Καλά, κόψε κάτι από τις “καλύτερες προβληματικές” κλπ.
Αν όντως εκτιμάς τον Άνταμ Σμιθ, καταλαβαίνεις πως αντιλαμβανόταν το πως λειτουργεί ο κόσμος με πολύ πιό ορθολογικό τρόπο από τον “παππού”. Αντιλαμβανόταν τον ρόλο των κινήτρων στην ανθρώπινη συμπεριφορά όταν ο “παππούς” ήταν στην κοσμάρα του…
:-k
Ή διαβάζεις πολλή Ναόμι Κλάιν (μάιν) :-s
Ή δεν σου άρεσαν οι 9 Chambers και προσπαθείς να μου το πεις με πλάγιο τρόπο :p:lol:
Γιατί με ένα μεγάλο μέρος από τις θέσεις του (για τις κοινωνικές ελευθερίες, όχι για την οικονομία) δεν βλέπω που θα διαφωνούσες.
[COLOR=“red”]Και πάλι: Δεν έχω κάποια έρευνα στα χέρια μου. Για την ακρίβεια δεν μπορούμε αν δεν επιτραπεί να ξέρουμε πόσες επιχειρήσεις θα το υιοθετήσουν…
'Ομως είμαι σε θέση να ξέρω πως ιστορικά οι ΗΠΑ και η Βρετανία που το εφαρμόζουν έχουν χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας από τις χώρες της Ευρώπης με “ελεγχόμενο” ωράριο (χωρίς βέβαια αυτό να οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ελεύθερο ωράριο των καταστημάτων). Είναι απλά ένα εργαλειο που μπορεί να φέρει ανάπτυξη, δεν είναι πανάκεια ή μαγική λύση. Δεν υπάρχουν τέτοιες. :roll:[/COLOR]
Διαφωνώ αλλά άμα συνεχίσω θα βγούμε εκτός θέματος.
Στην κοσμάρα του ήταν καθώς υποτίμησε πάρα πολύ το θέμα του εθνικισμού,και το ηφαίστειο που ήταν έτοιμο να εκραγεί στην Κεντρική Ευρώπη.
Καλά χαλάρωσε κι εσύ λιγάκι με τον Friedman και τον ?φιλελευθερισμό? του. Ο Freedman δε θα ήταν γνωστός σήμερα αν δεν υποστήριζε αυτά που συμφέρουν τις χρηματαγορές. Με λίγα λόγια η ελεύθερη αγορά περιέχει έννοιες που ο απλός άνθρωπος που μένει σε επιφανειακές διατυπώσεις ακούγοντας το ?ελεύθερη? δεν μπαίνει σε περεταίρω διερεύνηση. Εκ πρώτης όψεως το ελεύθερη αγορά φαντάζει στους περισσότερους αλλά αδαείς, σαν ένας χώρος που είναι ελεύθερος να εισέλθει όποιος θέλει. Η πραγματικότητα δεν είναι μόνο εντελώς διαφορετική, αλλά αντίθετη κιόλας. Γιατί στην ελεύθερη αγορά υπάρχει χειραγωγημένη κατεύθυνση που πηγάζει από τον ισχυρότερο του χώρου για μεγιστοποίηση του κέρδους. Άρα λοιπόν από το ελεύθερη αγορά πάμε στην ελεύθερη βούληση του ισχυρότερου, δηλαδή στο νόμο της ζούγκλας. Επιπλέον ο ισχυρότερος δημιουργεί εμπόδια εισόδου στους άλλους λόγω του ανταγωνισμού και έτσι το μέλλον προδιαγράφεται μονοπωλιακό (η αιώνια αντίφαση του ελεύθερης αγοράς). Ιδιωτικά μονοπωλιακό και κατ? επέκταση [B]ολιγαρχικό[/B].
O Friedman θα ήταν έτσι και αλλιώς γνωστός σήμερα για την σωστότερη ανάλυση της κρίσης του '29 (“Noμισματική ιστορία των ΗΠΑ”) και την επαναδιατύπωση του της ποσοτικής θεωρίας του χρήματος.
Για τις “χρηματαγορές”, το μόνο σίγουρο είναι πως αν ο Friedman διαμόρφωνε την πολιτική των ΗΠΑ τα τελευταία 4 χρόνια, κανένας τραπεζίτης δεν θα είχε πάρει λεφτά μέσω bailout, ούτε θα επικρατούσε όλη αυτή η παπαρολογία περί “συστημικών ρίσκων”, “too big to fail” κλπ.
