Πες οτι σε πονεσε ο Γιενς ο Λεμαν των ασπονδων!!

Καμια ειρωνεια, και εννοειται δεν εχω χρησιμοποιησει ποτε αυτο το κουμπακι.
Απλα δε με ενοχλει κιολας εκει που ειναι

Βιολογικα, τα ιδια με μας ακριβως
O ανθρωπος ειναι απιστευτα resourceful ως ειδος.
Μη νομιζεις οτι οι διαδικασιες τις οποιες πρεπει να ακολουθησουν οι τωρινοι επιστημονες για να βγαλουν αυτα τα γραφηματα ειναι λιγοτερο περιπλοκες. Το οτι εχουμε υπολογιστες να κανουν την δουλεια πολυ πιο συντομα και ευκολα για μας, δεν σημαινει οτι η σκεψη που μπαινει ειναι λιγοτερη στις μερες μας.

Και εχοντας κανει την δουλεια με χαρτι και μολυβι στα διαφορα εργαστηρια, μπορω να πω οτι εχει πιο πολλη πλακα ετσι.

Οριακά για ignore list θα ήσουν με ένα (1) εικονίδιο στο desktop… Με 14 νομίζω ότι πας για block και report

Δε σας ειχα για ψυχαναγκαστικους τετοιου ειδους

Οκ ψεματα, τον νννκκκ ανετα τον ειχα.
Αν ειναι δυνατον, τα εικονιδια στο desktop ειναι ΟΤΙ ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟ.
Βασικα δεν υπαρχει πιο γρηγορος τροπος να εχω προσβαση σε αρχεια που χρησιμοποιω ολη την ωρα.

Εγώ όταν γεμίζει η επιφάνεια εργασίας, απλά φτιάχνω ένα φάκελο και τα πετάω όλα εκεί μέσα, και συνεχίζει αναδρομικά, είναι μια δομή που ο φακέλος περιέχει αρχεία + φάκελο, που ο φάκελος περιέχει αρχειά + φάκελο, που ο φάκελος περιέχει αρχεία + φάκελο… Μπορεί όταν δουλεύεις απ’το terminal και θες να ανοίξεις αρχείο να έχεις ένα path σιδηρόδρομο, αλλά η επιφάνεια εργασίας μου είναι καθαρότατη

εμπρος

Στην φάση αυτή οι θετικοί στον κορωνοϊό κάτοικοι της χώρας, ξεπερνούν το 1.400.000 , ενώ τα κρούσματα, την τελευταία εβδομάδα, ξεπέρασαν και αυτά, ως μέσο όρο, τα 100.000 την ημέρα.

Ναι, ναι και πάλι ναι! Το παλαιότερο folder του είδους που έχω είναι το Desktop_060608

Χρησιμοποιώ ως σουβέρ το πρώτο cd του Master που αγόρασα ποτε και μετά από εμμονική χρήση 10 ετών τα έφτυσε εντελώς, ναι τι;

Image Resources (webbtelescope.org)

Δεν παρατήρησα να το έχει ποστάρει κάποιος, καλό είναι να υπάρχει
Σε σούπερ ντούπερ ανάλυση και πχιότητα. Εύχομαι όμορφες και καθαρές οθόνες

Ας προσθέσω και αυτό για το χαβαλέ

Μορφή…

Ψόφο ρε καθίκι.

O κόσμος στον οποίο ζούμε…κανείς δεν προσπαθεί να βοηθήσει, όλοι τραβούν βίντεο με τα κινητά.

Σοκαριστικο.Αλλο να το διαβαζεις σαν ειδηση κ αλλο να το βλεπεις σε βιντεο.

Για τον πεο κ οι ιταλοι.Ειμαστε κ μεις μπανανια αλλα δεν ξερω σε τετοιο σκηνικο αν θα αντιδρουσαμε ετσι ,χωρις καποιος να τρεξει να σταματησει τον θυτη.

Ε υπηρξε τετοιο περιστατικο κ στην ελλαδα κ κανείς δεν αντεδρασε. Για τον ζακ μιλαω.

Απο εκει κ περα λεω ευχαριστώ τουλαχιστον στο οτι καποιοι τραβηξαν βιντεο κ βλέπουμε τι πραγματικα εγινε.

Το ανησυχητικό είναι ότι δεν παίρνει τη διάσταση που πρέπει και δεν έχει την αντίδραση που πρέπει. Με λίγα λόγια κάποιοι συμφωνούν. Αν είναι φτωχός ο έγχρωμος ε?

