Συνέχεια…

However, this third devaluation, as the previous two, could be the price President Chávez was willing to pay to cling to power. The bolivar?s weakness is the result of the way the government financed public-spending growth, but spending may also have contributed to maintaining GDP growth between 2003 and 2008, to increasing employment, reducing poverty and inequality in the distribution of revenues and improving the values of the country?s Development Index, particularly in its income per capita component. Although these results were obtained on a fragile basis, increasingly dependent on oil revenues, they may have had a decisive influence on crucial electoral triumphs of Chavismo in the last few years.
The President admitted at a top level workshop held in November 2004 that the first elections in which he participated (and won), in December 1998, constituted a ?tactical window? open for taking power, which he could not access through armed uprising. Although the so-called 21st-century Socialism did not feature in the President?s discourse until January 2005, most of his policies were previewed in written documents of the Bolivarian Revolutionary Movement 200 (Movimiento Bolivariano Revolucionario, MBR-200), a civic-military group that engineered the coup in February 1992. One of these documents, the draft manifesto of MBR-200 (Proyecto de Declaración Programático del MBR-200), was re-published by the Ministry of Communication and Information in 2007, the year of the proposed constitutional reform. This document states the purpose of maintaining the economy subject to central planning, namely to achieve a ?varied, mixed economy, with three sectors in which the proportion of each one of them or their weighting would be altered in line with the nature, strategic importance and role of each area [using] specific economic policy measures to make it viable?. The State would be in charge of the first sector: the basic industries, including oil, gas and petrochemicals. This is where industrialisation and diversification of exports would focus. There would be a private sector, since in the society to be built ?the subsistence of the bourgeoisie within the social set is assumed?. Monopolies would have been dissolved or controlled from within, by incorporating State and workers? representatives to their executive boards. Foreign capital would be accepted only when it was ?unavoidable?. The third sector would be created by the State: the cooperative sector, ?in which the workers of the area will be a dynamic factor?. The private and cooperative sectors would be in charge of the manufacturing industries that ?would work for the internal market, except for very clearly identified exceptions?, and the aim is that ?the State and cooperative sector combined have majority weighting, decisive in the country?s industrial economy?.
The creation of an economy such as the one described would imply the destruction of the existing one. This is how the Statement of Motives of the presidential proposal for constitutional reform was put in 2007: ?The proposed 21st-century socialism must be seen as a process both of destruction and construction: a process of destruction of the elements of the old society that still linger (including those on which is based the logic of capital), in order to promote the ideal of establishing new relations of human co-existence based on fairness, social justice and solidarity? The substantive modification of production relations and, in particular, it is worth highlighting the permanent conflict regarding the private appropriation of work, under the premise of control by private capital of the means of production. Accordingly, in the definition of ownership of means of production it is a core element for designing a new productive model?.
Consequently, when the President asserted that the devaluation had ?various objectives: to give renewed momentum to the productive economy [?], to slow down imports that are not strictly necessary and also to stimulate export policy? it was clear that he did not plan to favour the owners of the means of production.
Conclusion: The devaluation will enable the government to significantly increase its fiscal revenues, nine-months ahead of parliamentary elections. With them, the government will try to ease the effects on the fiscal accounts of oil price volatility, accentuated by the worldwide financial crisis. Although the government has announced its intention of promoting exports and substituting imports, these objectives appear to be out of reach for various reasons. Keeping controlled exchange rates at pre-devaluation levels (which were insufficient in some cases) and the threat of expropriating businesses, in some cases already carried through, has hampered and discouraged private productive activity in the middle of a recession that began in the second quarter of 2009. Non-oil public companies are being adversely affected by the delays in the necessary public funding. This is the case of electricity generation and the operating problems of base mineral and metal companies in Guyana. Furthermore, the ?socialist? project has been described as one of ?endogenous development?, in which communities organised as ?communes? receive government machinery in order to produce for their communities. The scant technology and small scale of the communal companies make it impossible for them to compete with foreign production.
Furthermore, the use of revenues obtained from the devaluation, the currency exchange profits that this generates for the BCV, the PDVSA and FONDEN funds and the possible increases in oil prices will give rise to a new cycle of expansion in spending and the monetary base, inflation, real currency appreciation, widening of the exchange spread and growth of the non-tradable sector at the expense of the tradable, paving the way for later devaluations and for an increase in 2010 inflation initially estimated at 35%-40%, depending on the pace of growth in public spending and monetary liquidity.
In a context such as the current one, liable to corruption and in which all decisions hinge on the President?s own interests, the deterioration of the institutions in Venezuela will very likely continue in the quest for a non-viable development model. However, social discontent and the negative outlook on the country?s economic situation will no doubt be reflected in national political opinion, giving the Venezuelan opposition the chance to gain political clout following the parliamentary elections of September 2010.
Ronald Balza Guanipa
Professor of Micro-Economics at the Andrés Bello Catholic University and the Central University of Venezuela

Και φυσικά ο Κάστρο δεν στέλνει μόνο γιατρούς και δασκάλους στο “φιλαράκι” του…
Αλλά και αυτά οι “κακοί Αμερικάνοι” τα διαδίδουν…

