666 ετησια νηματα αγαπημενων ταινιων εχει το φορουμ, go play judge χαχαχ 
νομιζα οτι ειχες χορρορ λιστα
α οχι, απλα δεν εχουν και μεγαλες ποικιλιες υφολογικα οι λιστες μου, αυτος ειμαι, ακα αρκετο χορρορ.
λοιπον θα σε ψαξω, αλλα αν δεν βρω λιστα, θα σου στειλω τον Monkey
Και για εμένα πάντως, ταινία που έχει 6+ (ειδικά horror) είναι ταινία που είναι αρκετά πιθανό να μου αρέσει, potentially να μου αρέσει και πάρα πολύ, είναι δηλαδή, σίγουρα θετικό σημάδι. Μάλιστα έχω την αίσθηση πως αν τα βάλουμε κάτω, μάλλον οι περισσότερες horror ταινίες εκεί έξω έχουν κάτω από 7, σε εξαιρετικά δυσανάλογο βαθμό. Σε γενικότερες γραμμές πάντως δεν δίνω τόσο βάση σε βαθμολογίες, όσο στο aν μου κλικάρει το σενάριο πρωτίστως ή αν υπάρχει κάτι από την ταινία (συντελεστές, κάποιο τρίβια, μια παρότρυνση δικού μου ανθρώπου) που με πείθει δευτερευόντως.
Επίσης, ειδικά στο horror νομίζω πως είναι βασική προϋπόθεση να εμπιστευτείς την διαίσθησή σου και το αισθητικό σου κριτήριο για να γουστάρεις μια ταινία. Υπάρχουν ταινίες που αναγνωρίζω πως είναι b tier, αλλά χρησιμοποιούν συγκεκριμένα tropes και τικάρουν κάποια κουτάκια στα οποία έχω αδυναμία, άρα καταλήγω να περνάω καλά ή να εκτιμώ το έργο σε πιο προσωπικό επίπεδο.
Στο δια ταύτα, νομίζω το Monkey θα είναι ταμάμ pop corn movie για να περάσεις 90 πολύ καλά λεπτά στο σινεμά. Λέω να το τιμήσω.
3 Likes
Βαθμολογίες στο IMDb, και γενικά σε τέτοιου είδους site, είναι χρήσιμες από την στιγμή που θα καταλάβεις λίγο την λογική με την οποία βαθμολογούν οι χρήστες. Οι σειρές π.χ. γενικά παίρνουν κάπως πιο υψηλές βαθμολογίες, τα horror συνήθως κακές. Horror αν δω πάνω από 5 το θεωρώ καλό. Αν είναι b movie από 4,5 + είναι θετικό σημάδι. Σε πιο blockbuster PG-13 φάση κάτω από 7 είναι πιο ανησυχητικό κτλ.
4 Likes
Κύριοι με πεισατε για περι horror και βαθμολογιών. Βάζω τον πίθηκα στην λίστα μου, παιζει και το αγορι απο το εξαισιο Gentlemen του νετφλιξ. Θυμιζει το τρεηλερ “Βλεπω τον θανατο σου”, με πιθηκι.
1 Like
Επίσης περί πιθήκου, ο Oz Perkins (υιός του Antony Perkins, του γνωστού ηθοποιού από τα Ψυχώ, The Trial κτλ) είναι από τους πλέον ιδιαίτερους κινηματογραφιστές τρόμου - το Longlegs πέρυσι έκανε σχετικό πάταγο στους φίλους του genre (εγώ δεν ενθουσιάστηκα γενικά λόγω σεναρίου, αλλά αμιγώς κινηματογραφικά ήταν αστέρι).
Με ένα πιο απλό, fun και straight forward story τρόμου - κωμωδίας όπως είναι και το ομότιτλο (καλό) short story του King, θα πόνταρα πολλά υπέρ της ταινίας - ασχέτως βαθμολογιών κτλ που είπαν κ οι αποπάνω
Θα πάω σινεμά από βδομάδα και εγώ anyway να το δω
1 Like
Το ειδα, γιατι σηκωσε σκονη, αλλα τελικα ηταν ενα gimmick για Nick Cage, και το τέλος ήταν… άστοχο. Σαν να ειχε γραψει καποιος ενα σεναριο και να εχασε τις τελευταιες 20 σελιδες.
Οριακά δεν ηταν τρομακτικό, but for το ολο κλιμα.
το φινάλε του ήταν όλα τα λεφτά, από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς 
Θεωρώ λίγο υπερεκτιμημένη την ιστορία του King πίσω από τη Μαΐμου, όχι πως δεν είναι καλή, αλλά θα την δω την ταινί όπως και να έχει, για όσους λόγους ήδη αναφέρθηκαν.
για πες γιατι, σε σποιλερ. να η δικη μου θεση
Σε επιπεδο φωτογραφιας και κινηματογράφησης, ηταν πολυ στεγνο και ιδιαιτερο, σε σημειο που θα μου αρεσει να ξαναδω ταινιες του σκηνοθετη. Σε επιπεδο στορυ, γενικα το gimmick του “βλεπεις μια ταινια ντετεκτιβ” για να καταληξει σε “πιστευουμε στον Σατανα και η μανα σου στηριζει”, μου φανηκε εκτος κλιματος. Σαν να ειπε καποιος “λοιπον θα παρουμε Nick Cage με μυτη, θα τον βαλουμε να κανει τον μπαμπουλα. τελεια ! οκ, τωρα πρεπει να στησουμε μια ολοκληρη ταινια γυρω απο αυτο”. Το βλεπαμε σπιτι με τη γυναικα μου, και ουτε αυτη φοβηθηκε, στο τελος ειπαμε “α αυτο ήταν, Oh well”.
