Απάντηση: Slipknot.
Πάντως ρε παιδιά είναι και λίγο σχετικό. Πχ εγώ ΛΑΤΡΕΥΩ το προηγούμενο ST και μου αρέσει πολύ η πρότερη δουλειά τους και υπάρχουν κομμάτια στο τελευταίο που με εκνευρίζουν πηγαία, ενώ αλλά μου αρέσουν πολύ. Δεν θεωρώ το νέο ST αποκρουστικό, απλά όχι αυτό που θα ήθελα να ακούσω εγώ συγκεκριμένα από τους sleep token άρα και δεν το θεωρώ κυκλοφορία χρονιάς, απλά ένα δίσκο που έδωσε καλά κομμάτια.
Σε γενικές και ειδικές γραμμές, συμφωνώ. Υπάρχουν πολλά πράγματα που βρίσκω αξιόλογα στο τελευταίο, αλλά την ισορροπία που είχε το προηγούμενο δεν την βρίσκω. Μ’ αρέσουν οι Sleep Token, μ’ αρέσει και το Arcadia, αλλά κάτι έλειπε. Και δεν μπορεί να με κατηγορήσει και κανείς για πιουρίστα 
Από Arcadia, μόνο Arcadia Son
Λοιπόν, αν σου πω ότι είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξη των Ι.Ε.Μ. εδώ και 10 χρόνια, τι θα μου πεις;
Εγώ πάλι, δεν το γνώριζα.
Περί Sleep Token…
Αρχικά, θα συμφωνήσω ότι το Take Me Back To Eden ήταν καλύτερο σε όλα από το Even In Arcadia.
Μετά, καταλαβαίνω τη συζήτηση περί pattern και μανιέρας πλέον στις συνθέσεις τους.
Αλλά το τελικό αποτέλεσμα αρέσει στα αυτιά μου χωρίς να χάνω τα μυαλά μου, τι μπαντάρα είναι αυτή, τι πρωτοποριακή μουσική γράφουν κλπ
Επίσης το αποτέλεσμα είναι ότι το Even In Arcadia φέτος το άκουσα περισσότερο από albums που έβγαλαν παλιές μεγάλες αγάπες μου όπως Dream Theater και Steven Wilson (καλά εδώ βαρέθηκα τη ζωή μου).
Εγω δεν εχω καταλάβει γιατι το αναλύουμε τόσο πολυ.
Ειναι μια σχετικά καινουρια μπάντα στον χώρο που οπως ολες εχει το κοινό της , έχει κ αυτούς που δεν γουστάρουν. Έχει φυσικά κ αυτούς που δεν γουστάρουν μονο κ μόνο εξαιτίας της μεγάλης επιτυχίας που έχουν.
Το ξερουμε το εργο, το ζήσαμε στα 00s, το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια με τους ghost, το ζούμε με ST και αυτό θα συνεχίσει για πάντα.
Αυριο μεθαύριο θα εμφανιστεί καποια αλλη μπάντα που θα μπασταρδευει το majestic black με σαικεντελια ξερω γω και θα τα ριμαξει ολα στο πέρασμά της και ολοι θα γκρινιαζουμε.
Ετσι παει η φάση.
Τεσπα.
Παω να γράψω λιστα της χρονιάς και να δω σε ποιά θέση θα μπει το arcadia
Μόνο εμένα μου φαίνεται εξαιρετικά αντιπαθής ο συγκεκριμένος;
Ξυνίλα και σνομπισμος για να γίνεται σουσου κ να μαζεύουμε κλικς (τι πιο σύνηθες στις μέρες μας)
Πάντως εγώ, ρε παιδιά, δεν έχει τύχει ν’ ακούσω ούτε ένα κομμάτι τους και μ’ όλη αυτήν τη συζήτηση θα μ’ αναγκάσετε να τους τσεκάρω.
Εγώ πάντως πείστηκα να μην τους ακούσω.
Συμπαθής ή όχι, είναι κατά 99,999% ο πιο αναγνωρίσιμος αυτή τη στιγμή στον κόσμο.
Αν κρίνω από τη συχνότητα των Αντώνηδων μουσικοκριτικών, ήταν σχεδόν κλειδωμένο ότι και τον πιο διάσημο, πάλι Αντώνη θα τον λέγανε
Καλά δεν θα γίνει κ τπτ να τους ακούσεις λίγο. Λίγο θα είναι γιατί θα το σταματήσεις μόλις μπουν τα φωνητικά.