Special Report: Venezuela’s Control of the Armed Forces
STRATFOR, May 3, 2010, http://www.stratfor.com/memberships/161274/analysis/20100430_special_report_venezuelas_control_armed_forces
Controlling Venezuela requires controlling oil and the armed forces, and Venezuelan President Hugo Chavez has managed to do both for more than a decade. Challenges to this control have emerged, however, such as enormous debt at the state-owned oil company and dissatisfaction in the armed forces at the role of Cubans in the South American country?s military. Still, Chavez?s hold appears secure so long as the oil revenues keep flowing.
Analysis
In Venezuela, the key to state control lies in two things: oil and guns. Those with the guns, i.e., the armed forces, have the ability to threaten the state, but those with the oil have the revenues to silence the guns and the populace. Therefore, if the state is to control the populace and the armed forces, it must control the oil.
This model has worked relatively well for Venezuelan President Hugo Chavez in his 11-plus years in power. The state has taken control over the oil revenues, the population has been heavily subsidized and for the most part, the loyalty of the generals has been purchased by the regime. The situation has by no means been all rosy for the Chavez government, however. The government is dealing with a host of issues right now, including a growing electricity crisis, preparations for legislative elections in September, striking workers and mountains of debt owed by state oil firm Petroleos de Venezuela (PDVSA), all of which require expensive short-term fixes. Venezuela?s pocketbook is being stretched and the economy is in a state of slow decay, but enough funds appear to be flowing for now to keep Chavez in control.
A number of Venezuelan opposition media outlets (many of which influence the U.S. media) regularly convey the impression that the Chavez government is on its last legs. These reports paint a picture in which disaffected generals in a military overrun by Cubans are on the verge of rising up against the president. The so-called ?Cubanization? of the military has accelerated in recent years, and signs of stress are visible in the regime ? but not to the level portrayed in most political analysis on Venezuela. In particular, the military has been impotent against Chavez for years. In the following report, STRATFOR will take a deeper look at the restructuring of the Venezuelan armed forces under the Chavez government and the steps that the president has taken both to enervate and appease the military as a form of political insurance.
Ensuring Loyalty with a Pay Bump
The Venezuelan government is wracking up a hefty bill for expensive electricity generators, fuel imports to run those generators, debt obligations to foreign oil firms and various forms of political patronage in the lead-up to September legislative elections. At the same time, Caracas needs to deny the armed forces the incentive to challenge the government as the economic climate deteriorates. The short-term answer for this is a pay bump for the armed forces.
In his weekly television address, Alo Presidente, Venezuelan President Hugo Chavez announced April 25 his government?s intent to invest $145.5 million bolivars ($33.8 million) to raise the salaries of all ranks in the armed forces by 40 percent, paid retroactively from April 1. No other details on the division and distribution of the salaries by rank were released. The Venezuelan military, which reportedly had not been given a raise in more than four years, reacted with predictable enthusiasm to the raises. Along with the rest of the Venezuelan public, military personnel have been struggling with the country?s skyrocketing inflation, which a recent currency devaluation has exacerbated. With the salary increase, Chavez claimed a ?recently commissioned lieutenant? will now make a salary of nearly 2,500 bolivars ($581) a month.
At first blush, a 40 percent wage increase for an 82,000-strong military would appear to be a very large fiscal expense that would stress the government?s finances. However, two factors make this wage increase much less financially burdensome. First, in light of the January devaluation of the bolivar, local-currency proceeds from oil sales have now doubled, meaning the government will have plenty of bolivars to support the wage increase. Second, since the annual inflation rate ? as reported by Venezuela?s central bank? stands at about 30 percent, the wage increase only amounts to around 10 percent in real terms. The devaluation and recent changes to the central bank?s charter will likely increase inflationary pressure in coming quarters, continuing the erosion of real wages.
Cubanization
The salary increase for the military also comes amid rising public criticism of the politicization and so-called Cubanization of the Venezuelan military. Former Venezuelan Brig. Gen. Antonio Rivero claimed the ?the presence and meddling of Cuban soldiers? in the armed forces prompted his April retirement. Rivero said Cubans were operating at some of the highest levels in the Venezuelan military, delivering intelligence, communications, weapons and other training for the troops. He also denounced the extent to which Chavez has undermined military professionalism, and complained of the government?s move to expand its civilian militia. In the same address in which he announced the salary increase for the military, Chavez addressed Rivero?s complaints, saying he was saddened by the general?s attempt to draw attention to himself. Chavez also defended his decision to embrace the Cuban military presence by criticizing previous Venezuelan administrations for allowing the U.S. military to staff the offices of the country?s Army Command Headquarters and manage Venezuelan state secrets.
While the opposition is eager to exploit the public relations sensation of a general condemning Chavez?s military policy, retiring generals and the Cuban links into the Venezuelan military are not exactly startling developments in Venezuela. The deep integration of Cuban forces in the Venezuelan military has been an open secret in recent years. By having enlisted soldiers and trainers percolate throughout the armed services at virtually all levels, the Chavez government has been able to tap Cuba?s security and intelligence expertise to keep tabs on dissidents and quash any potential threats to the government. For its part, Cuba benefits from being able to influence the policies of a regional, oil-producing heavyweight in South America. As Chavez?s political and economic vulnerabilities have increased, so have the opportunities for Cuba to entrench itself in Venezuela.
This symbiotic relationship saw its clearest manifestation with the July 2008 passage of the Organic Law of the National Armed Forces. The law redefined the Venezuelan Armed Forces from a politically nonaligned professional institution (as stated in the 1999 constitution) to a patriotic, popular and anti-imperialist body, as described in the legislation. Chavez, not wanting to be caught off guard again by his generals as he was during an April 2002 coup attempt, created the law to develop a military primarily tasked with protecting and defending the regime from internal threats. The Cuban government, wanting to ensure Venezuelan dependency on Cuban security, is believed to have had a role in one of the more controversial articles in the law. This provision allows for foreign nationals (i.e., Cubans) who have graduated from Venezuelan defense institutions to earn the rank of officer in the Venezuelan armed forces.
Another clause in the law forces officers into retirement if they are not promoted after two years. Though such provisions are common in many militaries, Caracas has used it with unusual frequency as a tool to remove potential dissenters. Under this system, political allegiance can easily supersede military merit when it comes to awarding promotions or forcing resignations. Cuban advisers, who have been tasked with identifying localized threats from within the armed forces, are believed to have significant influence on these decisions.
Chavez recently remarked in Havana that he felt like he was ?one more Cuban.? But many Venezuelans do not like the Cubans? methods or their growing presence in the country, and Cuban integration in the Venezuelan armed forces appears to have alienated several high-ranking members of the military. Chavez, however, has knowingly incurred this risk, and undermining powerful military leaders was likely one of his key goals. Problematic generals can be forced into retirement while the Cubans closely scrutinize the remaining military elite, who are given perks to keep them loyal to the government.
While this comes at the cost of considerable expertise and professionalism, Chavez?s goal is to ensure that the upper ranks of the military lack the operational control to challenge the president. Mid-tier members of the military probably worry the Venezuelan president more, however. After all, Chavez was a lieutenant colonel with the charisma to rally a sizable portion of the military and lower classes around him in his 1992 coup attempt and victorious 1998 presidential campaign. As long as he is the one occupying the presidency, Chavez does not wish to see any lieutenant colonels following in his footsteps. Since Chavez lacks the same reach and oversight with the lower ranks of the military than he has with the generals, pay raises are a way to help mitigate potential threats emanating from below.
Militia Insurance
Chavez has also attempted to make up for any lingering dissent within the armed forces through the creation of the National Bolivarian Militia (NBM) in 2007, which has some 110,000 reservists, and has since reportedly grown to roughly 300,000 (though these estimates are likely exaggerated.) Efforts are also under way to bolster the NBM with peasant recruits and perhaps to form a marine militia.
The militias present themselves as a security element operating at the president?s behest. Though the armed forces reputedly are responsible for their training, the militia does not exhibit the skills of an effective security force. Militia members are comprised of men and women of all shapes, sizes and ages from Venezuela?s lower classes. It is no elite guerrilla unit; instead, it is a poorly trained peasant force. The state uses their exercises and marches as photo opportunities to demonstrate a military force ideologically bound to the regime. More important, the incorporation of the NBM into the armed forces provides the president a useful chip to keep the military elite in check.
The Venezuelan Defense Ministry has also strongly resisted the deployment and armament of these militias. The ministry is believed to keep tabs on the militia?s activities by maintaining physical control over it weapons arsenal, which consists mainly of AK-103 and AK-104 assault rifles acquired from Russia. The militia forces may not be well-trained, but ideology can be a powerful motivational force, and they could gain strength in numbers as Chavez continues his push to expand the force. Chavez?s purpose in building the militia appears to be to make the cost of a coup too high, given the risk of a civil war between the militia and the military.
Chavez?s militia-building efforts and apparent tendency to put more trust in his Cuban advisers than his own generals may be sore points for many within the military elite, but these are also the very tools he is using to keep the armed forces too weak and divided to pose a real threat to his regime. So far, the strategy has worked. And as long as the oil revenues continue to flow, the electricity crisis is contained and the military?s wages can be paid, the Venezuelan president is likely to have the political insurance he needs to hold onto power.

