Σε καταλαβαίνω απόλυτα, η κατάσταση που περιγράφεις εξάλλου αφορά πάρα πολύ κόσμο εκεί εξώ, ίσως τους περισσότερους. Δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια της επιλογής και αναγάζονται συχνά να συμβιβάζονται με καταστάσεις μειωτικές για τους ίδιους. Πάντως προσωπικά θεωρώ πως παντού υπάρχει μια επιλογή, έστω και ανάμεσα σε 2 μέτριες καταστάσεις - η μία θα ναι λίγο περισσότερο καλή απο την άλλη. Απλά ο κόσμος διστάζει να τολμήσει να κάνει τέτοιες επιλογές, στην εποχή που ζούμε - κάτι λογικό, με την οικονομική ανασφάλεια και όλα.
Προσωπικά βρίσκω οκ την επιλογή μια εργασίας υπο κακές συνθήκες εφόσον είναι παροδική και αποτελεί λύση για το παρόν. Δε θα επικροτούσα με τίποτα όμως μια τέτοια απόφαση αν αποτελούσε λύση ζωής. Κάθε άνθρωπος αξίζει και κάτι παραπάνω, απο το να έχει απο πάνω του τον κάθε κομπλεξικό ή κομπλεξική και να τον ελέγχει…
Ενα μεγαλο μερος των πολιτων κανει αμαν να βρει μια δουλεια με καλα λεφτα ή και απλα μια σταθερη δουλεια με μετριες αποδοχες και ανεχεται οχι μονο μαλακες αφεντικα αλλα και ασχημες συνθηκες εργασιας, υπερωριες, υπερβολικο φορτο εργασιας κ.λ.π. Εξω απ’τον χορο πολλα τραγουδια λεγονται…Οπως ειπε κι η Areldia τα εξοδα τρεχουν.
By the way, εγω στις μεχρι τωρα δουλειες περισσοτερο ηθελα να σκοτωσω συνεργατες/συναδελφους παρα αφεντικα.:-s:p
Για αυτο κανω την κινεζα τωρα…γιατι δεν έχω σκοπό να μείνω εκεί!! Μαζεύω λεφτά για να μπορέσω να κάνω αυτό που πραγματικά θελω…και μολις γινει…θα παω και θα της τρίψω το χιλιοφορεμένο βρακί του πιο αηδιαστικού ανθρώπου στην γη στην μουρη!!!:lol:
Πάντως αυτό το "εμείς που είμαστε στην βιοπάλη δεν έχουμε χρόνο για επιλογές και “επαναστάσεις” (σε εισαγωγικά) " το ακούω βερεσέ. Όλοι έχουν επιλογή. Την άποψη μου την εξέθεσα λεπτομερώς επάνω…
Οι επιλογες εξαρτωνται απο την οικονομικη κατασταση, απο την ηλικια, την μορφωση(ή την δυνατοτητα για αυτην), τις αναγκες της οικογενειας του ατομου κ.λ.π. Αρα κι εγω ακουω βερεσε μερικα πραγματα…
Κοίτα που αναγκάζομαι να επαναλαμβάνομαι. Όπως έλεγα λοιπόν…
Δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια της επιλογής και αναγκάζονται συχνά να συμβιβάζονται με καταστάσεις μειωτικές για τους ίδιους. Πάντως προσωπικά θεωρώ πως παντού υπάρχει μια επιλογή, έστω και ανάμεσα σε 2 μέτριες καταστάσεις - η μία θα ναι λίγο περισσότερο καλή απο την άλλη.
Τώρα, αν θέλετε να σας κάνω καμιά κοινωνιολογική ανάλυση των ανισοτήτων και των διαφορών πρόσβασης σε διάφορες καταστάσεις κλπ, δεν έχω πρόβλημα. Απλά δεν επεδίωξα κάτι τέτοιο ως τώρα.
Αλήθεια είναι αυτός που λες Σόφι-κ. Αν ο Ελύτης δεν ήταν πάμπλουτος δε θα ήταν και ποιητής…
Αυτό όμως δεν αναιρεί πως αυτά που είπε ο Έλλανορ δεν είναι λάθος. Εγώ δεν έχω μαζέψει ακόμα 10 ένσημα. Είμαι στο τμήμα Πληροφορικής της ΑΣΟΕΕ και δεν έχω περάσει μάθημα ακόμα ενώ είμαι 24. Συμφωνώ όμως εν μέρη με Έλλανορ. Σίγουρα η λέξη “επανάσταση” χρησιμοποιήθηκε μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Όταν όμως κάτι δε σου αρέσει το αλλάζεις. Στη ζωή σου δε φοβάσαι να αλλάξεις τίποτα. Στην Ελλάδα όμως φοβόμαστε να αλλάξουμε το τρόπο ζωής μας που δε μας ικανοποιεί.