Δίκιο είχες.
Πρωτη φορα τον βλεπω προσωπικα… απο την αλλη δε με ενδιαφερει ουτε κατα 0.00000000001% να κατσω να βλεπω δισκοκριτικες απο δηθεν τυπους στο YouTube.
βασικά αυτό…all the way, εκατοτακατο
οι καλύτερες δισκοκριτικές είναι είτε εδώ μέσα που συζητάμε (στο φορουμ που υπάρχει αλληλεπίδραση απόψεων), είτε όταν βρισκόμαστε στα λαιβ και κάνουμε παρέα
Καλά παιδιά δεν είναι υποχρεωτικό. Σε κάποιους από εμάς αρέσει, φαντάζομαι επιτρέπεται, να διαβάζουμε και να βλέπουμε δισκοκριτικες από δήθεν τύπους σε διάφορα Μέσα και να μην παίρνουμε την πληροφορία από fanboys και haters.
Από εκεί και πέρα. άλλο να διαφωνεί κανείς με κάποιον και άλλο να παθαίνει Χρυσούλα Διαβάτη και να μας λέει αποψαρες του στυλ “ποιος είναι ο κύριος, δεν τον ξέρω”. Προφανώς αν κάποιος δεν ξέρει τον Φαντάνο, δεν ξέρει κανέναν μουσικοκριτικό αυτή τη στιγμή. Its fine. Αν όμως ξέρει έναν, καλώς ή κακώς, αυτόν θα ξέρει.
20. Pentagram - Lightning in a Bottle
Σε μια χρονιά που ή ήταν αρκετά μέτρια στο doom ή εγώ δεν άκουσα τα πράγματα που έπρεπε, χάνοντας χρόνο σε τραγικά υπερτιμημένες/overhyped μπάντες “μοντέρνου doom” (you know who the fuck you are), ευτυχώς κάποιες παλιοσειρές στάθηκαν στο ύψος τους. Όπως ο Μπόμπι.
19. Seven Sisters - Shadow of a Fallen Star Pt. 2
Λονδρέζοι κλασικομέταλλοι με sci-fi ανησυχίες. Νομίζω ψιλοεμφανής ο συνειρμός / παραπομπή σε κάτι (πολύ) μεγάλο. Ωραιότατοι.
18. Testament - Para Bellum
Δίχασε πολύ. Εγώ πάντως τοποθετούμαι από την πλευρά των ικανοποιημένων. Θρας κοπάνημα με άφθονη μελωδικότητα (© Testament) και μπλακμέταλ τζούρες. What’s not to fuckin’ love.
17. Green Carnation - A Dark Poem, Part I: The Shores of Melancholia
Φέτος οι Paradise Lost προκάλεσαν συγκίνηση στους περισσότερους παλιούς οπαδούς τους, για κάποιο λόγο όμως αυτόν εδώ (τον παλιό οπαδό τους) δεν τον έπιασαν (ακόμα). Δεν πειράζει. Βρήκαμε αλλού ωραία ατμοσφαιρικά πράγματα. Όπως σ’ αυτήν εδώ την εκ Νορβηγίας ορμώμενη παλιά αγάπη.
16. Helloween - Giants & Monsters
Major grower of an album. Εκτίμησα ιδίως την έξυπνη αξιοποίηση των διαφορετικών φωνητικών υφών και δη αυτής του Kai. Better than their previous one.
15. Ereb Altor - Hälsingemörker
Άλλη μια παλιά αγάπη που επέστρεψε πολύ δυναμικά. Όπως έλεγα κάπου αρκετούς μήνες πριν, το φετινό άλμπουμ “έχει την κλασική μπαθορίλα τους αλλά σε σημεία νομίζω ότι πλέον έχουν και αρκτουρίλα - ακόμα καλύτερα δηλαδή”.
14. No Hand Path - Μυστικισμός της Ενηλικίωσης
Αυτήν την επιστροφή πάλι δεν την περίμενα με την καμία και με έστειλε για βρούβες. Νομίζω ότι είναι κάπως πιο απλό το νέο άλμπουμ σε σχέση με το προ 15ετίας ντεμπούτο τους (πω ρε μλκ πώς γερνάμε έτσι) αλλά παραμένει το μπλακμέταλ που μου κάνει.