Εχει πολυ ψωμι εδω το θεμα.

1. Δεν μου απαντας επι της ουσιας, αλλα χρησιμοποιοντας αφορισμους οπως “Ο Κουλογλου ειναι αριστερος” - αρα να φανταστω και αναξιοπιστος? - ληγεις εκει το θεμα. Στο τελος θα μας πεις οτι τοσο ο Κουλογλου οσο και ο Αυγεροπουλος χρηματοδοτουνται απο τον Τσαβεζ για να διασπειρουν ψευδη στη παγκοσμια κοινοτητα.

2. Επι της ουσιας τωρα, και για οποιον δεν ειδε/βαρειται να δει τα 2 προαναφερθεντα ντοκυμαντερ, 2-3 ερωτηματα.

α) Ο Τσαβεζ εχει τη πλειοψηφια του λαου με το μερος του ή οχι?
β) Το 2002 ελαβε χωρα στρατιωτικο πραξικοπημα της αστικης ταξης εναντιον του ή όχι?
(Δυο φορες μαλιστα μου αντιπαρεθεσες στο πραξικοπημα του 2002, υο αντιστοιχο του Τσαβεζ του 1992, νομιμοποιωντας ουσιαστικα του 2002 με τη λογικη του “αφου τα εκανε και αυτος”. Αδιαφορωντας βεβαια για το ιστορικο πλαισιο και τις αιτιες που οδηγησαν σε καθε ενα πραξικοπημα)
γ) Κοινο συμπερασμα Κουλογλου/Αυγεροπουλου, οτι τα ιδιωτικα ΜΜΕ υποστηριξαν το στρατιωτικο πραξικοπημα του 2002, διαδιδοντας ψευδη και κατασκευαζοντας μια “νεα πραγματικοτητα”. Πιστευεις οτι η αριστεροσυνη και των 2 τους τυφλωσε ή μηπως τελικα λενε την αληθεια?

3. Μου ποσταρεις καποιες αναφορες απο συγκεκριμενες πηγες. Για να δουμε λοιπον ποιο το υποβαθρο των πηγων αυτων.

α) Κειμενο 1ο και 3ο - Πηγη Stratfor :

Strategic Forecasting, Inc., more commonly known as STRATFOR, is a global intelligence company founded in 1996 in Austin, Texas. George Friedman is the founder, chief intelligence officer, and CEO of the company. Fred Burton is STRATFOR’s Vice President for Counterterrorism and Corporate Security.

O George Friedman, πριν ιδρυσει την Stratfor, εργαστηκε χρονια ως ακαδημαικος και συνεργαστηκε με τον Αμερικανικο Στρατο και με το Ιδρυμα RAND, ενα απο τα μεγαλυτερα think tanks των ΗΠΑ επιφορτισμενο με θεματα Εθνικης Ασφαλειας, χρηματοδοτουμενο απο την Αμερικανικη Κυβερνηση. Ειναι συγγραφεας του διαβοητου βιβλιου με τιτλο “Αmerica’s Secret War - Inside the Hidden Worldwide Struggle Between America and Its Enemies”.

Ο Fred Burton, πρωην κυβερνητικο στελεχος ειδικος σε θεματα τρομοκρατιας και εθνικης ασφαλειας και πρωην πρακτορας της υπηρεσιας ασφαλειας της Αμερικανικης διπλωματιας.

β) Κειμενο 2ο - Πηγη : Elcano Royal Institute

Προεδρος του ινστιτουτου ειναι ο Gustavo Suárez Pertierra, πρωην υπουργος Εθνικης Αμυνας της Ισπανιας και ειδικος σε θεματα εθνικης ασφαλειας και ενοπλων δυναμεων. Το Elcano Royal Institute ειναι μελος του EPIN (European Policy Institutes Network), ένα δικτυο 30 περιπου δεξαμενων σκεψης με κυριο σκοπο την προαγωγη θεματων οσον αφορα την προωθηση της ευρωπαικης ενοποιησης αλλα και τις σχεσεις της ΕΕ με τον υπολοιπο κοσμο.

Στους στοχους του το Elcano Royal Institute αναφερει οτι :

considers itself a non-partisan ?[SIZE=“4”]but not neutral[/SIZE]? institution that seeks to promote the values by which it was inspired and which, by means of multidisciplinary analysis of existing and ?especially? forward developments, aims to establish a global strategy resulting in political proposals having a practical application.

