήταν η δεκάδα ταινιών που κρατάω.

Κλασικά το αν καποια βγηκαν το '24 αντι για το '23 στις εδω αιθουσες προσπαθησα να το μετρησω, αν και η πειρατεια ειναι και αχρονη περα απο διεθνιστικη.

Honourable mentions:
Dune 2
Late Night With The Devil
Humanist Vampire Seeking Condescending Suicidal Person
Under Paris
Heavier Trip (Babymetal ist krieg)

τα animations:
Watchmen / The Boyd And The Heron / LOTR: tWotR

τα ντοκιμαντέρ
Cunk On Life (όχι νταξ)
Belki Sibe
No Other Land

10.The Seed of the Sacred Fig

Η πλοκή και η ιδέα με έκαναν να προσπεράσω την απαγορευτική διάρκεια, και εν τέλει δικαιώθηκα, για τα γούστα μου, αφού αυτό το πολιτικό θρίλερ μου κράτησε το στομάχι καθ’ όλη τη διάρκεια σφιγμένο, από την τελευταία γραμμή διαλόγου μέχρι το πιο κοντινό καρέ, μια τελειότητα.

9.Exhuma

Ναι, κάνει κοιλίτσα στα μέσα, και μπορούσε να είναι ένα 35λεπτο πιο μικρό, ΑΛΛΑ, μου άρεσε το γεγονός πως παρα ήταν αινιγματική η πλοκή, και έπιανε επικά επίπεδα absurd ανά σημεία, και εν τέλει κάπως με κράτησε αρκετά για να περιμένω πως και πως να δω ενα λυτρωτικο (τεκαν) φινάλε. Αγάπη μόνο.

8.Kneecap

Τα λέγαμε από το καλοκαίρι για την πάρτη τους, πριν τη ταινία, την rockwave ανακοίνωση, το hype κλπ. Χα, χιπστερική παρένθεση κλείνει εδώ. Κωμωδία, κοινωνικός σχολιασμός, trainspotting vibes, ειλικρίνεια προς τις αντιφάσεις, ο Φασμπέντερ να αντιπροσωπεύει με το ρόλο του την κληρονομιά της Ιρλανδίας με τα σύγχρονα αιτήματα, οι μουσικάρες, όλα μέσα. Λατρείες. Ελπίζω να συνεχίσουν να τα διαχειρίζονται όλα σωστά.

7. Small Things Like These

Η Ιρλανδική επέλαση συνεχίζεται, και ομολογουμένως το γεγονός πως πήρε ο σκηνοθέτης ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός (1/2 περιπτώσεις στη δεκάδα μου) και έκανε ταινία πάνω σε αυτό δίχως σάλτσες, μια εμβάθυνση και με έντονο ταξικό πρόσημο, και με πανέξυπνο φινάλε, που στην αρχή με προβλημάτισε αλλά μετά που το αμπελοφιλοσόφησα το εκτίμησα πολύ. Απλό, λιτό, λακωνικό, αριστοτεχνικό.

6. The Devil’s Bath

επαρχία αυστρίας 18ος αιώνας, δεισιδαιμονίες, ένα προσωπικό, ψυχολογικό δράμα, και 2 σκηνοθέτες που παίρνουν ένα συγκεκριμένο ιστορικοκοινωνικο φαινόμενο (2/2 στη δεκάδα) και το αποτυπώνουν εντυπωσιακά και εντελώς ωμά για να περάσουν ένα point αναφορικά με την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, ειδικά στις γυναίκες (και τη σύνδεσή της με ταξικά/έμφυλα ζητήματα) εκείνα τα ζοφερά χρόνια. Τεράστιο.

5. Oddity

Η πλοκή, φαινομενικά απλή και straightforward. Έλα μου όμως που ξεκινάει η ταινία με τρομερό ψυχολογικό δίλημμα, και, ακόμη και αν περί τα μέσα της ταινίας έχεις καταλάβει τι έχει συμβεί, δεν σε ενδιαφέρει, αφού αυτό το supernatural horror flick σε κρατάει εξαιτίας της ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗΣ σκηνοθεσίας, η οποία όχι απλά δεν βασίζεται σε jump scares, αλλά όταν τα επικαλείται 2 φορές, είναι τρομακτικά λειτουργικά, αλλά και που καδράρει διάφορα ζητήματα περιεκτικά στον τρόπο που παρουσιάζει τους ελάχιστους χαρακτήρες, με όλους να παίζουν εξαιρετικά και μια να δίνει ρεσιτάλ.