13. Hooded Menace - Lachrymose Monuments of Obscuration
Φινλανδοί γνωστοί στο κουρμπέτι (του doom/death) που όμως εγώ για κάποιον λόγο δεν είχα ασχοληθεί μαζί τους μέχρι φέτος. Not anymore! Τι έλεγα για Paradise Lost; Α ναι, nothing to worry about, και η σπορά τους φτάνει. Και τούτη δω ανάγεται στη διετία '91 - '92. Με άλλα λόγια, doom/death μερακλίδικο, ριφάτο, αρχιδάτο, με κορυφαία growls, πωρωτικότατο. I didn’t know that stuff still existed 
12. Pagan Altar - Never Quite Dead
Αρκετά χρόνια περιμέναμε να ακούσουμε πώς ακριβώς θα εξελισσόταν αυτό, δηλαδή ο αγαπημένος Pagan Altar ήχος με φωνητικά από τον επίσης αγαπημένο Brendan Radigan (και για να μην ξεχνιόμαστε, βγάλε επιτέλους το Stone Dagger ρε γαμημένε) και αν θα κατάφερνε να σταθεί αντάξιος της κληρονομιάς του αείμνηστου Terry. Βέβαια λάιβ τα είχε πάει άψογα. Ε, τα πήγε και στο στούντιο άψογα.
11. Cathedral - Society’s Pact With Satan
Κλέβω προφανώς, γιατί δεν πρόκειται για μουσική που γράφτηκε ή έστω ηχογραφήθηκε φέτος αλλά πολλά χρόνια πριν, το θέμα όμως είναι ότι τούτοι δω οι κορυφαίοι Βρετανοί psych/prog/doomsters μας λείπουν τόσο πολύ που ακόμα κι αυτό το previously unreleased υλικό / blast from the past ήρθε ως μάννα εξ ουρανού και διάολε έπρεπε να τιμηθεί. Παραλίγο να βάλω τα κλάματα ακούγοντάς το.
10. Nite - Cult of the Serpent Sun
Πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό εδώ, της συνομοταξίας του blackened heavy metal που γενικά δίνει ωραία πράγματα τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα σε όποια δοσολογία των συνιστώντων μερών του κι αν βγει. Οι Nite ας πούμε δίνουν έμφαση στο heavy metal part και το black έρχεται περισσότερο ως seasoning. Άψογο.
9. Fer de Lance - Fires on the Mountainside
Αυτήν την γκρουπάρα από το Σικάγο την έμαθα μέσα από το παιχνίδι - ναι, το 52 - και ευχαριστώ πολύ όσους γράψατε τότε γι’ αυτούς, κι ας έχω ξεχάσει ποιοι ήσασταν 
Γιατί οι Fer de Lance παίζουν επικό μέταλ ακριβώς όπως το θέλω: Λελογισμένα μπαθορικό, συγκρατημένα folky, συγκινησιακό, δραματικό, τέ-λει-ο.
8. Havukruunu - Tavastland
Από Bathory worship σε Bathory worship το πάω σ’ αυτή τη λίστα. Τι να κάνω ρε μαλάκες! Με έχει σημαδέψει ο ψηλός. Και τούτοι δω οι Φινλανδοί, που επίσης τους ήξερα ως όνομα αλλά εδέησα να τους ακούσω σοβαρά μόλις φέτος, μου φαίνεται ότι είναι από τους καλύτερους μαθητές του. Δεν θα ξεχάσω ότι ειδικά την πρώτη φορά που άκουσα το φετινό τους άλμπουμ πραγματικά κοκάλωσα από το δέος.
7, Jim Ghedi - Wasteland
Και μια μη-μέταλ παρουσία στη λίστα, έτσι για το ξεκάρφωμα περισσότερο 
No, seriously, αυτό εδώ είναι μια folk δουλειά που πρέπει να την ακούσει όποιος έχει έστω και περιστασιακό ενδιαφέρον για το είδος. Το παλικάρι έχει όχι μόνο πολύ ιδιαίτερη φωνή/εκφορά/απ’ όλα αλλά και πολύ ιδιαίτερη αισθητική και αντίληψη περί του είδους, με το αποτέλεσμα να είναι σαγηνευτικά “αρχαϊκό”.