Εσυ τωρα περιμενεις δηλαδη να παρω στα σοβαρα αναφορες που εχουν συνταχθει απο ιδρυματα χρηματοδοτουμενα απο κυβερνησεις ΗΠΑ και ΕΕ, και ιδρυθεντα απο στελεχη των αμερικανικων μυστικων υπηρεσιων???

Φανταζομαι οτι και ενα μικρο παιδι μπορει να καταλαβει, οτι κυριος στοχος των παραπανω Think tanks ειναι η προαγωγη (νεο)φιλελευθερων πολιτικων και οτι στεκονται εναντια σε καθε φωνη που αμφισβητει το καπιταλιστικο μοντελο αναπτυξης.

Μπορει να ειναι αριστεροι , αρα και προκατηλλειμενοι οι Κουλογλου?Αυγεροπουλος αλλα σιγουρα δε χρηματοδοτουνται απο καμια μυστικη υπηρεσια.

Συμφωνα λοιπον με τους δικους σου αφορισμους, σαν ΑΡΙΣΤΕΡΟΤΑΤΟΙ που ειμαστε μερικοι εδω μεσα γιατι συζητας μαζι μας?? Μηπως ειμαστε τα “πουλεν” του Τσαβεζ και μεις???:roll:

Ρε συ Ισις… :roll:

Από την αρχή -δες τα ποστς μου- ποστάροντας κείμενα του stratfor έγραψα “δείτε και τι γράφουν οι “κακοί Αμερικάνοι””.
Προφανώς και μπορείς να τα προσπεράσεις επειδή θεωρείς εντελώς αναξιόπιστη την πηγή, ή μπορείς να τα διαβάσεις διατηρώντας τις επιφυλάξεις σου και να δεις τι λένε, να κάνεις τη δική σου έρευνα για τα θέματα που αναφέρουν και να ψάξεις να βρεις ό,τι κατά τη γνώμη σου προσεγγίζει περισσότερο την αλήθεια.

Για την Elcano πάντως, η προσπάθεια σου να την “ακυρώσεις” είναι πολύ πιό αδύναμη, δεν βλέπω γιατί ένα think tank να πρέπει να ισχυρίζεται πως είναι ουδέτερο για να είναι αξιόπιστο.

Εγώ για τον Κούλογλου δεν έγραψα πως “είναι αριστερός άρα λέει ψέματα”, έγραψα πως επειδή είναι αριστερός έχει την τάση που έχουν γενικά οι αριστεροί να βλέπουν στον Τσάβεζ το νέο αστέρι του χώρου τους, τον ηγέτη που θα αποτελέσει παγκόσμιο πρότυπο κλπ.
Αυτό τον κάνει ίσως να “χάνει” κάποια πράγματα, ίσως και όχι εσκεμμένα, αλλά τελικά αυτό δεν έχει σημασία αφού μεταφέρει μία εξωραϊσμένη πραγματικότητα.

Πάντως με ιντρίγκαρε αυτό που έγραψες:
“Μπορει να ειναι αριστεροι , αρα και προκατηλλειμενοι οι Κουλογλου?Αυγεροπουλος αλλα σιγουρα δε χρηματοδοτουνται απο καμια μυστικη υπηρεσια.”

Nαι βέβαια…
Χρηματοδοτούνταν για χρόνια από φανερή κρτική υπηρεσία της Ελλάδας, την ΕΡΤ!!! :lol:#-o:lol:

Παλι καλα που χρηματοδοτουνταν απο την ΕΡΤ, γιατι αμα περιμεναμε απο απο τα ιδιωτικα καναλια, με την εξαιρεση του μεγκα ανα καιρους, να χρηματοδοτησουν τοσο ποιοτικες εκπομπες, ειδικα αυτη του Εξαντας, θα περιμεναμε για πολυ ακομη.

Τωρα τις παραπανω αναφορες απο Stratfor/Εlcano δε τις προσπερναω. Αντιθετως με ενδιαφερει η πολεμικη και της αλλη πλευρας. Ειναι αυτο που εγραψα πιο πισω, εξαρταται απο ποια πλευρα του φραχτη εισαι. Ετσι δε θα μπορουσα να περιμενω απο κανενα think tank τυπου Stratfor, να υποστηριξει μια αριστερη κυβερνηση. Θα ηταν “επιστημονικο” παραδοξο.

Προσεξε, δε παραγνωριζω τις αντιφασεις που παρουσισζονται στη Βενεζουελα. Προφανως και ο δημοσιος τομεας ειναι πνιγμενος στη διαφθορα, υπαρχουν περιπτωσεις καταπατησης κοινωνικων δικαιωματων αν και αυτο ειναι μεγαλο θεμα συζητησης για το τι και πως εννοειται ως καυταπατηση. Ναι, οι “εχοντες” στη Βενεζουελα νιωθουν την ασφικτικη πιεση του Τσαβεζ πανω απο τα κεφαλια τους, οτι ενιωθαν δεκαδες χρονια και οι αποκληροι της Βενεζουελανης κοινωνιας στη προ-Τσαβεζ εποχη. Αυτος ειναι ταξικος πολεμος λοιπον.

Ρωτησε καποτε ο Ignacio Ramone- διευθυντης της Le Monde Diplomatique- τον Φιντελ Καστρο, τι εχει να απαντησει πανω στις κατηγοριες για καταπατηση των ανθρωπινων δικαιωματων, για ανελευθερια του τυπου και λοιπες γνωστες κατηγοριες.
Πολυ ευστοχα ο Φιντελ του ειπε το εξης : " Οταν ενα φρουριο πολιορκειται, καθε φωνη αντιπολιτευσης μπορει να αποβει μοιραια". Κυνικο αλλα αληθες…

Kαλά κάνεις. Και εγώ διαβάζω τα λινκς σου.