Περί μονοπωλίων:
To 2o βίντεο έχει και παράδειγμα πολύ επίκαιρο για τα δικά μας θέματα (φορτηγά, ταξί κλπ.):
Με αφορμή αυτή την είδηση… τελικά στην Ελλάδα τι είδους όπλα μπορεί να έχει κάποιος χωρίς ειδική άδεια; Τέιζερ; Σπρέι πιπεριού; Αεροβόλο; Ή μόνο κουζινομάχαιρο στο σπίτι;
Δηλαδή π.χ. από όσα προανέφερα (τα 3 πρώτα) θέλει ειδική άδεια; Εντάξει για το τέιζερ έχω ακούσει ότι δεν επιτρέπεται, τα άλλα 2 όμως;
Ευτυχώς που γενικά ακόμα δεν πωλούνται εύκολα όπλα (επίσημα… γιατί στη μαύρη αγορά… άστα να πάνε). Αλλά θα ήθελα να ξέρω με τι μπορώ να αμυνθώ χωρίς να έχω θέμα με τη δικαιοσύνη μετά (ελπίζω η χρήση πολεμικών τεχνών για αυτοάμυνα να μην απαγορεύεται…).
Αν δεν έχεις άδεια για όπλο, με οτιδήποτε άλλο εκτός από όπλο. Αν έχεις άδεια για όπλο, και με όπλο αρκεί να μπορείς να αποδείξεις οτι ήσουν σε νόμιμη αυτοάμυνα.
Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, βασική προυπόθεση είναι η αυτοάμυνα και κατ’ επέκτασιν η απόδειξή της.
Two people are convicted of the murder of Stephen Lawrence, the crime that led to a landmark change in UK double jeopardy law.
Ο όρος Double Jeopardy σημαίνει ουσιαστικά να δικαστείς δεύτερη φορά για το ίδιο συμβάν-έγκλημα εφόσον την πρώτη φορά έχει βγει τελεσίδικη απόφαση(αθώωση ή καταδίκη). Εφόσον αυτό ακολουθείται(ότι δηλαδή δεν μπορείς να βρεθείς σε Double Jeopardy) σε όλες τις υποθέσεις, σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να σκοτώσει κάποιον, να μην υπάρχουν αρκετές αποδείξεις εναντίον του, να αθωωθεί τελεσίδικα, και μετά από καιρό να βρεθούν επιβαρυντικά σε μεγάλο βαθμό στοιχεία ότι πράγματι το διέπραξε ΑΛΛΑ η δικαιοσύνη να μην μπορεί να τον ξαναδικάσει με αυτά τα νέα στοιχεία, και έτσι να κυκλοφορεί ελεύθερος και ατιμώρητος.
Αυτό άλλαξε στην Αγγλία το 2005 και το double jeopardy(παραπάνω από μια δίκες δηλαδή) μπορεί να εφαρμοστεί σε αδικήματα όπως ανθρωποκτονία, ένοπλη ληστεία, βιασμός, απαγωγή και άλλα τέτοια ΠΟΛΥ σοβαρά αδικήματα.
Στις ΗΠΑ και δεν θυμάμαι σε ποιες άλλες χώρες, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν μπορείς να δικαστείς δεύτερη φορά για το ίδιο αδίκημα(λογικό να μην ξανατιμωρηθείς αν καταδικάστηκες), ωστόσο αν αθωώθηκες ακόμα και αν βρεθούν πραγματικά και αναμφισβήτητα στοιχεία ότι το διέπραξες, η δικαιοσύνη έχει δεμένα χέρια και δεν μπορεί να σε ακουμπήσει.
[SPOILER]http://www.imdb.com/title/tt0179626/
Όσοι έχουν δει αυτήν την ταινία καταλαβαίνουν πως γίνεται να εκμεταλλευτείς αυτόν τον όρο[/SPOILER]
Εφόσον στο μέλλον βρεθούν νέα στοιχεία, ειδικά για τόσο σοβαρά αδικήματα, τότε πρέπει να ξαναδικαστεί. Τι λέμε τώρα; Τυπολατρείες όταν έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους που μπορεί να κυκλοφορούν ελεύθεροι, ενώ υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία εναντίον τους;
Επίσης, δεν θα πρέπει να υπάρχει και παραγραφή σοβαρών αδικημάτων.
Να αλλαξει ο νομος και στης αλλες χωρες.Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω πως επιτρεπουν αυτος που ειχε αθωωθει αμα βρεθουν στοιχεια μετα οτι διεπραξε εγκλημα να μην τον ακουμπανε και να τον αφηνουν να κυκλοφορει ελευθερος και ωραιος.Ειναι τραγικο [-X
Πάντως η δικαιολόγηση της αντίθετης πλευράς(υποθέτω) είναι π.χ να τον ξαναδικάσουν και να “κατασκευάσουν” στοιχεία για να τον καταδικάσουν(π.χ σε κάποιον πολιτικό εχθρό της κυβέρνησης). Βέβαια αυτό μπορεί να συμβεί π.χ όταν δεν έχεις δημοκρατία ή οταν έχεις διεφθαρμένη αστυνομία και δικαστές ας πούμε.
Θυμαστε που πριν λιγους μηνες συζητουσαμε για τον ‘‘αγανακτισμενο’’ γιο της Αγγελοπουλου ?
Συνεχιζεται η αγανακτιση internationally.