Ο Ελλανορ αυτό σχολίασε. Αν κάτι δε σε ικανοποιεί μη μείνεις σε αυτό μια ζωή. Και συμφωνώ. Δούλεψε σκληρά στα σκατά και δημιούργησε τις συνθήκες για να ξεκινήσεις κάτι νέο που θα σε ικανοποιεί περισσότερο και θα σε βγάλει έξω από τα σκατά.
Παρ’τε ΟΟΟΟΟΛΟΙ μπισκοτάκια που έφτιαξα με τα λεφτά που έβγαλα απο την δουλεια, για να χαλαρωωωωσουμε…Οφου! Εβαλα και βαλεριανα μεσα για να ειναι αποτελεσματικα!
Στα λογια μου ερχεσαι. Η φιλοδοξια μας για την βελτιωση/εξελιξη εννοειται πως πρεπει να υπαρχει. Αλλα απο καπου πρεπει να αρχισεις. Πολλοι νεοι(ισως κι εγω μεσα σ’αυτους) δεν συμβιβαζονται ευκολα(με την αρνητικη εννοια) νομιζοντας οτι θα τους πεσει καμια προταση για διευθυντιλικι εξ’ουρανου. Επισης no matter how hard και να δουλεψει καποιος το ποσο ψηλα θα φτασει δεν θα ναι παντα το ιδιο. Αξιοκρατια παντα.
ΥΓ:Ποτε δεν μ’αρεσε ο Ελυτης.
ΥΓ2:Areldia ειναι με κανελα;:-s
ΥΓ3:Κι εγω θελω την δουλεια του Μακιντος.
Karvou got the point. Η “επανάσταση” είναι πρώτα απ’ όλα προσωπική. Είναι αυτή η διαρκής επιθυμία να μη συμβιβαζόμαστε με μια κακή για μας κατάσταση, αλλά να κυνηγάμε πάντα το καλύτερο για μας. Μπορεί αυτό να είναι μια άλλη δουλειά, κάποιες σπουδές ίσως, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Δεν έχουν όλοι τα χρήματα, ή τα μέσα γι’ αυτό? Και πάλι, πρέπει να κυνηγήσουν αυτά που επιθυμούν, ακόμα και αν αυτά αργήσουν να έρθουν. Δεν είναι παρά μια μικρή μειοψηφία που στον κόσμο αυτό έχει προβάδισμα (οικονομικό ή γενικότερο) και την πολυτέλεια να κάνει ό,τι γουστάρει και να μη βγαίνει καν στον στίβο της ζωής. Οι περισσότεροι βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση των ανισοτήτων, της διάψευσης των προσδοκιών, της ανάγκης να σκύβεις το κεφάλι μερικές φορές και να λες “πάλι καλά που έχω κι αυτά”.
Ωστόσο εγώ δε θεώρώ πως πρέπει κάποιος να μένει σ’ αυτά. Η ζωή αποκτά νόημα θέτοντας στόχους, για τον εαυτό μας και όσους αγαπάμε. Το κυνήγι είναι που δίνει νόημα. Υπάρχουν κάποιοι που επιλέγουν απο τα 20 τους να βολευτούν και να βρουν μια δουλειά - την ίδια δουλειά που θα κάνουν μια ζωή. Αν αυτό γουστάρουν, μεγιά τους με χαρά τους. Υπάρχουν κι άλλοι όμως που επιλέγουν μακρόχρονες σπουδές, εναλλαγές απασχολήσεων, και ψάχονται γενικώς. Αν μάλιστα έχουν βρει έναν στόχο, μια επιθυμία, και την κυνηγούνε, τόσο το καλύτερο. Δεν πρέπει να μείνουν στα λίγα, αλλά να ζητήσουν περισσότερα. Αυτή είναι η “επανάσταση”.
Δεν είναι όλοι το ίδιο βέβαια, και σ’ αυτόν τον αγώνα δε ξεκινάνε όλοι απο το ίδιο σημείο - άλλοι έχουν προβάδισμα έναντι άλλων, λόγω προνομιούχας κοινωνικής θέσης ενδεχομένως. Ωστόσο είναι στο χέρι του καθένα να επιλέξει πως θα χτίσει τη ζωή του. Ο καθένας μπορεί να θέσει στόχους και να προσπαθεί πάντα για κάτι καλύτερο, αν αυτό επιθυμεί. Εδώ βρίσκεται το νόημα για μένα.
Αυταααααααααααα.
ΥΓ - Σόρρυ για το μεγάλο ποστ, αλλά τι να γίνει, άμα γράφουμε λίγα δε γινόμαστε κατανοητοί!