Μήπως λοιπόν αυτός ο “ταξικός πόλεμος” δεν είναι μία υγιής κατάσταση;
Kαι γιατί έχω την αίσθηση πως σε μία μέση δυτικο-Ερωπαϊκή χώρα οι αντίστοιχοι “απόκληροι” δεν θα άλλαζαν την κακή τους ζωή σε αυτές τις χώρες με την καθημερινότητα του Βενεζουελανού πολίτη κάτω από τον Τσάβεζ;
Διαφορετικά θα έπρεπε να αρχίσουμε να βλέπουμε κάποιους από το 20% του Ισπανικού εργατικού δυναμικού που είναι άνεργοι να τα μαζεύουν και να πηγαίνουν στη Βενεζουέλα! Η γλώσσα είναι η ίδια, η προσαρμογή θα ήταν εύκολη, έτισ δεν είναι;
Aλλά δεν το βλέπουμε αυτό…[-X

Απαράδεκτη λογική! Με βάση την ίδια λογική, στην Αμερική του Μπους δεν θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν το Γκουαντάναμο γιατί “έχουμε πόλεμο με την τρομοκρατία”

Οι καταστασεις δεν ειναι συγκρισιμες. Ο Ευρωπαιος “αποκληρος” διατηρει ενα σχετικο βιοτικο επιπεδο εν αντιθεσει με τον ομολογο του στη Βενεζουελα- και στη καθε χωρα του Τριτου κοσμου γενικοτερα. Ουτε καν στα λουμπεν τμηματα του πληθυσμου δε ξερω κατα ποσο μπορουν να γινουν συγκρισεις. Ισως μονο με τους Ρομά εδω στην Ευρωπη. Εδω δεν υπαρχουν παραγκουπολεις, εδω ποσοστα φτωχειας 70-80% φανταζουν επιστημονικη φαντασια. Οποτε φανταζομαι οτι ναι θα ηταν δυσκολο για εναν Ευρωπαιο να ζησει στη Τσαβικη Βενεζουελα, αλλα και στη προ-τσαβικη προφανως. Το πειραμα Τσαβεζ πρεπει να το δουμε στο ιστορικο και γεωγραφικο πλαισιο της Λατινικης Αμερικης και μονο. Εχει τις ιδιαιτεροτητες και τις αντιφασεις που πηγαζουν ακριβως απο τη δομη τψν εκει κοινωνιων.

Η συγκριση Γκουανταναμο - Κουβα παλι ειναι ατυχης. Απο τη μια μιλαμε για την υπερδυναμη που αλωνιζει στη παγκοσμια σκακιερα και απο την αλλη μια μικρη χωρα στο στομα του Λυκου. Η μια προσπαθει να επιβαλλει την παγκοσμια ηγεμονια της και ηαλλη προσπαθει να επιβιωσει με νυχια και με δοντια - ειδικα μετα την εξαφανιση του μοναδικου της συμμαχου, βλ. ΕΣΣΔ.

Μα καλά ρε Mule, τί είναι αυτά που λες τώρα; Είναι λογική αυτή; Δηλαδή όταν κάποιος μένει άνεργος και δυσκολεύεται να βρει δουλειά ή είναι μες στη φτώχεια κτλ. η “λύση” είναι να παίρνει των ομματιών του και να φεύγει για το εξωτερικό; Το δικαίωμα του καθενός να δει άσπρη μέρα στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε δεν το λαμβάνουμε καθόλου υπ’ όψη; Και το γεγονός ότι οι Ισπανοί δε μεταναστεύουν μαζικά στη Βενεζουέλα (άκου τώρα) θα χρησιμοποιηθεί κι αυτό εναντίον της Βενεζουέλας και της Μπολιβαριανής Διαδικασίας;

Πωωωω με σύγχυσες απίστευτα μ’ αυτό το ποστ τώρα ε.

Επίσης, να παρατηρήσω ότι ακόμα δεν απάντησες στις κρίσιμες ερωτήσεις που σου έκανε ο Άισις; Τελικά αμφισβητείς τη στήριξη του Βενεζουελάνικου λαού στην κυβέρνησή του και το ρόλο της λαϊκής κινητοποίησης στην αποτροπή του πραξικοπήματος του 2002; Ναι ή όχι;

Πώ ρε γαμώτο. Λίγο λείπω και μετά χάνω τη συζήτηση και είναι τόσα που θέλβω να πω και τελικά δε λέω τίποτα. Δεν είναι και δίκαιο να είμαστε και τρεις εναντίον ενός οπότε αφήνω τους Isis και Γράκχο που κάνουν καλή δουλειά. Απλά μία παρατήρηση στο παρακάτω:

Ο ταξικός πόλεμος δεν είναι μία κατάσταση που επιλέγεις. Έίναι μία πραγματικότητα που κινεί τα νήματα της ιστορίας από τη στιγμή που δημιουργηθηκαν κοινωνικές δομές. Ταξικός πόλεμος υπήρχε ακόμα και στον “υπαρκτό σοσιαλισμό” (ο Μάο έχει να πει κάτι πάνω σε αυτό). Πόσο μάλλον στη Βενεζουέλα που απλώς οι αλλαγές που συντελούνται κάνουν πολύ πιο έντονες τις εκφάνσεις του πολέμου αυτού.

Παρεμπιπτώντως κάτι που ήθελα καιρό να αναφέρω είναι ότι, κατά την άποψή μου πάντα, ένα ακόμα μειονέκτημα των υπόλοιπων οικονομικών/κοινωνικών/πολιτικών θεωριών πέραν του Μαρξισμού είναι ακριβώς αυτό. Ότι αδυνατούν να εξηγησουν τους μηχανισμούς της Ιστορίας ακριβώς γιατί δεν μπορούν να δεχτούν την πάλη των τάξεων.

Οι καταστασεις δεν είναι συγκρισιμες. Ο Ευρωπαιος “αποκληρος” διατηρει ενα σχετικο βιοτικο επιπεδο εν αντιθεσει με τον ομολογο του στη Βενεζουελα- και στη καθε χωρα του Τριτου κοσμου γενικοτερα. Ουτε καν στα λουμπεν τμηματα του πληθυσμου δε ξερω κατα ποσο μπορουν να γινουν συγκρισεις. Ισως μονο με τους Ρομά εδω στην Ευρωπη. Εδω δεν υπαρχουν παραγκουπολεις, εδω ποσοστα φτωχειας 70-80% φανταζουν επιστημονικη φαντασια. Οποτε φανταζομαι οτι ναι θα ηταν δυσκολο για εναν Ευρωπαιο να ζησει στη Τσαβικη Βενεζουελα, αλλα και στη προ-τσαβικη προφανως. Το πειραμα Τσαβεζ πρεπει να το δουμε στο ιστορικο και γεωγραφικο πλαισιο της Λατινικης Αμερικης και μονο. Εχει τις ιδιαιτεροτητες και τις αντιφασεις που πηγαζουν ακριβως απο τη δομη τψν εκει κοινωνιων.