Γιατί να υπάρχει διαφορά? Σε οποιαδήποτε χώρα θα μπορούσε να έχει γίνει αυτό.

Νομίζω πως η λογική των θεατών εκείνη την στιγμή είναι πως δε θα το τραβήξει μέχρι το τέλος ο θύτης. Πιστεύω αν κάποιος ήξερε ότι θα τον σκοτώσει θα έμπαινε στη μέση. Ανάλογα και την περίπτωση, δεν μπορείς να ξέρεις τι τρέλα έχει ο άλλος στο κεφάλι του. Ευτυχώς δεν έχω βρεθεί ποτέ στην ζωή μου μπροστά σε τέτοιο περιστατικό βίας, αλλά έχω σκεφτεί ότι με την τρέλα που κουβαλάνε μερικοί, και εκεί που ζω φυσικά, που ξέρω αν θα καταλήξω κι εγώ νεκρός από καμία σφαίρα ή κάνα μαχαίρι αν μπω στη μέση?

Είναι να απορεί κανείς (ή και όχι) για τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής. Πόσο εύκολα αφαιρείται, χωρίς σκέψη, χωρίς τύψεις . Για την μπάλα, για λεφτά, για το πάρκινγκ, για τις θρησκείες για για για… Κάποτε τα βλέπαμε σε τάχα μου υποανάπτυκτες χώρες (Βιρμανία π.χ) και κουναγαμε το κεφάλι από στεναχώρια αλλά είναι -το λιγότερο- ντροπή να συμβαίνουν στον λεγόμενο “πολιτισμένο” (?) κόσμο.

Απολυτα σωστο (οπως και το υπολοιπο μνμ), αλλα αυτο πιθανολογω οτι ηταν στο μυαλο ολων εκεινη τη στιγμη. Η καταγραφη με κινητο (θελω να πιστευω οτι) ειναι ο,τι κοντινοτερο στο “να υπαρχουν αποδειξεις για τον καριολη” και οχι “θα παρει πολλα λαικ αυτο, ζητω το white bear”.

Ευκολο να το λες οταν δεν εισαι εκει, αλλα νομιζω οτι σε τετοια περιπτωση θα σκαναρα γρηγορα τριγυρω για καποιο ξυλο, σιδερο, κατι που να μου επιτρεπει να εχω ενα ειδος “οπλου” πριν πεσω πανω στον τυπο. Οχι οτι σωζει αν ειναι ο Ζαμπιδης, αλλα εχεις παντα μια ελπιδα.

Καλα τα ειπα τωρα στη θεωρια, στην πραξη μπορει να τραβουσα με κινητο. Δεν ξερω, αληθεια.

Υπαρχουν στιγμες που σκεφτομαι αν ολες οι μλκς που ακουγαμε παλια, εχουν καμια βαση. “Φταιει η τηλεοραση”, “φταινε τα βιντεοπαιχνιδια”… Αληθεια, ποσο ευκολο ειναι να δεις την απολυτη και ωμη βια στα δελτια ειδησεων; Τα ορια πλεον ειναι ελαχιστα στο τι βλεπεις και τι οχι.

Μπορώ να καταλάβω (αλλά δεν μπορώ να είμαι σύμφωνος με) την προσέγγιση του jonkyr. Κι αυτό όχι γιατί είμαι κάνας παλικαράς, αλλά κυρίως γιατί πρέπει να πολεμήσουμε το τι θεωρείται “λογικό” τελικά (όπως αναφέρεις χαρακτηριστικά) και τι όχι. Κι όχι ν’ αφήνουμε τους “νέους” ή όσους γνωρίζουν πολεμικές τέχνες ή όσους κουβαλάνε μία αντίστοιχη “τρέλα” να καθαρίζουν τελικά για την πάρτη όλων μας. Δηλαδή καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ οποιονδήποτε ενστικτώδη φόβο μπορεί να έχει κανείς να θέσει σε κίνδυνο τον εαυτό του (και πρέπει επιτέλους ν’ αποδομήσουμε το να ντρεπόμαστε να λέμε ότι φοβόμαστε επειδή αυτή η κοινωνία μας διδάσκει ότι πρέπει να είμαστε παλικάρια, ήρωες, ατρόμητοι ή οτιδήποτε άλλο), αλλά διαφωνώ το να θεωρητικοποιούμε αυτόν τον φόβο πάνω στις μακροχρόνιες συνέπειές του (σημαντικές, δεν αντιλέγω, σίγουρα όμως διαφορετικής βαρύτητας από άμεσες σωματικές βλάβες) που έχουν να κάνουν είτε με την επαγγελματική αποκατάσταση, είτε με το “προφίλ” που θέλουμε να χτίσουμε κοινωνικά κλπ. Διαφωνώ κυρίως γιατί αυτή η αντιμετώπιση τροφοδοτεί ακριβώς αυτόν τον διαχωρισμό ανάμεσα σε κάποιους “ήρωες” που αξίζουν τον θαυμασμό μας (ενώ κάνουν κάτι που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο) και σε όλους τους υπόλοιπους, αλλά κυρίως γιατί αν επεκταθεί (όπως κάνει ο jonkyr μιλώντας γενικά για συμμετοχή σε πορείες π.χ.) χτίζει κοινωνικές νόρμες, πρότυπα συμπεριφοράς κλπ. που δεν είναι ενστικτώδη (π.χ. όπως είπα “φοβάμαι μπρος στη θέα ενός μαχαιριού”), αλλά επίκτητα. Δηλαδή τι “αντιστοιχεί” σε κάθε ηλικιακή ομάδα, σε κάθε φύλο κλπ. κλπ.