Και δεν τους αδικω. Ωραιο το κυνηγι, μαζι σου, αλλα η αβεβαιοτητα που παει πακετο με αυτο δεν ειναι οτι καλυτερο, ειδικα αν εχεις οικογενεια, θες να παντρευτεις κ.λ.π. Εξ’ου και πολλοι γονεις κοιτανε να βολεψουν τα παιδια τους στο δημοσιο κακην κακως απο τα 20τοσο τους, δεν νομιζω οτι εχουν λιγοτερη εμπειρια απο μενα και σενα, κατι θα ξερουν. Στην θεωρια και στα λογια ολα ωραια ειναι.
Παιδιά καλή η επανάσταση και ωραία και συμφωνούμε αλλα οταν η δουλεια συνεπάγεται εξόφληση εκκρεμότητων όπως ενοίκια, λογαριασμούς κτλ ακόμα και ο πιο βλάκας προισταμενος σου φαίνεται (αναγκάζεσαι να σου φαίνεται δηλ.) σωσίβια λέμβος σε τρικυμία…(βεβαια δεν εχω διαβασει τί γραφατε, οποτε παίζει να λεω μ…κιες:p)
Το αφεντικό στην δική μου περιπτωση είναι πάντα ενας μουρόχαβλος χαβαλεδάκος γυρω στα 40 ,άβουλος,με μαγάλη αυλή…τσιράκια δηλ. τα οποία τυγχάνει να τα εχω συναδελφους …αυτό ειναι χειρότερο γτ το μπινελίκι δεν φτάνει ποτέ ψηλά αν δεν υπάρχει κάποιος να το μεταφέρει και να το διανθίσει…
Το βόλεμα στο δημόσιο που λες είναι μια άποψη ή και κοσμοθεωρία. Πολλοί γονείς σκέφτονται έτσι, όντως, είναι λογικό γιατί έτσι νιώθουν πως “εξασφάλισαν” τα παιδιά τους και τους φεύγει η ανασφάλεια που οι ίδιοι (κακώς) αισθάνονται. Συχνά κατορθώνουν να μεταδώσουν και στα παιδιά τους αυτή τη νοοτροπία. Οκ, μαγκιά τους, είναι πολύς εξάλλου ο κόσμος που σκέφτεται έτσι στην εποχή μας. Το όνειρο της λιγότερης δυνατής εργασίας, του ξυσίματος στη δουλειά και φυσικά του σταθερού μισθού και της μονιμότητας απασχολεί πολλούς Έλληνες.
Απλά εγώ σκέφτομαι διαφορετικά. Για μένα το παν είναι να θέτει το ίδιο το παιδί στόχους για τον εαυτό του (όχι οι γονείς του) και να τους κυνηγάει, όπως μπορεί. Αν ο στόχος του είναι το βόλεμα στο δημόσιο, πάω πάσο, είναι όπως είπα μια κυρίαρχη άποψη κι αυτή και σεβαστή για όσους την επιλέγουν. Αν όμως δεν είναι, αν θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό, τότε είναι σημαντικό να προσπαθήσει γι’ αυτό και οι γονείς να του συμπαρασταθούν με όποιο τρόπο μπορούν.
ΥΓ1 - Lunatic, θα με υποχρέωνες αν διάβαζες όσα έγραψα, μην αναγκαστώ να πω για τρίτη φορά τα ίδια. Ευχαριστώ!
Και το να επιλέξει να δουλέψει κανείς ώστε να μη ζεί απο τους γονείς του μία επανάσταση είναι. Βασικά η πιο σημαντική θα έλεγα
Υπάρχουν κι άλλοι όμως που επιλέγουν μακρόχρονες σπουδές, εναλλαγές απασχολήσεων, και ψάχονται γενικώς. Αν μάλιστα έχουν βρει έναν στόχο, μια επιθυμία, και την κυνηγούνε, τόσο το καλύτερο. Δεν πρέπει να μείνουν στα λίγα, αλλά να ζητήσουν περισσότερα. Αυτή είναι η “επανάσταση”.
Τίποτα απο αυτά απο ένα σημείο και μετά δεν αποκλείει την εργασία, είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο δημόσιο. Ίσα ίσα, απο ένα σημείο και μετά, μόνο αυτή μπορεί να σου δώσει κάποια πράγματα, αυτά τα περισσότερα που αναφέρεις. Χωρίς λοιπόν να έχεις ζήσει σε αυτή, το να αστειεύεσαι περί του θέματος, είναι ολίγον τι άκυρο απο μέρους σου.
Προφανές. Αν το να ζεις με τους γονείς σου είναι κάτι που νιώθεις πως σε τραβάει πίσω τότε καλά κάνεις και το αλλάζεις. Αν όμως η σχέση σου με τους γονείς σου είναι τέτοια που δε σε επηρεάζει σε τίποτα γιατί να το αλλάξεις αν δεν έχεις εκείνη τη στιγμή κάποιο προφανή λόγο? (π.χ. σπουδάζεις και βοηθάει να έχεις τους γονείς για συγκάτοικους)
μπισκοτάκι εν πήρες όμως…
Στην θεωρια και στα λογια ολα ωραια ειναι.