Μόνο που ο Ευρωπαίος και ο Αμερικανός πέρασαν από αυτές τις καταστάσεις και καταφέραν να ξεφύγουν από αυτού του είδους τη φτώχεια ακριβώς λόγω των συστημάτων με βάση τα οποία επέλεξαν να αναπτύξουν τις κοινωνίες τους. Πέραν αυτού, αρκετές σύγχρονες χώρες που περάσαν απίστευτα επίπεδα φτώχειας όπως η Ιαπωνία, η Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο, κατάφεραν να αναδιοργανωθούν για να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα. Το ότι υπάρχει φτώχεια δεν είναι δικαιολογία για την κατάντια μιας χώρας και την αδυναμία κάποιου να την φέρει στον ίσιο δρόμο έστω και σταδιακά.

Η συγκριση Γκουανταναμο - Κουβα παλι ειναι ατυχης. Απο τη μια μιλαμε για την υπερδυναμη που αλωνιζει στη παγκοσμια σκακιερα και απο την αλλη μια μικρη χωρα στο στομα του Λυκου. Η μια προσπαθει να επιβαλλει την παγκοσμια ηγεμονια της και ηαλλη προσπαθει να επιβιωσει με νυχια και με δοντια - ειδικα μετα την εξαφανιση του μοναδικου της συμμαχου, βλ. ΕΣΣΔ.

Ανάλογα παραδείγματα μπορούν να δωθούν αρκετά. Με αυτή τη λογική μπορεί να δικαιολογήσει κανείς τη φυλάκιση των Νίσσει κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο ή ακόμη και τις πράξεις των Ναζί εναντίον των Εβραίων, με τη λογική ότι αυτοί είχαν το κυρίως πλούτο της χώρας και αν δεν τους εξόντωναν πολύ σύντομα θα ερχόταν η καταστροφή τους.

Γενικότερα δεν μπορεί κανείς να βρίσκεται σε γκρίζα περιοχή σε αυτό το θέμα. Ή είσαι υπέρ της βίας ως τρόπο αλλαγής ή είσαι κατά. Αλλιώς δεν βλέπω με ποιο ακριβώς τρόπο μπορεί κανείς να διαμαρτύρεται όταν ασκείται βία πάνω του.

Μια σημείωση: έχω την εντύπωση ότι το καθεστώς της Κούβας προσπαθεί να επιβιώσει με αυτές τις μεθόδους, όχι η ίδια η χώρα. Οι ίδιοι οι Κουβανοί, αν κρίνω από το πόσο ρισκάρουν για να βρεθούν εκτός της χώρας τους, μάλλον δεν θα είχαν πρόβλημα αν σταματάγαν τέτοιου είδους πράξεις.

Παρεμπιπτώντως κάτι που ήθελα καιρό να αναφέρω είναι ότι, κατά την άποψή μου πάντα, ένα ακόμα μειονέκτημα των υπόλοιπων οικονομικών/κοινωνικών/πολιτικών θεωριών πέραν του Μαρξισμού είναι ακριβώς αυτό. Ότι αδυνατούν να εξηγησουν τους μηχανισμούς της Ιστορίας ακριβώς γιατί δεν μπορούν να δεχτούν την πάλη των τάξεων.

Επειδή πρόσφατα διάβαζα το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, αυτό που μου έμεινε από το κείμενο είναι μια προσπάθεια να διαγραφεί κάθε άλλη εξήγηση της Ιστορίας πέρα από αυτή που δίνει ο Μαρξ, με εντελώς απολυταρχικό τρόπο και ύφος. Υπάρχουν αρκετά κείμενα, όπως π.χ. το Μνημόνειο στη φτώχεια του Τιονκβιλ, όπου στο πρώτο κεφάλαιο, δίνεται μια αρκετά καλή εξήγηση του πως λειτουργεί η ιστορία και πως εξελίσσεται η ανθρωπότητα, χωρίς όμως να εχει κάποιο απόλυτο τόνο. Πως ακριβώς μπορεί αυτό να θεωρηθεί θετικό αυτής της ιδεολογίας το ότι μπορεί να ερμηνεύει το κάθε ιστορικό γεγονός χωρίς να παίρνει υπόψιν της οποιαδήποτε άλλη ερμηνία; :-k

Πάλι ατυχεις συγκρισεις, εξω απο το ιστορικο τους πλαισιο.

1.Η Ευρωπη ηταν το μητροπολιτικο κεντρο της αποικιοκρατιας, που καταδυναστευσε χωρες του Τριτου Κοσμου οπως στη περιπτωση μας και η Βενεζουελα. Η Λατινικη Αμερική ζει ακομη τα αποτελεσματα της αποικιοκρατιας λοιπον, της καταληστευσης των φυσικων της πορων, της δουλειας, της σφαγης των ιθαγενων πληθυσμων κλπ.

Μιας βιας που ακσηθηκε συστηματικα απο τις δυτικες καπιταλιστικες χωρες. Το συστημα λοιπον που μας λες ότι οδηγησε στη “μειωση” της φτωχειας στο δυτικο κοσμο, ηταν αυτο που ματωσε ολοκληρο τον πλανητη.

2. Και βεβαια ακομα και στο μητροπολιτικο καπιταλιστικο κοσμο, οι οποιες αλλαγες που οδηγησαν στην ανοδο του βιοτικου επιπεδου πραγματοποιηθηκαν υπο το διπολο βιας-αντιβιας εξουσιαστων και εξουσιαζομενων. Τι ηταν οι αστικες επαναστασεις, παιδια του Διαφωτισμου? Τι ηταν ακολουθως οι εργατικες επαναστασεις?? Η ακομα και σε συνθηκες ομαλοποιημενης κοινοβουλευτικης δημοκρατιας, οι οποιες αλλαγες, προς αυξηση του βιοτικου επιπεδου, βαφτηκαν σε πολλες περιπτωσεις στο αιμα των καταπιεζομενων.