Τέλος πάντων, αυτά τα λίγα και έχοντας στο νου φυσικά ότι αντιλαμβάνομαι την ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά μεταξύ όσων είπε ο jonkyr ή ο Quintom και μίας άποψης που λέει “κοιτάζω τη δουλίτσα μου και νιώθω καλά μ’ αυτό”. Δηλαδή υποθέτω ότι όλοι μας εδώ θα θέλαμε να εμπλακούμε με κάποιον τρόπο σε τέτοιες καταστάσεις. Έστω το πιο απλό (και ασφαλές), φωνάζοντας κι εγκαλώντας κόσμο ώστε όλοι/ες μαζί να εμπλακούμε. Και φυσικά νομίζω ότι τα όρια του καθενός και οι υπερβάσεις που κάνει, καλώς ή κακώς, εξαρτώνται από την περίπτωση. Αν βλέπαμε έναν σωματώδη τρελό να πλακώνει στα μπουκέτα ένα δίχρονο παιδί, μάλλον και με γυμνά χέρια θα ορμούσε ο οποιοσδήποτε. Χωρίς να εννοώ μ’ αυτό ότι ο δύστυχος μαύρος του video ήταν άξιος να πεθάνει έτσι σαν το σκυλί φυσικά -καταλαβαίνετε πώς το εννοώ. Δυστυχώς, αν θυμάστε και με την περίπτωση της μικρής τσιγγανοπούλας που σφήνωσε στην πύλη του εργοστασίου, μάλλον κάποιοι ακόμα και σε μία τέτοια θέα μένουν ασυγκίνητοι.

Αφήνω και δύο πράγματα που μου αρέσουν και άπτονται της συζήτησης. Το γνωρίζω ότι είναι λίγο “φτηνό” να παίρνεις μέρος σε ουσιώδεις συζητήσεις μέσω απλών παραθεμάτων (που λόγω ύφους, δυστυχώς υπολείπονται στιβαρής επιχειρηματολογίας), αλλά τα θυμήθηκα και είπα να τα μοιραστώ:

Το ένα είναι ένα κομμάτι από τους Ζωή Τάχα (αν σας θυμίσει κάτι το μουσικό στυλ και η φωνή, ναι, υπάρχει σχέση με τους παλιούς Ωχρά Σπειροχαίτη). Υπάρχουν και οι στίχοι στο link.

Το άλλο είναι ένα σύντομο παράθεμα από το βιβλίο “54” των Wu Ming:

Ο Πιέρε θυμόταν ότι όταν ήταν παιδί, κατά την περίοδο του ιταλικού φασισμού, ένα σούρουπο κάποιος μεθυσμένος εξυμνούσε με τραγούδια τον Στάλιν στην πλατεία του χωριού. Οι φασίστες τού όρμησαν, εφτά εναντίον ενός. Ο πατέρας του Πιέρε έτρεξε στο μπουλούκι και χτύπησε τον έναν, αλλά νικήθηκε κι έφαγε ξύλο, μέχρι που μάτωσε. Έτσι ο Πιέρε έμαθε να τους μισεί. Λίγες μέρες αργότερα, ο πατέρας του πήρε παράμερα αυτόν και τον αδελφό του και, με το μαυρισμένο του μάτι ακόμα μισόκλειστο, σκιαγράφησε την πιο κατηγορηματική και απόλυτη διδαχή της ζωής του. Τους διαπέρασε με τα μάτια του: «Ποτέ να μη στέκεστε αμέτοχοι και απλά να παρακολουθείτε».