4. Longlegs

Κατανοώ γιατί σε πολλούς το third act ήταν λίγο dealbreaker, αλλά εμένα με έκανε να νιώσω άβολα και να ανατριχιάσω σε σινεμά έπειτα από πολλά χρόνια. ΟΚ, ο Cage παίζει τον Cage σε ρόλους του Cage, αλλά το auteurίστικο καδράρισμα, οι φωτισμοί, η σκηνοθεσία, οι γωνίες λήψης, το μοντάζ, ήταν σεμιναριακά και παρά τις σαφείς αναφορές σε στιγμές της παράδοσης του είδους, μπόρεσε να δημιουργήσει ένα πλήρες καλλιτεχνικό έργο. Επίσης, ιδανική διάρκεια κάθε σκηνής, να τα λέμε.

3. Conclave

Με διαφορά το καλύτερο σενάριο ταινίας που έχω δει τα τελευταία 3-4 χρόνια. Κάθε plot twist, κάθε ανάπτυξη χαρακτήρα, μαεστρικά, κάθε σκηνοθετική επιλογή για την δημιουργία έντασης καίρια, δεν κατάλαβα πότε πέρασε η διάρκεια, ενώ στην τελική ανατροπή, χειροκρότησα. Πως να πετύχεις κάτι σύγχρονο, με εντελώς κλασικότροπα/παλιακά μέσα (και όχι, η αναγνώρισή τους δεν είναι ούτε νοσταλγία, ούτε ρομαντισμός, αλλά διαλεκτική διαδικασία - σχωράτε με κάτι δικά μου) και να μην είναι ούτε επιφανειακό, ούτε φθηνό, ούτε απλά ένα shock value.

2. Evil Does Not Exist

Δείτε το.

Στην αρχή, επρόκειτο για μια ταινία 35 λεπτών, που θα συντρόφευε το soundtrack που ακούγεται, ως τρόπον τινά short film / video clip. Μετά, ο μύστης ο Χαμαγκούτσι είπε, αυτή είναι σοβαρή ιδέα που σκέφτηκα, κάτσε να την αναπτύξω. Θα την χαρακτηρίσω οικολογική, αλλά με την βαθιά πολιτική της έννοια, και όχι την μυστικιστική, ούτε την “πράσινη”. Θα την χαρακτηρίσω ταξική, επίκαιρη (glamping ρε μλκ), ποιητική, αινιγματική, βαθιά αλληγορική, και με το καλύτερο φινάλε ταινίας που θυμάμαι εδώ και καιρό. Όσο το σκέφτομαι, βλέπω και άλλους συμβολισμούς. Και όχι, στη φύση δεν υφίσταται “κακό”. Δεν περιγράφω άλλα.

Δείτε το.

1.Anora

Δεν έχω να προσθέσω πολλά σε όσα έχουν γραφτεί και εδώ και γενικά, μόνο κάποιες ενστάσεις περί του που φτάνει η ταξική συνείδηση της ταινίας, αλλά αυτά είναι μετα-σχολιασμός, το σημαντικό είναι πως κάτι που θεωρείται κωμωδία, δράμα και ρομάντζο, είδη δλδ που και δεν νιώθω και είμαι και άσχετος, με εντυπωσίασε, ειδικά με την ολική αλλαγή τόνου από τα μισά και μετά. Συγκλονιστική πρωταγωνίστρια, κωμικά ακριβής (sic) περιγραφή ρεαλιστικά πως θα πήγαινε η “αρχαιότερη ιστορία/παραμύθ επιτυχίας μιας εργαζόμενης κοπέλας” σε μια δυτική πατριαρχική κοινωνία. Καλά, μαλακίες γράφω, μπράβο όμως.

Επίσης,

Summary

image1638×2048 117 KB

Αυτά, πάω για πόκερ νάιτ κετς. Για σειρές δεν έχω πολλά να πω, ελάχιστες, οπότε δεν έχει νόημα η λίστα.

πωπω εμένα πάλι μου φάνηκε απαράδεκτο το Anora. Πώς πήρε τις Κάννες δε μπορώ να καταλάβω. Δηλαδή περσυ Anatomy of a Fall και φέτος Στάθης Ψάλτης.
Μόλις το τελείωσα και ειλικρινά ακραία προβλέψιμο και βαρετό για τις προσδοκίες που είχα. φλοπ.
οκ η πρωταγωνίστρια πολυ καλη ναι (τοπ τοπ), και καποια αστεια σκηνικα αλλα κουρασε πολυ - περιμενα καπου να εμβαθυνει την ιστορια και τους χαρακτηρες και δεν ηρθε ποτε.

Αυτά που λέτε.