Χωρίς σποιλερς, με quote-άρω και από το ποστ μου επειτα απο την προβολη σε θερινο το περασμενο καλοκαιρι, και απο το γιατι ηταν απο τις αγαπημενες μου.
Ειναι ευκολο να παιξεις το χαρτι του Silence of The Lambs ή παρομοιων ταινιων, αλλά με τρόπο τρομερά σύγχρονο, και επίσης υπήρχε πάντα ένα διαρκές occult στοιχείο σε κάθε πλάνο, σκιά, γρίφο, ενώ το πλοτ τουιστ εμένα μου άρεσε γιατί έδινε μια πιο folk horror οπτική πίσω από το τι λύνεις τελικά ως ντετέκτιβ, πως συνδέεται με τον προσωπικό σου ψυχισμό και τις αδυναμίες ώστε να παραδοθείς, αλλά και τι διαιωνίζεται, τι είναι ανθρώπινο, τι μη, τι είναι κίνδυνος, και πόση σημασία έχουν όλα αυτά σε μια απλή υπόθεση που μπορεί να μην πάρει και ποτέ διαστάσεις και να γίνει κάτι του τυπου america vs __. Κυρίως όμως η κινηματογραφικη ατμοσφαιρα και αφηγηση.
Κυρίως όμως ηταν η αισθηση που μου άφησε το φιναλε, οπου με ταραξε πραγματικα και δεν θεωρω πως μου συμβαινει συχνα, νομιζω το προηγουμενο ηταν τουτο δω:
και το Lighthouse, για άλλους λόγους.
Αυτά. Αρκετά σπάμαρα. Περί ορέξεως βέβαια.
2 Likes
Τωρα θυμηθηκα οτι αυτα διαβασα και το εβαλα στη λιστα μου. Ευχαριστούμε για την υπενθυμιση.
Νομιζω δεν εχει να κανει τοσο με την ιδια την ταινια, οσο οτι εγω σαν θεατης θελω η προσεγγιση να ειναι συνεπης. Νομιζω το σεταπ της ταινιας ειναι αλλο και στο τελος στριβει. Μπορει να σε πιασει, μπορει οχι. Κακη ταινια δεν ειναι, αλλα την εβαλα με μεγαλες προσδοκιες.
Τωρα για το κορεατικο που εβαλες, φοβηθηκα ηδη απο το τρεηλερ.
1 Like
A24 - Bring her Back - από τους Φιλιππου του Talk to Me που προσωπικά μου άρεσε.
Δε ιντερνετ ιζ μπαζινγκ
Ταινιαρα, οι πειρατές την έχουμε δει καιρό.
Από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς θα πω, συνδυάζει ισορροπημένα διάφορα είδη horror cinema.
1 Like
for context, γνωμη για talk to me ?
Τίποτα το ιδιαίτερο, συμπαθες.
Βγαινει σημερα το Weapons με εξαιρετικές κριτικές και όλοι αναφέρονται και στο Barbarian. Εχουμε γνώμη συμφορουμιτες ;
Αρκετά (έως πολύ) πρωτότυπο παρά τα εμφανή του δάνεια, κάπως υπερφορτωμένο στην αλληγορία του και με ένα ελαφρώς κλισέ φινάλε (που δεν απογειώνει τη ταινία αλλά δεν τη χαλάει κιόλας) είναι νομίζω ο ορισμός του «πρώτη ταινία σκηνοθέτη τρόμου που θέτει θεμέλια και δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον» - και από ότι μου έχουν μεταφέρει κάποιοι γνωστοί, το Weapons είναι το level up.
Ίσως το δω από βδομάδα Κρήτη, αν προλάβω, ειδάλλως Αθήνα.
Talk to Me είχε ένα ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, το τελευταίο των Αυστραλών όμως προσωπικά δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου - αναίτιος σαδισμός σε βαθμό φετιχισμού και εμφανέστατη ανωριμότητα στη διαχείριση κάποιων βαθύτερων συναισθηματικών θεματικών (δηλαδή σε σχέση με κάτι Badabook ή Hereditary, που ας πούμε κινούνται κάπως κοντά σε κάποια πράγματα, το Bring Her Back μοιάζει με ταινία… youtuber 
).
Είχε όμως legit καλή εικονογραφία (αν σου αρέσει anyway αυτός ο τρόμος, του gore στυλιζαρίσματος και της uncensored αηδίας που δεν υπονοεί ποτέ τίποτα αλλά στο τρίβει στα μούτρα διαρκώς - χωρίς όμως jumpscares και τέτοια φθηνά κόλπα) και μια φοβερή Sally Hawkins.
1 Like
Αρκετά καλό το Barbarian, σίγουρα above average, εμένα με κέρδισε το setup, η Τζωρτζίνα Κάμπελ και η ροή/ρυθμός
Tώρα για το αλληγορικό του θέματος, δυστυχώς 99/100 φορές αυτές οι αναφορές μου φαίνονται φουλ ρηχές και δίνω ελάχιστη ως καθόλου σημασία, σπάνια δουλεύονται στο βαθμό που πρέπει για να έχουν πραγματικό νόημα.
2 Likes