6. Paradox - Mysterium
Θα το πω για άλλη μια φορά ότι απ’ όλα τα παλιά συγκροτήματα του thrash metal εκείνοι που έχουν μεγαλώσει περισσότερο στη συνείδησή μου με τα χρόνια είναι οι Βαυαροί Paradox, σε σημείο που να τους θεωρώ πλέον την αγαπημένη μου γερμανική θρας μπάντα και μία από τις κορυφαίες όλων των εποχών στο είδος τους. Και το φετινό Mysterium είναι άλλη μια φανταστική προσθήκη στην ούτως ή άλλως άψογη δισκογραφία τους.
Ειλικρινά δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν οι κερατάδες οι Νορβηγοί, να βγάζουν δίσκους με τέτοια συχνότητα (που εξευτελίζει τη μεγάλη πλειοψηφία των υπόλοιπων συγκροτημάτων) και κάθε μα κάθε φορά το αποτέλεσμα να είναι αποστομωτικό. Για όσους ακόμα δεν έχουν νιώσει, εδώ έχουμε - ουσιαστικά - ΡΟΚΕΝΡΟΛ, με ψυχεδελικές προεκτάσεις, ναι, με προγκ στοιχεία, ναι, κατά βάθος όμως απλά ροκενρόλ. Με ριφάρες, μελωδιάρες, ρεφρενάρες, ένταση, ενθουσιασμό, γκρούβα, τι θες μωρέ, τι; Όλα τα 'χουν λέμε.
Από τους φετινούς δίσκους που άκουσα περισσότερο. Και αν τους δώσετε κι εσείς την ευκαιρία θα συνειδητοποιήσετε γιατί. Μπορεί το female-fronted traditional heavy metal να διανύει κατά γενική ομολογία τη χρυσή εποχή του και προς το παρόν να μη φανερώνει σημάδια επιβράδυνσης, ακόμα κι έτσι όμως οι εξαιρετικοί εκπρόσωποί του ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, (απλά) άξιους. Το μυστικό …δεν είναι μυστικό, θέλει να έχεις και ριφ/κομμάτια που σκοτώνουν και φωνάρα, που να λες “πέφτω στα πόδια σου my lady και κάνε με ό,τι γουστάρεις”. Όπως εδώ.
Ειλικρινά δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Κάποιοι τους ξέραμε ήδη από τα προηγούμενα χρόνια με το φοβερό EP τους, μία από τις κορυφαίες epic metal ελληνικές κυκλοφορίες έβερ, ακόμα περισσότεροι τους έμαθαν φέτος που επιτέλους βγήκε και το full-length. Και προσκύνησαν όλοι. ΟΛΟΙ. Δεν είναι τυχαίο. The Warlord is dead (no, trust me, he is), long live the (new) Warlord.
Ισοπαλία στην κορυφή! Εξ ου και η σήμανση #2 - #1. Γιατί όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να αποφασίσω ποιον απ’ αυτούς τους δύο φετινούς δίσκους αγάπησα περισσότερο. Το συγκινητικά “earthy” (no pun intended) τελευταίο άλμπουμ της θεάς Κριστίν και των άλλων παιδιών από τους Christian Mistress, με οκτώ υπερκομματάρες - τη μία καλύτερη από την άλλη - NWOBHM αναβίωσης; Ή την απόκοσμα συγκλονιστική / συγκλονιστικά απόκοσμη επιστροφή των θρυλικών Coroner, χωρίς δεύτερη κουβέντα ένα από τα κορυφαία reunion albums στην ιστορία του heavy metal; Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή η αντίστιξη of sorts μάλλον έπαιξε τον ρόλο της στο μυαλό μου, σαν να λέμε το γιν και το γιανγκ μου σε ό,τι αφορά το μουσικό 2025. Για να μην τα πολυλογώ, όταν έρθει η ώρα να ψηφίσουμε για το παιχνίδι, το 52, θα πάρω κέρμα και τα υπόλοιπα θα τα αφήσω στο σύμπαν.
Καλά, δεν ξέρω αν είναι τόσο διάσημος, αλλά είναι διάσημος ναι. Και απλά δεν είναι τυχαίος, ο τύπος είναι το πρόσωπο ολόκληρης ομάδας αρθρογράφων, και αυτό είναι η δουλειά του εδώ και χρόνια