Λίστα λοιπόν:

15. Vermines

Απροσδόκητα καλογυρισμένο horror. Αράχνες που αναπαράγονται διαολεμένα γρήγορα, σασπένς, κλειστοφοβία, λίγο προς το τέλος το χάνει που ανεβαίνει ο ρυθμός, αλλά τα όποια στραβοπατήματα δεν μειώνουν την συνολική εμπειρία. Sleeper hit!

14. Snack Shack

To teen movie της χρονιάς. Ανέμελο, διασκεδαστικό και καθόλα safe, δεν θα το ήθελα όμως κι αλλιώς.

13. Knox Goes Away

Ο Michael Keaton αποφασίζει στα γεράματα να κάτσει και πίσω από τις κάμερες και σκηνοθετεί ένα απλό, σφιχτοδεμένο θρίλερ για έναν assassin ο οποίος αρχίζει και νικιέται από την άνοια. Ανθρώπινο, ιδιαίτερο και είμαι σίγουρος πως σε κάποιο βαθμό είναι και αυτοαναφορικό. Αξίζει.

12. Civil War

Αν και περίμενα περισσότερα, είμαι fanboy Garland και σε γενικές γραμμές πέρασα πολύ. Λίγο επιφανειακό here and there, αλλά πολύ ενδιαφέρον συνολικά.

11. When Evil Lurks

Σκληρό και αδέκαστο folk horror, το οποίο κερδίζει πολλούς πόντους από το worldbuilding και το ότι παραμένει πιστό στους κανόνες που θέτει. Πολύ ατμοσφαιρικό, αρκετά βαρύ και με σχετική έμφαση στους χαρακτήρες του.

10. The Settlers

Βραδύκαυστο neo western στις εσχατιές της Χιλής, με jaw dropping φωτογραφία, απαραίτητες νύξεις κατά τις αποικιοκρατίας και αισθητική που φλερτάρει με τον μαγικό ρεαλισμό σε σημεία. Πολύ ιδιαίτερο, πολύ καλό.

09. Inside Out 2

Το sequel του IO όπως έπρεπε να γίνει. Φανταστική ταινία.

08. Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person

Η μαύρη κωμωδία (?) της χρονιάς. Τρυφερότατο coming of age (?) και μία από τις πιο πρωτότυπες ιστορίες με βαμπίρ εκεί έξω. Η πρωταγωνίστρια είναι αστέρι!

07. Kneecap

Δεν του έλειπε τίποτα, καίριο στον κοινωνικό σχολιασμό, εξαιρετικό το κωμικό timing, Φασμπέντερ όλα τα λεφτά. Εντελώς Ιρλανδικό και απολύτως διασκεδαστικό.

6. The Substance

Τα έχουμε πει πολλές φορές και εδώ μέσα. Future classic στο είδος του.

5. Late Night With The Devil

Δεν θυμάμαι τελευταία φορά που ένιωσα τόσο μαγνητισμένος σε horror ταινία. Εξωφρενικά τέλεια η απεικόνιση της εποχής, ο Dastmalchian έμοιαζε γεννημένος για αυτόν το ρόλο και το pacing είναι μαεστρικό. Top.

4. Perfect Days

Η επιστροφή στην μυθοπλασία (ή μήπως όχι και τόσο?) που μας “όφειλε” ο Wenders. Love letter στα μικρά πράγματα που ομορφαίνουν την ρουτίνα μας και μια στοχαστική, σχεδόν ποιητική, ματιά στα μοτίβα της καθημερινότητάς μας.

3. Anora

Sean Baker ακάθεκτος συνεχίζει να κάνει το δικό του και μας προσφέρει άλλη μια ταινιάρα. Ίσως η πιο “συμβατική” του ως τώρα, αλλά είναι ταινία που έχει χαρακτήρα, καρδιά, πλούσιο σενάριο και σε σκηνές γίνεται εώς και ξεκαρδιστική.

2. All of Us Strangers

Λίγα πράγματα με έχουν αγγίξει τα τελευταία χρόνια όσο αυτό εδώ. Και δεν το περίμενα κιόλας, πήγα ανυποψίαστος στο σινεμά και έφαγα το συναισθηματικό χαστούκι γεμάτα και με δύναμη. Καταπληκτική ταινία.

1. Dune: Part Two

Ένα γαμημένο ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ.-

Honourable mentions:

MaxXxine
Hit Man
The Fall Guy
Twisters
Exhuma
Heretic

Χρυσό βατόμουρο:

Blink Twice

Και του χρόνου!