[B]Στην κατάληψη του Χάρβαρντ ο γιος της Αγγελοπούλου[/B]
Λίγους μήνες νωρίτερα ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος καυτηρίαζε την ελληνική πραγματικότητα και περνούσε τις ημέρες του στο πλευρό των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Λίγο αργότερα θα πρωταγωνιστούσε και στην πρώτη στα χρονικά κατάληψη του πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Στα 22 του χρόνια, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, ο νεαρός πρωτότοκος γιος του Θεόδωρου και της Γιάννας Αγγελόπουλου, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αμφισβήτησης και της διαμαρτυρίας.
Οι σπουδαστές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, σύμφωνα με το ?Πρώτο Θέμα?, επιχείρησαν πριν από λίγο καιρό να καταλάβουν τον κεντρικό προαύλιο χώρο του ιδρύματος, αλλά οι αρχές είχαν κλειδώσει τις πόρτες.
Μετά από διαπραγματεύσεις επετράπη η είσοδος μόνον σε όσους είχαν φοιτητική ταυτότητα. Όσοι πέρασαν μέσα κατασκήνωσαν επί αρκετές εβδομάδες στο προαύλιο συμπαραστεκόμενοι ουσιαστικά στο κίνημα Occupy Wall Street και μάλιστα μέσα στο Ίδρυμα που αναπαράγει τις τελευταίες δεκαετίες τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος παράλληλα με τη συμμετοχή του σε κινητοποιήσεις συνεχίζει την αρθρογραφία του που ξεκίνησε το καλοκαίρι με την περιβόητη πλέον επιστολή του στο Athens Voice.
Με την υπογραφή Pan Angelopoulos υποστήριξε, μεταξύ άλλων, τους περίπου 70 φοιτητές που είχαν αποχωρήσει επιδεικτικά από την ομιλία του Γκέγκορι Μάνκιου, διακεκριμένου καθηγητή Μακροοικονομίας και συμβούλου της κυβερνήσεως Μπους, διαμαρτυρόμενοι για την νεοφιλελεύθερη άποψή του.
Στο συγκεκριμένο του άρθρο ο νεαρός Αγγελόπουλος υποστηρίζει ότι η οικονομία δεν είναι απλώς μια θετική επιστήμη αλλά συνδυάζεται και συνυπάρχει με την Κοινωνιολογία, τις Πολιτικές Επιστήμες, την Ιστορία και τη Φιλοσοφία και έτσι δεν μπορεί παρά να διδάσκεται σε συνδυασμό με αυτές.
Αρθρογραφεί συστηματικά όμως και στα αγγλικά, με το τελευταίο του κείμενο να έχει δημοσιευτεί στο free press περιοδικό The Boston Occupier (Ο καταληψίας της Βοστώνης), και συμμετέχει σε διαδικτυακά φόρουμ και καταγράφει συστηματικά τις απόψεις του υπερασπιζόμενος συμφοιτητές του.
[B]Χαρακτηριστικά αποσπάσματα των αναρτήσεών του[/B]
“Η επείγουσα ανάγκη είναι τώρα για μια πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης, που θα περιλαμβάνει το παλιό προλεταριάτο των εργοστασίων και το νέο εργασιακά επισφαλές εργατικό δυναμικό της μερικής απασχόλησης που εξαντλείται από τα ελαστικά ωράρια, την εντατική εκμετάλλευση και γενικά τις αβέβαιες περιστάσεις. Τέτοια οικονομικά θα αποτελούσαν τη θεωρητική βάση για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, δηλαδή για μια κοινωνία όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του κάθε ατόμου είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη του συνόλου.
Να προσεγγίσουμε τις Κοινωνικές επιστήμες με το θάρρος, όπως ο Μαρξ μας παροτρύνει, για να αναλάβουμε την “αδίστακτη κριτική όλων αυτών που υπάρχουν”, χωρίς να φοβηθούμε τα συμπεράσματα ή τις συγκρούσεις του με τις υπάρχουσες δυνάμεις. Το να κάνουμε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση σημαίνει ότι πρέπει να αποφασίσουμε μεταξύ της πραγματικής δημοκρατίας και της κανιβαλιστικής κεφαλαιοκρατίας. Πρέπει να διαλέξουμε πλευρά απέναντι στο φλέγον ερώτημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στους καιρούς μας: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Επειδή οι “ορθολογικοί” σπουδαστές του Χάρβαρντ δεν μπορούν να φανταστούν τίποτα έξω από το σύστημα (ή έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα) δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν το μπορούν. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν ανησυχώ καθόλου εάν αλλοτριώσαμε τους σπουδαστές του Χάρβαρντ, επειδή εκείνοι, οι υπηρέτες του 1%, δεν πρόκειται ποτέ να μας ακολουθήσουν. Μια ομάδα της κοινότητας που βρίσκεται στο πλευρό μας αξίζει περισσότερο από ολόκληρο πληθυσμό του Χάρβαρντ. Και εάν μας ζητήσετε να υποχωρήσουμε για να κατευνάσετε εκεί νους που αυτή τη στιγμή το κίνημα στρέφεται εναντίον τους, δεν πρόκειται να το κάνουμε.”