3. Τωρα μου συγκρινεις το ολοκαυτωμα με την επανασταση της Κουβας?? Ελεος.
   Καλως η κακως το 1959 ελαβε χωρα μια επανασταση στη Κουβα. Που εδιωξε ακριβως τους αποικιοκρατες Αμερικανους και τα ντοπια τσιρακια τους. Επι 50 χρονια οι ΗΠΑ ασκησαν τον πλεον βρωμικο πολεμο εναντι του νησιου. Στρατιωτικη επεμβαση, εμπαργκο, δολοπλοκιες, συνομωσιες και ολα αυτα οχι για να σωσουν τον κουβανικο λαο απο το “τυρρανικο” καθεστως του Καστρο αλλα για να επιστρεψουν το νησι στους νταβατζηδες του που περασαν με την ουρα κατω απο τα σκελια στο Μιαμι.
   Η κουβα πριν την επανασταση, ηταν το μεγαλυτερο πορνειο της περιοχης. Μπουρδελα και Καζινο για τους ντοπιους αστους και τους προστατες του.
   Και παρολο το στραγγαλισμο που δεχεται 50 χρονια τωρα, και παρολο που ο μοναδικος της συμμαχος δεν υπαρχει πια, ο λαος της κουβας οδηγηθηκε μεσω της Επαναστασης σε τεραστιες νικες. Χαρακτηριστικα εξαλειφθηκε ο αναλφαβητισμος (παρεμπιπτοντως και στη Βενεζουελα ο αναλφαβητισμος εξαλειφθηκε επι Τσαβεζ) , απεκτησε ενα απο τα καλυτερα συστηματα υγειας στον κοσμο, γεγονος πιστοποιημενο απο οργανισμους σαν τη UNICEF. Και ολα αυτα υπο το καθεστως εμπαργκο. Δε λεω οτι ολα ειναι ροδινα εκει κατω, τα προβληματα ειναι πολλα και δυσεπιλυτα αλλα ποτε αφεθηκε ο κουβανικος λαος στην ησυχια του να λυσει μονος του αυτα τα προβληματα??

Ουφ,μου αρέσουν αυτές οι συζητήσεις αλλά ταυτόχρανα αντικαθιστώ και κάμποσους συναδέλφους στη δουλειά και δεν προλαβαίνω να επεκταθώ όσο θέλω.

Επιγραμματικά:

1. Καταρχήν τα παραδείγματα που αναφέρεις αφορούν σε παραδοσιακές δυνάμεις και πλουτοπαραγωγικές χώρες, δε βρίσκω να είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη. Δέυτερον δεν ξέρω τι εννοείς με τη λέξη “φτώχια”. Ούτε η Γερμανία ούτε η Ιαπωνία έφτασαν ποτέ επίπεδα Λατινικής Αμερικής ή Αφρικής. Αμφιβάλλω αν έφτασαν καν επίπεδα Ελλάδας. Αν το κριτήριό σου είναι η οικονομική πρόοδος μίας χώρας τότε θα πρέπει να είσαι ενθουσιασμένος με την Βενεζουέλα γιατί ο λαός της έχει σαφώς ανώτερο βιοτικό επίπεδο τώρα. Το ίδιο και με την Κούβα για να μην αναφέρω και τη Ρωσία - ΕΣΣΔ που από μία μαραζωμένη χώρα έφτασε να είναι υπερδύναμη. Πρόσεξε, χρησιμοποιώ τα δικά σου κριτήρια, δεν είναι απαράιτητα και τα δικά μου.

2. Δεν ξέρω τι θα απαντούσαν οι υπόλοιποι, εγώ πάντως δεν ειμαι κατά της βίας. Τη θεωρώ μάλιστα τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορίας που μου φαινέται σαν να με ρωτάνε αν είμαι υπέρ ή κατά του να νυχτώνει. Με νοιάζει όμως το κριτήριο και η αιτία. Αν το κριτήριό της είναι εθνικό,ρατσιστικό ή εκμεταλλευτικό δε θα με βρει συμπαραστάτη. Όσο για τις διαμρτυρίες, διαμαρτύρομαι προς τους ομοίους μου όταν τους ασκείται βία και δεν αντιδράν ή όταν στρέφονται όμοιοι προς ομοίους. Δε θα διαμαρτυρηθώ προς το κράτος για τη βία των αστυνομικών γιατί ξέρω τι ρόλο παίζει. θα διαμαρτυρηθώ όμως προς τους διπλανούς μου που στέκονται απαθείς ή ακόμα και προς τον μπάτσο που δεν καταλαβαίνει με ποιους θα έπρεπε να συνταχθεί.

3. Η Κούβα είναι άλλη μεγάλη ιστορία. Πάντως εγώ ατυτήν την τάση των Κουβανών να φύγουν δεν την έχω δει παρά μόνο σε Αμερικάνικες ταινίες. Ή για να το θέσω καλύτερα δεν είναι μεγαλύτερη από την τάση των Ελλήνων να πάνε στην Αμερική ή των Ιταλών να πάνε στη Γερμανία ή…

4. Το Κ. Μανιφέστο είναι αυτό που λέει η δέυτερη λέξη. Μανιφέστο. Δεν είναι επουδενί κατατοπιστικό σχετικά με το τι πρεσβεύει ο Κομμουνισμός.

5. Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω πώς είναι υπέρ μίας ερμηνείας να ΜΗΝ είναι απόλυτη. Φαντάζεσαι κάποιον ιστορικό να λέει: “Τα αίτια του 2ου ΠΠ ήταν τα τάδε, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος”;; Από εκεί και πέρα εσύ διαλέγεις και παίρνεις

1 & 2. Ναι, προφανώς η Ευρωπαίοι επεκτάθηκαν και χρησιμοποίησαν βία, όμως για να καταφέρουν να βγούν από την Ευρώπη χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν καλύτερα τους δικούς τους πόρους και εργάστηκαν και οι ίδιοι σκληρά για να βελτιωθεί το βιοτικό τους επίπεδο. Δεν μπορείς να αποδόσεις όλη τη πρόοδο που γνώρισε η Ευρώπη και η Αμερική μόνο στον παράγοντα επεκτατισμός.