Ρε o ενας leader δεν φερνει πoλυ στoν Μικ Τζαγκερ;

Όχι

Παλι φανταζομαι πραγματα δλδ

TAINIAΡΑ.-

Προσπάθησα τον τελευταίο μήνα να κλείσω κάποια κενά που είχα απ’το έτος αλλά έτσι όπως το πάω θα φτάσουμε στο 2026 και δεν θα έχω γράψει ακόμα για τις αγαπημένες του 2024 οπότε…

Τρεις κατηγορίες γιατί μου άρεσαν πάνω κάτω το ίδιο κάποιες ταινίες.

A κατηγορία:

• La Chimera. Μια γλύκα η ταινία. Ο,τι καλύτερο.

• Anora. Η εξέλιξη των χαρακτήρων η οποία ξεδιπλώθηκε μέχρι το τέλος (και λίγο πριν π.χ. στον καναπέ) της ταινίας είναι το κάτι άλλο. Επίσης είμαι αμετανόητος μαρξιστής, δύσκολα θα έβαζα κάτι τέτοιο σε χαμηλότερη θέση.

• The boy and the heron. Θεός, ευτυχώς όλο λέει πως πάει για σύνταξη και τελικά δεν… αλλιώς θα χάναμε ακόμα έναν παλαιό μεγάλο δημιουργό και από νέους δεν τα πάμε και τόσο καλά.

Β κατηγορία:

• Evil does not exist. Πέρα απτα προφανή… Η ταινία που φώναζε <<σκέψου, σκέψου με>> περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.

• Perfect Days. Την είδα με παρέα που της έριξε πολύ κράξιμο οπότε επηρεάστηκα αρνητικά αρχικά και την πήρα στραβά. Αργότερα όμως έμεινε μαζί μου και με κέρδισε.

• Love lies bleeding. Το είδα γιατί το ανέφεραν εδώ στο φόρουμ ξανά και ξανά. Τα σχόλια που είχα διαβάσει αλλού, σε ένα σινεφιλικο μέρος, δεν ήταν ενθαρρυντικά. Καταλαβαίνω και τις δύο πλευρές. Κάποιοι το γουστάρουν όπως εγώ π.χ. γουστάρω τις ταινίες της Lynne Ramsay ενώ άλλοι εστιάζουν στις αδυναμιες της ταινίας. Νιώθω πως έπρεπε να το δω στο σινεμά και όχι στο κινητό στο λεωφορείο κλπ σε δύο δόσεις. Oh well.

Γ κατηγορία:

• Ghostlight. Yποτιμημένη ταινία με μεγάλη καρδιά.

• Challengers. Δυνατό sexy fun. Αναρωτιέμαι τι θα ήταν αυτή η ταινία χωρίς το soundtrack.

/

Honorable mentions

Mononoke the Movie: Paper Umbrella. Anime movie από μια λατρεμένη σειρά από τα παλιά (πριν ~20 χρόνια) όταν έβλεπα ακόμα anime. Fun καλειδοσκόπιο χρωμάτων eye-candy animation.

Inside Out 2. Άξιο Pixar ταινιακι, ticks all the boxes αλλά ταυτόχρονα τίποτα συγκλονιστικό και ultimately αξιοξέχαστο.

Soundtrack to a Coup d’Etat

Δεν είμαι της αντι-ιμπεριαλιστικής αριστεράς αυτό το ντοκιμαντέρ όμως σίγουρα είναι. Εδώ έχουμε ένα αρκετά ευχάριστο ντοκιμαντέρ με όμορφη αισθητική, μπόλικη τζαζ μουσική, πυκνό σε fun αντι-Ιμπεριαλιστικές ατάκες από το non-aligned movement …το οποίο οι περισσότεροι δεν θυμούνται καν πως υπήρξε πλέον κλπ. Ένα snapshot μιας άλλης εποχής. Σπάνια βγαίνουν τέτοια ντοκιμαντέρ και ακόμα σπανιότερα έχουν την ποιότητα που έχει αυτό. Αν ήμουν anti-imp τότε μάλλον θα το είχα σε υψηλότερη κατηγορία.

Στα αρνητικά: Είναι λες και έχει ADHD, δεν σταματάει πουθενά. Όλο τσιτάτα και 4-5 δευτερόλεπτα από κομμάτια τζαζ.

/

Δεν έχω δει ακόμα: Small things like these, Dune2, Emilia Perez, Furiosa, The Substance, Kinds of Kindness, Tack, Ο κόκκινος δάσκαλος, how to make millions before grandma dies, kneecap, My Favourite Cake, Humanist Vampire Seeking… , All of Us Strangers, Late Night with the Devil, Heretic, Tatami, Exhuma, The Seed of the Sacred Fig, no other land, the wild robot κλπ.