Αιώνιε, αφού το συνέχισες, θα απαντήσω κι εγώ (περίπου) ολοκληρωμένα και απλά ελπίζω να νιώσεις (αν και αυτή την κουβέντα την έχουμε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν… ίσως πάντως βοηθήσει το γεγονός ότι πλέον είσαι λίγο μεγαλύτερος και πιο ώριμος - και αυτό δεν το γράφω με συγκαταβατική διάθεση ε).
Εγώ το παλαιστινιακό το αντιμετωπίζω κυρίως με όρους γεωπολιτικούς: οι σημαντικότεροι παράγοντες είναι το ποιό κράτος είναι ο ισχυρός “παίκτης” στην περιοχή, ποιανού στρατηγικός σύμμαχος είναι και τι προεκτάσεις έχει αυτό στη διεθνές πεδίο των ανταγωνισμών, και ποιά είναι η πολιτική που συμφέρει τους λαούς της περιοχής (ισχύει και αυτό που λέει ο ΚρισΠ ότι στο Ισραήλ υπάρχει και η αντίληψη ότι έχουν το “θεϊκό” δικαίωμα να έχουν όλη αυτή τη γη δική τους, αλλά εγώ θεωρώ ότι αυτό είναι ένα είδος ιδεολογικού περιβλήματος της πολιτικής αντιπαράθεσης - εν πάσει περιπτώσει δεν είναι το κύριο αυτό επί της παρούσης).
Όπως γίνεται φανερό το σημαντικότερο “πρόβλημα” είναι η ισραηλινή πολιτική - ο επεκτατισμός του Ισραήλ, η κατοχή που έχει επιβάλει σε όλα τα παλαιστινιακά εδάφη, η πολιτική του εποικισμού τους που έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες παλαιστίνιους στον ξεριζωμό και όσους έχουν απομείνει εκεί σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης εξ’ αιτίας της περικύκλωσής τους από παντού, και κυρίως στη Γάζα, και βέβαια, κάθε τόσο, κάνει και μια επίδειξη στρατιωτικής ισχύος που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Τα θύματα αυτής της πολιτικής είναι, προφανώς, πρώτα και κύρια οι παλαιστίνιοι. αλλά ως ένα βαθμό και ισραηλινοί, αφού ανάμεσα στους πολλούς που στέλνονται να σφάξουν πρέπει λογικά να υπάρχουν και κάποιοι που δε γουστάρουν, όπως επίσης και όσοι δε φοβούνται να εκφράσουν την αντίθεσή τους, είτε ως αρνητές στράτευσης είτε ως διαδηλωτές, οι οποίοι αντιμετωπίζονται πολύ συχνά με βάρβαρη καταστολή υπό το βάρος της όλης πολεμοχαρούς ατμόσφαιρας, και τέλος όσοι πρέπει να ζουν καθημερινά υπό το φόβο κάποιας βομβιστικής επίθεσης από “απέναντι”, η οποία έρχεται ως αποτέλεσμα του μίσους που έχει καλλιεργήσει το Ισραήλ.
Γιατί, ναι: [B]και για την “τρομοκρατία” της Χαμάς και οποιουδήποτε άλλου, το Ισραήλ ευθύνεται, σε τελική ανάλυση. [/B]
Η δε Χαμάς σε καμία περίπτωση δεν είναι “τα ίδια σκατά” με το Ισραήλ: αφενός με τις στρατιωτικές της δυνατότητες του κλάνει τ’ αρχίδια κανονικά, αφετέρου όποιος ισχυριστεί σοβαρά ότι είναι εκείνη υπεύθυνη για το δράμα των κατοίκων της Γάζας ως “ηθική αυτουργός” ή κάτι τέτοιο, είναι απλά ο χειρότερος φιλοϊσραηλινός φασίστας, κάποιος που στη διάρκεια της δικής μας Κατοχής θα ισχυριζόταν κατ’ αντιστοιχία ότι για τη σφαγή στο Δίστομο π.χ. φταίει ο ΕΛΑΣ επειδή με τα χτυπήματά του εναντίον των κατοχικών στρατευμάτων “επέσυρε” τα αντίποινα των ναζί.-
Και σε τελική ανάλυση, και αφού θες να μιλήσουμε με ΑΝ, και για την ίδια την ύπαρξη της Χαμάς το Ισραήλ ευθύνεται, αφού ΑΝ η Μοσάντ τη δεκαετία του '80, όπως έγραψα και πιο πίσω, δεν έκανε τα στραβά μάτια/συνεργαζόταν με τους ισλαμιστές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (μετέπειτα Χαμάς) εναντίον μη-θρησκευτικών παλαιστινιακών πολιτικών δυνάμεων, η Χαμάς όχι απλώς δε θα είχε εξελιχθεί σε βασική πολιτική δύναμη στη Γάζα, αλλά δε θα είχε ιδρυθεί καν και σήμερα δε θα κάναμε αυτή την κουβέντα. Πώς σου φάνηκε;
Κλείνοντας: προσωπικά θεωρώ ότι η μόνη συνεπής φιλο-παλαιστινιακή, αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική θέση στο σήμερα είναι αυτή που λέει, τέλος στην ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 (btw, ουσιαστικά και η Χαμάς συμφωνεί σ’ αυτό πλέον, άλλο αν οι περισσότεροι έχουν μείνει στην παλιότερη θέση της περί μη αναγνώρισης του Ισραήλ…), χωρίς “ναι αλλά και οι άλλοι…” και άλλα τέτοια. Όποιος θέλει, ενστερνίζεται αυτή τη θέση, αν πάλι δε θέλει, μπορεί να επικαλείται υποτιθέμενους αντισημιτισμούς, αντιφασισμούς της κακιάς ώρας τύπου “καταδικάζουμε το φασισμό απ’ όπου κι αν προέρχεται” και χρυσαυγίτες που βρίζουν τους Εβραίους στα comment sections των εγχώριων ψευτο-ενημερωτικών πουτσοσάιτς. Ειλικρινά, από μένα κανένα πρόβλημα, ο καθένας μπορεί να βάζει όποιο “αστερίσκο” θέλει - αλλά τουλάχιστον, αν είναι εύκολο, να μη μας βάζει και χέρι, ναι;