Αν μη τι άλλο, οι Κινέζοι, Ιάπωνες, Ευρωπαίοι που εργαστήκαν για να φτάσουν οι ΗΠΑ στα επίπεδα που έφτασαν, ωφελήθηκαν από το σύστημα (όπως είχα την ευκαιρία να ακούσω να λένε άνθρωποι τους οποίους και γνώρισα εκεί με τέτοιες ρίζες) χωρίς να είναι σκλάβοι, αλλά εργαζόμενοι με τη δική τους θέληση. Το ίδιο ισχύει και για αρκετές ευρωπαικές χώρες. Δεν είναι αυτό δείγμα της δύναμης την οποία έχει το σύστημα το οποίο και κατηγορείς;

Στο επιχείρημα απαντάει καλύτερα ο Friedman πιστεύω

Από εκεί και πέρα η κύρια ερώτηση μου ήταν: η βία για εσένα είναι δεκτή ως μέσο; Να αρχίζουν όσοι διαφωνούν με την “επανάσταση” να προσέχουν το σκάλπ τους;

3. Οι Κουβανοί στις ΗΠΑ ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο, οι περισσότεροι εκ των οποίων φτάσαν μετά την επανάσταση του 1959. Εννοείται πως έρχονται και άλλοι, όσοι δεν γίνονται μεζές για τους καρχαρίες δηλαδή. Όλοι τους τσιράκια των ΗΠΑ είναι;

Δυστυχώς επέτρεψε μου να αμφιβάλω για το σύστημα υγείας τους και τη ποιότητα του, κυρίως επειδή από όσο γνωρίζω, τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και η Unicef βγάζουν τα συμπεράσματα τους με όσα στοιχεία τους δίνει η Κουβανική κυβέρνηση, με ότι αξιοπιστία κι αν έχουν.

Ένα σχετικό λινκ

http://www.therealcuba.com/index.htm

Το τι άλλο θα διαβάσουμε εδώ μέσα δε λέγεται.

Επειδή δεν έχω καταλάβει καλά, προφανώς. Μήπως κάποιοι από όσους αποδοκιμάζουν τον εν Ελλάδι δικομματισμό είναι πανευτυχείς για τον εν Βενεζουέλα μονοκομματισμό επειδή συμφωνούν με την εν Βενεζουέλα εξουσία;

εχεμ…

Δε γινονται κανονικοτατα εκλογες στη Βενεζουελα σε επιπεδο τοπικο, κοινοβουλευτικο και προεδρικο?? Η κανω λαθος??

παρε και μια λιστα των κομματων :

Στη κυβερνηση εκτος απο το Ενωμενο Σοσιαλιστικο Κομμα Βενεζουελας, συμμετεχουν και τα :

*Fifth Republic Movement (MVR)
*People’s Electoral Movement (MEP)
*Everybody Wins Independent Movement
*Venezuelan Popular Unity
*Revolutionary Movement Tupamaro
*Socialist League (LS)
*Movement for Direct Democracy
*Union Party
*Militant Civic Movement
*Action Force of Base Coordination
*Independents for the National Community

Πολυ Δικτατορια ρε παιδι μου…

Πολύ σωστά κατάλαβες, ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΔΙΧΤΑΤΟΡΕΣ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΑ!

Η Βενεζουέλα είναι αστική δημοκρατία (ακόμα), δεν το συζητάμε. Δηλαδή, “δημοκρατία” που το κριτήριό της είναι το πόσα κόμματα συμμετέχουν στις εκλογές. Μια κοινωνία μπορεί να είναι μια χαρά δημοκρατική κι ας έχει ένα κόμμα μόνο, εφ’ όσον την εξουσία ασκεί ο λαός. Άλλωστε ο στόχος είναι να μη χρειάζεται να υπάρχει κανένα.

“Κοινοβουλευτισμός”, παρακαλώ.
Για να μην κοροϊδευόμαστε, ούτε για τη Βενεζουέλα ούτε για πουθενά. Δεν υφίσταται έμμεση δημοκρατία. Ποτέ δεν κυβερνά ο λάος, παρά μόνο στα δημοψηφίσματα. Και εκεί με αρκετή καλή θέληση…

1. Μα δεν είπα πουθενά τη λέξη δικτατορία εγώ. Εσείς τη λέτε λόγω αντανακλαστικών.
2. Εγώ σύγκρινα τον «κακό δικομματισμό της Ελλάδας» με τον «καλό μονοκομματισμό της Βενεζουέλας».
3. Δεν είμαι ιδιαίτερα γνώστης της πραγματικότητας της Βενεζουέλας ?όπως φαντάζομαι δεν είναι και κανένας από τους διάφορους σίγουρους εδώ μέσα. Ας στηριχτώ όμως σε αυτό που φαίνεται και ας μην αμφισβητήσω οποιαδήποτε πηγή. Επισημαίνω λοιπόν ότι:
4. Ούτε στην Ελλάδα απαγορεύονται τα άλλα κόμματα.
5. Και στην Ελλάδα κανονικά γίνονται οι εκλογές και εν πάση περιπτώσει τίποτα δεν μας λέει ότι στη Βενεζουέλα γίνονται «κανονικότερα».
6. Παρεμπιπτόντως, η παρουσία άλλων κομμάτων ή άλλων επιλογών μπορεί να είναι φαινομενική, δεν αρκεί από μόνη της. Αλλά και αυτό ας δεχτούμε ότι δεν καλύπτει κάτι το μεμπτό.
7. Και επαναλαμβάνω: Γιατί αν στην Ελλάδα είναι κακό ότι υπάρχουν δύο πανίσχυρα κόμματα, στη Βενεζουέλα είναι καλό που υπάρχει μόνο ένα; (και πάλι χωρίς να αναλύσουμε ότι αυτός ο συνασπισμός στηρίζει συγκεκριμένα έναν πολιτικό άνδρα κλπ.)

Almighty C, είναι δυνατόν να κυβερνά άμεσα ο λαός; Λες να κάνουμε δημοψήφισμα για κάθε νομοσχέδιο; Και αν ναι, ποια γνώμη μπορεί να έχει η πλειοψηφία του λαού για ειδικά θέματα;